«Χρειάζεται μία νέα στρατηγική για την ευρωπαϊκή οικονομία, η οποία δεν θα επικεντρώνεται στις ανάγκες κάποιων ισχυρών χωρών, αλλά θα λαμβάνει υπόψη της το γενικό συμφέρον». Αυτά δήλωσε ο Ιταλός πρωθυπουργός, Ματέο Ρέντσι, σε νέα του παρέμβαση με την οποία (υποτίθεται) επέκρινε τη «λιτότητα» της ΕΕ, διαμηνύοντας πως το ιταλικό κεφάλαιο θα επιμείνει να διεκδικεί μείγμα διαχείρισης της κρίσης που θα ευνοεί τις δικές του επιδιώξεις.

Τέτοιες επικλήσεις του «γενικού συμφέροντος» όχι μόνο δεν αφορούν τα αληθινά λαϊκά συμφέροντα, αλλά προμηνύουν νέα όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, αφού κάθε μερίδα των μονοπωλίων βαφτίζει τις δικές της προσδοκίες «γενικό συμφέρον», προσδοκώντας ένα συσχετισμό δύναμης ευνοϊκό για την αναβάθμιση της δικής της θέσης.

Ετσι, ανήσυχος για το συμφέρον των ιταλικών μονοπωλίων, ο Ρέντσι γκρίνιαξε ότι «οι γερμανικές εξαγωγές προς την Ιταλία πέρυσι αυξήθηκαν επτά φορές περισσότερο από ό,τι το σύνολο των εξαγωγών της Ρώμης προς το Βερολίνο». Νωρίτερα, είχε γκρινιάξει και επειδή η Ιταλία δεν πήρε μέρος στις διεθνείς «συνομιλίες» με το Ιράν, αν και πριν από τις κυρώσεις που είχαν επιβληθεί στην Τεχεράνη είχε το μεγαλύτερο όγκο εμπορικών συναλλαγών μαζί της, σε σχέση με τους υπόλοιπους Ευρωπαίους.

Οι «κυνηγοί» μιας καλύτερης θέσης για το κεφάλαιο της χώρας τους στην ευρωπαϊκή και διεθνή κούρσα καταλήστευσης των λαών «φίλοι των λαών» δεν γίνονται.