Δεκαπέντε μέρες τώρα τα πυρά των ιμπεριαλιστών θερίζουν ή ακρωτηριάζουν εκατοντάδες άμοιρα παιδιά στο Αφγανιστάν και ελάχιστοι είναι στις δυτικές κοινωνίες που αντιδρούν σ' αυτή τη σφαγή. Οι άλλοι, η συντριπτική πλειονότητα, δηλαδή, εξάντλησε φαίνεται τη θλίψη και τα δάκρυά της, όταν πένθησε τα θύματα της τρομοκρατικής επίθεσης στο Μανχάταν και δεν έχει πια δάκρυα για τα παιδιά του Αφγανιστάν. Ο Αμπού, ο Μπουρά, ο Ομάρα και όσοι άλλοι μικροί άγγελοι διαμελίζονται από τις βόμβες των Αμερικανών και των συμμάχων τους ή μένουν ανάπηροι για όλη τους τη ζωή δεν είναι ίσοι κι όμοιοι φαίνεται με τους μικρούς Αμερικανούς που χάθηκαν στις 11 Σεπτέμβρη. Η ζωή εκείνων των παιδιών είχε αξία κι αυτών που χάνονται τώρα δεν έχει. Ο Αμπού, ο Μουράτ, ο Ομάρ είναι φαίνεται παιδιά ενός κατώτερου Θεού. Είναι μελαχρινά, αλλόθρησκα και απολίτιστα σχεδόν. Ανήκουν σ' έναν άλλον εντελώς κατώτερο κόσμο, το είπε άλλωστε και ο κ. Μπερλουσκόνι και τι σχέση μπορεί να έχει η Δύση με αυτά τα πλάσματα; Αν κομματιάζονται, λοιπόν, από τις βόμβες ή αν ακρωτηριάζονται δε χάθηκε δα ο κόσμος! Ας τα κλάψουν το πολύ - πολύ οι δικοί τους κι ας μην έχει απαίτηση κανείς να δακρύσει γι' αυτά η Δύση, να τους ανάψει κερί ή να τηρήσει ενός λεπτού σιγή για το χαμό τους. Αλλωστε, αν μεγάλωναν αυτά τα παιδιά θα γίνονταν Ταλιμπάν, τρομοκράτες δηλαδή, όπως είπε αισχρότατα και ένας τηλεπαρουσιαστής μας, αφήνοντας έτσι να εννοηθεί ότι δε χρειάζεται να χολοσκά κανείς για την εξολόθρευσή τους!

Το γεγονός ότι οι άμαχοι και κυρίως τα παιδιά θα ήταν τα θύματα της αμερικανικής επίθεσης στο Αφγανιστάν ήταν εξαρχής ηλίου φαεινότερο. Και όμως παντού, και εδώ, υπήρξαν αρκετά σπουδαιοφανή σκύβαλα που ευλόγιζαν αυτόν τον πόλεμο. Ηταν αυτοί οι ίδιοι που έτρεξαν να δηλώσουν φαινομενικά τη θλίψη τους για τα θύματα της 11 Σεπτέμβρη και ουσιαστικά την υποταγή τους στους Αμερικανούς επικυρίαρχους. Ηταν αυτοί που λοιδόρησαν όσους δεν έπραξαν το ίδιο, όχι από αδιαφορία για τα θύματα του Μανχάταν, αλλά για να μη δείξουν ότι συντάσσονται με την αισχρή πολιτική των ΗΠΑ. Λαλίστατοι τότε οι κύριοι και τώρα που αίμα αθώων κυλά στη Χεράτ, στην Καμπούλ και άλλες αφγανικές περιοχές έχουν καταπιεί τη γλώσσα τους. Συμμερίζονται, προφανώς, την άποψη ότι σ' έναν πόλεμο υπάρχουν πάντοτε «παράπλευρες απώλειες» και ηρεμούν έτσι την ένοχη συνείδησή τους. Στο κάτω - κάτω δε χάνονται Αμερικανάκια για να πονέσουν, αλλά παιδιά μιας υπανάπτυκτης χώρας. Κάτι σαν σκυλάκια ή γατάκια δηλαδή!

Αυτή ξίκικη ζυγαριά που μετράει με διαφορετικά μέτρα και σταθμά την ανθρώπινη ζωή, ανάλογα με την εθνικότητα, τη θρησκεία, την τάξη κλπ., έχει καταντήσει να είναι το σήμα κατατεθέν των δυτικών κοινωνιών. Και είναι ακριβώς αυτή η διαφορετική προσμέτρηση της ζωής που αφήνει αδιάφορους τους «πολιτισμένους» της Δύσης μπροστά στους λαούς του τρίτου κόσμου που λιμοκτονούν, θερίζονται από τις αρρώστιες ή εξολοθρεύονται από τις εμφύλιες συγκρούσεις. Βλέπουν όλους αυτούς τους λαούς σαν μάζες ανάξιες λόγου, σαν ζώα και ουδόλως συγκινούνται από τα δεινά τους.