«

Αύριο θα σας πω πολεμικά με ποδόσφαιρα», έλεγε σε κάποια παλιά ελληνική ταινία ο (για τις ανάγκες του ρόλου) αφελής και αγαθιάρης Κώστας Χατζηχρήστος. Πού να ήξεραν τότε αυτός και ο σεναριογράφος ότι θα ερχόταν μέρα που η παραπάνω ατάκα δε θα είναι χιουμοριστικό εύρημα, αλλά η γκρίζα πραγματικότητα. Στα γήπεδα η Ελλάδα εξακολουθεί ν' αναστενάζει και να εξαχρειώνεται. Τα έκτροπα της 27ης αγωνιστικής, παρά την... έκπληξη πολλών, την αγανάκτηση και τη φραστική καταδίκη τους υπό τη συνοδεία κροκοδείλιων δακρύων, απλά ήρθαν να προσθέσουν έναν ακόμα κρίκο στην αλυσίδα.

Στο σάπιο οικοδόμημα του επαγγελματικού ποδοσφαίρου που μετέδωσε τη γάγγραινά του και στο ερασιτεχνικό, αφού κυρίως στο επίπεδο διοίκησης και νοοτροπίας αποτελούν συγκοινωνούντα δοχεία, κάθε απορία για το πώς και το γιατί είναι υποκρισία και επίδειξη στρουθοκαμηλισμού. Η περιπτωσιολογία είναι (πλέον) περιττή. Το ερώτημα δεν είναι αν και γιατί, αλλά πότε θα συμβούν (κάθε μορφής) επεισόδια. Αν και την επόμενη φορά, χάρη στην τύχη, δε θα υπάρξουν σοβαροί τραυματισμοί και απώλειες ζωών. Αιτίες και αφορμές πολλές.

Κυρίως όμως την κατάσταση αυτή δημιουργούν ή συντηρούν με τις πράξεις, τη στάση ή την ανοχή τους δύο πλευρές. Οι παράγοντες και η (εκάστοτε) πολιτική ηγεσία. Κοινό τους σημείο η (κατά)χρηση της εξουσίας κατά το δοκούν. Πραγματικό ενδιαφέρον τους δεν είναι το καλό του αθλήματος αλλά το προσωπικό, συλλογικό ή κομματικό που (κατά περίπτωση) εκπροσωπούν. Αμφότεροι βολεύονται από τη «μαυρίλα», γιατί καλύπτει την ανικανότητα ή τη σκοπιμότητά τους, επιτρέποντάς τους ταυτόχρονα με μια... ασπιρίνη να δίνουν «παρηγοριά στον άρρωστο...» και ν' αυτοπαρουσιάζονται «σωτήρες» και «ηγήτορες»... Επιτέλους, η αποποίηση και μετάθεση ευθυνών είναι έγκλημα και συνενοχή. Δεν πρόκειται για «κεραυνό εν αιθρία», τις ευθύνες δεν τις έχει ο Χατζηπετρής...