Οι άνθρωποι επικοινωνούν μεταξύ τους κυρίως με τον προφορικό και το γραπτό λόγο. Ορισμένες φορές όμως εφαρμόζουν και άλλους τρόπους επικοινωνίας, όπως είναι οι μορφασμοί, τα νεύματα και οι χειρονομίες. Σ' εμάς, ειδικά, η επικοινωνία με χειρονομίες είναι «πατροπαράδοτη». Ο Καραϊσκάκης, όπως λέγεται, για να δείξει ότι δε λογάριαζε τους Τούρκους, συνήθιζε, όταν τους είχε απέναντί του, να τους δείχνει τα γυμνά οπίσθιά του και χτυπώντας τα με τις παλάμες του να φωνάζει: «Βαράτε, ωρέ!». Αλλά και ο σημερινός Ελληνας συνηθέστατα εκτείνει το δεξί του χέρι με ανοιχτά τα δάχτυλα και στέλνει έτσι ένα σαφέστατο «μήνυμα» σε όποιον τον έχει εκνευρίσει!

Αφού, λοιπόν, πρώτη η εξουσία και μάλιστα εδώ και χρόνια άρχισε να χρησιμοποιεί τέτοιον πρόστυχο «κώδικα» επικοινωνίας με το λαό, επόμενο ήταν να αντιδράσουν ο «μικρός», ο «μεσαίος» και ο «παράμεσος» ή «μικρομεσαίος», όπως ονομάζονται τρία από τα δάχτυλά μας, που αντιπροσωπεύουν άριστα και τις τρεις ασθενείς οικονομικά τάξεις. Αυτές ακριβώς τις τάξεις που υποφέρουν χρόνια και χρόνια τα πάνδεινα από τη μονόπλευρη λιτότητα, την ανεργία, τα κλεμμένα μεροκάματα, το κεσάτι, τις συντάξεις πείνας, τις περικοπές, τα χαρατσώματα. Αυτές τις τάξεις που έχουν φορτωθεί χίλια δυο βάρη, χάριν της «σύγκλισης» και της ΟΝΕ, χάριν, ουσιαστικά, της περαιτέρω συσσώρευσης πλούτου από τα αφεντικά του τόπου. Θα μου πείτε, βέβαια, γιατί σ' αυτή τη σφοδρή αντίδραση των δαχτύλων δε μετέχει ας πούμε, και ο αντίχειρας, ο επονομαζόμενος διαφορετικά «μέγας». Μα είναι πολύ απλό. Ο «μεγάλος» ο κάθε μεγάλος εδώ (βιομήχανος, εφοπλιστής, τραπεζίτης, μεγαλοεργολάβος κλπ.) μια χαρά την έχει βολέψει με τον «εκσυγχρονισμό» και την ΟΝΕ. Μπορεί να ξεζουμίζει ακόμη περισσότερο τους εργαζόμενους, να τους έχει ανασφάλιστους, να τους πετάει ανά πάσα στιγμή στο δρόμο, να φοροδιαφεύγει, να κερδίζει παντός είδους παροχές, να αποχτάει συνεχώς περισσότερο πλούτο και μεγαλύτερη ισχύ. Να, λοιπόν, γιατί ο «μέγας» δεν αντιδρά. Κουτός είναι με τόσα προνόμια που έχει;

Από τα πολλαπλά φασκελώματα που εισπράττει τελευταία η κυβέρνηση στις εντυπωσιακές διαδηλώσεις των εργαζομένων έχει πάρει ασφαλώς το μήνυμα που αυτοί στέλνουν. Το μήνυμα που στέλνουν όχι μόνο προς τους «εκσυγχρονιστές», αλλά και προς τους ετέρους του δικομματισμού, που προαλείφονται να ξανακυβερνήσουν προσεχώς. Δέσμιοι όμως και οι μεν και οι δε των υποχρεώσεων που έχουν αναλάβει έναντι των Βρυξελλών και άλλων κέντρων εξουσίας, αδυνατούν να ενστερνιστούν τα μηνύματα του λαού και ν' αλλάξουν πορεία. Και ευτυχώς που όλο και μεγαλύτερος αριθμός εργαζομένων καταλαβαίνει πλέον ότι φιλολαϊκή πολιτική μέσα σε ένα καπιταλιστικό σύστημα είναι αδύνατον να ασκηθεί. Είναι σαν να γυρεύει κανείς χρυσάφι σε σωρό κοπριάς και ηθική μέσα σε διαφθορείο. Γι' αυτό τώρα που ξεσταύρωσε τα χέρια του ο λαός, όλο και θα τα κινεί. Εκτείνοντάς τα ανοιχτά μπροστά και κυρίως υψώνοντας τα με σφιγμένη τη γροθιά...