Κανένας μας βέβαια δεν κατάλαβε, τι ακριβώς είπε, και ένα παιδί ρώτησε, σηκώνοντας το δάχτυλο: «Τι είπατε, κύριε καθηγητά;». «Τότε», απάντησε εκείνος, «να ερωτήσω πάλιν, εις τη νεοελληνικήν: Ποίος πρωκτός επόρδισεν;».

Χολή και φαρμάκι ξερνούσε ο κύριος Μπερνς κατά του ΚΚΕ και του «Ριζοσπάστη». Υποδαυλίζουν, λέει, τον αντιαμερικανισμό στην Ελλάδα, δυσκολεύουν την αγαστή συνεργασία των δύο συμμάχων χωρών μας, τόλμησαν να προπηλακίσουν τον πλανητάρχη μας, τον κύριο Κλίντον, ακόμα και να κάψουν το ομοίωμά του, κατά την επίσκεψή του στην Αθήνα. Παρασύρουν και άλλους Ελληνες πολίτες, παρεμβαίνοντας δυναμικά, στη Θεσσαλονίκη και αλλού, για να εμποδίσουν τα μηχανοκίνητα της Συμμαχίας μας που πηγαίνουν στη Γιουγκοσλαβία να ολοκληρώσουν το ειρηνευτικό τους έργο. Ισως, σκεφτόταν να καταγγείλει ανοιχτά το ΚΚΕ και ως... πυρήνα της «17 Νοέμβρη» και να ζητήσει από την κυβέρνηση του κυρίου Σημίτη να το θέσει εκτός νόμου και να συλλάβει όλα τα στελέχη του, τουλάχιστον από Γραμματέα Αχτίδας και πάνω...

Μαζεύτηκε ένα κουβάρι θυμωμένο μέσα μου η οργή και δεν έβρισκα τρόπο να την εξωτερικεύσω. Τότε ήταν που μου ήρθε στη γλώσσα η αρχαία φράση του καθηγητή μου και την είπα φωναχτά: «Τις αφεδρών εκρότησεν;».

Η συντρόφισσα, δίπλα μου, με κοίταξε με απορία. «Τι του είπες τώρα;», ρώτησε παραξενεμένη. «Είπα», της εξήγησα, μεταφράζοντας τη φράση στην απλή λαϊκή μας γλώσσα, «Ποιος κ... έκλασε;».

Δάκτυλος, λοιπόν, του ΚουΚουΕ παντού, κατά τον κύριο Μπερνς. Εφιάλτης στον ύπνο του και καρφί στο τσιμπλιασμένο μάτι του το Κόμμα μας και ο «Ριζοσπάστης». Αλλά αφήστε το να γαυγίζει και αυτό το κουταβάκι του συστήματος. Το ΚΚΕ δεν το φόβισαν άλλα κι άλλα «αφρισμένα κύματα / μπόρες κι ανεμοβρόχια». Στα 83 χρόνια του είδαν τα μάτια του και πιο σκληρούς «κομμουνιστοφάγους», που προσπάθησαν να το εξαφανίσουν από την ελληνική πολιτική σκηνή, αλλά το μόνο που κατάφεραν ήταν «ν' αφήσουνε απάνω στο κοντάρι της σημαίας του / τα σάλια και τα δόντια τους συντρίμμια».