Συνέντευξη στον «ΣΚΑΪ» έδωσε χτες ο Νίκος Σοφιανός, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, και απαντώντας σε ερώτηση σχετικά με το τι εξυπηρετεί η πολιτική κόντρα με αφορμή το συνέδριο στην Εσθονία, ανέφερε μεταξύ άλλων: «Απ' την πλευρά της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, αυτή η υποκριτική στάση - γιατί θυμίζουμε ότι πέρσι σε αντίστοιχη εκδήλωση στη Σλοβακία εκπροσωπήθηκε η ελληνική κυβέρνηση - θέλει να ξεπλύνει μια άγρια αντεργατική, αντιλαϊκή πολιτική που υλοποιεί αυτή η κυβέρνηση. Αυτή έχει βγάλει στα κάγκελα τον κόσμο και όχι ο Στάλιν και οι "σταλινολογίες" των διαφόρων, που έχουν βγει στα παράθυρα και έχουν ξεσαλώσει αυτές τις μέρες. Η πολιτική που υλοποιεί αυτή η κυβέρνηση έχει και την ψήφο της ΝΔ. Θυμίζουμε αυτό που έχει πει ο κ. Μητσοτάκης, ότι "το κράτος έχει συνέχεια", "τα μέτρα αυτά θα υλοποιηθούν", δεν είναι δικά μας λόγια, είναι δικά τους. Αρα υλοποιούν ένα σκληρό πακέτο για να διαχειριστούν την κρίση ενός συστήματος, που έχει όνομα και είναι ο καπιταλισμός και τους βολεύει: Απ' τη μια η κυβέρνηση να ξεπλένει τις αμαρτίες της με τέτοιες αριστερές βούτες και από την άλλη υπάρχει ένα ολόκληρο "γκρουπ" αντικομμουνιστών, οι οποίοι νομίζουν ότι μπορεί ν' αλλάξουν ένα πολιτικό κλίμα στην Ελλάδα, το οποίο δεν ευνοεί αυτήν τη χυδαιότητα κι αυτήν την αντισοσιαλιστική εκστρατεία».

Σχολιάζοντας τη στάση της κυβέρνησης απέναντι στο «συνέδριο» εξίσωσης φασισμού - κομμουνισμού, ο Ν. Σοφιανός υπογράμμισε: «Οχι μόνο δεν θα έπρεπε να πάει η κυβέρνηση, όχι μόνο δεν θα έπρεπε να είχε πάει και πέρσι, αλλά είναι απαράδεκτη η δικαιολόγηση της απουσίας της. Οταν λέει ότι αυτές οι εκδηλώσεις χαλάνε ή αλλοιώνουν τη φυσιογνωμία της ΕΕ, ψεύδεται και ψεύδεται ασυστόλως. Γιατί είναι στη φυσιογνωμία της ΕΕ η εξίσωση του κομμουνισμού με το ναζισμό, η λογική των "άκρων", η ισοπέδωση ό,τι θυμίζει στην Ευρώπη σοσιαλισμό, τον οποίο τον γνώρισαν οι λαοί της, έχει τη σφραγίδα της ΕΕ. Θυμίζουμε ψηφίσματα που δεν ψηφίστηκαν από ελληνικά κόμματα του Ευρωκοινοβουλίου, θυμίζουμε την απόφαση να μετατρέψουν την 9η Μάη, τη μέρα που συνετρίβη ο ναζισμός στην καρδιά του, από τον Κόκκινο Στρατό, σε μέρα της "Ευρώπης των λαών". Θυμίζουμε ότι σε μια σειρά χώρες της ΕΕ της "δημοκρατίας" και της "ελευθερίας" είναι απαγορευμένα τα Κομμουνιστικά Κόμματα, ενώ στην περίφημη Εσθονία του 1,3 εκατ. κατοίκων, με μεγάλο κομμάτι καθαρά ναζιστών σε αυτή τη χώρα, γιατί αυτή η χώρα είχε τα Waffen SS, στελέχωσε τα SS, τα οποία έπνιξαν στο αίμα χιλιάδες λαού, δε δίνουν πολιτικά δικαιώματα σε 400 χιλιάδες Ρωσόφωνους».

Αναφερόμενος στην πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ και απαντώντας σε σχετική ερώτηση, υπογράμμισε ότι το κυβερνών κόμμα ανέδειξε τη ζημιά που προξένησε «χτυπώντας το ηθικό, χτυπώντας τη διάθεση ριζοσπαστισμού που είχε ένας κόσμος και βλέπουμε ότι υπάρχει μια απογοήτευση, μια μοιρολατρία, ένας εγκλωβισμός, λένε "δεν αλλάζουν τα πράγματα", "είδαμε κι αυτούς" κ.ά.».

Συνεχίζοντας και απαντώντας σε άλλη ερώτηση, τόνισε: «Εδώ είμαστε εμείς και θα είμαστε ακόμη πιο αποφασισμένοι, με μια πολιτική και θέση η οποία μπορεί να απεγκλωβίσει, μπορεί να εμπνεύσει, γιατί αν θέλουμε να κάνουμε την αντιπαράθεση γυρνώντας στη συζήτηση των ημερών, το θέμα δεν είναι κομμουνισμός - ναζισμός, είναι κομμουνισμός - καπιταλισμός. Γι' αυτούς που θέλουν να κάνουν συγκρίσεις, η σύγκριση είναι κοινωνικών - οικονομικών συστημάτων, είναι σοσιαλισμός - κομμουνισμός και καπιταλισμός. Γιατί και με τους ναζί στη Γερμανία και με τους δικτάτορες στην Ελλάδα, δεν είχαν φύγει οι καπιταλιστές απ' τη μέση, αυτοί έκαναν κουμάντο. Αν θέλουμε λοιπόν να συγκρίνουμε κοινωνικά και οικονομικά συστήματα, αυτό θα συγκρίνουμε. Αυτό που βλέπουμε στην Ελλάδα, αυτό που τρώμε στο πιάτο στην Ελλάδα, είναι καπιταλισμός, που και στην κρίση του, αλλά και στη λεγόμενη ανάπτυξη, για την οποία διαγκωνίζονται Τσίπρας και Μητσοτάκης, είναι δοσμένα τα μέτρα, είναι δοσμένοι οι μισθοί, είναι δοσμένη η αφαίρεση, είναι δοσμένο το πακέτο».

Στις βαθύτερες στοχεύσεις της ΕΕ με τον αντικομμουνισμό που εξαπολύει, αναφέρθηκε μεταξύ άλλων ο Μάκης Παπαδόπουλος, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, μιλώντας χτες στον «ΣΚΑΪ», σημειώνοντας: «Μας απασχολεί το θέμα αυτό βαθύτερα, γιατί πιστεύουμε ότι έχει μια πολύ πιο βαθιά στόχευση και αφορά ολόκληρη την ΕΕ. Δηλαδή να πειστούν οι λαοί στην Ευρώπη ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση, ότι δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από τον καπιταλιστικό βάλτο της εκμετάλλευσης, της ανεργίας, της φτώχειας, ότι πρέπει όλοι οι λαοί της ΕΕ και δε λέω μόνο ο ελληνικός, να σκύβουν το κεφάλι και να δέχονται τα απανωτά αντιλαϊκά μέτρα, μιας και τέτοια μέτρα δεν προωθεί μόνο η ελληνική κυβέρνηση».

Αναφερόμενος επιπλέον σε ιστορικά στοιχεία, που δείχνουν την προσπάθεια ξαναγραψίματος της Ιστορίας από τα επιτελεία της ΕΕ, τόνισε: «Ενα δεύτερο στοιχείο - φυσικά δεν θα κάνουμε μάθημα Ιστορίας - αυτής της επίθεσης, είναι η προσπάθεια να πείσει (η ΕΕ) ότι η αστική δημοκρατία ήταν ο συνεπής αντίπαλος του φασισμού, παραχαράσσοντας την Ιστορία. Και λέω παραχαράσσοντας την Ιστορία υπενθυμίζοντας μόνο δύο ιστορικούς σταθμούς. Οι αστικές δημοκρατίες της Αγγλίας και της Γαλλίας υπέγραψαν τη Συμφωνία του Μονάχου. Ηταν αυτές δηλαδή που στήριξαν τη γερμανική ναζιστική επέκταση σε βάρος των λαών και της Σοβιετικής Ενωσης. Ακόμα περισσότερο να παραγράψει ότι στο εσωτερικό της Γερμανίας, που είναι ακόμα πιο σημαντικό, η λεγόμενη "Γερμανική Αστική Δημοκρατία", αυτές οι δυνάμεις άνοιξαν το δρόμο στον Χίτλερ, την ίδια ώρα που κατέσφαξαν τη σοσιαλιστική επανάσταση, δολοφόνησαν την Ρόζα Λούξεμπουργκ. Και λέω ότι έχει μια σημασία να κάνουμε αυτόν τον απολογισμό για να δούμε ότι είτε στην περίπτωση της αστικής δημοκρατίας, είτε στην περίπτωση του φασιστικού ρεύματος, είχαμε δύο μορφές της δικτατορίας του κεφαλαίου. Με λίγα λόγια, στη Γερμανία οι όμιλοι Krupp, Tiesen, Siemens είχαν την εξουσία και επί αστικής Δημοκρατίας της Βαϊμάρης και επί Χίτλερ. Ολων αυτών τα συμφέροντα υπηρέτησαν και η αστική δημοκρατία και το φασιστικό ρεύμα».

Σχολιάζοντας επίσης τη σταλινολογία που κλιμακώθηκε τις τελευταίες μέρες, υπογράμμισε ανάμεσα σε άλλα: «Κάθε εποχή πρέπει να τη δούμε μέσα στις ιστορικές της συνθήκες. Και η αστική δημοκρατία, η αστική τάξη ήρθε στην εξουσία με επαναστάσεις, στις οποίες χύθηκε ποτάμι αίμα. Η γαλλική αστική δημοκρατία και η ελληνική δημοκρατία δεν ήρθαν με δημοψήφισμα ή με κοινωνικό διάλογο, ήρθαν με ποτάμια αίματος επαναστάσεων. Αντίστοιχα, το δικαίωμα του σοσιαλισμού να υπερασπιστεί τον εαυτό του και το δικαίωμα του σοβιετικού λαού να υπερασπιστεί το δικό του δρόμο, απαίτησε μια σειρά αντιπαραθέσεις πάρα πολύ σκληρές. Και μην ξεχνάμε, γιατί γίνεται μια συζήτηση για τη Σοβιετική Ενωση και τον Στάλιν, ότι είναι μια εποχή στην οποία έχουμε ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις από αστικές δημοκρατίες πρώτα της Αγγλίας και της Γαλλίας και μετά της ναζιστικής Γερμανίας. Δεν είναι μια εποχή, δηλαδή που αντάλλασσαν λουλούδια οι αντίπαλοι».

Σε ερώτηση σχετικά με τη ΔΕΘ και αν το ΚΚΕ αναμένει κάτι από την ομιλία του πρωθυπουργού, ο Μ. Παπαδόπουλος απάντησε: «Την κλιμάκωση της αντιλαϊκής επίθεσης, μασκαρεμένη με μερικά ωραία λόγια και μερικές ασπιρίνες για την ακραία φτώχεια. (...) Η κυβέρνηση έχει αποδείξει, και δεν λέω τώρα, μπροστά στη ΔΕΘ, τα δύο αυτά χρόνια, ότι κλιμακώνει με πρωτοφανή τρόπο την αντιλαϊκή επίθεση, περνά μέτρα που αν τα είχαν περάσει οι προηγούμενες κυβερνήσεις, θα είχαμε πολύ σημαντική αναταραχή. Αλλά παίζει ρόλο και στον εγκλωβισμό του εργάτη, του κινήματος, η ίδια η κυβέρνηση».

Απαντώντας, τέλος, σε ερώτηση δημοσιογράφου για το αν το ΚΚΕ «κάνει κάτι λάθος» και δεν «απελευθερώνεται» ο κόσμος, ο Μ. Παπαδόπουλος σημείωσε: «Κοιτάξτε, εμείς λέμε την αλήθεια στο λαό. Οτι έχουμε από πολλά χρόνια πριν προειδοποιήσει για το τι γίνεται. Η καταπολέμηση όμως της λογικής του μικρότερου κακού δεν είναι εύκολη υπόθεση. Διότι ο καθένας θα προτιμούσε και προτιμά να βρει μια εύκολη λύση, χωρίς αποφασιστική σύγκρουση με τον πραγματικό αντίπαλο, εννοώ τους μεγαλομετόχους των επιχειρηματικών ομίλων, την εξουσία του κεφαλαίου, δεν εννοώ μόνο την εκάστοτε κυβέρνηση που τους υπηρετεί, και είναι εύκολο πολλές φορές να παγιδευτεί σε τέτοιες λύσεις. Ομως, τώρα, είναι μια συγκυρία στην οποία ο λαός μπορεί να βγάλει συμπεράσματα, μπορεί να δει πού οδήγησε η ευαγγελία της "πρώτης φοράς αριστερά", να δει το ναυάγιο αυτής της πολιτικής του μικρότερου κακού, να δει το ναυάγιο μιας πολιτικής που υποσχέθηκε φιλολαϊκή στροφή, χωρίς σύγκρουση, και να διαλέξει το δρόμο να οργανώσει την αντεπίθεσή του».