Το ψέμα και η υποκρισία έχουν περισσέψει το τελευταίο διάστημα, ιδιαίτερα, μετά το τρομοκρατικό πλήγμα που δέχτηκαν οι ΗΠΑ στις 11 Σεπτέμβρη. Και περίσσεψαν, κυρίως, από μια σειρά επώνυμους άνδρες και γυναίκες, που κατέχουν περίοπτες θέσεις στη λέσχη των «διαμορφωτών της κοινής γνώμης» (πολιτικοί, διπλωμάτες, δημοσιογράφοι κλπ.). Δηλαδή όλους αυτούς, που προσπαθούν με διάτρητα επιχειρήματα - όπως ότι δήθεν ήταν «αναπόφευκτη» η «απάντηση» των Αμερικανών και των «συμμάχων τους στο Αφγανιστάν - να δικαιολογήσουν τους ανελέητους βομβαρδισμούς στον αφγανικό λαό, που έχει μέσο όρο ζωής μόλις 40 χρόνια. Σήμερα, δε θα σταθούμε στα μεγάλα ή μικρά ψέματα που έχουν πει ο πλανητάρχης Τζορτζ Μπους και οι κάθε είδους συνεταίροι του στο εξωτερικό (Μπλερ, Σρέντερ, κλπ.) ή στην Ελλάδα (ο Κ. Σημίτης και σύσσωμα τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ, ο Κ. Καραμανλής, κάποιοι...«αριστεροί» πολιτικοί και δημοσιογράφοι), για να δικαιολογήσουν το νέο βρώμικο πόλεμο κατά του Αφγανιστάν, που τον βάφτισαν πόλεμο ενάντια στη «διεθνή τρομοκρατία», για την «ελευθερία», τη «δημοκρατία» και τη «διαρκή ειρήνη». Σήμερα, θα σταθούμε στην πολιτική εκμετάλλευση που προσπαθούν να κάνουν ορισμένες επώνυμες Ελληνίδες γυναίκες, με τα όσα δεινά υφίστανται - πράγματι - οι γυναίκες του Αφγανιστάν,.

Εχουμε στο νου μας την δημοσιογράφο Αννα Παναγιωταρέα, τη βουλευτή της ΝΔ Ντόρα Μπακογιάννη, τη βουλευτή του ΣΥΝ Μαρία Δαμανάκη και άλλες επώνυμες Ελληνίδες, που έχουν κάνει την υποκρισία τους επιστήμη, για να δικαιολογήσουν τη στήριξη που προσφέρουν στο νέο βρώμικο πόλεμο των Αμερικανών ιμπεριαλιστών και των συμμάχων τους. Οι κυρίες αυτές εμφανίζονται στην τηλεόραση «οργισμένες», επειδή οι γυναίκες του Αφγανιστάν εξακολουθούν, το 2001, να ζουν σε συνθήκες μεσαίωνα ή και χειρότερα, καθώς το καθεστώς τον Ταλιμπάν τις υποχρεώνει να κυκλοφορούν με «μπούργκα», τις εμποδίζει να μάθουν γράμματα ή ακόμη χειρότερα, τις μαστιγώνουν δημόσια.

Η Αννα, η Ντόρα, η Μαρία και οι ομοϊδεάτισσές τους υποκρίνονται ασύστολα, για να δικαιολογήσουν τις βάρβαρες πολεμικές επιχειρήσεις των ιμπεριαλιστών ενάντια στον πάμφτωχο λαό του Αφγανιστάν. Αποσιωπούν ότι την πρώτη και κύρια ευθύνη για τα όσα υποφέρει σήμερα ο λαός, τα παιδιά και οι γυναίκες του Αφγανιστάν, την έχουν οι Αμερικανοί ιμπεριαλιστές και οι σύμμαχοί τους. Οι Αμερικανοί και οι σύμμαχοί τους, ήταν αυτοί που έκλεισαν το δρόμο στους Αφγανούς να ζήσουν καλύτερες μέρες, καθώς στήριξαν (πολιτικά, στρατιωτικά, οικονομικά, διπλωματικά) τους διάφορους Ταλιμπάν και άλλες παρακρατικές οργανώσεις τύπου Μπιν Λάντεν, μέχρι να ανατρέψουν την εξουσία της Λαϊκής Δημοκρατίας (που είχε τη στήριξη της Σοβιετικής Ενωσης) και να ενθρονίσουν το καθεστώς των εναλλασσόμενων φανατικών ισλαμικών ομάδων των Ταλιμπανο-μουτζαχεντίν.

Για την Αννα, την Ντόρα και την Μαρία - που τόσο πολύ κλαίνε και οδύρονται για τις γυναίκες του Αφγανιστάν - αφιερώνουμε το παρακάτω απόσπασμα από το «Λεύκωμα της Καθημερινής», με τα σημαντικότερα γεγονότα για το έτος 1979, που αναφέρει: «Ο Καρμάλ ανακοινώνει (το Δεκέμβρη του 1979) τη σύνθεση του νέου επαναστατικού συμβουλίου και του νέου Υπουργικού Συμβουλίου της χώρας. Ανάμεσα στους υπουργούς, συγκαταλέγεται και μια γυναίκα. Η Αναχίτα Ρατεμπζάντ που αναλαμβάνει το υπουργείο Παιδείας, μια εξαιρετικά προοδευτική και τολμηρή κίνηση σε μια ανδροκρατούμενη θεοκρατική κοινωνία όπως αυτή του Αφγανιστάν. Η Αναχίτα, αναδεικνύεται σε "πασιονάρια" της χώρας αυτής».

Η απόφαση αυτή, να τοποθετηθεί στο Αφγανιστάν υπουργός Παιδείας μια γυναίκα, δεν ήταν τυχαία. Με την απόφαση αυτή η επαναστατική κυβέρνηση ήθελε να σηματοδοτήσει τον τερματισμό ενός καθεστώτος που θέλει τις γυναίκες κρυμμένες πίσω από την μπούργκα και χωρίς δικαιώματα στα πολιτικά κοινωνικά και οικονομικά δρώμενα και την αναβάθμιση του ρόλου τους. Μια κίνηση, βεβαίως, που είχε και συμβολικό χαρακτήρα, αποδεικνύει όμως το ριζικά διαφορετικό τρόπο που αντιμετωπίζουν τη γυναίκα τα λαϊκά καθεστώτα στο σύνολό τους. Του λόγου το αληθές, επιβεβαιώνουν και τα εξής δύο στοιχεία. Πρώτον, η αναβάθμιση του ρόλου της γυναίκας, στη Ρωσία (μετά το 1917) και τις άλλες πρώην σοσιαλιστικές χώρες (μετά το 1945) με την εγκαθίδρυση σοσιαλιστικού καθεστώτος. Δεύτερον, η υποβάθμιση της γυναίκας μετά την ανατροπή των σοσιαλιστικών χωρών, πολλές από τις οποίες εξαναγκάστηκαν να αναζητήσουν την επιβίωσή τους με την αναζήτηση δουλιάς σε στριπτιζάδικα της... πολιτισμένης Δύσης. Δυστυχώς, όμως, για την Αννα, την Ντόρα και την Μαρία, η «Ανοιξη του Αφγανιστάν» και η άγρια εκμετάλλευση που υφίστανται οι γυναίκες των πρώην σοσιαλιστικών χωρών από την πολιτισμένη Δύση, είναι «ψιλά γράμματα» και δεν αξίζει κανείς ν' ασχολείται.