Τι κι αν οι επιστήμονες είχαν προειδοποιήσει πολλά χρόνια πριν για την τραγική κατάσταση της γέφυρας, όπως αποκαλύφθηκε αμέσως μετά την τραγωδία; Τι κι αν το κόστος συντήρησης και οι συνεχείς επισκευές ήταν ουσιαστικά πιο κοστοβόρες από το να γκρεμιζόταν και να χτιζόταν νέα γέφυρα στη θέση της; Τι κι αν στο πέρασμα των χρόνων ο επιχειρηματικός όμιλος στον οποίο το αστικό κράτος έχει παραχωρήσει τους αυτοκινητόδρομους της χώρας έχει μαζέψει εκατοντάδες εκατομμύρια από τα διόδια που πληρώνει ο λαός της γειτονικής χώρας. Ολα αυτά είναι «ψιλά γράμματα» όταν μιλάμε για την εξουσία και την οικονομία του κεφαλαίου, που, όπως επιβεβαίωσε με τραγικό τρόπο και η πρόσφατη τραγωδία στην Ιταλία, όχι απλά ιεραρχεί τις λαϊκές ανάγκες, την προστασία της ασφάλειας και της ζωής του λαού «τελευταίες στη σειρά», αλλά κυριολεκτικά τις αντιστρατεύεται «ζυγίζοντας» τα πάντα με τη λογική του «κόστους - οφέλους» για το κεφάλαιο και το κράτος του. «Ζυγίζοντας» δηλαδή κάθε φορά το κατά πόσο το συμφέρει να διαμορφώσει υποδομές με βάση και πάλι τα εκάστοτε σχέδια και προτεραιότητες των επιχειρηματικών ομίλων ή απλά να αποζημιώσει τους καμένους, πνιγμένους και κατεστραμμένους από τις τραγωδίες που προκαλεί.