Μια πλευρά της τραγωδίας των αστέγων μάς δίνει η εικόνα εκείνου του ανθρώπου, που αν και υπήρχε η δυνατότητα να περάσει την παγωμένη νύχτα σε μια «δομή φιλοξενίας» του Δήμου Αθηναίων, βρήκε κλειστή την πόρτα για λόγους που διερευνώνται. Η πιο μεγάλη εικόνα, όμως, είναι οι χιλιάδες άστεγοι που έχουν πολλαπλασιαστεί στα χρόνια της κρίσης και οι ακόμα περισσότερες λαϊκές οικογένειες που βυθίζονται στη φτώχεια και χρωστούν ολοένα και περισσότερα δάνεια και νοίκια. Σε μια άλλη, πρόσφατη είδηση στην «Καθημερινή», διαβάσαμε για τα 180.000 ακίνητα που παραμένουν αδιάθετα και οδηγούνται στη «σταδιακή εγκατάλειψη». Το άρθρο, μάλιστα, προσθέτει ότι «η φθορά που έχουν υποστεί τα ακίνητα που βρίσκονται στην αγορά επί σειρά ετών, σημαίνει ότι ακόμα κι αν η αγορά εισέλθει σε τροχιά ανάκαμψης, η ζήτηση για τα συγκεκριμένα κτίρια θα παραμείνει σε χαμηλό επίπεδο, επιταχύνοντας ακόμα περισσότερο τη διαδικασία απαξίωσής τους». Αυτός ο ...παραλογισμός δεν συνιστά παραφωνία της κατά τ' άλλα «αυτορυθμιζόμενης» αγοράς, αλλά περιγράφει την «καρδιά» της λειτουργίας του καπιταλισμού και των αντιφάσεών του που μαστίζουν την εργατική τάξη: Από τη μία, χιλιάδες να ζουν με το άγχος της στέγασης και, από την άλλη, να ρημάζουν ακίνητα επειδή δεν αποδίδουν τα προσδοκώμενα κέρδη, ακόμα και αν ο κατασκευαστικός τομέας ανακάμψει... Αυτές οι αγιάτρευτες αντιφάσεις είναι που επιβεβαιώνουν ότι σωτηρία του λαού έξω από την πάλη για την ανατροπή αυτού του βάρβαρου συστήματος δεν μπορεί να υπάρξει.