«Κάποιες βραδινές ώρες, που η πικρία και η μοναξιά δεσπόζουν στην ψυχή μας, τα "Ελεγεία και Σάτιρες" μάς περιμένουν κάτω από την αρχαία λάμπα. Τέτοιες στιγμές δε θα λείψουν ποτέ απ' τη ζωή μας. Μαζί μ' αυτές θα ζει για πάντα κι ο Καρυωτάκης». Αυτά δήλωνε στο «Ελεύθερο Βήμα» (9/1/1938) ο Γιάννης Ρίτσος, αντικρούοντας την απόρριψη του Κώστα Καρυωτάκη από συντηρητικούς κριτικούς και λογοτέχνες στη δεκαετία του '20 (μεταξύ των οποίων και ο Βασίλης Ρώτας) και του '30. Εκτός του Ρίτσου, τη νεοτερική, διαχρονική αξία του έργου του «ιδανικού αυτόχειρα» Καρυωτάκη διέκριναν και άλλοι αριστεροί λογοτέχνες και κριτικοί. Οσο ζούσε ο Καρυωτάκης, και μετά την αυτοκτονία του (21/7/1928), επαίνεσαν το ανατρεπτικό περιεχόμενο και τη φλόγα της ποίησής του και επισήμαναν την επιρροή που άσκησε, με κείμενά τους σε περιοδικά της εποχής («Νέοι Βωμοί», «Νέα Επιθεώρηση», «Πρωτοπόροι», «Νέοι Πρωτοπόροι»). Αλλά και στη δεκαετία του '60, κόντρα στις προσπάθειες συντηρητικών κριτικών της λογοτεχνίας να υποβαθμιστεί και να ξεχαστεί ο δημιουργός του «Μαχαλιού», της «Πρέβεζας» και τόσων άλλων αθάνατων ποιημάτων, η «Επιθεώρηση Τέχνης» υπέδειξε στις νεότερες γενιές την πνευματική «κοινωνία» που προσφέρει η ποίησή του. Μια ποίηση βαθύτατα οργισμένη, ριζοσπαστική, επαναστατημένη ενάντια στη σάπια, απάνθρωπα εκμεταλλευτική, πατριδοκαπηλική, υποκριτική, αδιέξοδη αστική κοινωνία, αλλά και στη συνενοχή, την άνοια, τη μιζέρια της μικροαστικής τάξης. Σαρκαστική και με τον αφελή, παρασυρμένο λαϊκό άνθρωπο. Μια ποίηση διαχρονικής, επίκαιρης, αφυπνιστικής κοινωνικής κριτικής. Ποίηση που δεν καταξιώθηκε όσο της άξιζε στον καιρό της. Που αδικήθηκε από το κατεστημένο, λόγω του περιεχομένου της, όπως και ο δημιουργός της, που διώχτηκε και συκοφαντήθηκε, λόγω των αγώνων του σαν γενικός γραμματέας του συνδικαλιστικού φορέα των - βαρύτατα εκμεταλλευόμενων τότε- δημοσίων υπαλλήλων και του ασυμβίβαστου χαρακτήρα του.

Επειδή, όμως, η αληθινή δημιουργία τελικώς δεν ηττάται, η άποψη του Ξενόπουλου ότι ο Καρυωτάκης «είναι ένας ποιητής που με τον καιρό θα γίνεται μεγαλύτερος και θα τιμάται περισσότερο», επαληθεύεται και με αρκετές μελέτες που γράφτηκαν τα τελευταία χρόνια, μεταξύ των οποίων σημαντικότατη θέση καταλαμβάνει το πολύπλευρα ενδιαφέρον (λογοτεχνικά, πολιτικοκοινωνικά), τεκμηριωμένο με πλήθος δημοσιευμένων απόψεων επικριτών και υποστηρικτών της ποίησης του Καρυωτάκη, κείμενα του ίδιου, βιο-εργογραφικά στοιχεία, παράρτημα κριτικών για το έργο του, βιβλιογραφία και ευρετήριο, δοκίμιο της καθηγήτριας στο Πανεπιστήμιο Κρήτης Χριστίνας Ντουνιά «Κ.Γ. ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ (Η αντοχή μιας αδέσποτης τέχνης)» («Καστανιώτης»).