H αποσιώπηση της ιμπεριαλιστικής φύσης της ΕΕ, η καλλιέργεια ψευδαισθήσεων ότι μπορεί γίνει φιλολαϊκή, καθώς και οι διαβεβαιώσεις προς το ιδιωτικό κεφάλαιο ότι δεν θα θιγεί η λειτουργία του από μια «κυβέρνηση της αριστεράς» κυριάρχησαν στην εκδήλωση που διοργάνωσε την Τετάρτη ο ΣΥΡΙΖΑ, παρουσιάζοντας τις θέσεις του για την Αμυνα.

Την ώρα που η ΕΕ ετοιμάζει νέα ιμπεριαλιστική επέμβαση στην Κεντροαφρικανική Δημοκρατία και η ελληνική κυβέρνηση εμπλέκει ενεργά τη χώρα σε αυτήν, στην εκδήλωση του ΣΥΡΙΖΑ τα αρμόδια στελέχη του κόμματος (Κ. Ησυχος, Σ. Ρούσσος, Γ. Ταφύλλης και ο αμυντικός αναλυτής Κ. Γρίβας) έκαναν «γαργάρα» το γεγονός, καταβάλλοντας ταυτόχρονα προσπάθειες να αναβαπτίσουν τη λυκοσυμμαχία στα μάτια του λαού. Υποστηρίχτηκε χαρακτηριστικά ότι για τον αντιλαϊκό - αντιδραστικό χαρακτήρα της ευθύνονται «οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές που επικράτησαν». Στο ίδιο πλαίσιο ήταν και οι αναφορές ότι η ΕΕ μπορεί τάχα να γίνει «δύναμη κανόνων, δικαιωμάτων και ανάπτυξης», με «επανίδρυση της Ευρώπης» και «ένα σύστημα συλλογικής ασφάλειας, που θα οικοδομείται στη βάση αρχών ισοτιμίας και συνεννόησης και όχι ανταγωνισμού μεταξύ των χωρών»...

Παράλληλα, τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, αποσιωπώντας τους κινδύνους που εγκυμονούν για τους λαούς οι οξυμένοι ανταγωνισμοί μεταξύ των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και οι ενδοαστικές αντιθέσεις όπως εκδηλώνονται και στο εσωτερικό της ΕΕ, αναμάσησαν τις θεωρίες περί «πολυπολικού κόσμου» και μιας τάχα «πραγματικά ανεξάρτητης, πολυδιάστατης, ενεργητικά φιλειρηνικής εξωτερικής πολιτικής» στα πλαίσιά του.

Σε αυτήν τη βάση, με την εξουσία των μονοπωλίων και τη συμμετοχή της Ελλάδας στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις να παραμένουν άθικτες (όπως εξάλλου έχει δεσμευτεί επανειλημμένα κατά τα ταξίδια του στο εξωτερικό ο Αλ. Τσίπρας), αναφορές του τύπου ότι η άμυνα της χώρας πρέπει να είναι «εγγυητής της παγκόσμιας ειρήνης, όχι στην υπηρεσία νεοαποικιακών επιδιώξεων αλλά με επίκεντρο τον άνθρωπο», δεν αποτελούν απλά ευχολόγια, αλλά εξυπηρετούν την άρχουσα τάξη, με το να συσκοτίζουν πλήρως τη φύση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, την άρρηκτη σχέση της ιμπεριαλιστικής ειρήνης με τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο.

Κατά τα λοιπά, με συνεχείς αναφορές στα παραδείγματα ισχυρότερων («προηγμένων») καπιταλιστικών κρατών, παρουσιάστηκε η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για μια νέα δομή των Ενόπλων Δυνάμεων, που περιλαμβάνει κατά βάση μια σειρά αστικούς εκσυγχρονισμούς στη διοίκηση και το πλαίσιο λειτουργίας τους, απ' αυτές που και η παρούσα κυβέρνηση αναγνωρίζει ότι χρειάζονται και προωθεί για να εξυπηρετηθούν οι ανάγκες του αστικού κράτους και της καπιταλιστικής οικονομίας. Π,χ. να έχουν τα Επιτελεία δυνατότητα σύναψης συμφωνιών και υπογραφής συμβάσεων, με τη διαφορά των δύο κομμάτων να περιορίζεται στο γεγονός ότι η κυβέρνηση θέλει να δώσει τέτοια δυνατότητα στους αρχηγούς για συμβάσεις ως 400.000 ευρώ, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει για πολύ μεγαλύτερα ποσά (ο Γ. Ταφύλλης ανέφερε ενδεικτικά τα παραδείγματα Γερμανίας, Ολλανδίας, Ιταλίας, όπου υπάρχει η δυνατότητα να υπογράφουν προγράμματα μέχρι 35-40 εκατ. ευρώ).

Χαρακτηριστικό για τη σκοπιά από την οποία τοποθετείται ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το γεγονός ότι τα στελέχη του, μαζί με τα περί «ανάπτυξης της δημόσιας αμυντικής βιομηχανίας», υπερασπίστηκαν την επιχειρηματική δραστηριότητα στον κλάδο: Ο ιδιωτικός τομέας έχει «θέση» στη συγκεκριμένη παραγωγική διαδικασία, σημείωσε ο Γ. Ταφύλλης, αρκεί να του δοθούν «κατευθύνσεις» και «προσανατολισμός»...

Επίσης χαρακτηριστικό είναι ότι σε ερώτηση για το αν θα φύγουν οι ιδιώτες έστω από λειτουργίες που μπορούν να καλύπτονται από το προσωπικό των Ενόπλων Δυνάμεων, όπως τα ΚΨΜ, τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ απέφυγαν να δώσουν ευθεία απάντηση, παραπέμποντας σε εξέταση σε μεταγενέστερη φάση τού ποιες αρμοδιότητες μπορεί να ασκούνται από ιδιώτες...

Τέλος, σε ερώτηση για το ρόλο του ΝΑΤΟ και του ευρωστρατού, ο μεν Θοδωρής Δρίτσας (βουλευτής, κοινοβουλευτικός υπεύθυνος για θέματα Αμυνας) παρέπεμψε στις θέσεις του κόμματος όπως έχουν εκφραστεί στη Βουλή, σε μια προσπάθεια να αποφευχθεί η μάλλον ...δύσκολη για τον ΣΥΡΙΖΑ τέτοια συζήτηση. Ο δε Ταφύλλης κάλεσε πάλι η «χώρα» να δουλέψει για την «επανίδρυση της ΕΕ», για ένα «νέο σύστημα ασφάλειας», για την «ασφάλεια των ευρωενωσιακών συνόρων», λες και αυτό το «σύστημα» δεν θα υπερασπίζεται τα ευρωενωσιακά μονοπώλια και τον καπιταλιστικό τρόπο ανάπτυξης.