Χτες το μεσημέρι, πραγματοποιήθηκε στο Παρίσι η πρώτη φάση της λεγόμενης γαλλικής πρωτοβουλίας για την αναθέρμανση των ισραηλινοπαλαιστινιακών διαπραγματεύσεων που έχουν παγώσει ουσιαστικά από το 2008. Η κίνηση αυτή της γαλλικής κυβέρνησης, που εμφανίζεται ως ανησυχία για την επιδεινούμενη κατάσταση στη Μέση Ανατολή, είναι επί της ουσίας η προσπάθεια της γαλλικής αστικής τάξης να παρέμβει ακόμα πιο αποφασιστικά στην περιοχή. Στη χτεσινή Συνάντηση του Παρισιού συμμετείχαν κορυφαίοι διπλωμάτες από την ΕΕ, με επικεφαλής την Φεντερίκα Μογκερίνι, τις ΗΠΑ ο υπουργός Εξωτερικών Τζον Κέρι, ο οποίος το 2014 είχε πάρει αντίστοιχη πρωτοβουλία που δεν προχώρησε, ο γγ του ΟΗΕ, Μπαν Κι Μουν, ο υφυπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας και ειδικός απεσταλμένος για τη Μέση Ανατολή, Μιχαήλ Μπογκντάνοφ, ο ΥΠΕΞ της Κίνας, Γουάν Γκι, εκπρόσωποι του Αραβικού Συνδέσμου, αλλά δεν συμμετείχαν Ισραηλινοί και Παλαιστίνιοι. Σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες υπήρξε κατάληξη να συμφωνηθεί μια διαδικασία προετοιμασίας και επεξεργασίας σχεδίου για τη διενέργεια μιας διεθνούς συνδιάσκεψης έως τα τέλη του χρόνου με τη συμμετοχή και των Ισραηλινών και Παλαιστινίων.

Στην εισαγωγική του ομιλία, ο οικοδεσπότης Πρόεδρος της Γαλλίας, Φρανσουά Ολάντ, αφού επανέλαβε ξανά την ...ευαισθησία της χώρας του για να ξεβαλτώσει ο διάλογος, σημείωσε ότι «η πρωτοβουλία δεν μπορεί να υποκαταστήσει τα μέρη αλλά στοχεύει στο να δώσει εγγυήσεις ότι η ειρήνη θα είναι σταθερή, βιώσιμη και υπό διεθνή επιτήρηση». Και πρόσθεσε ότι «η συζήτηση για τους όρους της ειρήνης πρέπει να πάρει υπ' όψιν τη συνολική κατάσταση στην περιοχή. Οι απειλές και οι προτεραιότητες έχουν αλλάξει, οι αλλαγές που έχουν προκύψει κάνουν ακόμα πιο επιτακτική την ανεύρεση μιας λύσης στη σύγκρουση και η περιφερειακή αναστάτωση δημιουργεί νέες δεσμεύσεις για την ειρήνη». Υπογράμμισε ακόμα ότι σε περίπτωση αποτυχίας της ειρηνευτικής διαδικασίας «το κενό αναπόφευκτα θα καλυφθεί από τους εξτρεμιστές».

Από την πλευρά του, ο υπουργός Εξωτερικών της Γαλλίας, Ζαν - Μαρκ Ερό, σημείωσε ότι «πρέπει να δημιουργηθεί κλίμα εμπιστοσύνης, ώστε οι δύο πλευρές να μπορούν να συνομιλήσουν. Δεν θέλουμε να το κάνουμε εμείς στη θέση τους, θέλουμε να τους βοηθήσουμε», ενώ επέμεινε ότι στόχος είναι η ειρήνη με τη δημιουργία δύο κρατών, που θα ζει το ένα δίπλα στο άλλο. Διευκρίνισε ότι η γαλλική πρωτοβουλία επιδιώκει τη σύσταση ομάδων εργασίας γύρω από συγκεκριμένα θέματα όπως «οικονομικά κίνητρα για να γίνει ειρήνη, μέτρα για τη μείωση των εντάσεων επί του πεδίου, εγγυήσεις για την περιφερειακή ασφάλεια».

Φυσικά, όλα αυτά τα βαρύγδουπα λέγονται όταν και ο γαλλικός ιμπεριαλισμός έχει συμβάλει στις επεμβάσεις για την ανατροπή μη αρεστών κυβερνήσεων, π.χ. Συρία, αλλά και στο φούντωμα των εγκληματιών τζιχαντιστών του «Ισλαμικού Κράτους», που σήμερα σύσσωμοι οι ιμπεριαλιστές χρησιμοποιούν και πάλι ως πρόσχημα και ...απειλή, για τις νέες επεμβάσεις που σχεδιάζονται με τον ίδιο στόχο: Το μοίρασμα του φυσικού πλούτου, της Ενέργειας, των δρόμων μεταφοράς της, των αγορών και των σφαιρών επιρροής.

Πάντως, έως τώρα, ο Πρόεδρος του Ισραήλ, Μπέντζαμιν Νετανιάχου, έχει απορρίψει την πρωτοβουλία της Γαλλίας και επιμένει υποτίθεται στην ανάγκη των άμεσων διμερών διαπραγματεύσεων. Από την πλευρά του, ο Μαχμούτ Αμπάς, Πρόεδρος της Παλαιστινιακής Αρχής, έχει χαιρετίσει τις προσπάθειες της Γαλλίας και όπως ισχυρίστηκε ο Γάλλος ΥΠΕΞ, σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Μοντ», υπήρξε συνεννόηση της Γαλλίας και των Παλαιστινίων, οι τελευταίοι να μην καταθέσουν το ψήφισμα στον ΟΗΕ για την αναγνώριση του Παλαιστινιακού κράτους και να επιχειρηθεί νέα πρωτοβουλία διαλόγου. Ο δε κεντρικός διαπραγματευτής των Παλαιστινίων, Σαέμπ Ερεκάτ χαρακτήρισε την ενέργεια της Γαλλίας «ως μια σπίθα ελπίδας για την επίλυση της σύγκρουσης».

Η γαλλική πρωτοβουλία, στην ίδια γραμμή των ιμπεριαλιστών, δηλαδή της εξίσωσης θύτη και θύματος, που σημαίνει ενίσχυση του θύτη, εμφανίζεται ως πιο ήπια σε σχέση με αυτήν των ΗΠΑ, που γινόταν πιο απροκάλυπτα.

Θυμίζουμε, ακόμα, ότι «τρέχει» και η λεγόμενη αραβική πρωτοβουλία, όπου πρωτοστατεί ο Πρόεδρος της Αιγύπτου, Α. Φ. Σίσι, και ουσιαστικά είναι μια πρόταση συμβιβασμού, που η ισραηλινή πλευρά με τροποποιήσεις θεωρεί συζητήσιμη, γιατί επί της ουσίας κατοχυρώνει κάποια δεδομένα που επέβαλε η ισραηλινή κρατική τρομοκρατία (εποικισμοί, κατεχόμενα εδάφη από το 1967) σε βάρος των Παλαιστινίων, που εξακολουθούν να υφίστανται το βάρβαρο αποκλεισμό της Γάζας, το τείχος της ντροπής που τεμαχίζει την Παλαιστινιακή γη, τους προσφυγικούς καταυλισμούς, τη φτώχεια και την ανέχεια.