«(...) η λύση του Κυπριακού μοιάζει να εξαρτάται από νέες μεταβλητές, που καθιστούν αναγκαία, όχι βεβαίως την εκ προοιμίου συμφωνία, αλλά σίγουρα τη συζήτηση χωρίς το σύνδρομο περί "απόρριψης και ενδοτισμού"(...) Δεν χρειάζονται βιαστικές κρίσεις (...) Σ' αυτό το στάδιο κρίνεται η ποιότητα των πολιτικών ηγεσιών, στην Αθήνα και τη Λευκωσία, η ικανότητά τους να συνεισφέρουν στην υπέρβαση της κακοδαιμονίας που μαστίζει την Κύπρο. Δέκα χρόνια μετά το σχέδιο Ανάν, απομένει να αποδειχθεί εάν υπάρχει η πολιτική βούληση για μια δίκαιη, βιώσιμη και λειτουργική λύση. Η αν οι εμπλεκόμενες πλευρές έχουν σιωπηρά συνομολογήσει τη "λύση της μη λύσης", την ντε φάκτο επικράτηση της σημερινής διχοτομικής πραγματικότητας» («Αυγή», 8/2/2014). Αλήθεια, τι σημαίνει συζήτηση χωρίς «σύνδρομο απόρριψης ή ενδοτισμού», τι σημαίνει δίκαιη βιώσιμη και λειτουργική λύση, τι σημαίνει ότι με τη «μη λύση» επικρατεί «η σημερινή διχοτομική πραγματικότητα»; Ολ' αυτά έτσι γενικά; Πέρα και έξω από τη λύση που προτείνεται με τα «δύο συνιστώντα κράτη»; Φαίνεται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν το απορρίπτει, γι' αυτό μιλά «χωρίς σύνδρομο ενδοτισμού». Γι' αυτό είπαν ότι δε χρειάζονται βιαστικές κρίσεις, συγκαλύπτοντας την ουσία της προτεινόμενης λύσης.