Ενα από τα κεντρικά επιχειρήματα της κυβέρνησης στην προσπάθειά της να υπερασπιστεί και να εξωραΐσει τη συμφωνία για την 3η «αξιολόγηση» είναι ότι δεν περιέχει δημοσιονομικά μέτρα, για πρώτη φορά μετά την ένταξη της χώρας στα μνημόνια. Επομένως, σύμφωνα με την κυβέρνηση, ο λαός θα έπρεπε να πανηγυρίζει μαζί με την ίδια και το κεφάλαιο για τη γρήγορη και δήθεν αναίμακτη ολοκλήρωση της «αξιολόγησης». Φτηνό το επιχείρημα της κυβέρνησης. Πρώτον, η 3η «αξιολόγηση» επιβεβαιώνει το σύνολο των μέτρων που συμπεριλήφθηκαν στις «αξιολογήσεις» όλων των προηγούμενων μνημονίων, άρα και τα δημοσιονομικά. Δεύτερον, πριν από λίγους μόνο μήνες, η κυβέρνηση έκλεισε τη 2η «αξιολόγηση», που επίσης περιείχε σκληρά δημοσιονομικά μέτρα. Τι διαφορά έχει για τους εργαζόμενους και το λαό το γεγονός ότι αυτά τα μέτρα «έκλεισαν» τον Ιούνη και όχι το Δεκέμβρη; Τρίτον, τι είναι οι περικοπές δαπανών και οι αυξήσεις των φόρων που περιλαμβάνονται στον προϋπολογισμό του 2018, αν όχι αιματηρά δημοσιονομικά μέτρα, άμεσης εφαρμογής και απόδοσης, που φορτώνονται στην πλάτη του λαού; Τι είναι η νέα μείωση του αφορολόγητου, που προνομοθετήθηκε να ισχύσει από το 2020 και σύμφωνα με όσα λέγονται ενδέχεται να έρθει ένα χρόνο νωρίτερα για να πιαστούν οι στόχοι των ματωμένων πλεονασμάτων; Και, τέλος πάντων, γιατί πρέπει ο λαός να θεωρεί ηπιότερα από τα δημοσιονομικά τα άλλα μέτρα που περιέχονται στην 3η «αξιολόγηση», όπως το χτύπημα στην απεργία, η εφαρμογή της ατζέντας του ΟΟΣΑ, το πετσόκομμα στα κοινωνικά επιδόματα και πάει λέγοντας; Μήπως δεν αθροίζονται όλα αυτά, μαζί με τα δημοσιονομικά μέτρα, στη στρατηγική για την ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου, που πνίγει τις λαϊκές ανάγκες;