Ανεξάρτητα περιεχομένου και σκοπιμοτήτων, οι περί την «παγκοσμιοποίηση» προσεγγίσεις εμφανίζουν μεγάλο πλούτο. Μερικές φορές και μεγάλο ενδιαφέρον. Για παράδειγμα οι απόψεις του Τζορτζ Σόρος, του χρηματιστή που βαυκαλίζεται ότι έγινε πολυδισεκατομμυριούχος κερδοσκοπώντας με το εθνικό νόμισμα πολλών χωρών και παίζοντας το παιχνίδι της γάτας και του ποντικού με τις κεντρικές τους τράπεζες. Γράφοντας λοιπόν για το θέμα στην «Ελ Παΐς», και μιλώντας για το ζήτημα της... δημοκρατίας, εξηγεί με πολύ απλά λόγια - και κυρίως σταράτα - πώς ένα αρπαχτικό των διεθνών χρηματαγορών εννοεί την παγκοσμιοποίηση, τη δημοκρατία και την ελευθερία. «Η παγκοσμιοποίηση - γράφει - βοηθά ώστε τα κράτη να μην καταχρώνται τις εξουσίες τους και προσφέρει ένα βαθμό ελευθερίας που κανένα κράτος δεν μπορεί να εγγυηθεί».

Για όσους αναζητούν από τα παραπάνω αναλογίες και αντιστοιχίες που μπορεί να τους αφορούν, ο Σόρος σπεύδει να εξηγήσει ότι αυτό που εννοεί είναι ότι «το κεφάλαιο μπορεί πλέον να ξεφύγει από τα κράτη, ό,τι νόμους κι αν εφαρμόζουν, όσους φόρους κι αν ζητούν», με αποτέλεσμα, «οι κυβερνήσεις (να) υποχρεώνονται να μετριάσουν τις απαιτήσεις τους».

Με δυο λόγια ακόμα και για τις δημόσια διατυπωμένες απόψεις του Σόρος, «παγκοσμιοποίηση» δεν είναι τίποτα άλλο από την ελευθερία (δυνατότητα) του κεφαλαίου να ασυδοτεί σε βάρος των λαών και ολόκληρων χωρών, ενώ οι διάφορες κυβερνήσεις που χορεύουν στο ρυθμό που παίζουν οι διάφοροι Σόρος, τις τρύπες που εμφανίζονται από τις όλο και πιο μετριασμένες απαιτήσεις που προβάλλουν προς το κεφάλαιο, τις καλύπτουν με τα μέτρα που παίρνουν σε βάρος των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων συνολικά.