Eurokinissi

Το ΚΚΕ, με αφορμή την Παγκόσμια Μέρα της Γυναίκας, απευθύνεται κυρίως στη μισθωτή γυναίκα, στην εργαζόμενη, στην αυτοαπασχολούμενη, στην αγρότισσα, στην άνεργη, στη συνταξιούχο, ιδιαίτερα στη νέα γυναίκα, και τις καλεί να συνεχίσουν το αγωνιστικό μήνυμα της 8ης Μάρτη, των εργατριών στα υφαντουργεία και τα ραφτάδικα της Νέας Υόρκης το 1857 που πάλεψαν για στοιχειωδώς καλύτερες συνθήκες δουλειάς, εργασίας.

Να αντιπαραθέσουν τη δική τους θέληση, τη δράση, στους φορείς του εργατικού, λαϊκού κινήματος σήμερα, στο ριζοσπαστικό γυναικείο κίνημα, απέναντι στην κοροϊδία της δήθεν συμμετοχής των γυναικών στα λεγόμενα κέντρα λήψης των αποφάσεων.

Η οργάνωση της λαϊκής δράσης, όσο γίνεται πιο αποτελεσματικά, χρειάζεται πραγματικά νέες δυνάμεις στη μάχη σήμερα.

Τις καλούμε να εμπνευστούν από τις υπάρχουσες εστίες αντίστασης, ριζοσπαστικής, κομμουνιστικής δημιουργίας, σκέψης, δράσης, οι οποίες ανοίγουν δρόμο ακόμα και μέσα από τα χαλάσματα και τις καταστροφές, τις αδικίες, τα βάσανα που προκαλεί η ένταση της ταξικής εκμετάλλευσης σε συνθήκες οικονομικής κρίσης και πραγματικής υποχώρησης του κινήματος.

Με αφορμή την Παγκόσμια Μέρα της Γυναίκας, είμαστε σίγουροι ότι θα ακουστούν πολλά υποκριτικά μηνύματα για τη λεγόμενη ισότητα των δύο φύλων, και εδώ μέσα στη Βουλή, αλλά και από τους εκπροσώπους των «θεσμών», της ΕΕ, του ΔΝΤ, άλλων διακρατικών οργανισμών, από τον ΣΕΒ, στην Ελλάδα, τους άλλους εκπροσώπους των μονοπωλιακών ομίλων.

Ειδικά εσείς, κύριοι της κυβέρνησης και κυρίες σήμερα της κυβέρνησης, γιατί οι κύριοι απουσιάζουν εντελώς από ό,τι βλέπω από τα κυβερνητικά έδρανα, με το περιβόητο «Εθνικό Σχέδιο δράσης για την ισότητα των φύλων 2016 - 2020», προσπαθείτε να ντύσετε με προοδευτικό μανδύα:

• Την κατά γράμμα υλοποίηση της αντιλαϊκής πολιτικής, όταν πήρατε τη σκυτάλη από τις προηγούμενες κυβερνήσεις.
• Την πιστή εφαρμογή του τρέχοντος προγράμματος, που ψηφίσατε μαζί με τους άλλους συγκατοίκους σας, του 3ου μνημονίου.

Και ο νέος γύρος της διαπραγμάτευσης ανάμεσα στην κυβέρνηση και το κουαρτέτο θα καταλήξει στη νομοθέτηση ενός ακόμα βάρβαρου πακέτου αντιλαϊκών μέτρων. Και φυσικά δεν σας λυτρώνει για όλα αυτά η αναφορά σας, επετειακά, δυστυχώς, σε γυναίκες αγωνίστριες, κομμουνίστριες αφού καταπατάτε καθημερινά τα ιδανικά, τις αξίες, τα οράματα αλλά και την πρακτική δράση τους, δηλαδή όλα αυτά που έδωσαν με την αγωνιστική τους παρουσία, μάλιστα φτάνοντας να δίνουν ακόμα και την ίδια τους τη ζωή.

Γι' αυτό λέμε ότι στην τέχνη της εξαπάτησης παίρνετε άριστα.

Η εποχή της «μετα-λιτότητας» μαζί με τα άλλα αντιλαϊκά παραμύθια έρχονται να «κουκουλώσουν» την επιβάρυνση της θέσης της μισθωτής, της επαγγελματία, της αγρότισσας, της συνταξιούχου, της νέας μητέρας, της φοιτήτριας, της μετανάστριας.

Οταν αναφέρεστε στα δικαιώματα, όπως για την εργασία των γυναικών, εννοείτε την πιο αποφασιστική στήριξη των απαιτήσεων της καπιταλιστικής εργοδοσίας για ένταση της εκμετάλλευσης και ανδρών και γυναικών.

Ο λεγόμενος συγκερασμός οικογενειακών και επαγγελματικών υποχρεώσεων των γυναικών, που βρίσκεται μόνιμα στην ατζέντα της ΕΕ ακόμα από τη δεκαετία του '90, συνδέεται με την προώθηση ευέλικτων εργασιακών σχέσεων.

Ταυτόχρονα, το κράτος απαλλάσσεται από την ευθύνη της κοινωνικής πολιτικής, ρίχνοντας σχεδόν αποκλειστικά στις πλάτες των γυναικών το βάρος της φροντίδας των παιδιών, των ηλικιωμένων, των ατόμων με ειδικές ανάγκες, του νοικοκυριού.

Δεν είναι τυχαίο ότι στην Ελλάδα, το 60% των εργαζομένων με μερική απασχόληση είναι γυναίκες.

Τι λέει και η σημερινή κυβέρνηση, όπως και τα υπόλοιπα κόμματα διαχείρισης αυτού του εκμεταλλευτικού συστήματος, ακολουθώντας βέβαια πιστά και τις κατευθύνσεις της ΕΕ;

Οτι τα ποσοστά ανεργίας των γυναικών είναι πολύ υψηλά και πρέπει να βρούμε τρόπους ενίσχυσης της γυναικείας απασχόλησης...

Δεν είναι τυχαίο ότι μιλάτε, γενικά κι αφηρημένα, για απασχόληση, και όχι ειδικά και συγκεκριμένα για μόνιμη σταθερή εργασία, με πλήρη εργασιακά, ασφαλιστικά δικαιώματα.

Οι γυναίκες που εργάζονται με ευέλικτες σχέσεις εργασίας στερούνται μιας σειράς επιδομάτων, τα οποία απαιτούν ορισμένο αριθμό ημερομισθίων (όπως είναι τα επιδόματα γάμου, λοχείας, ασθένειας, ανεργίας κ.ά.).

Λέτε ότι σε αυτήν την κατεύθυνση μπορούν να αξιοποιηθούν οι ικανότητες των γυναικών σε κακοπληρωμένες και ανασφάλιστες θέσεις εργασίας, σε υποβαθμισμένες υπηρεσίες κοινωνικής φροντίδας της Τοπικής Διοίκησης, διαφόρων ΜΚΟ.

Σε αυτό το έδαφος αξιοποιείται και η λεγόμενη «Κοινωνική Αλληλέγγυα Οικονομία», ως ένας μηχανισμός ουσιαστικά διαχείρισης της ανεργίας, ως χώρος όπου διαμορφώνεται ακόμα πιο χαμηλά η τιμή της εργατικής δύναμης, το εισόδημα, ο μισθός, το μεροκάματο, ασκώντας συνολική πίεση ταυτόχρονα για μείωσή της και σε άλλους, σε όλους τους τομείς της οικονομίας.

Ομως, με ένα σμπάρο προσπαθείτε να πετύχετε δυο τρυγόνια.

Να περιορίσετε ακόμα περισσότερο την κρατική ευθύνη και χρηματοδότηση στις κοινωνικές υπηρεσίες και υποδομές Υγείας, Παιδείας, Πρόνοιας και να φορτώσετε το βάρος των αυξημένων πληρωμών γι' αυτές στα λαϊκά νοικοκυριά.

Στη θέση των συλλογικών εργατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων ανακηρύσσεται ως δήθεν μέγιστο δημοκρατικό δικαίωμα η ατομική ή η οικογενειακή υποχρέωση, λέει, και ευθύνη.

Ποιος, όμως, επιβαρύνεται περισσότερο στα πλαίσια της λαϊκής οικογένειας; Η γυναίκα.

«Αχνα», βέβαια, δε βγάζετε και για την εργασιακή ζούγκλα που αντιμετωπίζει η πλειοψηφία των μισθωτών γυναικών, ιδιαίτερα οι εργαζόμενες μητέρες.

Αντιμετωπίζουν την εργοδοτική επιθετικότητα, που φθάνει μέχρι και απολύσεις εγκύων, τον εκβιασμό να υπογράψει η εργαζόμενη δήλωση ότι δε θα κάνει οικογένεια, δεν θα κάνει παιδιά.

Πρόσφατο είναι το παράδειγμα των καθαριστριών στο Πανεπιστημιακό Γενικό Νοσοκομείο Ηρακλείου Κρήτης, με το καθεστώς της σύμβασης έργου.

Πέρα από το ότι εργάζονται 8ωρο και με πολύ εντατικούς ρυθμούς, ενώ η σύμβασή τους είναι για 6ωρο, απουσιάζουν ακόμα και στοιχειώδη δικαιώματα για την προστασία της μητρότητας.

Εργαζόμενη επέστρεψε αναγκαστικά στη δουλειά λίγες βδομάδες μετά τον τοκετό, αφού δεν δικαιούται ούτε την άδεια που χορηγείται στους μόνιμους υπαλλήλους των νοσοκομείων, αλλά ούτε την εξάμηνη άδεια που παρέχει ο ΟΑΕΔ στις εργαζόμενες στον ιδιωτικό τομέα.

Αντίστοιχη είναι η σκληρή πραγματικότητα για τις μισθωτές επιστήμονες, για τις εργαζόμενες με «μπλοκάκι», αλλά και για τις εργαζόμενες στα προγράμματα voucher, «κοινωφελούς εργασίας».

Και δεν φτάνουν όλα αυτά. Οι μονοπωλιακοί όμιλοι ζητάνε και άλλα περισσότερα.

Ζητάνε να αναπληρώσουν με κρατική επιδότηση τη θέση της εργαζόμενης που απουσιάζει λόγω τοκετού ή λόγω μητρότητας, αξιοποιώντας προσωρινά κάποιον άνεργο που τον ονομάζουν «αναπληρωτή» για το συγκεκριμένο χρονικό διάστημα.

Δηλαδή, δεν θα δικαιούνται ούτε αποζημίωση ούτε τίποτα. Αυτό σημαίνει «υποστήριξη» της μητρότητας στη διάλεκτο των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων.

Για το καπιταλιστικό κράτος και την εργοδοσία η μητρότητα είναι κόστος. Κι ύστερα, βέβαια, κλαψουρίζετε για την υπογεννητικότητα...

Αντίστοιχα, από αυτήν τη στρατηγική σκοπιά, η υγεία, η οποία μάλιστα φθείρεται την ώρα της δουλειάς, θεωρείται κόστος για το μεγάλο κεφάλαιο, αρνητικό στοιχείο, λέει, για την ανταγωνιστικότητα.

Με αυτήν τη λογική όλα τα μέτρα που παίρνονται για την υγεία, την πρόληψη, τη θεραπεία και αποκατάσταση, παίρνονται με τη λογική του κόστους - οφέλους.

Κριτήριο, δηλαδή, δεν είναι η κάλυψη των σύγχρονων αναγκών ολόκληρης της λαϊκής οικογένειας, με έμφαση, βέβαια, στις ιδιαίτερες ανάγκες της γυναίκας που προκύπτουν από το ρόλο της στην αναπαραγωγική διαδικασία.

Αλλά κριτήριο είναι αν το όφελος που θα υπάρξει από τη θεραπεία κοστίζει φτηνότερα στο κεφάλαιο, αν υπηρετεί την ανταγωνιστικότητα των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων. Ολα γύρω από τη μητρότητα, δηλαδή, είναι εμπόρευμα.

Είναι εμπόρευμα, και μάλιστα πανάκριβο, ο προγεννητικός έλεγχος και ο τοκετός, παραδομένα στα ιδιωτικά μεγαθήρια της Υγείας.

Εδώ δε διστάζετε να προτρέπετε τις γυναίκες να γεννούν στο σπίτι, ως προϋπόθεση για να πάρουν το επίδομα τοκετού. Δεν είναι τυχαίο ότι ο τοκετός στο σπίτι μειώνει το κόστος για το κράτος κατά 60%.

Αυτή η λογική στα πλαίσια της αστικής διαχείρισης διαπνέει κάθε πλευρά της κοινωνικής, οικονομικής, πολιτικής και πολιτιστικής ζωής της γυναίκας, όπως και το ζήτημα της βίας κατά των γυναικών.

Στα πλαίσια αυτής της σάπιας κοινωνίας αναπαράγονται σε υπερθετικό βαθμό ο ατομισμός, ο ανταγωνισμός, ο εγωιστικός τρόπος ζωής, που διαπερνούν και σμπαραλιάζουν τις κοινωνικές σχέσεις, τις σχέσεις μεταξύ των δύο φύλων, την προσωπικότητα της γυναίκας, αλλά και του άνδρα.

Ολα αυτά έχουν την αντανάκλασή τους και στην όξυνση των περιστατικών βίας κατά των γυναικών, ως ακραία φυλετική διάκριση των ταξικών εκμεταλλευτικών κοινωνιών.

Με βάση στοιχεία του Κέντρου Ερευνών για Θέματα Ισότητας, με στοιχεία 2015, οι 7 στις 10 γυναίκες που απευθύνονται στις δομές για κακοποιημένες γυναίκες είναι άνεργες μητέρες.

Πρόκειται για γυναίκες που εγκλωβίζονται σε μια αυταρχική, βίαιη συζυγική σχέση, εξαιτίας των οικονομικών όρων ζωής τους κυρίως, σε συνδυασμό με την έλλειψη δημόσιων και δωρεάν παρεχόμενων κοινωνικών υπηρεσιών.

Ως υπαρκτό κοινωνικό ζήτημα, αναθέτετε τη διαχείριση αυτού του προβλήματος σε δήμους, σε άλλους θεσμούς, κυρίως όμως σε ΜΚΟ, με χρηματοδότηση από ευρωπαϊκά προγράμματα, ολιγοετούς διάρκειας.

Αυτό το γεγονός αναδεικνύει τον περιορισμό της κρατικής ευθύνης σε υποβαθμισμένες και ανεπαρκείς δωρεάν υπηρεσίες για τις κακοποιημένες γυναίκες και τα παιδιά τους.

Ο καπιταλισμός έβρισκε και βρίσκει πάντα τρόπους για να αναπαράγει την ανισοτιμία των γυναικών της εργατικής τάξης, γιατί αποτελεί πηγή πρόσθετου κέρδους.

Η τυπική αναγνώριση των δικαιωμάτων της γυναίκας στη σύγχρονη κοινωνία δεν την απάλλαξε στην πραγματικότητα από μια ζωή - λάστιχο.

Πολύ περισσότερο - και αυτό είναι το καθοριστικό - δεν την απάλλαξε από την καπιταλιστική εκμετάλλευση.

Οποιο φερετζέ και αν φορέσετε στους αστικούς εκσυγχρονισμούς, η λεγόμενη ισότητα των φύλων είναι ένα ακόμα όχημα για την κατάργηση θετικών ρυθμίσεων υπέρ των γυναικών.

Το ΚΚΕ δίνει, έδωσε και θα συνεχίζει να δίνει όλες του τις δυνάμεις για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, του λαϊκού κινήματος, την οικοδόμηση της κοινωνικής συμμαχίας.

Σε αυτόν το δρόμο είναι δυνατό να μπουν εμπόδια σε νέα μέτρα, να διεκδικηθεί η ανάκληση των απωλειών που είχαμε όλα αυτά τα χρόνια, να υπερασπίσουμε εργατικές - λαϊκές κατακτήσεις και δικαιώματα, όσα υπάρχουν ακόμα.

Να οργανωθεί η λαϊκή επίθεση με άνοδο της γυναικείας συμμετοχής στον αγώνα, σε ρήξη και ανατροπή με το κεφάλαιο και την εξουσία του.

Ο κόσμος μπορεί να αλλάξει για το συμφέρον της λαϊκής πλειοψηφίας που σήμερα βασανίζεται.

Ο δρόμος αυτός μπορεί να ανοίξει σήμερα, κατά τη γνώμη μας, με ένα πιο ισχυρό ΚΚΕ, στην πάλη για την κοινωνία που μπορεί να ικανοποιήσει τις σύγχρονες ανάγκες της γυναίκας της εργατικής τάξης, του λαού μας, που θα την απαλλάξει από την εργασιακή περιπλάνηση, την ανεργία, την εντατικοποίηση της εργασίας, το άγχος, τη ζωή με υποχρεώσεις αλλά χωρίς δικαιώματα.

Η σκληρή και η πρωτοπόρα πάλη από γυναίκες και άντρες της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων που έβλεπαν μπροστά, από τον προ προηγούμενο αιώνα, τον προηγούμενο, όλο τον 20ό αιώνα, από τη μεγάλη αντίσταση του ΕΑΜ, ΕΛΑΣ, της ΕΠΟΝ, όπου συμμετείχαν εκατοντάδες χιλιάδες γυναίκες Ελληνίδες, σε συνέχεια, του ΔΣΕ, των άλλων μεγάλων λαϊκών δημοκρατικών αγώνων μέχρι σήμερα, που έβλεπαν μπροστά, άνοιξαν το δρόμο για κάποιες συγκεκριμένες κατακτήσεις, δείχνουν και το σημερινό δρόμο για τη συνολική γυναικεία χειραφέτηση, την ισοτιμία πλάι πλάι, χέρι χέρι, άντρες και γυναίκες της δουλειάς σε μία κοινωνία για την εργατική τάξη, το λαό πραγματικά στην εξουσία.