Στη Γένοβα παλεύουν δυο κόσμοι. Τ' αφεντικά με τους λαούς. Στη Γένοβα αναμετριούνται οι παραγωγοί του πλούτου με τους κηφήνες που τους τον κλέβουν. Και μέσα απ' αυτό το αντιπάλεμα, ξανάρχεται στην επιφάνεια αυτής της σάπιας κοινωνίας πως το κράτος της βίας των μονοπωλίων στέκει ως δαμόκλειος σπάθη στα κεφάλια των «κολασμένων της Γης». Μόνο που στη Γένοβα αποδείχνεται ότι το δίκιο των λαών όταν παίρνει τη μορφή της διεκδίκησης και της αμφισβήτησής τους, γίνεται φόβος για τους ισχυρούς της Γης. Και τότε αποκαλύπτεται πως η απειθαρχία των λαών στη «νομιμότητα» της κλοπής του μόχθου τους, αντιμετωπίζεται με την ωμή δικτατορία της εξουσίας τους.

Αυτό το κίνημα που ωριμάζει σε εθνικό επίπεδο σε μια σειρά χώρες σε όλες τις Ηπείρους, απέκτησε τη δυνατότητα της διεθνιστικής του δράσης. Και αυτό πρέπει να συνεχιστεί και να δυναμώσει. Να δυναμώσει ο αγώνας σε εθνικό επίπεδο, για να δυναμώσει και η διεθνιστική πάλη έτσι που οι λαοί να αντιπαλεύουν την εξουσία που τους καταπιέζει στη χώρα τους και το διεθνή ιμπεριαλισμό ταυτόχρονα. Τούτο το πολύμορφο κίνημα, μέσα από τους εθνικούς και διεθνιστικούς του αγώνες, όσο θα μπολιάζεται με στόχους ενάντια στα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό, θα ανοίγει το δρόμο προς την κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση. Είναι μονόδρομος για την εργατική τάξη και τους λαούς όλου του κόσμου.