Είναι ολοφάνερο ότι η κυβέρνηση δεν έχει καμία διάθεση να γίνει ούτε Ολομέλεια της Βουλής, ούτε και δημοψήφισμα.

Το μεγάλο ψέμα που λέει η κυβέρνηση - και δεν το λέει τώρα - αυτό άρχισε να λέγεται από το 1990, όταν άνοιξε ο δρόμος για κάθε μορφής ιδιωτικοποιήσεις - είναι ότι οι κρατικές επιχειρήσεις πρέπει να ιδιωτικοποιηθούν γιατί τις πληρώνει ο λαός, γιατί δεν είναι κερδοφόρες. Η ΝΔ τα φόρτωνε στο ΠΑΣΟΚ, το ΠΑΣΟΚ τα φόρτωνε στη ΝΔ.

Δηλαδή ο λαός ληστεύεται μόνο από τις κρατικές επιχειρήσεις, τις κρατικές καπιταλιστικές επιχειρήσεις, τις ΔΕΚΟ; Δεν τον ληστεύει ο ιδιωτικός τομέας; Δηλαδή σε ό,τι περάσει στον ιδιωτικό τομέα δεν υπάρχει ληστεία; Από το 1950 που έγινε η λεγόμενη κρατική ΔΕΗ και κρατική ούσα η ΔΕΗ, εμπόρευμα είχε την ενέργεια.

Πριν απ' όλα, ο ιδιωτικός τομέας - με συγχωρείτε, κύριοι του ΣΥΡΙΖΑ - δεν είναι κλεπτοκρατία, είναι καπιταλιστές. Υπάρχει καπιταλιστής που δε βασίζεται στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο; Αυτό πια μέχρι και τα καταστατικά της ΓΣΕΕ εξακολουθούν και το λένε. Τι κλεπτοκρατία; Δεν κατάλαβα. Οι άνθρωποι νόμιμα κάνουν την κλοπή τους.

Και βεβαίως, εμείς σαφώς υποστηρίζουμε να μείνει κρατική η ΔΕΗ μέσα στις συνθήκες του καπιταλισμού και σαφώς υποστηρίζουμε να είναι και κρατικό μονοπώλιο.

Δεν έχουμε αυταπάτη ότι είναι σοσιαλιστική «νησίδα» και ότι καταργεί τον εμπορευματικό της χαρακτήρα. Αλλά εν πάση περιπτώσει, ταιριάζει πιο πολύ σ' αυτόν το δρόμο πάλης και ανατροπής που θέλουμε, από το να συμμορφωνόμαστε και να μοιράζουμε τα «ιμάτια» της ΔΕΗ από δω και από κει.

Ο ΣΥΡΙΖΑ - το έχουμε πάρα πολύ καθαρό - έφερε αυτή την πρόταση για δημοψήφισμα γιατί πάνω απ' όλα τον ενδιαφέρει να καταγραφεί σαν η εναλλακτική λύση για το λαό. Εναλλακτική λύση διακυβέρνησης όντως είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Εναλλακτική λύση για το λαό δεν είναι.

Παρόλ' αυτά, εμείς δεν αρνούμαστε την αναγκαιότητα ενός δημοψηφίσματος. Να ξεκαθαρίσουμε, όμως, το εξής ζήτημα: Υπάρχουν δημοψηφίσματα και δημοψηφίσματα. Αν θέλετε, ένα δημοψήφισμα που θυμόμαστε όλοι, που ήταν καθαρό στο ερώτημά του και ήταν καθαρό γιατί το ήθελε και το σύστημα για τους δικούς του λόγους, ήταν αυτό για την κατάργηση της βασιλείας: «Ναι» ή «όχι» στη βασιλεία. Αυτό ήταν ένα καθαρό δημοψήφισμα όπου ψήφιζες «υπέρ», έμενε ο θρόνος, ψήφιζες «κατά», έφευγε.

Ετσι όπως θέτει το δημοψήφισμα ο ΣΥΡΙΖΑ, με συγχωρείτε, αλλά αθωώνεται όλη η πορεία μέχρι τώρα και καταψηφίζουμε ένα τμήμα της ιδιωτικοποίησης. Αυτό όχι μόνο δε βάζει φραγμό, αλλά νομιμοποιεί και ό,τι έλθει μετά, μόνο που θα είναι κάτω από έναν πιο «τίμιο» και «μη κλεπτοκράτη» διαχειριστή.

Παραδείγματος χάρη, αν δεχτούμε το δημοψήφισμα που προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ, σημαίνει ότι αποδεχόμαστε όλους τους νόμους που αφορούν τη ΔΕΗ από το '90 μέχρι τώρα. Δεχόμαστε, παραδείγματος χάρη, το ν. 2773 / 1999 που οδήγησε στη μετοχοποίηση της ΔΕΗ, δηλαδή ΔΕΗ Ανώνυμη Εταιρεία, την πώληση του 49% των μετοχών στους ιδιώτες και την είσοδο ιδιωτικών ομίλων στο διαχωρισμό μεταφοράς και διανομής του ηλεκτρικού ρεύματος από τη ΔΕΗ, με τη σύσταση του ΑΔΜΗΕ και του ΔΕΔΔΗΕ.

Εμείς δε δεχόμαστε να νομιμοποιηθεί αυτό το πράγμα στη λογική του μικρότερου κακού ή στη λογική - αυτή είναι η ουσία της λογικής - να καταγραφώ εγώ σαν ο ηγέτης της εναλλακτικής κυβερνητικής λύσης. Εμείς δεν παλεύουμε για μία εναλλακτική κυβερνητική λύση. Παλεύουμε για μία εναλλακτική λαϊκή λύση.

Με την ευκαιρία, υπάρχει η λογική του μικρότερου κακού. Θα σας πω, λοιπόν, πού οδήγησε αυτή η λογική του μικρότερου κακού και θα φέρω ένα παράδειγμα: Στο νόμο του 1999, όπου έγιναν η ΔΕΗ ΑΕ και οι διαχωρισμοί, ένα ποσό από τις εισφορές του προσωπικού, το οποίο ήταν ενσωματωμένο στην περιουσία της ΔΕΗ, που περιελάμβανε τις ασφαλιστικές υποχρεώσεις της ΔΕΗ και τις ασφαλιστικές εισφορές των εργαζομένων, πήγε μέσα στην περιουσία της ΔΕΗ, δηλαδή αυτό που μετοχοποιείται.

Το ποσό τότε και των δύο, δηλαδή και οι εισφορές της ΔΕΗ και των εργαζομένων, ήταν 3,2 τρισεκατομμύρια δραχμές. Αυτό μπήκε στο περιουσιακό κεφάλαιο της ΔΕΗ, γιατί βεβαίως δεν μπορούσαν να το αφαιρέσουν. Μειωνόταν. Δεν μπορούσαν να πουν στη μετοχοποίηση της ΔΕΗ «ξέρετε, μετοχοποιείται η ΔΕΗ και θα πληρώσετε εσείς οι μέτοχοι τις ασφαλιστικές εισφορές εργοδοσίας και εργαζομένων».

Τι συζήτηση έγινε τότε στη Βουλή; Ενα αντιλαϊκό μέτρο πάντα έχει και ένα «χρυσωμένο χάπι» στη λογική του μικρότερου κακού. Η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ είπε το 1999 ότι αναλαμβάνει το κράτος να καλύψει τις ασφαλιστικές εισφορές και γίνεται συζήτηση στη Βουλή. Η συμφωνία κυρώθηκε με το άρθρο 34 του προαναφερόμενου νόμου, το οποίο ψήφισε και ο Συνασπισμός.

Ο τότε βουλευτής εκπρόσωπος του Συνασπισμού Σπύρος Δανέλης δήλωνε στη Βουλή: «Το κόμμα μας, ο Συνασπισμός, παίρνοντας υπόψη ότι η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ανέλαβε την ευθύνη με τις ρυθμίσεις του άρθρου 34 για το ασφαλιστικό ζήτημα του προσωπικού της ΔΕΗ, υπερψηφίζει το άρθρο 34 του νομοσχεδίου γιατί δε χάνονται οι ασφαλιστικές εισφορές». Ανάλογη ήταν η δήλωση και του εκπροσώπου της Νέας Δημοκρατίας.

Τι δήλωνε ο βουλευτής του ΚΚΕ Νίκος Γκατζής; «Από τους εργαζομένους της ΔΕΗ και το ασφαλιστικό τους σύστημα κλέβουν σήμερα περίπου 3,2 τρισεκατομμύρια δραχμές που τα χαρίζουν στους ιδιώτες που αγοράζουν μετοχές της ΔΕΗ με το άρθρο 34. Ληστεύουν το σημαντικό κεφάλαιο που έχουν συσσωρεύσει οι εργαζόμενοι της ΔΕΗ για την κοινωνική τους ασφάλιση για να μπορεί να πουληθεί η ΔΕΗ "κοψοχρονιά" στους ιδιώτες, χωρίς οι τελευταίοι να αναλάβουν καμία ευθύνη για το παραπάνω ποσό».

Οταν ξέρουμε ότι στο όνομα του μικρότερου κακού αυτό αποδεικνύεται μεγαλύτερο ύστερα από λίγα χρόνια, εσείς θέλετε να συμφωνήσουμε σ' ένα δημοψήφισμα το οποίο έχει ένα «νόθο» ερώτημα; Καταθέτουμε κι εμείς τη δική μας πρόταση.

Δεν μπορούμε να κάνουμε άμεσο αίτημα το διαχωρισμό της «μικρής ΔΕΗ» - σε εισαγωγικά γιατί δεν είναι «μικρή» - από την υπόλοιπη. Διότι αυτό το πράγμα βάζει «ταφόπλακα» στο μέλλον, ενώ έτσι όπως προτείνουμε εμείς το δημοψήφισμα, είτε γίνει είτε δε γίνει, τουλάχιστον ανοίγει το θέμα στο λαό ότι «δεν μπορείς να δεχτείς καμία μορφή ιδιωτικοποίησης». Το ξεκαθαρίζουμε.

Οντως καθυστέρησε η ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ. Δεν ξέρω, ούτε μας απασχολεί το πόσο ικανές ήταν οι κυβερνήσεις για την ιδιωτικοποίηση, γιατί είμαστε εναντίον της ιδιωτικοποίησης. Κοιτάξτε να δείτε, όμως: Οι τομείς της στρατηγικής σημασίας δεν ιδιωτικοποιούνται μια κι έξω. Η μορφή της ιδιωτικοποίησης ξεκίνησε με τις εργολαβίες πριν τη Συνθήκη του Μάαστριχτ. Γίνεται κομμάτι - κομμάτι. Για ποιο λόγο; Διότι πρέπει να βρίσκει αγοραστές.

Δεύτερον, έκαναν αντιπροτάσεις οι διάφορες κυβερνήσεις - δε θυμάμαι τώρα αν ήταν το ΠΑΣΟΚ ή η ΝΔ - και η διοίκηση της ΔΕΗ. Εμείς τα είχαμε πει τότε στη διοίκηση της ΔΕΗ. Ελεγαν: «Θα αποκρούσουμε την ιδιωτικοποίηση, θα τους πούμε να πάρουν τα υδροηλεκτρικά έργα που θα γίνουν». Με συγχωρείτε. Ακόμα και τώρα μπορεί να μη βρεθούν αγοραστές. Μπορεί να τους έχετε βρει, αλλά μπορεί να μη βρεθεί κανένας και να μην προχωρήσει. Αυτό δεν είναι νίκη του λαού.

Οι αγοραστές αγοράζουν έτοιμη δουλειά, γιατί αλλιώς πρέπει να τα κατασκευάσουν τα υδροηλεκτρικά έργα. Τους πρότεινε η διοίκηση της ΔΕΗ με παρέμβαση της κυβέρνησης ή με άλλη παρέμβαση να πάρουν τους λιγνίτες της Ελασσόνας και της Δράμας. Δεν είναι κορόιδα αυτοί. Θα πάρουν τα έτοιμα. Θα πάνε στην Πτολεμαΐδα, θα πάνε στη Φλώρινα, γιατί θέλουν δέκα χρόνια μέχρι να φτιάξουν τις υποδομές. Παίρνουν τα έτοιμα και σου λένε: «Κόψε το λαιμό σου, κράτα εσύ την Ελασσόνα και τη Δράμα και φτιάξε εγκαταστάσεις».

Αυτά όλα, βεβαίως, δεν είναι γνωστά μόνο σε εμάς. Δεν είμαστε εμείς οι πανέξυπνοι, όλοι τα ξέρουν και ακόμη περισσότερο όσοι τα διαχειρίστηκαν. Μπορεί, λοιπόν, κανείς να πει ότι ένα δημοψήφισμα που αναφέρεται στη «μικρή» - να συμφωνήσουμε να είναι με εισαγωγικά - ΔΕΗ λύνει το πρόβλημα; Δε λύνει τίποτα.

Τέλος, έτσι όπως μπαίνει το δημοψήφισμα, νοθεύεται το περιεχόμενό του, αυτό το ήδη νοθευμένο περιεχόμενο. Διότι θα βγάλει στην επιφάνεια και άλλους ανταγωνισμούς. Δε θα υπάρχει ένα ερώτημα «ναι ή όχι στη "μικρή" ΔΕΗ», όπου θα εκφραστεί η θέληση του αγανακτισμένου λαού απέναντι στη συγκυβέρνηση. Εκεί θα βγουν στην επιφάνεια όλοι οι όμιλοι της μεταποίησης, οι οποίοι θέλουν να μείνει ένα κομμάτι της ΔΕΗ στο κράτος, για να παίρνουν πάμφθηνο ρεύμα για τους συναδέλφους τους ιδιώτες.

Και εδώ έχουμε τους εξής ανταγωνισμούς: Εχουμε τους μετόχους της ΔΕΗ με τους απ' έξω, τους Μυτιληναίους κλπ. Εχουμε τον ανταγωνισμό της μεταποίησης προς την κρατική - ας το πούμε έτσι - ΔΕΗ και, τέλος, έχουμε τους ανταγωνιστές για τα μελλοντικά δίκτυα της ΔΕΗ.

Συνεπώς, τα ερωτήματα πρέπει να είναι καθαρά, όπως οι δρόμοι ανάπτυξης είναι συγκεκριμένοι. Αν θέλετε, η διαχείριση μπορεί να έχει και την ποικιλία της, ανάλογα σε ποια φάση είναι, τι είδους διεθνής συσχετισμός υπάρχει, αλλά οι δρόμοι είναι οι εξής: Είτε θα έχεις ανάπτυξη με το λαό στην εξουσία και με κοινωνική ιδιοκτησία - όχι γενικώς το λαό στην εξουσία - είτε θα έχεις ανάπτυξη που καθορίζουν τα μονοπώλια.

Βεβαίως, υπάρχει και η ταξική πάλη. Η ταξική πάλη δεν μπορεί να ανατρέψει τη στρατηγική του κεφαλαίου. Μπορεί να αποσπάσει ορισμένες κατακτήσεις, αλλά δεν μπορεί να ανατρέψει. Με αυτήν την έννοια, η ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ έχει γίνει και ας μην κοροϊδεύουμε το λαό ότι μπορεί να σταματήσουμε αυτήν τη διαδικασία και να την αφήσουμε ως εκεί, στη μέση του δρόμου.

Εμείς, λοιπόν, και Ολομέλεια θέλουμε και το δημοψήφισμα. Ανεξάρτητα όμως τι θα βγάλει το δημοψήφισμα, το θέμα είναι να ανοίγει μια χαραμάδα στο λαό που να τον βοηθά στο επόμενο βήμα, να οργανώσει την αντεπίθεσή του. Οχι απλώς να υπηρετήσει τις ανάγκες της επόμενης εκλογικής μάχης.