Η πρόεδρος της ΟΓΕ, Χρ. Σκαλούμπακα στο βήμα της εκδήλωσης |
Χτες, όπως και όλες τις μέρες της βδομάδας που διανύουμε, οι Σύλλογοι και οι Ομάδες της ΟΓΕ έκαναν εξορμήσεις, περιοδείες και συσκέψεις, συζήτησαν με εργαζόμενες, άνεργες, συνταξιούχους, με νέες γυναίκες και μητέρες. Μαζί με κλαδικά και επιχειρησιακά σωματεία βρέθηκαν σε χώρους δουλειάς, καλώντας τις εργαζόμενες να πάρουν στα δικά τους χέρια τη σκυτάλη των αγώνων.
«160 χρόνια μετά, ο αγώνας των εργατριών της Ν. Υόρκης και όλοι αυτοί που ακολούθησαν, αποτελούν για μας το μεγαλύτερο δίδαγμα: Οτι μόνο η οργάνωση και η συλλογική δράση των εργαζομένων μπορεί να σπάσει τις αλυσίδες του φόβου. Τίποτα δεν μας χαρίστηκε. Ο,τι κατακτήθηκε έχει τη σφραγίδα της σκληρής πάλης του εργατικού κινήματος», σημείωσε στην ομιλία της η Χριστίνα Σκαλούμπακα.
Κάλεσε τις γυναίκες να απορρίψουν τη σημερινή βαρβαρότητα και να παλέψουν για τις σύγχρονες ανάγκες των ίδιων και των οικογενειών τους. Ανάμεσα σε άλλα, σημείωσε: «Δεν μας αρκεί απλά η επιβίωση. Θέλουμε τη ζωή που μας αξίζει! Δεν συμβιβαζόμαστε με τη μερική απασχόληση, με τα διάφορα προγράμματα ανακύκλωσης της ανεργίας, με τις συμβάσεις έργου ή με μπλοκάκι, με τα "δουλεμπορικά" γραφεία εύρεσης εργασίας.
Από τη χτεσινή εκδήλωση |
Ο συνδυασμός της εργασίας με τη μητρότητα μπορεί να γίνει πραγματικότητα αν κατακτήσουμε μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλες τις γυναίκες, κοινωνική προστασία της μητρότητας. Ταυτόχρονα, διεκδικούμε ελεύθερο χρόνο για μας και τις οικογένειές μας που θα τον αξιοποιούμε δημιουργικά, ενώ θα μπορούμε να συμμετέχουμε και στην κοινωνική δράση, που αποτελεί στοιχείο για την ολόπλευρη ανάπτυξη της προσωπικότητάς μας».
Μέσα από την ταινία που προβλήθηκε παρουσιάστηκε η προσπάθεια μιας εργαζόμενης, μέσα στη διάρκεια ενός Σαββατοκύριακου, να πείσει τους συναδέλφους της να παραιτηθούν από το «μπόνους», προκειμένου να αποτραπεί η απόλυση που η εργοδοσία τής έχει αναγγείλει σε αντίθετη περίπτωση.
Προλογίζοντας την ταινία η Εύη Κοντόρα, αντιπρόεδρος της ΟΓΕ, σημείωσε: «Η ταινία που θα παρακολουθήσετε δεν μιλάει για τους συγκλονιστικούς αγώνες τού χτες. Μιλάει για τα μικρά και αβέβαια καμιά φορά βήματα του σήμερα που όμως προοιωνίζονται τον μεγάλο και ορμητικό διασκελισμό του αύριο. Είναι μια ταινία που τοποθετεί στο κέντρο της τη σημερινή γυναίκα από την εργατική τάξη. Ακουμπάει στις αγωνίες και τους προβληματισμούς της λαϊκής οικογένειας. Στήνει την κάμερα πλάι σε κάθε υποχώρηση και δισταγμό της, καταγράφει κάθε μικρή ή μεγάλη νίκη της. Η εργάτρια που κινδυνεύει να χάσει τη δουλειά της είναι μία από τις χιλιάδες ανώνυμες γυναίκες που περνούν καθημερινά δίπλα μας, είναι μία από εμάς. Η εργάτρια και ο εργάτης που καλούνται να εκφράσουν την αλληλεγγύη τους στον συνάδελφό τους, έστω και με κόστος προσωπικό, είναι επίσης μία και ένας από εμάς».