Αυτά, βέβαια, τα «εξ οικείων» φαρμακερά βέλη δεν τρόμαξαν τόσο τον πρωθυπουργό «μας» και τους επιτελείς του, οι οποίοι, προσπαθώντας να υλοποιήσουν και τις εκ Βρυξελλών ντιρεκτίβες, συνέτασσαν τις «προτάσεις» επίλυσης του ασφαλιστικού προβλήματος και σχεδίαζαν το στραγγαλισμό του δικαιώματος στη ζωή μισθωτών και συνταξιούχων. Εκείνο που τους έκανε, κυριολεκτικά, να χάσουν τον ύπνο τους και τους ανάγκασε να «ανακρούσουν πρύμναν», βάζοντας «την ουρά στα σκέλια», ήταν οι δυο μεγαλειώδεις εκρήξεις του ηφαιστείου της λαϊκής οργής, η πανελλαδική απεργία και ο παλλαϊκός ξεσηκωμός της Πρωτομαγιάς.

Μετά το οδυνηρό γι' αυτήν «τράκο» απάνω στον τοίχο της λαϊκής αντίστασης, και τώρα που βλέπει το σαπιοκάραβό της να κλυδωνίζεται και να μπάζει από παντού νερά, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ προσπαθεί να μαζέψει τα ασυμμάζευτα, επιζητώντας, λέει, έναν «αξιοπρεπή συμβιβασμό» με τους εργαζόμενους, ώστε να μην υπάρξουν νικητές και ηττημένοι και να μη ζημιωθεί κανείς. Στην ουσία, επιχειρεί έναν πονηρό ελιγμό, στήνοντας τώρα την παγίδα της με νέα, πιο ελκυστικά δολώματα, για έναν «επωφελή για όλους διάλογο». Ο δε «τσάρος» της Οικονομίας μας, ο χαμογελαστής κύριος Γιάννος, που πριν δε διέθετε «δεκάρα τσακιστή» για τους εργαζόμενους, τώρα δηλώνει ότι υπάρχουν πολλά λεφτά στο ταμείο του και μπορεί να καλύψει όλες τις ανάγκες, χωρίς νέες επιβαρύνσεις και μέτρα αντιλαϊκά.

Αλλά, ως πότε... Ηδη, η σάπια πολιτική σκηνή, επάνω στην οποία παίζουν, χρόνια τώρα, εν «αγαστή σύμπνοια» με τον άλλο «εταίρο» του δικομματισμού, το άθλιο και ανόσιο θέατρό τους, κλονίζεται και τρίζει συθέμελα. Το «βόδι το μανό» της πεινασμένης εργατιάς, των ανέργων, των συνταξιούχων, της ξεκληρισμένης αγροτιάς και της ατέλειωτης βιοπάλης έπαψε πια να «ρουχνίζει» σιωπηλό. Σηκώθηκε τώρα, και στέκεται όρθιο μπροστά τους, δείχνοντας απειλητικά τα σουβλερά του κέρατα. Το ποτάμι της λαϊκής οργής ξεχύνεται ασυγκράτητο στους δρόμους και στις πλατείες της πρωτεύουσας και όλης της χώρας και καμιά δύναμη δε θα μπορέσει πια να το σταματήσει.