Δε θα διαφωνήσουμε, βέβαια, με την εκτίμηση ότι σήμερα η κυβέρνηση προσπαθεί να «αγοράσει χρόνο», ώστε να επαναφέρει τις ίδιες ή παρόμοιες αντιασφαλιστικές και αντεργατικές θέσεις, στην κατάλληλη στιγμή. Ούτε, ότι χρησιμοποιεί το «διάλογο» και ως εργαλείο εκτόνωσης της δυσαρέσκειας των εργαζομένων, δημιουργίας σύγχυσης και αυταπατών, με στόχο να πλαγιοκοπήσει τα συνδικάτα. Το κρίσιμο ζήτημα, όμως, είναι τι κάνουν οι όποιες ηγεσίες του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, για να αντιμετωπίσουν αυτές τις - έτσι ή αλλιώς - αναμενόμενες κυβερνητικές τακτικές.

Τι λέει, λοιπόν, να γίνει η «Αυτόνομη Παρέμβαση», μετά την απεργία της 17ης Μάη, αφού απορρίπτει τη συνέχεια και κλιμάκωση των αγώνων; Να ξεκινήσει ο διαβόητος «κοινωνικός διάλογος»; Και δε θα έχει τότε αυτός το χαρακτήρα του «εργαλείου εκτόνωσης της δυσαρέσκειας και μέσου πλαγιοκόπησης των συνδικάτων»; `Η, μήπως, στο βάθος του μυαλού της «βλέπει» τον ερχομό του καλοκαιριού ως «σανίδα σωτηρίας»; Αλλά, ακόμη κι αν προκρίνει το δρόμο του «κοινωνικού διαλόγου», γιατί απορρίπτει τη συνέχεια και κλιμάκωση των αγώνων; Μήπως, γνωρίζει κάποιον άλλο τρόπο - εκτός των αγώνων - που θα υποχρεώσει την κυβέρνηση στις όποιες, ουσιαστικές και όχι ανούσιες, υποχωρήσεις;