Αποκαλυπτικό είναι και το παράδειγμα με τα Εργασιακά. Ξεχωρίζουμε εδώ ένα από τα μέτρα που περιέχονται στο τρίτο μνημόνιο, αυτό της πλήρους απελευθέρωσης των απολύσεων, που συνδέεται άμεσα με την ανταγωνιστικότητα των επιχειρηματικών ομίλων. Στην πραγματικότητα, οι καπιταλιστές ζητάνε με την ίδια ευελιξία που κάνουν προσλήψεις όταν αυτό απαιτεί η διεύρυνση της παραγωγής, να μπορούν να απολύουν κιόλας, όταν οι συνθήκες αλλάζουν.

Πολύ περισσότερο που στον καπιταλισμό, η συγκέντρωση και η συγκεντροποίηση κεφαλαίου, με αναδιαρθρώσεις ομίλων, εξαγορές και συγχωνεύσεις, αλλά και ο εξοπλισμός των επιχειρήσεων με νέα τεχνολογία, προκειμένου να αυξάνει η παραγωγικότητα της εργασίας, συνοδεύονται στην πλειοψηφία των περιπτώσεων με μειώσεις προσωπικού. Επιπλέον, ο καπιταλιστής επενδύει μόνο εκεί που υπάρχει κέρδος. Μ' αυτό το κριτήριο ανοίγει και κλείνει επιχειρήσεις, μεταφέρει τα κεφάλαιά του ακόμα και σε άλλους κλάδους. Γι' αυτό χρειάζεται ακόμα μεγαλύτερη ευελιξία στη διαχείριση των απολύσεων, για να μην μπαίνουν εμπόδιο στην κίνηση κεφαλαίων.

Ας δούμε το παράδειγμα των τραπεζών, οι οποίες μετά την ανακεφαλαιοποίηση και προκειμένου να ενισχύσουν τη θέση τους στον ανταγωνισμό, σκοπεύουν να προχωρήσουν μέχρι το τέλος του 2017 σε παραπέρα συρρίκνωση καταστημάτων και προσωπικού. Σύμφωνα με πληροφορίες, οι μειώσεις στις τέσσερις συστημικές τράπεζες θα φτάσουν τους 5.694 εργαζομένους, με το κλείσιμο 179 καταστημάτων. Τα σχέδια αυτά είναι ήδη κατατεθειμένα και εγκεκριμένα από τη Γενική Διεύθυνση Ανταγωνισμού της Κομισιόν.

Από τα τέλη του 2009, με τις συγχωνεύσεις που έγιναν, πάνω από 16.000 τραπεζοϋπάλληλοι έχασαν τη δουλειά τους. Για τις απολύσεις αυτές, τράπεζες και κράτος πλήρωσαν αδρά προκειμένου το τραπεζικό σύστημα να κατοχυρώσει μακροπρόθεσμα οφέλη από τη μείωση του λειτουργικού του κόστους.

Τώρα, με δεδομένο ότι στενεύουν τα περιθώρια των τραπεζικών ομίλων για τη χρηματοδότηση «ακριβών» προγραμμάτων εθελούσιας εξόδου και του κράτους να χρηματοδοτήσει μέρος των υποχρεώσεων που προκύπτουν προς τα Ταμεία των τραπεζοϋπαλλήλων που φεύγουν πρόωρα από τη δουλειά, φαίνεται πως η πλήρης απελευθέρωση των μαζικών απολύσεων είναι «εκ των ων ουκ άνευ» για να προχωρήσει η αναδιάρθρωση του τραπεζικού τομέα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι από το συγκεκριμένο μέτρο έχουν να ωφεληθούν μόνο οι τράπεζες.