Με αφορμή μάλιστα το γεγονός ότι από τα μεγάφωνα ακουγόταν η μελοποιημένη «Ρωμιοσύνη», που γράφτηκε από τον Γιάννη Ρίτσο στο διάστημα 1945 - '47, η Ερη Ρίτσου, κόρη του ποιητή, έκανε την παρακάτω παρέμβαση σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης:

«Μαθαίνω πως στο συλλαλητήριο ακούστηκε η "Ρωμιοσύνη": "Τούτο το χώμα είναι δικό τους και δικό μας". Βέβαια, ο Ρίτσος, όταν έγραφε τους στίχους αυτούς, δεν είχε υπ' όψιν του τη συγκεκριμένη σημερινή χρήση από τα πάσης φύσεως παλληκάρια που γίνανε μαλλιά κουβάρια...

(Εκτός και αν η χρήση από πλευράς διοργανωτών είναι μια συμβολική χειρονομία συμφιλίωσης με τη γείτονα χώρα. Επί μακεδονικού εδάφους όλοι μαζί, το χώμα της Μακεδονίας είναι δικό τους και δικό μας! Οπότε, πάσο!)».

Στη συνέχεια με νέα παρέμβαση σημείωσε:

«Η "Ρωμιοσύνη" γράφτηκε από τον Γιάννη Ρίτσο αμέσως μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, μεταξύ 1945 - 47, μέσα στον εμφύλιο, και είναι μια εποποιία της Αντίστασης του ελληνικού λαού κατά των ναζί.

Η "Ρωμιοσύνη" μελοποιήθηκε από τον Μίκη Θεοδωράκη, μετά τον ξυλοδαρμό του καθώς και άλλων αριστερών από τους χωροφύλακες στον Πειραιά, ανήμερα των Φώτων το 1966. Μέσα στα αίματα ο Μίκης επιστρέφει σπίτι του και βρίσκει ένα αντίτυπο της "Ρωμιοσύνης" που μελοποιεί μέσα σε λίγες ώρες.

Είτε φασίστες την τραγουδήσουν, είτε πατριδολάγνοι, είτε πατριδοκάπηλοι, είτε δωσίλογοι, είτε άσχετοι, είτε ανύποπτοι, η "Ρωμιοσύνη" είναι το ποίημα που είναι, γράφτηκε για το λόγο που γράφτηκε και αυτό ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΕΙ». Παραθέτει δε και στίχους της «Ρωμιοσύνης».

Ανάμεσα στις παρεμβάσεις ξεχωρίζουμε και όσα είπε χτες, Δευτέρα, σε έντονα φορτισμένο τόνο, ο δημοσιογράφος Θύμιος Καλαμούκης, στη ραδιοφωνική εκπομπή «Ελληνοφρένεια».

Είπε, μεταξύ άλλων, «ευχαριστώντας τον Μίκη Θεοδωράκη»:

«Ευχαριστώ τον Μίκη Θεοδωράκη γιατί μέσα από τα τραγούδια του έμαθα για τους πραγματικούς λαϊκούς αγώνες. Για το πείσμα των ανταρτών στο βουνό, για τη θυσία μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα, για τις πέτρες της Μακρονήσου, για τον Ωρωπό, για την Γυάρο, την Ικαρία, την όμορφη πόλη. Για τους καημούς της ξενιτιάς (...)

Χωρίς αυτόν δεν θα ήμουν αυτό που είμαι. Νομίζω κανείς μας δεν θα ήταν αυτό που είναι.

Από χτες τον ευχαριστώ και για κάποιους επιπλέον λόγους, που δεν είχα φανταστεί ποτέ.

Τον ευχαριστώ που μου έδειξε τι σημαίνει κατάντια. Πόσο εύκολα κατρακυλάς σε αυτήν όταν δεν έχεις ρίζες. Οχι όταν δεν έχεις παρελθόν, όταν δεν έχεις ρίζες βαθιές και γερές.

Πόσο απεχθές είναι να σε αγκαλιάζει το παπαδαριό, να σε χειροκροτεί το φασισταριό, να σε χρησιμοποιεί το δημοσιογραφικό αληταριό.

Που μου θύμισε ότι η φράση ενότητα του λαού είναι κίβδηλη. Φούσκα. Οτι δεν μπορεί να υπάρξει ενότητα του τραπεζίτη με τον δανειολήπτη, του βιομήχανου και του εργάτη, του εφοπλιστή και του ναυτικού. Οτι οι μπαρούφες περί εθνικής ενότητας κρύβουν την λύσσα των λύκων απέναντι στο πρόβατο. Τα σάλια του λιονταριού απέναντι στην αντιλόπη.

Που μου υπενθύμισε ότι την ελληνική κοινωνία, κάθε κοινωνία, την χωρίζουν τα συμφέροντα διαφορετικών ομάδων (...)

Μου έδειξε, επίσης, και γι' αυτό τον ευχαριστώ, πόσο δύσκολο είναι να είσαι συνεπής μέχρι το τελευταίο λεπτό της ζωής σου. Ομως μέχρι το τελευταίο. Και πόσο κομβικό μπορεί να είναι το προτελευταίο λεπτό.

Μου έδειξε, επίσης, και γι' αυτό τον ευχαριστώ, την διαφορά μεταξύ γεμάτης πλατείας τον Δεκέμβρη του '44, και γεμάτης πλατείας τον Φλεβάρη του 2018.

Μου έδειξε, επίσης, ότι κάθε τι μαζικό δεν είναι κατ' ανάγκην και σωστό (...)

Τον ευχαριστώ που μου θύμισε όλα αυτά που σιχαίνομαι. Να χαϊδεύω την μπόλικη αφέλεια και την άγνοια του πλήθους. Να σιγοντάρεις την επιπολαιότητα της μαζικής σκέψης (...)

Τον ευχαριστώ που μου απέδειξε γιατί δεν έπρεπε να ήμουν στο Σύνταγμα χτες.

Τον ευχαριστώ που μου υπενθύμισε να μην ξεχάσω ποτέ και να μην ξεχνάω να μπερδεύω τον αριστερόστροφο φασισμό με τον φασισμό. Γιατί ο φασισμός είναι ένας και μοναδικός. Είναι ΜΟΝΟ μαύρος, έχει μόνο αγκυλωτό σταυρό, διαιρεί, στοχοποιεί και δολοφονεί. Γιατί το μόνο που μπορεί να κάνει αριστερόστροφα ο φασισμός είναι να γυρνάει με αριστερή φορά το μαχαίρι στην καρδιά του Φύσσα (...)

Τον ευχαριστώ και λυπάμαι. Εγώ τον Μίκη δεν μπορώ, δεν θέλω, δεν πρέπει να τον μοιράζομαι με φασίστες. Δεν θέλω να μας ενώνει με τους φασίστες ο Μίκης.

Αυτόν τον Μίκη δεν θέλω να τον μοιράζομαι. Σας τον χαρίζω. Δεν είναι ο δικός μου Μίκης. Είναι όλος δικός σας. Πάρτε τον.

Και τον ευχαριστώ που μου δίνει το δικαίωμα να ζητήσω εγώ ταπεινά συγνώμη από τον Γρηγόρη Λαμπράκη, τον Σωτήρη Πέτρουλα, τον Ανδρέα Λεντάκη, τους 200 συντρόφους της Καισαριανής, τον Νίκο Μπελογιάννη, τους χιλιάδες εξόριστους, που δεν έγιναν ποτέ εθνικό σύμβολο, τους χιλιάδες νεκρούς, τους χιλιάδες ονειροπόλους, τους χιλιάδες αγωνιστές απλούς ανθρώπους που μέχρι τέλους πάλεψαν να κρατήσουν τον όνομα και την ιστορία τους καθαρή και κρυστάλλινη. Που δεν τραγούδησαν το "Σώπα όπου να 'ναι θα σημάνουν οι καμπάνες" μαζί με ανθρώπους που έχουν στα χέρια τους χαραγμένο τον αγκυλωτό σταυρό.

Για μένα χτες ήταν μια σημαντική μέρα. Και σημαδιακή μέρα. Και θλιβερή μέρα. Περνά στην ιστορία. Γιατί χτες πέθανε ο Μίκης Θεοδωράκης. "Εφυγε" ένας μεγάλος καλλιτέχνης, ένας μεγάλος πνευματικός άνθρωπος. Ενας κορυφαίος δημιουργός, ένας ζωντανός θρύλος, που μεγαλούργησε όταν ήταν γειωμένος με τις αγωνίες του λαού μας.

Ο Μίκης Θεοδωράκης "έφυγε" χτες και μας άφησε έναν πλούτο μουσικής, ένα τεράστιο έργο. Μια σημαντική παρακαταθήκη.

Ηταν μια μέρα σημαδιακή και κάθε χρόνο τέτοια μέρα θα τιμούμε τη μνήμη του και θα θυμόμαστε το θάνατό του.

Θα τον έχουμε πάντα ψηλά στο μυαλό και στην καρδιά μας.

Δεν θα τον ξεχάσουμε ποτέ.

Αντίο Μίκη».