Το βήμα για την επισημοποίηση των διαχρονικών αλλά και των νέων αξιώσεων των βιομηχάνων αποτέλεσε το πρόσφατο 3ο Πανελλήνιο Βιομηχανικό Συνέδριο που πραγματοποιήθηκε την περασμένη βδομάδα σε κεντρικό ξενοδοχείο της Αθήνας. Καλεσμένοι και κεντρικοί ομιλητές στο συνέδριο, ήταν ο πρωθυπουργός Κ. Σημίτης και ο πρόεδρος της ΝΔ Κ. Καραμανλής, οι οποίοι, έδωσαν το δικό τους στίγμα για την επόμενη μέρα της μετά_ΟΝΕ εποχής, ο ένας ως πρωθυπουργός και ο άλλος ως εν δυνάμει πρωθυπουργός. Και η επόμενη μέρα, όπως σαφέστατα σημείωσαν αμφότεροι υπό το βλέμμα του «εκλεκτού ακροατηρίου» δεν είναι οι μέρες των «παχιών αγελάδων» για τους εργαζόμενους και τα πλατιά λαϊκά στρώματα, αλλά η συνέχιση, ακόμα πιο σκληρής και αντιλαϊκής πολιτικής. Κι αυτό, διότι, αφού επιτεύχθηκε ο «εθνικός στόχος» της ΟΝΕ, τώρα οι βιομήχανοι επιτάσσουν να θέσουμε από κοινού το νέο στόχο της «ανταγωνιστικότητας». Ενας στόχος που για την επιτυχία του πρέπει να συμβάλλουμε όλοι ανεξαιρέτως, δηλαδή οι εργαζόμενοι και τα κατώτερα λαϊκά στρώματα, που πληρώνουν το «σπασμένο μάρμαρο» αυτών των «φιλόδοξων στόχων».

Διότι, το 3ο Πανελλήνιο Βιομηχανικό Συνέδριο, δεν πραγματοποιήθηκε με σκοπό την ανταλλαγή απόψεων μεταξύ των βιομηχάνων (για το πώς δηλαδή θα δραστηριοποιηθούν στο εξής στα πλαίσια της ενιαίας ανταγωνιστικής παγκοσμιοποίησης της αγοράς) αλλά για να δώσουν με τον πλέον σαφή τρόπο τις κατευθύνσεις που θα πρέπει να ακολουθήσει η κυβέρνηση προκειμένου να εξυπηρετήσει στο έπακρο τα συμφέροντά τους . Βέβαια, όχι πως χρειάζεται ένα Πανελλήνιο Συνέδριο για να «δώσουν γραμμή» αλλά η βαρύτητά του, είναι σαφέστατα μεγαλύτερη, από τις κατ' ιδίαν συναντήσεις τους με τα κυβερνητικά στελέχη ή από τα «φιρμάνια» τους προς αυτά. Οπως και να έχει, η δημοσιοποίηση με αυτόν τον τρόπο των αξιώσεών τους, συνιστά και σαφή μεγιστοποίηση της πυγμής αιτιάσεως, πολύ περισσότερο, όταν από το βήμα του συνεδρίου, το δικομματικό πολιτικό σκηνικό, δεσμεύεται ότι θα τους ικανοποιήσει τα αιτήματά τους.

Ερχόμενοι στα συμπεράσματα του συνεδρίου, εύκολα ο καθένας μπορεί να διαπιστώσει, ότι η αυτοκριτική των βιομηχάνων - αλλά και ο καθορισμός της παραπέρα αυτόνομης δράσης ως επιχειρηματιών - αποτελεί την ελάχιστη διάσταση των συζητήσεων. Στο κείμενο με τα συμπεράσματα του πανελλαδικού τους συνεδρίου, που δόθηκαν χτες στη δημοσιότητα, οι βιομήχανοι δίνουν την εντύπωση ότι εξαρτώνται κατά κύριο λόγο από την εν γένει εξέλιξη της κοινωνίας, και τον κρατικό παρεμβατισμό, στην όποια του μορφή. Το οξύμωρο εδώ είναι ότι, από τη μία οι βιομήχανοι φωνάζουν για την κατάργηση του κράτους, αλλά από την άλλη ζητούν την άμεση παρέμβαση του δημόσιου τομέα στην κατεύθυνση εξυπηρέτησης των συμφερόντων τους, που σημειωτέον, την παρέχει αφειδώς. Ετσι, με τη νοοτροπία του μονίμως ευνοούμενου, αξιώνουν ώστε η λειτουργία του κοινωνικού συνόλου, να εξαρτάται άμεσα από το τι τους συμφέρει.

Ετσι λοιπόν οι προτάσεις - αξιώσεις των βιομηχάνων, όπως αυτές διατυπώθηκαν στο συνέδριό τους, ξεπερνούν κατά πολύ τις διευκολύνσεις που τους παρέχει η κυβέρνηση και απαιτούν νέα αντιλαϊκά - αντεργατικά μέτρα, προκειμένου να αυξήσουν τα περιθώρια διεύρυνσης των υπερκερδών τους. Πιο συγκεκριμένα, μεταξύ άλλων απαιτούν:

• Ουσιαστική και διατηρήσιμη αντιμετώπιση της ανεργίας με επιτάχυνση της οικονομικής ανάπτυξης, δηλαδή της επιδότησης και της χρηματοδότησης του ιδιωτικού τομέα. Αυτό σημαίνει - όπως οι ίδιοι αναφέρουν - επενδυτική δραστηριότητα σε έργα υποδομής και στην παιδεία και δημιουργία προϋποθέσεων για ταχύτερη ανάπτυξη του ιδιωτικού τομέα.
• Εκσυγχρονισμός του εκπαιδευτικού συστήματος με την εισαγωγή στοιχείων ανταγωνισμού και άμιλλας. Στην ουσία δηλαδή αξιώνουν περεταίρω ιδιωτικοποίηση της παιδείας, αλλά και τις ανάθεσης σε εκπαιδευτικά ιδρύματα δήθεν εκπαιδευτικών - ερευνητικών προγραμμάτων, που θα χρησιμοποιούνται για το όφελος βιομηχανιών και ιδιωτικών επιχειρήσεων.
• Ποσοτικό περιορισμό και ριζική μεταρρύθμιση της δημόσιας διοίκησης με το μετασχηματισμό της σε κεντρικά ελεγχόμενο σύστημα αυτοτελών οργανισμών που διαχειρίζονται συγκεκριμένους πόρους για να παράγουν συγκεκριμένα προϊόντα και υπηρεσίες με κριτήρια κόστους - οφέλους. Δηλαδή, το δημόσιο να απολέσει κάθε έννοια κοινωφελούς χαρακτήρα, λειτουργώντας με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, αλλά και την κατάργηση μιας σειράς υπηρεσιών που δε χρειάζονται στους βιομηχάνους. Πρέπει να σημειωθεί ότι κατά τη διάρκεια του συνεδρίου, ακούστηκε και η άποψη από μέλος του ΔΣ του ΣΕΒ, περί αναγκαιότητας κατάργησης του δεύτερου βαθμού Αυτοδιοίκησης. Εδώ οι βιομήχανοι βάλλουν ευθέως κατά της αιρετότητας των νομαρχών, με όποια κριτήρια γίνεται αυτή, χωρίς να διευκρινίζουν από πού θα αντικατασταθεί αυτή η μορφή Αυτοδιοίκησης.
• Γονιμοποίηση του ασφαλιστικού συστήματος και του συστήματος κοινωνικών παροχών με στοιχεία ανταγωνισμού. Δηλαδή, εφαρμογή της αρχής της ανταποδοτικότητας, κοινωνικές παροχές με τα κριτήρια των ιδιωτικών ασφαλιστηρίων, λειτουργία των ασφαλιστικών ταμείων με κριτήρια ιδιωτικής επιχείρησης, κατάργηση του κατώτερου ορίου σύνταξης, με ό,τι αυτό σημαίνει για τους ασφαλισμένους.
• Αμεση ουσιαστική απελευθέρωση των αγορών που κυριαρχούνται ακόμη από τα μονοπώλια και η διασφάλιση της λειτουργίας του ανταγωνισμού. Δηλαδή, την άμεση κατάργηση των μονοπωλίων στην ηλεκτρική ενέργεια, στις τηλεεπικοινωνίες, σε μεγαλύτερη κλίμακα από αυτή που έχει ανακοινώσει η κυβέρνηση.

Η πιο βασική όμως απαίτηση των βιομηχάνων θα πρέπει να χαρακτηριστεί η αξίωση για μεταρρυθμίσεις στην αγορά εργασίας, με τη συναίνεση των κοινωνικών εταίρων, για να διευκολυνθεί η εισαγωγή νέων μορφών εργασίας. Δηλαδή, στους βιομηχάνους δεν αρκεί ο πρόσφατος αντεργατικός νόμος 2639 που ψήφισε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, με τον οποίο καταργείται κάθε έννοια εργατικού δικαίου, με την κατάργηση του 8ωρου, τη μερική απασχόληση, τις ατομικές συμβάσεις, αλλά θέλουν να προχωρήσουν ακόμα πιο πέρα. Στηριζόμενοι στις συμβιβασμένες πλειοψηφίες σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, αξιώνουν και τη συνενοχή τους, έχοντας την άποψη, ότι θα αποκτήσουν και εργατικό έρεισμα, αφού είναι σίγουρο ότι οι παραπάνω πλειοψηφίες, δε φαίνονται πρόθυμες να αντισταθούν στις αξιώσεις των βιομηχάνων.