«Πώς η Δανία μηδένισε την ανεργία της» είναι ο φανφαρόνικος τίτλος των χτεσινών «Νέων», που κομπάζουν για το «θρίαμβο» της δανέζικης νεοφιλελεύθερης κυβέρνησης η οποία την έφτασε στο «δομικό» 4,5%. Επειδή όμως ο συντάκτης δεν μπορεί να είναι και στον ...κόσμο του σημειώνει ότι το μυστικό βρίσκεται στη «flexicurity», δηλαδή την «ευελιξία και την ασφάλεια», με απλά λόγια στις ευέλικτες μορφές απασχόλησης, επί της ουσίας το μοίρασμα μιας θέσης σε πολλούς ή τις δουλειές με συμβάσεις - «σκουπίδια» των μηδενικών ωρών. Ο,τι δηλαδή είναι η κεντρική κατεύθυνση της ΕΕ και εξυπηρετεί τις ανάγκες του κεφαλαίου.

Ο «θρίαμβος» πατάει πρώτα και κύρια στη ραγδαία αύξηση τα τελευταία χρόνια των «δουλεμπορικών» γραφείων εργασίας ή «επινοικίασης», όπως λέγονται, κατά 50%, σύμφωνα με την επίσημη στατιστική, που σημαίνει εργαζόμενοι - λάστιχο, χωρίς δικαιώματα και κυρίως χωρίς ιδιαίτερες δεσμεύσεις από τους εργοδότες τους, αφού αποτελούν αναλώσιμο υλικό, που δεν μπορεί να διεκδικήσει τίποτε.

Οσο για το «ισχυρό κοινωνικό κράτος», που επικαλείται το δημοσίευμα, δηλαδή τα επιδόματα και κάποιες παροχές, αυτά ήδη από τις προηγούμενες σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις ψαλιδίζονται διαρκώς. Το μοντέλο του φτωχοκομείου είναι σήμερα το πιο ενδεδειγμένο, με μπόλικα αντιλαϊκά χαράτσια στους υπόλοιπους, όπως και η παράταση του εργάσιμου βίου στα 68 χρόνια και βάλε.