Εκείνο όμως που δεν μπορεί ν'... αντέξει με τίποτα ο Τζ. Σόρος, είναι ότι η «παγκοσμιοποίηση» αναπτύσσεται εν μέσω αντιθέσεων. Κι όχι μόνο αυτό. Σχεδόν σπαράζει για το γεγονός ότι «το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα έχει δημιουργήσει ένα πεδίο μάχης εντελώς άνισο». Επιπρόσθετα δε διστάζει να ομολογήσει ότι υπάρχει «χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών, που συνεχώς διευρύνεται».

Οι παραπάνω διατυπώσεις δεν είναι πρωτοφανείς. Τα τελευταία χρόνια πληθαίνουν τα τρωκτικά του παραγόμενου από τους λαούς πλούτου, τον οποίο οι ίδιοι σφετερίζονται, που ψευτομοιρολογούν για τα δεινά των λαών. Στο βάθος γνωρίζουν πολύ καλά ότι η ευθύνη για τη διευρυνόμενη φτώχεια και την ανέχεια ανήκει αποκλειστικά στο «παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα». Γι' αυτό και θέλουν να προλάβουν την επόμενη μέρα. Επειδή τρέμουν την οργή των λαών. Γιατί, όπως λέει και ο ίδιος, «ένα σύστημα που δεν προσφέρει ελπίδα στους χαμένους, κινδυνεύει να συγκλονιστεί από πράξεις απελπισίας».

Αυτό θέλουν οι διάφοροι Σόρος και οι επιτόπιοι εκπρόσωποι της ολιγαρχίας. Να ικανοποιούνται πλήρως οι αξιώσεις τους, να ισχυροποιείται η θέση τους μέσα στο σύστημα, αλλά να δίνεται και η εντύπωση ότι υπάρχει...«ελπίδα στους χαμένους». Η εφαρμοζόμενη, δηλαδή, προς όφελός τους πολιτική να συνοδεύεται από ισχυρές δόσεις αποπροσανατολισμού για τη δημιουργία αυταπατών και φρούδων ελπίδων, γιατί αυτοί οι χαμένοι, οι εργαζόμενοι, μπορεί και να απειλήσουν το οικοδόμημά τους...

Εκείνο που δεν μπορούν να δουν εξαιτίας της τύφλωσης που τους προκαλεί το κυνηγητό του κέρδους, είναι πως αργά ή γρήγορα, είτε το θέλουν είτε όχι, η λαϊκή δυσαρέσκεια που συνεχώς φουντώνει, θα ξεχειλίσει και το χείμαρρο που θα προκαλέσει δε θα τον σταματά τίποτα!