Την πραγματικότητα που διαμορφώνει για τους λαούς η ολομέτωπη επίθεση του κεφαλαίου στα δικαιώματά τους, για την ενίσχυση της κερδοφορίας του, σκιαγράφησαν με τις παρεμβάσεις τους οι προσκεκλημένοι στη Συνάντηση. Ταυτόχρονα, αντάλλαξαν απόψεις για το πώς καλύτερα μπορεί να οργανωθεί η απάντηση των εργαζομένων και να αντιμετωπιστούν αδυναμίες και προβλήματα που παρουσιάζονται σε κάθε χώρα. Παραθέτουμε ορισμένα αποσπάσματα από μερικές παρεμβάσεις που έγιναν στη διάρκεια των εργασιών:

Απ' την Κροατία η Vesna Konigsknecht ανέδειξε τη ζημιά που γίνεται στις εργατικές - λαϊκές συνειδήσεις απ' το δηλητήριο του εθνικισμού, τονίζοντας πως στη χώρα της η κυριαρχία του «εθνικού» ενθαρρύνεται επίτηδες, ώστε να αποτρέψει οποιαδήποτε αναφορά στον ταξικό χαρακτήρα της κοινωνίας, και πως η ανάπτυξη της ταξικής συνείδησης αποτελεί ύψιστη προτεραιότητα. Στην κατεύθυνση αυτή ξετυλίγονται ορισμένες πρωτοβουλίες, όπως αυτή του «Εργατικού Λεξικού», για την εκλαΐκευση και εξήγηση εννοιών απ' τη σκοπιά των συμφερόντων της εργατικής τάξης. Ιδιαίτερη αναφορά έκανε στη σοσιαλδημοκρατικοποίηση του Κομμουνιστικού Κόμματος και στη ζημιά που επέφερε καθώς σήμερα τα σωματεία υποστηρίζουν πως η Αριστερά πρόδωσε τους εργαζόμενους.

Ο Κ. Οκουγιάν, απ' την Τουρκία, μίλησε για την προσπάθεια της κυρίαρχης τάξης να υποδαυλίσει την εχθρότητα μεταξύ Τούρκων και Κούρδων φτωχών ανθρώπων, επιδιώκοντας τα «εθνικά ζητήματα» να επικαλύπτουν τα ταξικά ζητήματα. Επιπλέον, καθώς ο πόλεμος έχει γίνει καθημερινό γεγονός, παραμερίζει την ταξική πάλη. Πρόσθεσε ότι μπορεί κάποιος εύκολα να ισχυριστεί πως δεν είναι η εργατική τάξη η κύρια επαναστατική δύναμη στην Τουρκία, αλλά, αντίθετα, είναι οι Κούρδοι ή οι αντι-Αμερικανοί ή όσοι αντιτίθενται στον Ερντογάν κ.λπ. Επομένως, κάθε φορά μπορεί να βρεθούν δικαιολογίες για συνεργασία, παραδείγματος χάριν με τις ΗΠΑ, για την υπεράσπιση των Κούρδων, με τους Αλαουίτες μεγιστάνες για την υπεράσπιση των Αλαουιτών, με την Ευρωπαϊκή Ενωση για την υπεράσπιση της ειρήνης, με τους εθνικιστές και φασίστες για την εναντίωση στις ΗΠΑ, ή με όλα τα υπόλοιπα αστικά κόμματα, όχι μόνο με τη σοσιαλδημοκρατία, για την αντιμετώπιση του Ερντογάν. Σημείωσε δε την ανάγκη ισχυρής στάσης έναντι όλων αυτών απ' την πλευρά του κομμουνιστικού και εργατικού κινήματος, που να δημιουργεί εναλλακτικές και να οργανώνει την εργατική τάξη με σαφή θέση ότι δεν υπάρχουν καλοί και κακοί ιμπεριαλιστές ούτε άμεσες εύκολες λύσεις.

Απ' την Ιταλία, ο Γκ. Ρίτσι σκιαγράφησε την πραγματικότητα που διαμόρφωσε για τον ιταλικό λαό η αντιλαϊκή πολιτική, αναφέροντας πως το επίπεδο των μισθών είναι πολύ κατώτερο του μέσου όρου της ΕΕ, αφού η Ιταλία βρίσκεται στην 23η θέση στις 28. Επίσης, σαρωτικές είναι οι μειώσεις μισθών, συντάξεων και κοινωνικών δαπανών, περισσότεροι από 10 εκατομμύρια Ιταλοί ζουν στην εξαθλίωση, αποτελώντας το 14% του συνόλου των εξαθλιωμένων στην ΕΕ, ενώ το 30% του πληθυσμού βρίσκεται υπό την απειλή φτώχειας και κοινωνικού αποκλεισμού.

Απ' τη Νορβηγία, η Runa Evensen μίλησε για την επίθεση που δέχεται το κομμουνιστικό και το εργατικό κίνημα στη χώρα, με προσπάθεια να απαγορευτεί μέχρι και η χρήση συμβόλων, με πρώτα βιολιά τους σοσιαλδημοκράτες. «Η ξένη σημαία της σοσιαλδημοκρατίας αποκαλύπτεται περισσότερο σε πολύ κόσμο», ανέφερε, και πρόσθεσε πως η μείωση της λαϊκής στήριξης στη σοσιαλδημοκρατία ανοίγει χώρο σε οπορτουνιστικά κόμματα να συνεχίσουν τη βρώμικη δουλειά, καθώς η επίθεση του κεφαλαίου στην εργατική τάξη απαιτεί και τη χειραγώγησή της. Επίθεση που εκφράζεται με υποβάθμιση των εργατικών δικαιωμάτων, με προσωρινές μορφές απασχόλησης, αυξημένα ωράρια, υψηλότερα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης, μέσω της μηδενικής αύξησης στους μισθούς, με απειλές προς τους συνδικαλιστές. Στην «πλούσια» Νορβηγία το 10,3% των παιδιών βρίσκεται κάτω από το επίπεδο της φτώχειας, τόνισε. Τέλος, αναφέρθηκε σε δύο αιχμές της πάλης το διάστημα αυτό, η μία ενάντια στο ΝΑΤΟ καθώς προετοιμάζει τη μεγαλύτερη στρατιωτική του άσκηση των τελευταίων 20 χρόνων. Και η άλλη ενάντια στην ένταξη της Νορβηγίας στην ενεργειακή ένωση της ΕΕ, τονίζοντας πως «κινητοποίησε το εργατικό κίνημα» καθώς ο λαός ανησυχεί για την αύξηση στους λογαριασμούς ηλεκτρικού ρεύματος.

Ο Γ. Κόλιας, απ' την Αυστρία, αναφέρθηκε στην όξυνση της αντεργατικής και αντιλαϊκής πολιτικής απ' τη νέα κυβέρνηση, στις ευθύνες της σοσιαλδημοκρατίας και οπορτουνιστικών δυνάμεων τόσο για την υλοποίηση τέτοιων πολιτικών τις τελευταίες δεκαετίες όσο και για τον εκφυλισμό του εργατικού κινήματος. Εστίασε στην ανάγκη ενός ταξικού κινήματος «από τα κάτω» με αντιμονοπωλιακό και αντικαπιταλιστικό προσανατολισμό, καθώς, όπως τόνισε, τα προβλήματα των εργαζομένων και στην Αυστρία απορρέουν απ' τη στρατηγική επίθεση του κεφαλαίου. Σημείωσε πως προκειμένου οι αγώνες του εργατικού κινήματος να φέρουν αποτελέσματα είναι αναγκαίο να βάλουν στο στόχαστρο τη συμμετοχή της χώρας στην ΕΕ και να στραφούν ενάντια στην ίδια την αστική εξουσία. Επισήμανε ως πρόβλημα την κυριαρχία της σοσιαλδημοκρατίας στα συνδικάτα και ανέδειξε την ανάγκη δουλειάς στη βάση.

Απ' τη Φινλανδία, ο L. Miniailo σημείωσε πως οι φινλανδικές συνδικαλιστικές ομοσπονδίες βρίσκονται τώρα στα χέρια των σοσιαλδημοκρατών και της Αριστερής Συμμαχίας, που όχι μόνο δεν αμφισβητούν το καπιταλιστικό σύστημα, δηλαδή τη βασική αιτία των προβλημάτων και των ανισοτήτων που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι, αλλά έχουν καταστεί σχεδόν εμπορικές επιχειρήσεις, με μεγάλα ποσοστά ιδιοκτησίας και εργάτες - μέλη στο ρόλο πελατών. Σήμερα, στη Φινλανδία 400 - 500.000 εργαζόμενοι είναι άνεργοι ή εργάζονται με μερική απασχόληση, περισσότεροι από 600.000 άνθρωποι ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας. «Ολόκληρη η φινλανδική κοινωνία, το κράτος, οι δήμοι και οι άνθρωποι δεν ήταν ποτέ τόσο βαθιά χρεωμένοι όπως τώρα», πρόσθεσε, και σημείωσε την ανάγκη οι οργανώσεις των εργαζομένων, όπως και τα συνδικάτα, να αναδιοργανωθούν για να παλέψουν για τα συμφέροντα των εργαζομένων.

Απ' την Ισπανία, ο Α. Γκαρσία τόνισε δύο σημαντικά προβλήματα στη χώρα του, που είναι η ηγεμονία της σοσιαλδημοκρατίας στο εργατικό κίνημα και η διασπορά των συνδικάτων, και αναφέρθηκε διεξοδικά στις προσπάθειες για ανάπτυξη της δουλειάς στην εργατική τάξη, στην κατεύθυνση συγκρότησής της ως συνειδητής τάξης, ως τάξης για τον εαυτό της. Οι κομμουνιστές αγωνιστές πρέπει να επικεντρωθούν στην παρέμβαση στο συνδικαλιστικό κίνημα, οργανώνοντας τον αγώνα της εργατικής τάξης για την υπεράσπιση των συνθηκών δουλειάς και την αναγωγή του οικονομικού αγώνα σε πολιτικό αγώνα, ανυψώνοντας την αυθόρμητη σε συνειδητή ταξική πάλη, πρόσθεσε.

Απ' τη Γαλλία, ο M. Cukierman επισήμανε πως το συνδικαλιστικό κίνημα κυριαρχείται σε μεγάλο βαθμό από όλες τις παραλλαγές του ρεφορμισμού και του οπορτουνισμού, καθώς η αστική τάξη διατηρεί την ύπαρξη μιας εργατικής αριστοκρατίας, φαινόμενο που πρέπει να αποτελέσει αντικείμενο ιδιαίτερης επαγρύπνησης του κομμουνιστικού κινήματος. Αναφέρθηκε στις δυσκολίες της συνδικαλιστικής οργάνωσης, την ώρα που η κυβέρνηση Μακρόν εφαρμόζει μια επιθετική πολιτική εναντίον των εργαζομένων και των λαϊκών μαζών. Επισήμανε ακόμα την ανάγκη ανάπτυξης της δράσης στο χώρο δουλειάς με σκοπό το προλεταριάτο να επανακτήσει την ταξική του συνείδηση.

Ο Σ. Μαλεντσόφ, απ' τη Ρωσία, στηλίτευσε τη θέση ότι όλα τα λύνει το ψηφοδέλτιο και όχι η πάλη στο δρόμο. Εκτενή αναφορά έκανε στο εργατικό συνδικάτο «Ζασίτα», τονίζοντας τις δυσκολίες στη δράση του, καθώς η διοίκηση των επιχειρήσεων μάχεται λυσσασμένα τους πυρήνες του, απομονώνει και απολύει τα μέλη του.

Απ' τη Ρωσία, ο Β. Μπεσόνοφ τόνισε πως για τη δουλειά στο εργατικό κίνημα δρα το Πανρωσικό Συμβούλιο εργατικών κολεκτίβων, ωστόσο αναγκάζονται να δουλεύουν σε σύνθετες συνθήκες καθώς η κυβέρνηση κάνει τα πάντα ώστε να διαβρώσει την εργατική τάξη. Απ' τη μια, επιβραβεύοντας συνδικάτα και ηγεσίες του χεριού της και, απ' την άλλη, εκβιάζοντας, απειλώντας και διώκοντας όσους αντιδρούν. Απέναντι σ' αυτήν την κατάσταση τόνισε την ανάγκη πιο αποφασιστικής δουλειάς στην εργατική τάξη, σημειώνοντας πως «χωρίς στενότατη δουλειά με το προλεταριάτο θα θυμίζουμε τον μυθικό Ανταίο, που έχανε τη δύναμή του, όταν δεν άγγιζε τη Γη».

Απ' τη Λετονία, ο Β. Φρολόφ αναφέρθηκε στη μεθοδική προσπάθεια του κεφαλαίου στη χώρα του και του πολιτικού του προσωπικού για παρεμπόδιση της οργάνωσης των εργαζομένων, παίρνοντας μέτρα, όπως η απαγόρευση της δράσης των πολιτικών κομμάτων σε τόπους δουλειάς. Με βάση επίσημα στοιχεία, το 31% των κατοίκων είναι εκτεθειμένο στον κίνδυνο της φτώχειας και της κοινωνικής αποξένωσης, ενώ μετά την έξοδο από την ΕΣΣΔ η Λετονία έχασε το 27% του πληθυσμού της... Η αστική εξουσία αξιοποιεί όλες τις δυνατότητες για την ενίσχυση της διαίρεσης του πληθυσμού με εθνικά κριτήρια, έναντι του ρωσόφωνου πληθυσμού.

Απ' την Ουκρανία, ο Π. Σιμονένκο τόνισε πως στη χώρα του ο λαός ζει στη φτώχεια, το μισό σχεδόν του πληθυσμού δεν είναι σε θέση να πληρώσει το νοίκι, την ώρα που ο νέος αστικός οικιστικός κώδικας της Ουκρανίας προβλέπει τη βίαιη έξωση για χρέη. Ενας στους δέκα είναι άνεργος και ανάμεσα στους νέους ο ένας στους πέντε. Η έλλειψη εργασίας σπρώχνει εκατομμύρια στο εξωτερικό. Σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία, 7 - 10 εκατομμύρια πολιτών της Ουκρανίας είναι οικονομικοί μετανάστες. Παρ' όλα αυτά από τα συνδικάτα δεν οργανώθηκε ούτε μια εκδήλωση διαμαρτυρίας. Κατά κανόνα, οι συνδικαλιστικές εκδηλώσεις διαμαρτυρίας ήταν και είναι «κατά παραγγελία» και χρηματοδοτούνται από τους ίδιους τους καπιταλιστές, ως μοχλός πίεσης για διάφορες αξιώσεις τους. Παρά την άσχημη κατάσταση του συνδικαλιστικού κινήματος, με ευθύνη των ηγεσιών, ο φόβος εκδήλωσης της λαϊκής δυσαρέσκειας εντείνει τα μέτρα καταστολής. Οι δαπάνες του προϋπολογισμού του 2018 για τη στήριξη των δομών καταστολής ξεπερνούν τις συνολικές δαπάνες για τον Πολιτισμό, την επιστήμη, την Παιδεία, την περίθαλψη και τα κοινωνικά προγράμματα! Ταυτόχρονα, το αντιδραστικό καθεστώς της Ουκρανίας επιτίθεται στους κομμουνιστές και αγωνιστές, επιχειρώντας ακόμα και την απαγόρευση της δράσης τους, με χρήση κάθε είδους τρομοκρατίας εναντίον τους.

Απ' τη Γαλλία, ο M. Gruselle στηλίτευσε τις ιμπεριαλιστικές παρεμβάσεις της Γαλλίας στην Αφρική και τη Μέση Ανατολή, αλλά και την επίθεση του κεφαλαίου εναντίον του λαού της χώρας. Σημείωσε την ανάγκη προβολής στους εργαζόμενους της θέσης ότι δεν υπάρχει συμβιβασμός μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας, διότι τα συμφέροντα και των δύο είναι ασυμβίβαστα. «Το μέλλον του ταξικού συνδικαλισμού εξαρτάται από το βάρος των επαναστατικών ιδεών. Επομένως, ο τόπος, η επιρροή, η δραστηριότητα, η ανάπτυξη, η ενίσχυση ενός επαναστατικού κόμματος, όπως είναι το δικό μας, παίζουν αποφασιστικό ρόλο στην ταξική πάλη», επισήμανε.

Απ' τη Σουηδία, ο S. Fayzi αναφέρθηκε στην όξυνση του ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού για τον έλεγχο νέων αγορών, πόρων και εμπορικών οδών με ολέθριες συνέπειες για τους λαούς. «Ανεξάρτητα από το χρώμα που έχουν οι κυβερνήσεις μας, έχουν όλες την ίδια αποστολή: Να ανοίξουν το δρόμο για τα μονοπώλια, εξασφαλίζοντας τα κέρδη τους», σημείωσε και, πρόσθεσε πως «σε πολλές περιπτώσεις, όπως στην Ιταλία, στην Ελλάδα και τη Σουηδία, έχουμε δει ότι οι λεγόμενες αριστερές ή σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις έχουν αποδειχθεί αποτελεσματικότερες για τους καπιταλιστές απ' ό,τι οι δεξιές τους ομόλογοι». Ενα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματά τους στη Σουηδία ήταν η διαίρεση της εργατικής τάξης, μέσω της εφαρμογής ατομικών συμβάσεων για κάθε εργαζόμενο, ανεξάρτητα από το αν εργάζεται στον ιδιωτικό ή τον δημόσιο τομέα. Η σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση, η οποία μπόρεσε να έρθει στην εξουσία με την υποστήριξη του οπορτουνιστικού Αριστερού Κόμματος, τώρα θέτει σε κίνδυνο ακόμη και τα μικρά απομεινάρια του δικαιώματος της απεργίας που επέζησε μέχρι τώρα. Ο ομιλητής ανέδειξε, τέλος, τη σημασία της εντατικοποίησης του αγώνα μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα, με επιμονή στο στόχο απομάκρυνσης συνδικάτων από τα νύχια του σοσιαλδημοκρατικού πνεύματος συναίνεσης με την εργοδοσία και προσπάθεια διάλυσης της αυταπάτης ότι μπορεί να υπάρξουν ταχείες λύσεις δίχως ρήξη με το ίδιο το σύστημα.