Να ευχηθώ την καλύτερη δυνατή επιτυχία γι' αυτό το Συνέδριο. Ας αποτελέσει εφαλτήριο για νίκες του κινήματος σε όλα τα επίπεδα. Αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος εορτασμού της αναμενόμενης 100χρονης ηρωικής πορείας του Κόμματος.

Μπροστά υπάρχουν πολλά και σύνθετα καθήκοντα, που όπως μπήκαν στο 19ο Συνέδριο δεν αφήνουν περιθώριο εφησυχασμού. Για να πετύχουμε χρειάζεται τεράστιος βαθμός επιτελικότητας και οργανωτικότητας, αντάξιας της Ιστορίας και των αγώνων του Κόμματος.

Αυτό που έχει χαθεί από τα κομμουνιστικά κόμματα πολλών χωρών είναι το μπολσεβίκικο, σταχανοφικό πνεύμα που πρέπει να διακατέχει τον σύγχρονο κομμουνιστή. Το πρωτανέφερε ο Μαρξ στο μανιφέστο: «Η ελεύθερη ανάπτυξη του καθενός είναι η προϋπόθεση για την ελεύθερη ανάπτυξη όλων». Ετσι κινήθηκαν οι μπολσεβίκοι και κέρδισαν. Το ίδιο ισχύει για όλα τα ΚΚ, και για το δικό μας. Δηλαδή ό,τι κάνουμε αναπτύσσει το βαθμό συνείδησης της εργατικής τάξης; Είναι το ερώτημα στο οποίο θα κριθούμε όλοι στο μέλλον.

Το Κόμμα είναι η εμπροσθοφυλακή του κινήματος, και για να λυθούν τα ζητήματα όπως μπαίνουν στις Θέσεις θα πρέπει να πείθεται διαρκώς η οπισθοφυλακή, κάθε στιγμή του αγώνα, για τα συνθήματα, τις υποδείξεις και τις εντολές της εμπροσθοφυλακής.

Τα παραπάνω 3 αποτελούν βασικό συστατικό της δουλειάς ώστε να ενισχυθεί ακόμα περισσότερο η λογική που συνορεύει (χωρίς να είναι όμως) με στρατιωτική λογική. Ετσι θα αποκτηθεί αυτή η επιτελικότητα, η οποία θα αντιστοιχίζεται στις απαιτήσεις των καιρών και είναι ζητούμενη.

Διαφωνίες αρχών είναι ανύπαρκτες και καλά κάνουν και είναι. Πάνω στη μεθοδολογία σκοπού όμως είναι κινητήρια δύναμη του Κόμματος και πρέπει να υπάρχει στο ζενίθ η πάλη γνωμών πάνω στη μεθοδολογία, επειδή οι αντιθέσεις πρέπει να υπερνικιούνται και η εσωτερική πάλη να αντιστοιχίζεται με τους νόμους της διαλεκτικής. Και χρειάζεται να μην συγχέονται αυτών των δύο ειδών οι διαφωνίες. Γιατί γενική συμφωνία μπορεί και να σημαίνει συναίνεση στις αδυναμίες.

Σχετικά με τις ανοιχτές διαλέξεις: Στην Ιαπωνία στις 1-10 Αυγούστου 1907 στο Τόκιο, ο Σεν Καταγιάμα και ο Κοτόκου έκαναν διαλέξεις. Βέβαια τότε υπήρχαν πτέρυγες και αυτοί ανήκαν στην αριστερή, η οποία κυνηγήθηκε άγρια από τις δυνάμεις καταστολής μετέπειτα. Ισως να βλέπαμε και εμείς σαν μορφή διαλέξεις: Ιστορία του Σοσιαλισμού, Ιστορία του εργατικού κινήματος, Ιστορία των απεργιών.

Για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος: Η ανασύνταξη του εργατικού κινήματος θα επέλθει σε σημαντικό βαθμό όταν ο κόσμος κατανοήσει ότι έτσι βελτιώνει τη ζωή του και δεν συμμετέχει για πρόσωπα, εθιμοτυπικά, περιστασιακά. Η «σχετική νηνεμία» των τελευταίων δεκαετιών δημιούργησε εφησυχασμό και αυταπάτες. Οτι δηλαδή κάποια πράγματα είναι αιώνια και δεν αλλάζουν. Ομως ξέρουμε ότι τίποτα δεν είναι αιώνιο. Αιώνιο, απαραίτητοι, εργατική αριστοκρατία δεν υπάρχουν για το κίνημα.

Δεν είναι πρώτο σπίτι το σωματείο. Πρώτο είναι το Κόμμα, δεύτερο το σωματείο, και τρίτο το «δικό μας». Βλέπουμε πλειστηριασμούς κατοικιών, γιατί αν είχαν σπίτι το σωματείο οι εργαζόμενοι θα είχαν και κανονικό σπίτι. Και τώρα δεν έχουν σπίτι. Βλέπουμε κατοικίες απούλητες και άστεγους. Παιδιά λιποθυμάν στα σχολεία και το σούπερ-μάρκετ γεμάτο. Αυτές οι αντιθέσεις του καπιταλισμού δημιουργούν ταξικό κριτήριο και συσσωρεύεται πείρα που θα πυροδοτηθεί την κατάλληλη στιγμή και θα απεγκλωβιστεί μαζικά κόσμος από το σύστημα.

Σχετικά με τη Λαϊκή Επιτροπή - τοπικές συγκεντρώσεις: Eίναι καλό στις τοπικές συγκεντρώσεις, είτε Λαϊκής Επιτροπής είτε του Κόμματος, να μιλάει κάποιος από τη γειτονιά, για να τον ξέρουν και να τον μάθουν.

Χρειάζεται θαρραλέα ανάθεση και εξαντλητική επεξήγηση των καθηκόντων, που σε συνδυασμό με πρωτόβουλο πνεύμα θα ενισχύσουν την επιτελικότητα.

Σχετικά με τις επιμέρους απόψεις: Λέμε γενικά ο κόσμος να έρθει μαζί μας και ας μην συμφωνεί με όλα μαζί μας. Εχουμε καλοσκεφτεί με τι δεν συμφωνεί ο κόσμος; Με την παραγωγικότητα του σοσιαλισμού; Με το Κόμμα πρωτοπορία της εργατικής τάξης; Με τη θέση για τη θρησκεία; Δεν χόρτασαν μεταρρύθμιση με τον ΣΥΡΙΖΑ; Με εμάς ένα κόμμα - καθοδηγήτρια δύναμη της λαϊκής εξουσίας, στο οποίο θα εκφράζονται όλες οι δυνάμεις της συμμαχίας (ένα σώμα, μια γροθιά, ένας νους, ένα στόμα, μια φωνή); Τι πιο δημοκρατικό και πανανθρώπινο να συνδέσουμε όλοι τις τύχες μας. Τι είναι αυτό που κάνει τον άλλον να δρα ανασταλτικά; Σε όλα χρειάζεται να συμφωνεί, εκτός αν πάει ο άλλος για βιομήχανος. Τα όρια στην προσφορά είναι άλλο ζήτημα.

Σχετικά με τα στελέχη: Χρειάζεται το πνεύμα της κριτικής, εκείνο το οποίο κάνει τις αδυναμίες να γίνουν κινητήρια δύναμη για ξεπέρασμά τους και όχι για υποχωρήσεις. Την κριτική, έλεγε ο Στάλιν, την φοβούνται οι αστοί σαν την πανούκλα, όχι όμως οι μπολσεβίκοι. Κρίνουμε πρώτα πρακτικές και μετά πρόσωπα. Και αυτό ισχύει για όλο το κομματικό δυναμικό όχι μόνο για τα στελέχη. Αλλιώς προσωποποιούμε το Είναι, το οποίο δεν είναι σωστό είτε για θετικά είτε για αρνητικά.

Σχετικά με τα διεθνή: Το Κόμμα θα ήταν καλό να δει σε μια πορεία τη δημιουργία οργανωτικού σχήματος στα Βαλκάνια (Βαλκανική Ενωση Κομμουνιστών), γιατί σε έναν ιμπεριαλιστικό πόλεμο θα πέσει ο ένας πάνω στον άλλον και η γειτονιά μας νομίζω χρειάζεται να έχει προτεραιότητα, εξαιτίας αυτού του ενδεχομένου.

Σχετικά με το σύνολο των Θέσεων: Χρειάζεται να δούμε τις Θέσεις και μερικά, και σαν σύνολο. Δηλαδή να βγούμε και να πούμε πού τα καταφέραμε, πού όχι, και να βγάλουμε συμπεράσματα. Η γενικότητα να μπει στο χρονοντούλαπο.

Να κάνουμε ό,τι είναι ανθρωπίνως δυνατό. Αυτό το συστατικό το οποίο ήταν έκδηλο στους μπολσεβίκους, μπορεί να συγχωρεί ανθρώπινες αδυναμίες και να προσδίδει την ανωτερότητα στον κομμουνιστή για να συνειδητοποιήσει σε καλύτερο και μεγαλύτερο βαθμό ότι η επανάσταση είναι έργο των μαζών.

ΖΗΤΩ Η ΜΕΓΑΛΗ ΟΧΤΩΒΡΙΑΝΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ!

ΖΗΤΩ ΤΟ 20ό ΣΥΝΕΔΡΙΟ!