Θέατρο από εργάτες για εργάτες. Εργάτες, άνεργοι, φοιτητές, συνταξιούχοι, μετανάστες απαρτίζουν τη θεατρική ομάδα του ΠΑΜΕ. Με την πείρα που έχει αποκτήσει τα τελευταία έξι χρόνια, συνεχίζει και φέτος με πολύ μεράκι και όρεξη για δουλειά.

Για φέτος επέλεξε να «ανεβάσει» το ποίημα του Γιάννη Ρίτσου «Οι γειτονιές του κόσμου», που περιλαμβάνεται στη συλλογή «Επικαιρικά». Οπως είπε ο ίδιος ο ποιητής, «τα επικαιρικά είναι η άμεση ανταπόκριση στο γεγονός, ο ύμνος των ηρώων ή τα ημερολογιακά σημειώματα εξορίας. Η εν θερμώ καταγραφή του αγώνα, το χρονικό, μέρα με τη μέρα, με μόνη εξαίρεση τις Γειτονιές του κόσμου, 1949 - 1951, που εκτείνονται σε μια μεγάλη χρονική περίοδο, ανασυνθέτοντας ολόκληρη τη δεκαετία...».

Και στις «Γειτονιές του κόσμου» διακρίνεται η τεράστια αφυπνιστική δύναμη της ποίησης του Γ. Ρίτσου. Μιας ποίησης που με βαθύ αίσθημα ευθύνης φρόντισε πάντα να αποτελεί «οδηγό μάχης κι ευτυχίας, ένα όπλο στα χέρια του λαϊκού αγωνιστή, μία σημαία στα χέρια της ελευθερίας...», όπως σημειώνει και στην αρχή του ποιήματος «Οι γειτονιές του κόσμου», που γράφτηκαν την περίοδο 1949 - 1951, όταν ο ποιητής ήταν κι αυτός εξόριστος στη Μακρόνησο και στον Αϊ - Στράτη.

Η τέχνη του Γιάννη Ρίτσου αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα τέχνης που εμπνέεται από τα υψηλότερα ιδανικά, εκείνα της πάλης για μια κοινωνία απαλλαγμένη από την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Η ποίησή του ενσαρκώνει τους ανεκπλήρωτους ακόμη πόθους του λαού για δίκιο κι ευτυχία. Το μεγαλείο της ποίησης του Ρίτσου δεν οφείλεται μόνο στην ευφυΐα, στη διορατικότητα και το ταλέντο του, αλλά κυρίως στους δεσμούς αίματος που τον ενώνουν με την εποχή και το φορέα της κοινωνικής αλλαγής, την εργατική τάξη και τους όπου Γης αδικημένους.

Για την παράσταση μίλησε στον «Ριζοσπάστη» ο σκηνοθέτης Δημήτρης Παπακωνσταντίνου. Οπως είπε, «η συνεργασία μου με τη θεατρική ομάδα του ΠΑΜΕ βρίσκεται ήδη στον τέταρτο χρόνο της και είναι για μένα αντικείμενο πολύ μεγάλης περηφάνιας, τόσο στην πολιτική, όσο και στην αισθητική της διάσταση.

Το να μπορείς να κάνεις τέχνη με μία ερασιτεχνική ομάδα που έχει σαφή ταξικό προσανατολισμό, σε απελευθερώνει αυτόματα από την ασφυκτική παρέμβαση των νόμων της αγοράς, που εμποδίζουν στις μέρες μας, πολύ περισσότερο απ' ό,τι στα αμέσως προηγούμενα χρόνια, κάθε πραγματικά προοδευτική καλλιτεχνική δημιουργία, ειδικά στο θέατρο, που δεν μπορεί καν να πραγματοποιηθεί χωρίς τη συνεργασία πολλών καλλιτεχνών από πολλές ειδικότητες, χωρίς προϋπολογισμούς σε επίπεδο επιχείρησης.

Μέσα στα τέσσερα αυτά χρόνια, είχα την απεριόριστη δυνατότητα να συνεισφέρω σε αντιλήψεις στις οποίες ανέκαθεν πίστευα, σε συνεργασία με αγωνιστές, εργαζόμενους και άνεργους, με τους οποίους με ενώνουν τα ίδια ερωτήματα. Είχα την ευκαιρία να μάθω μέσα από αυτή τη διαδικασία, γιατί ο καλλιτέχνης διαρκώς μαθαίνει, στην πράξη, ακόμα και απ' τη θέση του δασκάλου, όταν παλεύει να συνδυάσει τον αγώνα για το καλλιτεχνικά καινούργιο με τον αγώνα για το κοινωνικά καινούργιο.

Το γεγονός ότι δουλέψαμε μαζί με την ομάδα ένα έργο του Μπέρτολτ Μπρεχτ ("Τρόμος και Αθλιότητα του Γ' Ράιχ"), πετυχαίνοντας κοινά, για όλα τα μέλη της ομάδας, εκφραστικά μέσα, μας έδωσε τα απαραίτητα εργαλεία για να μπορούμε να αντιμετωπίσουμε την πρόκληση: Να δώσουμε θεατρική εικόνα και θεατρικό ήχο σε ένα μακροσκελές ποίημα, που δεν έχει μύθο (για πολλούς θεμελιώδες χαρακτηριστικό του θεάτρου) και να μπορέσουμε να αναδείξουμε τα πραγματικά θεμελιώδη χαρακτηριστικά του θεάτρου: Τους λόγους και τις αιτίες που οδηγούν τα γεγονότα εκεί που τα οδηγούν.

Τα ίδια τα γεγονότα πάνω στη σκηνή, στις "Γειτονιές του Κόσμου" του Γιάννη Ρίτσου, τα συγκλονιστικά γεγονότα της Αντίστασης και του Εμφυλίου, ιδωμένα μέσα από τον κόσμο της καθημερινότητας του μέσου Αγνωστου Αγωνιστή, δεν είναι παρά η αφορμή για να αναδείξουμε τις ταξικές σχέσεις που κρύβονταν και κρύβονται πίσω από όλα αυτά, τότε, ίδιες και απαράλλαχτες με αυτές που βιώνουμε σήμερα και, φυσικά, πάνω απ' όλα, την ανάγκη για τη ριζική ανατροπή τους».