Είναι πρόσφατη η σύσκεψη και περιοδεία της ΓΓ Αλέκας Παπαρήγα στο Ισραήλ και την Παλαιστίνη, που πραγματοποίησε ύστερα από πρόσκληση φορέων της Παλαιστίνης και του ΚΚ Ισραήλ. Και τώρα, που μόλις γύρισε, κατατόπισε την κοινή γνώμη στη χώρα μας και την κυβέρνηση για την τραγική κατάσταση στο χώρο αυτό και για την άμεση ανάγκη παροχής ηθικής και υλικής βοήθειας στην Παλαιστίνη, στην πάλη της για δημιουργία και ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους.

Από το μεγαλειώδη αγώνα που διεξάγεται την τελευταία περίοδο σε οποιονδήποτε τομέα δράσης του ΚΚΕ, δεν έχουν την τιμή να μετέχουν, όπως θα 'πρεπε, μερικοί από τους γνωστούς, λίγο πολύ, πρώην συντρόφους μας, όπως ο Μ. Κωστόπουλος και ο Γ. Θεωνάς, για να αναφέρω αυτούς που γνωρίζω και προσωπικά από την πρώην κοινή δουλιά μας στα πλαίσια της Κεντρικής Επιτροπής του Κόμματος. Μαζί τους ακολουθούν και άλλοι δύο πρώην σύντροφοι. Και αυτή η μη συμμετοχή τους στο γενικό κομματικό αγώνα έγινε γιατί έχουν αποχωρήσει, τώρα και λίγο καιρό, από το Κόμμα. Η αποχώρησή τους οφείλεται, κατά την προσωπική μου γνώμη, στους ίδιους λόγους που οφείλεται και η αποχώρηση, πριν λίγα χρόνια από το Κόμμα της ομάδας στελεχών- Μ. Ανδρουλάκη, Π. Λαφαζάνη, Μ. Δαμανάκη, Π. Τριγάζη και λοιπών. Ολοι τους κι αυτοί οι παλιότεροι, της ομάδας Ανδρουλάκη και οι τωρινοί - Κωστόπουλος - δύο άλλοι που τους ακολουθούν κλονίστηκαν ιδεολογικά και κιότεψαν κάτω από την πίεση της αντικομματικής δουλιάς διάφορων αντιδραστικών κύκλων και άρχισαν να εγκαταλείπουν, ο καθένας με τον τρόπο του, τις θέσεις ταξικής πάλης που τους είχε εμπιστευτεί και στις οποίες τους είχε προωθήσει το Κόμμα.

Τώρα οι αποχωρήσαντες με ιδιότυπο τρόπο -Κωστόπουλος και Θεωνάς -δηλώνουν απατηλά, ότι αυτοί δεν αποχώρησαν από το Κόμμα, αλλά αυτό τους έδιωξε, γιατί είχαν διαφορετικές απόψεις από το Κόμμα, πάνω σε ορισμένα ζητήματα.

Δεν είναι σωστές αυτές οι δηλώσεις τους, γιατί πάντα το Κόμμα τους έδινε τη δυνατότητα να λένε ελεύθερα τη γνώμη και τη σκέψη τους για κάθε ζήτημα. Ενώ ταυτόχρονα τους ανέδειχνε ακόμα και σε αρκετά ψηλές θέσεις δράσης, εκδικώντας την προηγούμενη καλή τους δουλιά. Που αυτοί όμως αντί να τις κρατάνε γερά και να τις υπερασπίζονται, όπως άρμοζε, τις εγκαταλείπανε με ασύστατες δικαιολογίες. Και προβάλλουν κιόλας, οι Κωστόπουλος και Θεωνάς διάφορες αξιώσεις. Ζητάνε να παραιτηθούν η Γενική Γραμματέας Αλέκα Παπαρήγα, αλλά και γενικά η ηγεσία του Κόμματος, για να σωθεί το Κόμμα από απειλούμενη διάσπαση και διάλυσή του, όπως ισχυρίζονται. Ζητάνε ταυτόχρονα από τους «βετεράνους» του Κόμματος, έτσι αποκαλούν τους ηλικιωμένους παλιούς κομμουνιστές, να πάρουν αυτοί την κατάσταση στα χέρια τους και να αναλάβουν τη διεξαγωγή του Συνεδρίου, ώστε να προωθήσουν νέα ηγεσία του, που σίγουρα πρέπει να είναι και αυτοί στους κόλπους της, για να σώσουνε το Κόμμα. Δεν αναφέρουν ποια μέτρα πρέπει να πάρει η νέα ηγεσία για τη σωτηρία του Κόμματος. Μήπως, τάχα, θα πρέπει να εγκαταλείψει τις αρχές του μαρξισμού - λενινισμού, όπως έκαναν οι παλιότεροι αποστάτες που ακολούθησαν, αποχωρώντας από το Κόμμα το Συνασπισμό της Αριστεράς και της Προόδου; Δεν τολμούν να το πουν αυτό ανοιχτά, αφού ισχυρίζονται στα λόγια, ότι αυτοί δεν αποχώρησαν από το Κόμμα, κι ότι κανείς δεν μπορεί να τους διαγράψει, γιατί έχουν το κόμμα μας μέσα στην καρδιά τους. Πώς, όμως, δεν αποχώρησαν από το Κόμμα, αφού καιρό τώρα γυρίζουν από κανάλι σε κανάλι και κάτω από την προστασία των καναλιών δίνουν τηλεεκπομπές κατά του ΚΚΕ; Και δεν απαντούν, ούτε υπερασπίζονται το Κόμμα στις τηλεοπτικές εντικομμουνιστικές ρωτήσεις, που τις κάνουν μερικοί από τους δημοσιογράφους των καναλιών.

Θυμάμαι ότι στη συνέντευξη του Κωστόπουλου που μετέδωσε το κανάλι ALTER -5, όταν δήλωνε ο παρουσιαστής δημοσιογράφος ότι κρίμα, που ένα τέτοιο πανελλαδικής, όπως έλεγε, εμβέλειας στέλεχος, σαν τον Κωστόπουλο, να τον διαγράψουν μόνο 10 μέλη του Κόμματος, από ένα τόσο πολυπληθές κόμμα. Περίμενα να ακούσω, ότι ο Κωστόπουλος θα τον απέκρουε αμέσως, κατατοπίζοντάς τον, ότι αυτή που τον διέγραψε ήταν η ΚΟΒ του, η Κομματική Οργάνωση Βάσης που έχει από το Καταστατικό του Κόμματος το δικαίωμα να εγκρίνει με την πλειοψηφία των μελών της την αποδοχή σ' αυτή και στο Κόμμα νέων μελών, αλλά έχει και το δικαίωμα να διαγράψει από το Κόμμα, με πλειοψηφία των μελών της, μέλη, που κρίνει ότι δουλεύουν αντικομματικά, σαν τον Κωστόπουλο, όπως έκρινε. Η στάση του Κωστόπουλου στη συνέντευξη αυτή ήταν επιδοκιμαστική στα αντικομματικά λεγόμενα του παρουσιαστή δημοσιογράφου, και έδειχνε όχι μόνο την αποχώρηση του Κωστόπουλου από το Κόμμα, αλλά και την πολεμική του ενάντιά του.

Μόλις που πρόλαβε να φτάσει στ' αυτιά μερικών «βετεράνων» το κάλεσμα του Κωστόπουλου, ότι πρέπει αυτοί να αναλάβουν την κατάσταση στα χέρια τους και τα λοιπά, που ήδη αναφέραμε, και αμέσως ο Κωστόπουλος πήρε την απάντηση αποδοκιμασίας της στάσης του, από όλους αυτούς. Πήρε και την υπόδειξή τους να σταματήσει κι αυτός και η παρέα του τα ταπεινωτικά και εξευτελιστικά γι' αυτούς αντικομματικά φερσίματα.

Και θα νιώσουν, αν ξαναβρούν έτσι τον εαυτό τους, τις πιο όμορφες στιγμές του ελπιδοφόρου αγώνα που θα οδηγήσει αργά ή γρήγορα στην αναμενόμενη νίκη και στην οικοδόμηση του πολυπόθητου σοσιαλισμού στη χώρα μας.

Ταυτόχρονα, έγινε και μια καλή προσπάθεια επαναφοράς στις ρίζες της μαρξιστικής και λενινιστικής θεωρίας, αλλά χρειάζονται ακόμη μερικά βήματα.

Κατά τη γνώμη μου, για την ολοκλήρωση των βημάτων αυτών μεταξύ των άλλων χρειάζεται και καταδίκη του 20ού Συνεδρίου του ΚΚΣΕ, που ήταν η απαρχή της ανατροπής του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ και ταυτόχρονα η αποκατάσταση του Ιωσήφ Στάλιν. Πρέπει επίσης να αποκατασταθούν όλοι εκείνοι που αντέδρασαν στο 20ό Συνέδριο στη χώρα μας, αλλά και στο παγκόσμιο κίνημα και εξαιτίας αυτής της στάσης τους απομακρύνθηκαν από την ενεργή επαναστατική δράση. Ιδιαίτερα πρέπει να αποκατασταθεί ο Εμβέρ Χότζα, γενικός γραμματέας του κόμματος (κομμουνιστικού) εργασίας της Αλβανίας. Καθώς γνωρίζουμε, ο Εμβέρ Χότζα, πρώτος κατήγγειλε το 20ό Συνέδριο και άσκησε ανελέητη κριτική. Χωρίς αμφιβολία, η εξέλιξη των γεγονότων τον δικαίωσαν και τον ανέδειξαν μεγάλη προσωπικότητα του κομμουνιστικού κινήματος. Η αποκατάσταση των παραπάνω, θα αποτελέσει ένα μεγάλο βήμα προς την επαναφορά του κόμματος προς τον ΜΛ και οι όποιες αγκυλώσεις που έχουν ρίζα στο παρελθόν, πρέπει να ξεπεραστούν γιατί η πράξη αυτή θα βοηθήσει στην παραπέρα ενότητα, τόσο του δικού μας κινήματος όσο και του παγκόσμιου.

Η αποκατάσταση αυτή πρέπει να συμπορευτεί στα πλαίσια του Μετώπου και με την αλλαγή συμπεριφοράς απέναντι στην εξωκοινοβουλευτική Αριστερά, η οποία σαφώς παρά τις διαφοροποιήσεις της από το Κόμμα, έχει αντικαπιταλιστικό χαρακτήρα. Αφού υπάρχει κοινή αντικαπιταλιστική πλεύση, οι όποιες διαφορές, μικρές κατά τη γνώμη μου, αποτελούν πολυτέλεια στις σημερινές δύσκολες συνθήκες που περνάει το κομμουνιστικό κίνημα. Εν τούτοις, οι όποιες προσπάθειες που αναφέρουμε πιο πάνω, για την αναζωογόνηση του Κόμματος, δε θα έχουν αξία αν δεν εξασφαλιστεί η θωράκιση του Κόμματος από τα μέσα. Ο ταξικός εχθρός μεθοδεύει χτυπήματα όσο το δυνατόν λιγότερου κόστους, και αυτά είναι από τα μέσα. Απ' το παράδειγμα του ΚΚΣΕ.

Η διαγραφή Κωστόπουλου και Θεωνά, αποτελεί θετική ενέργεια, η οποία θωρακίζει, αλλά και ενισχύει το δημοκρατικό συγκεντρωτισμό και την κομματική πειθαρχία. Είναι απαράδεκτο στελέχη του Κόμματος να παραβιάζουν την κομματική πειθαρχία, τριγυρνώντας σαν περιπλανώμενοι Τσιγγάνοι στα αστικά κανάλια και στον εχθρικό Τύπο να προβάλλουν τις όποιες διαφωνίες τους. Το Κόμμα επιτέλους να ξεκαθαρίσει την κατάσταση, βεντέτες δε μας χρειάζονται!

Πάντως, η Κεντρική Επιτροπή και το Πολιτικό Γραφείο χρεώνονται με λάθη ότι πρόβαλλαν σε εξέχουσες θέσεις στελέχη που δεν ανταποκρίνονται στο ρόλο που τους ανατέθηκε. Φαίνεται πως το πρόβλημα της επαγρύπνησης και το μάθημα από την υπονόμευση από τα μέσα του ΚΚΣΕ, δεν έγινε μάθημα στα μέλη της Κεντρικής Επιτροπής και στο Πολιτικό Γραφείο.

Η απουσία παγκόσμιου καθοδηγητικού οργάνου έχει σαν αποτέλεσμα την έλλειψη συντονισμού στην αντικαπιταλιστική δραστηριότητα των ΚΚ. Με πρόσχημα την ιδιαιτερότητα στην κάθε χώρα, η οποία ιδιαιτερότητα μεγαλοποιήθηκε κατά τη χρουτσοφική περίοδο, έχει σαν αποτέλεσμα τα ΚΚ να δρουν ασυντόνιστα σαν απομονωμένες νησίδες αναποτελεσματικά. Οι καπιταλιστές όμως, και πάρα τον ανταγωνισμό μεταξύ τους, βρήκαν τρόπο να ξεπεράσουν αυτές τις ιδιαιτερότητες, να δρουν συντονισμένα με αποτελέσματα να δυσκολεύουν το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα. Γιατί λοιπόν τα ΚΚ να μην μπορούν να ξεπεράσουν τις ιδιαιτερότητες οι οποίες στο κάτω - κάτω της γραφής δεν είναι και τόσο σοβαρές; Είναι καιρός πλέον, με πρωτοβουλία του Κόμματος, να αρχίσει αμέσως μια τέτοια διαδικασία. Μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού, οι καπιταλιστές πέρασαν στην αντεπίθεση παίρνοντας τις κατακτήσεις των εργαζομένων, κατακτήσεις που αναγκάστηκαν να παραχωρήσουν λόγω ύπαρξης του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ, και στις άλλες χώρες του σοσιαλισμού. Ταυτόχρονα όλο και περισσότερο φανερώνεται η υπεροχή του σοσιαλισμού. Αυτές οι κατακτήσεις του σοσιαλισμού, όπως δωρεάν παιδεία, δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, εξάλειψη της ανεργίας, σύνταξη στους αγρότες, νομική κατοχύρωση της ισοτιμίας των δύο φύλων (άρθρο 26 σοβιετ. Συντάγματος) ήταν πρωτόγνωρες στον κόσμο. Είναι καιρός να προβληθούν αυτές οι κατακτήσεις του σοσιαλισμού, αποδείχνοντας την ανωτερότητα του σοσιαλιστικού συστήματος.

Η ειρήνη είναι το μεγαλύτερο αγαθό, και χρέος των κομμουνιστών είναι να το υπερασπίζονται. Ομως, για την επικράτηση της ειρήνης είναι απαραίτητη η ύπαρξη διαφορετικών κοινωνικοοικονομικών συνθηκών. Αν λοιπόν οι σημερινές συνθήκες δεν ανατραπούν, τότε οι οποιεσδήποτε ενέργειες υπέρ της ειρήνης, καταντούν ματαιότητα! Κατά τη γνώμη μου, η προβολή του συνθήματος περί ειρήνης, επιδρά κατασταλτικά, με συνέπεια το μπλοκάρισμα της επαναστατικής διάθεσης των μαζών για συντριβή του κεφαλαίου, και συνιστά συμβιβασμό! Ενα συμβιβασμό κεφαλαίου και εργασίας. Το ασυμβίβαστο λοιπόν της συνύπαρξης κεφαλαίου και εργασίας, απαιτεί ανειρήνευτη πάλη της εργατικής τάξης όπου γης, και όχι ειρηνική συνύπαρξη!

Ο επιστολογράφος ΧΡΗΣΤΟΣ ΣΕΛΙΑΝΙΤΗΣ, κάνει κριτική στο Κόμμα, γιατί κατά τη γνώμη του το Κόμμα δεν έκανε πολλά για να προσελκύσει στις γραμμές του τη διανόηση, με αποτέλεσμα αρνητικές επιπτώσεις. Προχωρώντας μάλιστα παραπέρα, αποφαίνεται πως περίπου τα αίτια της ανατροπής κυρίως στην ΕΣΣΔ, του σοσιαλισμού, οφείλονται στην εχθρικότητα κατά κάποιο τρόπο του ΚΚΣΕ στη διανόηση, με αποτέλεσμα την καθυστέρησή της στον τομέα της κουλτούρας και της τεχνολογίας. Θαρρώ πως ο Χ.Σ. παραγνωρίζει την αλματώδη ανάπτυξη της κουλτούρας και της τεχνολογίας στην ΕΣΣΔ, η οποία ομολογείται και από τους αντιπάλους της. Μέσα σε λίγες δεκαετίες, η ΕΣΣΔ είχε πρωτόγνωρες επιτεύξεις τόσο στην τεχνολογία, όσο και στην κουλτούρα, που οι καπιταλιστές χρειάστηκαν εκατονταετίες! Το ότι η σημερινή Ρωσία συγκαταλέγεται μεταξύ των εφτά αναπτυγμένων βιομηχανικών χωρών, αυτό τα λέει όλα. Δεν είναι, λοιπόν, ο σοσιαλισμός που απωθεί τους διανοούμενους, αλλά η ίδια η νοοτροπία των διανοούμενων προς το προλεταριάτο! Οι κλασικοί του μαρξισμού αποφάνθηκαν γι' αυτό. Οσον αφορά για το ΚΚΕ, αυτό ποτέ δεν έκλεισε την πόρτα στη διανόηση. Αλλωστε οι διανοούμενοι της χώρας μας, και όπου γης, υποτίθεται πως διακατέχονται από κοινωνικές ευαισθησίες και όντας διαβασμένοι, και κάτοχοι της μαρξιστικής φιλοσοφίας, δεν έχουν ανάγκη από ιδιαίτερα μαρξιστικά μαθήματα όπως οι προλετάριοι. Επομένως, οι όποιες ιδεολογικές προτιμήσεις γίνονται συνειδητά, και όχι από άγνοια. Και δυστυχώς, και πρέπει να το πούμε, η συντριπτική πλειοψηφία των διανοούμενων, ακόμα κι αν προέρχονται από φτωχά στρώματα (παιδιά της πλύστρας), κάνουν συνειδητά καπιταλιστική επιλογή, προφανώς εξαγοράζονται! Πάντως το Κόμμα τούς περιμένει, οι πόρτες είναι ανοιχτές. Ας μιμηθούν τον Λουί Αραγκόν, το Σαρλό, τον Κιουρί, το Γκόρκι κι αυτόν ακόμα τον Αϊνστάιν, όπως και τους Ρίτσο, Βάρναλη και τόσους άλλους που στάθηκαν μέχρι τέλους της ζωής τους στο πλευρό της εργατικής τάξης. Η εργατιά τούς περιμένει!

Περιστέρι

Διάβασα με προσοχή τις Θέσεις του Κόμματος για το 16ο Συνέδριο. Τις εξελίξεις στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα, τις εξελίξεις στην Ελλάδα, την πολιτική πρόταση του ΚΚΕ για το Αντιιμπεριαλιστικό Αντιμονοπωλιακό Δημοκρατικό Μέτωπο, τον απολογισμό δράσης του Κόμματος και, τέλος, τα καθήκοντα του Κόμματος στο επόμενο διάστημα.

Συμφωνώ σε όλα και τα εγκρίνω.

Για να φουντώσει το Μέτωπο, πιστεύω ότι τα μέλη στις ΚΟΒ, ο «Ριζοσπάστης», ο «902» πρέπει να απλουστεύσουν τις Θέσεις του 16ου Συνεδρίου του ΚΚΕ όσο το δυνατόν περισσότερο, για να γίνουν κατανοητές. Επίσης, στην τηλεόραση του «902» η εικόνα πρέπει να βελτιωθεί, γιατί δεν είναι καθαρή, ακόμη και σε περιοχές της Αττικής.

Το κύριο είναι να καταλάβει ο λαός ότι σήμερα στην Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο υπάρχουν δύο τελείως διαφορετικά συστήματα.

Το δικό μας μέτωπο αντίστασης και σύγκρουσης με τα μονοπώλια έχει στις γραμμές του αγωνιστές και αγωνίστριες της ειρήνης, πραγματικούς δημοκράτες, πρωτοπόρους κομμουνιστές, που αγωνίζονται για το δίκαιο του εργάτη, του αγρότη, του μικρομεσαίου, της νεολαίας, του καλλιτέχνη, του επιστήμονα, του συνταξιούχου. Ολοι οι αγωνιστές του ΑΑΔΜ πιστεύουν ότι το κράτος είναι υποχρεωμένο να ψηφίζει κονδύλια, κοινωνικές παροχές για δωρεάν δημόσια παιδεία σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, για δωρεάν υγειονομική περίθαλψη, για την προστασία του περιβάλλοντος, για αντισεισμική, αντιπλημμυρική θωράκιση, για το δικαίωμα της εργασίας σε κάθε πολίτη, της ασφάλισης, για συνδικαλιστικές ελευθερίες, δίκαιο εκλογικό σύστημα και Τοπική Αυτοδιοίκηση χωρίς ανταποδοτικά τέλη. Πιστεύουν σ' έναν κόσμο ενωμένο για το καλό των λαϊκών τάξεων. Εγώ προτείνω για τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους τη γνήσια τιμαριθμική αναπροσαρμογή και όχι επιδόματα.

Ο ιμπεριαλισμός και τα μονοπώλια, έχοντας συνεταίρο τους την κυβέρνηση, βρίσκονται σε αντίθεση με όλα τα ανωτέρω. Σ' αυτούς τους τρεις στυγνούς εκμεταλλευτές τα λόγια αντιφάσκουν με τα έργα, για να ξεγελάσουν τους πολλούς. Υποστηρίζουν, π.χ., την αυτονομία του Μαυροβουνίου ή των Κοσσοβάρων και επιτρέπουν στους Τούρκους να καταπιέζουν εκατομμύρια Κούρδων. Εχει αποδειχθεί ότι οι ιμπεριαλιστές αντιπαθούν την ειρήνη και με τους άβουλους, συμφεροντολόγους συνεργάτες τους διαιρούν τους λαούς, για να πωλούν όπλα και να κερδοσκοπούν. Συγκεντρώνουν μεγάλα κέρδη εκμεταλλευόμενοι τους εργαζόμενους και τις πλουτοπαραγωγικές πηγές των μικρών και ανίσχυρων λαών.

Δε διστάζουν να βομβαρδίζουν τους λαούς που δεν υποκύπτουν στις πιέσεις τους (Ιράκ, Γιουγκοσλαβία) και να βουλιάζουν τα σαπιοκάραβά τους μαζί με τους επιβάτες και τα πληρώματα, για να εισπράττουν αποζημιώσεις στην «ελεύθερη αγορά» τους.

Με τα ιδιωτικά τους κανάλια και τα άλλα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης αποσιωπούν τις απεργίες και διαδηλώσεις που οργανώνουν οι λαϊκές τάξεις, καθώς και τις ανακοινώσεις του ΚΚΕ, γιατί δεν τους συμφέρουν.

Με τις λεγόμενες αναδιαρθρώσεις θέλουν να εξαρθρώσουν όλες τις κοινωνικές παροχές και να αρπάζουν από πάνω ενισχύσεις οικονομικές για δήθεν νέες θέσεις εργασίας.

Ο ιμπεριαλισμός όμως και τα μονοπώλια δεν είναι ανίκητα όπως θέλουν να φαίνονται. Η ανισόμετρη ανάπτυξη των χωρών που εφαρμόζουν το σύστημά τους δημιουργεί κράτη καταπιεστές και έθνη καταπιεζόμενα. Ο ελεύθερος «ανταγωνισμός» στην «ελεύθερη αγορά» σήμερα είναι άγριος ανάμεσα στις μονοπωλιακές επιχειρήσεις και παρουσιάζονται ενδοϊμπεριαλιστικές διαφορές. Η ανεργία δε θεραπεύεται με κανένα τρόπο και στις ΗΠΑ που είναι οικονομικά ανεπτυγμένες.

Οι ιμπεριαλιστές θέλουν περισσότερα κέρδη. Ξοδεύουν τεράστια ποσά για να εξαγοράζουν ηγέτες από το σοσιαλιστικό στρατόπεδο και τους αμείβουν με Νόμπελ Ειρήνης. Αποσιωπούν την ένδοξη ηρωική εποχή που ο Σοβιετικός Στρατός νίκησε τους ναζί εισβολείς καθοδηγούμενος από μεγάλους στρατηγούς και εξαίρετα στελέχη, με επικεφαλής την ιστορικά μεγάλη φυσιογνωμία του Στάλιν και ότι ο σοσιαλισμός ανέβασε τη Σοβιετική Ενωση σε υπερδύναμη. Το ίδιο γίνεται και σήμερα με τους αποσκιρτήσαντες από το ΚΚΕ, οι οποίοι υποστηρίζουν ότι για την αδράνεια του συνδικαλιστικού κινήματος φταίει δήθεν το ΚΚΕ, ενώ γνωρίζουν πολύ καλά ότι το συνδικαλιστικό κίνημα στις ισχυρές χώρες της Δυτικής Ευρώπης έχει ήδη προ πολλού ατονήσει, τρομοκρατημένο και εξαγορασμένο από το κατεστημένο. Ο σοσιαλισμός όμως δεν έσβησε, όπως τους αρέσει να πιστεύουν. Η Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας, το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κούβας, το Κομμουνιστικό Κόμμα του Βιετνάμ, η Λαϊκή Δημοκρατία της Κορέας δε σταμάτησαν ποτέ να οικοδομούν το σοσιαλισμό.

Σε όλες τις χώρες του κόσμου υπάρχει ένα σύγχρονο επαναστατικό, αντιιμπεριαλιστικό κίνημα. Σ' αυτό το κίνημα βρίσκεται πάντα παρόν και το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, όσο αδύνατο κι αν είναι.

Για όλα αυτά και για όλα τα άλλα που διαβάζουμε στη φιλοσοφία του μαρξισμού-λενινισμού, πιστεύουμε ότι μπορούνε οι λαοί να πάρουν την εξουσία από τα χέρια του αντιλαϊκού και αντιδραστικού ιμπεριαλισμού. Αυτό είναι το πρώτο καθήκον μας.

«Τι περιμένετε;

Να 'ρθει το λιοντάρι...

να του βγάλετε τα δόντια.

Τέτοια περιμένετε;»

Μπέρτολντ Μπρεχτ.

Οι δύο παραπάνω απόψεις είναι σαφέστατα αντιεπιστημονικές και φυσικά πετούν στον κάδο των αχρήστων τον ιστορικό υλισμό. Και εγώ δε λέω όχι, θα ήταν χρήσιμο να μην κολλήσουμε στην περίοδο 1989-1991 και να ψάξουμε προς τα πίσω, προκειμένου να αναζητήσουμε τις ρίζες των αντεπαναστατικών ιδεών που επικράτησαν στο κόμμα. Αλλά αυτές δε θα πρέπει να τις προσδιορίσουμε σε συγκεκριμένους χρονικούς σταθμούς, όπως το 20ό συνέδριο, έστω και αν αυτοί αποτελούν επισημάνσεις όξυνσης ή κορύφωσης της αντεπαναστατικής διαδικασίας. Δε θα κερδίσουμε τίποτα σύντροφοι μπροστά στο μέλλον αν δεν κατανοήσουμε τις κινήσεις στο επίπεδο της κοινωνίας και του κόμματος που οδήγησαν σ' αυτές τις εξελίξεις. Αλλιώς θα ξεπέσουμε είτε στην προσωπολατρία είτε σε αντιλήψεις περί μαγικών τεχνασμάτων του καπιταλισμού.

Παράλληλα, πιστεύω ότι θα πρέπει να αποδεχτούμε και την πράξη καλοπροαίρετων λαθών, στο επίπεδο του κόμματος που οδήγησαν στην εξασθένιση του κόμματος, όσον αφορά την άμυνά του στα όρια της σοσιαλιστικής κοινωνίας. Μέσα απ' αυτά τα λάθη μπορούμε να δικαιολογήσουμε κάποια στοιχεία «κατάρρευσης», που κάνουν ορισμένους συντρόφους να εκμηδενίζουν τη σημασία της διεθνούς ταξικής πάλης. Είναι φυσιολογικό, λοιπόν, ένας εργάτης να μην έχει καμιά διάθεση να υπερασπίσει ένα καθεστώς με σοσιαλιστικό μανδύα και με ηγέτες όπως ο Γκορμπατσόφ και ο Σεβαρνάντζε, που σήμερα ακούν κομμουνισμός και βγάζουν σπυριά. Δεν πρέπει λοιπόν σ' αυτή τη διαδικασία αξιολόγησης να εκμηδενιστούν είτε τα λάθη είτε οι ξένες παρεμβάσεις. Γιατί αν δεν αποδεχτούμε και λάθη, τότε εκθειάζουμε την παρέμβαση του ιμπεριαλισμού, δηλαδή εμείς περιμέναμε, όπως λέει και ο Μπρεχτ, να 'ρθει το λιοντάρι να του βγάλουμε τα δόντια. Επειδή όμως οι ανατροπές συντελέστηκαν με παράλληλα εσωτερικά λάθη, θα πρέπει να προσέξουμε να μην πάθουμε τα ίδια στο μέλλον, πράγμα που θα ανύψωνε και πάλι την αντικομμουνιστική παντιέρα με παρόμοιο τρόπο του 1991. Απαραίτητο είναι λοιπόν να μιλήσουμε για τις αντεπαναστατικές ιδέες που έχουν επηρεάσει τα ΚΚ Κίνας και Β. Κορέας. Επειδή όταν ένα ΚΚ δηλώνει ότι χτίζει τον καπιταλισμό, δε βρίσκεται στο σταυροδρόμι σοσιαλισμού - καπιταλισμού, αλλά έχει επιλέξει ξεκάθαρα την αντεπανάσταση. Οταν ένα ΚΚ θεωρεί ότι προωθεί την Ειρήνη, ενωνόμενο μ' ένα καπιταλιστικό, αυτό σημαίνει αφομοίωση στα όρια του καπιταλισμού.

Αναφορικά με το ΑΑΔ Μέτωπο που προωθείται από την προγραμματική πολιτική του 15ου Συνεδρίου, θα ήταν καλό να γίνουν ορισμένες επισημάνσεις. Υπάρχει η αναγκαιότητα της ξεκάθαρης δήλωσης και κατανόησης από το σύνολο των συντρόφων -συντροφισσών, οπαδών και φίλων του κόμματος που θα επισημαίνει ότι το ΑΑΔΜ δεν είναι ένα στάδιο που προκύπτει ως απαραίτητο από τη Μ-Λ θεωρία, αλλά είναι η τακτική που επιλέγει το κόμμα μέσα από την ανάλυση της πραγματικότητας με βάση το Μ-Λ. Το μέτωπο μπορεί να αποτύχει ή να διασπαστεί ή να μη συγκροτηθεί ή ακόμα και το ΚΚΕ να βρεθεί σε άσχημο συσχετισμό μέσα σ' αυτό και να χρειαστεί ν' αποχωρήσει. Επιπλέον, μπορεί μια αλλαγή του διεθνούς συσχετισμού να οδηγήσει σε αλλαγή της προγραμματικής πολιτικής, όπως εξάλλου έγινε και πρόσφατα, ύστερα από τις ανατροπές των σοσιαλιστικών καθεστώτων μας και «κάθε βήμα πραγματικού κινήματος είναι πιο σπουδαίο από μια δωδεκάδα προγράμματα». (Κριτική του Προγράμματος της Γκόττα).

Για τις συμμαχίες και για τις αντιδράσεις Κωστόπουλου - Θεωνά - Ντρέκου...

«Μπορείς να νικήσεις έναν πιο ισχυρό αντίπαλο, μόνο επεκτείνοντας στο έπακρο τις δυνάμεις σου και χρησιμοποιώντας υποχρεωτικά με τη μεγαλύτερη επιμέλεια, φροντίδα, προσοχή και επιδεξιότητα κάθε, έστω και την ελάχιστη "ρωγμή" ανάμεσα στους αντιπάλους, κάθε αντίθεση ανάμεσα στην αστική τάξη διαφορετικών χωρών, ανάμεσα στις διάφορες ομάδες ή κατηγορίες της αστικής τάξης στο εσωτερικό κάθε χώρας, όπως και κάθε, έστω την ελάχιστη, δυνατότητα να αποκτήσεις ένα σύμμαχο αριθμητικά ισχυρό, έστω και προσωρινό, ταλαντευόμενο, ασταθή, αβέβαιο και υπό όρους. Οποιος δεν το κατάλαβε αυτό, δεν κατάλαβε ούτε κόκκο από το μαρξισμό και από τον επιστημονικό, σύγχρονο σοσιαλισμό, γενικά».

Β.Ι. Λένιν («Αριστερισμός»)

Ο Β.Ι. Λένιν απέδωσε γλαφυρότατα τη σχέση που πρέπει να έχει ένα ΚΚ με τις συμμαχίες. Να λοιπόν γιατί η θέση του ΚΚΕ είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τη Μ-Λ θεωρία. Να γιατί είναι αναθεωρητές όσοι αντιδρούν σ' αυτές. Σκοπός μου δεν είναι όμως να αντιμετωπίσω τους παραπάνω κυρίους ως να διαφωνούσαν στο ζήτημα των συμμαχιών. Αυτό είναι απλώς ένα ζήτημα που το προβάλλουν, γιατί πιστεύουν ότι έχει απήχηση στον κόσμο. Πετάν την μπάλα, δηλαδή, απ' τα «αριστερά», για να φύγουν από τα «δεξιά». Εξάλλου, όταν αμφισβήτησαν τον όρο δικτατορία του προλεταριάτου, δεν είχαν γίνει συμμαχίες, ούτε όταν γράφτηκε το ΜΠΟΡΟΥΜΕ, πολύ περισσότερο όταν έγινε η πρόταση της τριανδρίας.

Αναρωτιέμαι επίσης, δεν αναλογιστήκατε ποτέ γιατί τα αστικά ΜΜΕ σας έχουν αγκαλιάσει, ενώ πριν δεν αφιέρωναν ούτε ένα δίστηλο για σας; Γιατί σας ευγνωμονούν αυτοί με τους οποίους συγκρουστήκατε στο 13ο Συνέδριο; Είναι δυνατόν να κατηγορείτε ως λανθασμένους τους μηχανισμούς που σας διαπαιδαγώγησαν και σας ανέδειξαν; Είναι δυνατόν να κατηγορείται ως αυταρχικό τον τρόπο διαγραφής σας, τη στιγμή που καθ' όλη την πορεία σας μέσα στο Κόμμα υπήρχε πάντα ο ίδιος τρόπος διαγραφής;

Κύριοι, πιστεύω ότι το κόμμα έχει πάρει τις αποφάσεις του και δε θα σας ακολουθήσει στον οικονομισμό μας. Ωστόσο, στέκομαι με σεβασμό μπροστά στους παρελθόντες αγώνες σας και στην πορεία σας μέσα στο κίνημα και αυτό αξιώνω και από τους υπόλοιπους συντρόφους. Οι αγώνες σας όμως δεν μπορούν ούτε να δώσουν συγχωροχάρτι για τις ιδεολογικές διαφωνίες, αλλά ούτε και πρέπει να αψηφούνται σαν να μην έγιναν.

Εύκολα κάποιος θα μπορούσε να με ρωτήσει: «Ποιος είσαι εσύ σύντροφε που μπορείς να καθορίσεις ποιος σύντροφος γράφει καλά ή όχι στον προσυνεδριακό;» ή και ακόμη «ούτε εμένα μ' αρέσουν οι δικές σου θέσεις». Συντρόφισσες και σύντροφοι, όμως το θέμα δεν είναι εκεί. Το ζήτημα είναι ποια άρθρα συνεισφέρουν στη διαλεκτική και ποια όχι. Η διαλεκτική, όμως, προϋποθέτει δύο διαφορετικές θέσεις που μέσα από τη σύγκρουση και τη σύνθεση που ακολουθεί οδηγούν σε μια ανώτερη. Αραγε προάγεται η διαλεκτική από άρθρα στελεχών του κόμματος και της ΚΝΕ, που ουσιαστικά αποτελούν ένα κακέκτυπο των θέσεων σε πιο αναλυτική μορφή; Οχι βέβαια και καλό θα ήταν να μην υπάρξουν άλλα. Εντάξει σύντροφοι, πειστήκαμε ότι το κόμμα περιφρουρείται σωστά, όπως άλλωστε και την περίοδο που στήριζε την περεστρόικα. Εντάξει σύντροφοι, πειστήκαμε για το λάθος των Θεωνά, Κωστόπουλου, Ντρέκου, παρόμοια άλλωστε κραύγαζαν και οι ίδιοι όταν κάποια στελέχη πήγαιναν στο Συνασπισμό.

Μέλος ΤΟ Παντείου

1. Οι διαπιστώσεις σε σχέση με τις χώρες που επιχειρούν να οικοδομήσουν το σοσιαλισμό πρέπει να γίνουν με πιο σαφή τρόπο. Η εκτίμηση, για παράδειγμα, για την Κίνα, εμπεριέχει μισόλογα, που εκφράζουν διάθεση κριτικής, αλλά και κατανόησης! Παράλληλα, η άποψη που διατυπώνεται για την πρωτοβουλία των «πέντε της Σαγκάη» δεν αναδεικνύει με ταξικό τρόπο τις ιμπεριαλιστικές διεργασίες που αυτή εκφράζει.

2. Οι εκτιμήσεις που κάνουμε για το ρόλο και το χαρακτήρα των κομμάτων του λεγόμενου διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος είναι γενικόλογες και καθόλου κατατοπιστικές. Εκτός από αυτό, το συνέδριο είναι ανάγκη να προωθήσει με αποφασιστικότητα τη δημιουργία μιας νέας Κομμουνιστικής Διεθνούς.

3. Ηρθε η στιγμή το Κόμμα να κάνει μια γενναία ιστορική αυτοκριτική αποτίμηση κρίσιμων και επίμαχων ιστορικών του στιγμών, όπως η Ολομέλεια του 1956, η πορεία προς το 1989, η κυβέρνηση Τζανετάκη. Χωρίς αυτήν, η σημερινή πολιτική του Κόμματος δείχνει ως κάτι το απροσδιόριστο, αφού δεν κολλάει πουθενά με επιλογές τύπου «Τζανετάκη». Και σίγουρα η απάντηση σ' αυτό δεν είναι ότι οι επιλογές αυτές αποτέλεσαν προϊόν άλλης εποχής σε άλλες συνθήκες. Η αλήθεια είναι ότι υπήρξαν προϊόν άλλης αντίληψης.

4. Στα καθήκοντα του Κόμματος για το επόμενο χρονικό διάστημα, η ιδεολογική, πολιτική και οργανωτική ισχυροποίησή του πρέπει να γίνεται με αταλάντευτη και συνεχή πάλη ενάντια στις ρεφορμιστικές και οπορτουνιστικές απόψεις. Στο εσωτερικό του Κόμματος, αυτό δεν μπορεί να γίνει με ανάπτυξη άτυπων πλατφορμών και εξασφάλισης διόδων επικοινωνίας για τις απόψεις διαφόρων (βλ. Κωστόπουλου - Ντρέκου), μέσω των ενημερωτικών επιστολών.

Η πάλη, τέλος, ενάντια στο ρεφορμισμό δεν μπορεί να γίνει ΜΟΝΟ με καταστατικές μεθόδους, αλλά κυρίως με πολιτικούς και ιδεολογικούς όρους. Η διαγραφή κάποιων προσώπων, χωρίς διαγραφή της αντίληψης, μέσα και από την ιστορική αυτοκριτική, που οι «Κωστόπουλοι» υπηρέτησαν για μια δεκαετία, τουλάχιστον (βλ. δεκαετία '80), είναι τουλάχιστον ανεπαρκής, αντιφατική και αδιέξοδη αντιμετώπιση του ζητήματος.

Οι απόψεις σχετικά με τη λαϊκή εξουσία και, κατά προέκταση, τη λαϊκή οικονομία αποτελούν κεντρικό ζήτημα των Θέσεων της ΚΕ. Σε σχέση με αυτό, μπορούν να γίνουν οι ακόλουθες κριτικές παρατηρήσεις.

1. Αξιολογώντας το περιεχόμενο της έννοιας «λαϊκή εξουσία», διαπιστώνει κανείς ότι υπάρχει οριοθέτηση, που μπορεί να ερμηνευτεί ως σαφής αντίφαση, ανάμεσα σ' αυτό που έχει στο Πρόγραμμα του 15ου Συνεδρίου και στις Θέσεις της ΚΕ. Το Πρόγραμμα χαρακτηριστικά τονίζει ότι «...πρέπει να ανατραπεί το αστικό κράτος και οι μηχανισμοί του. Να δημιουργηθεί μια νέα λαϊκή εξουσία, που δεν είναι άλλη από τη σοσιαλιστική». (σελ. 38). Παρακάτω, επίσης, λέει ότι «σε συνθήκες κορύφωσης της ταξικής πάλης, επαναστατικής ανόδου του λαϊκού κινήματος, όταν η επαναστατική διαδικασία έχει ξεκινήσει, μπορεί να προκύψει κυβέρνηση ως όργανο λαϊκής εξουσίας.... Χωρίς γενικές εκλογές και κοινοβουλευτικές διαδικασίες. Αυτή η κυβέρνηση θα ταυτίζεται ή θα τη χωρίζει τυπική απόσταση από την εξουσία της εργατικής τάξης και των συμμάχων της» (σελ. 38-39).

Στις Θέσεις της ΚΕ, η έννοια λαϊκή εξουσία αποκτά το ακόλουθο περιεχόμενο. «Το Μέτωπο πρέπει να προβάλει μια πολιτική σαφώς οριοθετημένη και διαμετρικά αντίθετη προς την πολιτική των αστικών κομμάτων και των συμμάχων τους. Να διαγράφει και να δεσμεύεται μπροστά στο λαό με τις κεντρικές κατευθυντήριες ιδέες, υπέρ της λαϊκής εξουσίας και της λαϊκής οικονομίας». (σελ. 18-19). Από τις παραπάνω αναφορές είναι φανερό ότι η έννοια «λαϊκή εξουσία» στο Πρόγραμμα χρησιμοποιείται, προκειμένου να περιγραφεί η σοσιαλιστική εξουσία ή η εξουσία του Μετώπου, που θα προέλθει από επαναστατική και όχι αστική διαδικασία και η οποία ταυτίζεται ή χωρίζεται τυπικά από τη δικτατορία του προλεταριάτου. Αντίθετα, στις Θέσεις η έννοια «λαϊκή εξουσία» και κατά προέκταση η «λαϊκή οικονομία», που χρησιμοποιείται για πρώτη φορά, αποκτά περιεχόμενο μιας φάσης εφαρμογής ενδιάμεσων πολιτικών στόχων αντιιμπεριαλιστικού και αντιμονοπωλιακού χαρακτήρα πριν από την επαναστατική εξουσία, τη δικτατορία, δηλαδή, του προλεταριάτου.

2. Οι Θέσεις, με τις απόψεις για τη «λαϊκή εξουσία» - «λαϊκή οικονομία», οδηγούν σε μια μονομερή εμβάθυνση του Προγράμματος του Κόμματος. Η μονομέρεια αυτή είναι μάλιστα απολυτοποιημένη, αντιδιαλεκτική και οδηγεί σε αδιέξοδα ή στην απομάκρυνση από το σοσιαλιστικό στόχο.

Το Πρόγραμμα, λοιπόν, είναι ανοιχτό στα ενδεχόμενα και τις μορφές κορύφωσης της ταξικής πάλης, που θα δημιουργούν αστάθεια στο αστικό καθεστώς και συνθήκες κατάκτησης της εξουσίας.

Συγκεκριμένα:

α. Αναφέρεται σε μη κοινοβουλευτικό τρόπο. Στην περίπτωση αυτή, η εξουσία ταυτίζεται ή τυπικά χωρίζεται από τη δικτατορία του προλεταριάτου. Σε σχέση με αυτό το ενδεχόμενο, είναι προφανές ότι οι Θέσεις της ΚΕ για τη «λαϊκή εξουσία» και τη «λαϊκή οικονομία» μπορούν να θεωρηθούν αναντίστοιχες με το ζητούμενο και το αναγκαίο.

Μια τέτοια εξουσία είναι βέβαιο ότι δε θα πρέπει να προχωρήσει στην εφαρμογή μιας ΑΛΛΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ, αντιιμπεριαλιστικής, αντιμονοπωλιακής, βέβαια, αλλά στη σοσιαλιστική οικοδόμηση.

Σε σχέση, λοιπόν, με αυτήν την περίπτωση, που αποτελεί, όμως, έτσι και αλλιώς στρατηγικό στόχο του Κόμματος, αλλά και του ΜΕΤΩΠΟΥ από τη σκοπιά του Κόμματος, οι Θέσεις ΔΕΝ ΠΡΟΧΩΡΟΥΝ σε παραπέρα εμβάθυνση, αλλά παραμένουμε στα γενικά περιγραφικά στοιχεία που αναφέρονται στο κεφάλαιο «Οικοδόμηση του Σοσιαλισμού» στο Πρόγραμμα.

β. Το Πρόγραμμα αναφέρεται ακόμη και σε περίπτωση κατάκτησης της εξουσίας με κοινοβουλευτικό τρόπο. Στην περίπτωση αυτή, εκτιμάται ότι θα υπάρξει μια βραχύχρονη περίοδος εξουσίας και δράσης της κυβέρνησης του ΜΕΤΩΠΟΥ. Σ' αυτήν την περίπτωση, σύμφωνα πάντα με το Πρόγραμμα, μπορούν να δρομολογηθούν κυβερνητικά μέτρα, που στοχεύουν στην ανακούφιση του λαού ενάντια στο πολυεθνικό κεφάλαιο (σελ. 39). Είναι προφανές ότι η ουσία των Θέσεων για τη «λαϊκή εξουσία» αφορούν αυτή την περίπτωση, αυτή την ενδεχόμενη ενδιάμεση βραχύβια φάση.

Ετσι, παρά τα αντίθετα που αναφέρονται στο ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ, η εμβάθυνση της πολιτικής σκέψης στις Θέσεις για τη δράση του Κόμματος, αντικειμενικά απομακρύνεται από το σοσιαλιστικό στόχο, είναι μονόπλευρη, απολυτοποιημένη και αντιδιαλεκτική.

Αυτό, βέβαια, δε σημαίνει ότι δεν πρέπει να υπάρχουν επεξεργασμένοι ενδιάμεσοι στόχοι, ότι είναι λάθος η ανάλυση για τη «λαϊκή εξουσία» - «λαϊκή οικονομία». Τα ερωτήματα, όμως, που μπαίνουν είναι γιατί η εμβάθυνση στις Θέσεις περιορίζεται στο ζήτημα μιας ενδεχόμενης μορφής, βραχύβιας και κοινοβουλευτικής, προερχόμενης λαϊκής εξουσίας; Πώς το ΚΚΕ θα κατευθύνει τη δράση του, ώστε να βαθαίνει τη συνείδηση της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, αλλά και των συμμάχων του στο ΜΕΤΩΠΟ, για την ανάγκη ρήξης και ανατροπής του καπιταλιστικού συστήματος, όταν η επαναστατική του σκέψη έχει εξαντληθεί στο τι θα γίνει στην ενδεχόμενη βραχύβια φάση; Μήπως όλα αυτά δεν οδηγούν σε ανολοκλήρωτες πολιτικές θέσεις, σε θέσεις όπου απουσιάζει ο τελικός στόχος, ο σοσιαλισμός; Πώς το Κόμμα, όμως, θα διαπαιδαγωγήσει νέους επαναστάτες από την εργατική τάξη και τη νεολαία; Με προτάσεις όμως, όπως για παράδειγμα για τις μειονότητες, όπου μιλάμε γενικόλογα για τα δικαιώματά τους, χωρίς, όμως, να λέμε λέξη πουθενά ότι η ενότητα της εργατικής τάξης στηρίζεται στην αναγνώριση του βασικού δικαιώματος αυτοδιάθεσης, η επαναστατική ζύμωση και ενότητα είναι δύσκολη.

Η εργατική τάξη, ο λαός, οι ανάγκες της ταξικής πάλης, οι σημερινοί και οι ενδεχόμενοι αυριανοί σύμμαχοί μας απαιτούν ασφαλώς επεξεργασμένες θέσεις, που να αντιστέκονται στη σημερινή κατάσταση. Οι Θέσεις της ΚΕ για τη «λαϊκή εξουσία» ανταποκρίνονται επαρκώς σ' αυτό. Απαιτούν, όμως, και επεξεργασμένη πρόταση και συγκεκριμένο όραμα, για το πώς εμείς αντιλαμβανόμαστε τη σοσιαλιστική αναγέννηση του τόπου. Η απουσία τέτοιου προσδιορισμού θα μας καθιστά αναποτελεσματικούς και ανεπαρκείς σε όλα τα ενδεχόμενα που μπορεί να φέρει η ταξική πάλη, σ' αυτά που υπηρετούμε ιστορικά.

Συντροφικά

Μέλος της ΝΕ Κέρκυρας

Κι αν αυτό, κάποια συγκεκριμένη χρονική συγκυρία ίσως και να ήταν αναγκαιότητα, σήμερα που το κόμμα δουλεύει για να χτίσει το Μέτωπο πρέπει να περάσει στο επόμενο στάδιο, να γίνει ένα μελίσσι όπου πολλές διαφορετικές απόψεις, με εξασφαλισμένη εκ των προτέρων την ελευθερία έκφρασης θα συντίθενται και θα συγκρούονται, δίνοντας κίνηση στο Κόμμα. Με γνώμονα την ανάγκη ενίσχυσης της εσωκομματικής δημοκρατίας θα προσπαθήσω να προσεγγίσω ορισμένα σημαντικά, κατά τη γνώμη μου ζητήματα.

Χάρηκα βλέποντας τον έντονο προβληματισμό σχετικά με τη λειτουργία του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού. Ας μου επιτραπεί, προκειμένου να αναπτύξω τη θέση μου, να παρομοιάσω το δημοκρατικό συγκεντρωτισμό με τον κινητήρα του αυτοκινήτου: Με το κατάλληλο καύσιμο (εμπεριστατωμένη γνώμη - ελευθερία έκφρασης) μετατρέπει την έκρηξη που δημιουργούν οι διαφορετικές απόψεις σε έργο και κινεί το όχημα. Το τιμόνι το κρατά η ηγεσία και αυτή ευθύνεται για την κατεύθυνσή του. Οταν όμως αυτή η μηχανή δεν τροφοδοτείται με το κατάλληλο καύσιμο, τότε στην καλύτερη περίπτωση δεν καταφέρνει να κινήσει το Κόμμα και στη χειρότερη μπορεί ακόμα και να το βλάψει. Δεν είναι λοιπόν πανάκεια ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός, είναι όμως η καλύτερη μέθοδος ελέγχου και αξιοποίησης διαφορετικών απόψεων, πολύτιμο εργαλείο στη δουλιά μας για το μέτωπο και το σοσιαλισμό. Σήμερα όμως στο Κόμμα υπερισχύει ο συγκεντρωτισμός της δημοκρατίας και είναι ανάγκη να βρούμε τη χρυσή τομή.

Το σχοινί έχει δύο άκρες δήλωνε σε συνέντευξή του πριν λίγο καιρό ο Μήτσος Κωστόπουλος (Μ.Κ.) και θα συμφωνήσω. Για την κατάληξη της υπόθεσης όμως, φταίνε και οι δύο πλευρές καθώς τραβούσαν το σχοινί που όταν έσπασε τραυμάτισε το Κόμμα (ευτυχώς όχι ανεπανόρθωτα). Κύρια ευθύνη βαραίνει το ίδιο το Κόμμα, που αντί να αδράξει την ευκαιρία και να μετατρέψει τη διαφορετική προσέγγιση που εκφράστηκε από τους διαφωνούντες εν γένει, σε απόδειξη της ελευθερίας που επικρατεί στο εσωτερικό του, προχώρησε σε μια διαγραφή τόσο τραβηγμένη, ώστε σε κάποιους δημιουργήθηκε η εικόνα ενός Κόμματος τόσο θεσμολατρικού, που χάνει τελικά την ουσία των πραγμάτων. Πολύ χειρότερα, αυτή η διαγραφή έδωσε σε κάποιους την αφορμή να κριτικάρουν έως και να βάλλουν, όχι αδικαιολόγητα πάντα, κατά του Κόμματος για τον τρόπο που αντιμετωπίζει τέτοια προβλήματα, καλλιεργώντας την εικόνα ενός ΚΚΕ αντιδημοκρατικού και απολυταρχικού. Ο Μ.Κ. έχει το δικό του μερίδιο ευθύνης για την κατάσταση, καθώς αν και παλιός στο κίνημα, αγνόησε πως για την ηθική ενός κομμουνιστή φτάνει στα όρια της αμαρτίας η εκτός των τειχών κριτική στο Κόμμα. Και συνεπώς η διαγραφή με βάση το γράμμα του κομματικού «νόμου» του ήταν σε ένα βαθμό επιλογή του. Θα διαφωνήσω απόλυτα με τα περί βρόμικων αφρών που ανέφερε, είναι εκφράσεις που δεν ωφελούν στην εποικοδομητική κριτική, δημιουργούν λανθασμένες εντυπώσεις για το Κόμμα και αν μη τι άλλο είναι άδικες για τους συντρόφους που επωμίστηκαν το έργο της καθοδήγησης σε δύσκολους καιρούς και αναμφισβήτητα κατάφεραν τουλάχιστον να κρατήσουν το Κόμμα ζωντανό.

Θεωρώ αναγκαίο να επανεξεταστούν οι διαγραφές και να αποκατασταθούν οι σχέσεις του Κόμματος με τους συντρόφους και αντίστροφα, από τη στιγμή που και οι ίδιοι το επιθυμούν. Στο δρόμο για το Μέτωπο δεν έχουμε την πολυτέλεια να χαραμίζουμε τη βοήθεια κανενός.

Πολύς λόγος έγινε για τις συμμαχίες που ανέπτυξε το Κόμμα, τομέας που αποτελεί πεδίο τριβής της ιδεολογικής διαπάλης. Πιστεύω ότι δεν αξίζει η όλη διαπάλη να επικεντρώνεται σε δύο μεμονωμένα πρόσωπα, μιας και είναι ξεκάθαρο ότι οποιοσδήποτε τίμιος άνθρωπος μπορεί να έρθει στο μέτωπο και από κει και πέρα να κριθεί στην πράξη αν είναι εθνικιστής ή θρησκόληπτος, οπότε και αναπροσαρμόζονται οι σχέσεις του με το Κόμμα. Το πρόβλημα πιστεύω δεν είναι στη συμμαχία μας με τους απέναντι, αλλά στην έλλειψη συμμαχιών με τους δίπλα μας. Ομορες δυνάμεις, που οι διαφωνίες μας είναι πολύ λιγότερες από όλα αυτά που μας ενώνουν, δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, τμήματα και ρεύματα του Συνασπισμού που δυσανασχετούν για την πορεία απορρόφησής του από το σύστημα, μεγάλες λαϊκές δυνάμεις που βρίσκονται εγκλωβισμένες στο ΠΑΣΟΚ, το ΔΗΚΚΙ, ακόμα και σαν πολιτικός σχηματισμός, περιμένουν από το πρωτοπόρο κόμμα της εργατικής τάξης να τους απλώσει το χέρι για να αγωνιστούν μαζί.

Η έλλειψη ενός εχθρού με ένα πρόσωπο απροκάλυπτα βίαιο και εκμεταλλευτικό, όπως οι Γερμανοί κατακτητές το 1940, κάνει σχεδόν αδύνατη την άμεση δημιουργία ενός μετώπου με ΑΑΔ χαρακτηριστικά. Αρα το Μέτωπο σήμερα θα προέλθει από τα ρυάκια που αναφέρονται και στη Θέση 24 του φυλλαδίου. (Σημειώνω πως κατά τη γνώμη μου η θέση αυτή αδικήθηκε μιας και έτυχε μια απλής αναφοράς, ενώ θα έπρεπε να αναπτυχθεί περισσότερο). Και τα ρυάκια αυτά, τα επιμέρους μέτωπα θα πρέπει σε πρώτη φάση ή καλύτερα όπου δε γίνεται διαφορετικά, να συσπειρώνουν γύρω από τη λύση του προβλήματος ασχέτως από τις ερμηνείες που υπάρχουν για τα αίτιά του. Μπορούμε να συνεργαστούμε με πολλούς, σε επίπεδο γειτονιάς για την επίλυση του μικρότερου προβλήματος, σε επίπεδο δήμου ή νόμου για κάποιο μεγαλύτερο κ.ο.κ. Αυτό σημαίνει ότι το πλαίσιο των αιτημάτων θα πρέπει να είναι προσαρμοσμένο κυρίως στη ρεαλιστική αντιμετώπιση των προβλημάτων, κάτι που μπορεί όμως να γίνει ταυτόχρονα και παγίδα αν μείνουμε εκεί, αν σταματήσουμε να συνδέουμε το ειδικό με το γενικότερο. Παγίδα όμως είναι και αν βρίσκεται στην άλλη άκρη: Αν μένεις στο γενικό, μην μπορώντας να το συνδέσεις με το ειδικότερο ή αν παραβλέπεις τη διαλεκτική σχέση που αυτά έχουν. Το τελευταίο παρατηρείται έντονα στο Κόμμα, τολμώ να πω πως αποτελεί κυρίαρχη αντίληψη για αρκετά χρόνια. Αυτή η λογική αποτελεί ανασταλτικό παράγοντα για κάθε συνεργασία καθώς προϋποθέτει συμφωνία (πλήρη ή σε μεγάλο βαθμό) στο γενικό και όχι στην κοινή δράση πάνω στο ειδικό.

Νομίζω λοιπόν, ότι στην παρούσα φάση και για τα επόμενα χρόνια (εκτός συγκλονιστικού απροόπτου) η δράση μας θα επικεντρωθεί εκ των πραγμάτων στην οικοδόμηση των επιμέρους μετώπων και αν καταφέρουμε να αξιοποιήσουμε τις καταστάσεις θα βγούμε πολλαπλά ωφελημένοι. Τα επιμέρους μέτωπα δίνουν τη δυνατότητα προσέγγισης μεταξύ των μαζικών κινημάτων αλλά και των πολιτικών δυνάμεων, ρίχνουν γέφυρες επικοινωνίας και στο βαθμό που έχουν αποτελέσματα κερδίζουν στη συνείδηση του κόσμου.

Σε κάθε περίπτωση, απαραίτητη προϋπόθεση για να προχωρήσουμε μπροστά είναι να ξεκαθαρίσουμε τις σχέσεις μας με το παρελθόν. Εχουν περάσει ήδη 11 χρόνια από τα κοσμογονικά γεγονότα του 1989, χρόνος ικανός για μια πρώτη ολοκληρωμένη επίσημη εκτίμηση καθώς η προηγούμενη προσπάθεια δεν μπορεί να χαρακτηριστεί επιτυχής. Το σημειώνω αυτό γιατί 11 χρόνια μετά, κάθε κομμουνιστής στις συζητήσεις του με τον κόσμο καλείται πρώτα απ' όλα να απολογηθεί για τις αμαρτίες του υπαρκτού σοσιαλισμού, λες και εμείς είμαστε υπεύθυνοι για τα όποια λάθη έγιναν. Η προσκόλλησή μας τόσα χρόνια στο μοντέλο του σοσιαλισμού που εφαρμόστηκε στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες άγγιξε τα όρια της εμμονής, τις συνέπειες της οποίας πληρώνουμε τώρα. Δε ζητώ να αποκηρυχτεί η προσπάθεια για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού, σε καμία περίπτωση, πιστεύω απλά ότι η προσπάθεια αυτή πρέπει να μπει στο μικροσκόπιο της κριτικής ανάλυσης.

Ελπίζοντας ότι τα παραπάνω θα προσφέρουν στη διαδικασία ζύμωσης της πολιτικής του Κόμματος, ώστε να μπορέσει να οικοδομήσει το Μέτωπο και να εκπληρώσει την ιστορική του αποστολή, κλείνω την παρέμβασή μου στο διάλογο υπογραμμίζοντας την ανάγκη να δρούμε με βάση αυτά που μας ενώνουν και όχι αυτά που μας χωρίζουν. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να προχωρήσουμε το Κόμμα στον 21ο αιώνα και να τον κάνουμε ένα σύγχρονο μηχανισμό για την πραγμάτωση των πανανθρώπινων ιδανικών που πρεσβεύει η Μαρξιστική - Λενινιστική θεωρία μας.

Με τις Θέσεις της ΚΕ, που αποτελούν κατά την άποψή μου ένα ντοκουμέντο που ανταποκρίνεται στο μαρξισμό-λενινισμό, της παράδοσης του λαού μας, και του διεθνούς κομουνιστικού κινήματος.

Είμαι αισιόδοξος για τις αρχές γιατί πριν περάσω στο ΚΚ ήμουν εθνικιστής, άπατρις. Ντρεπόμουν που έλεγα ότι ήμουν Ελληνας, δεν αγαπούσα δίχως να έχω συμφέρον. Σήμερα μέσα από την οργανωμένη πάλη, έμαθα να αγαπώ τον άνθρωπο όποιας φυλής, χρώματος, θρησκεύματος κι αν είναι.

Τις Θέσεις τις διάβασα όσο μπορούσα καλύτερα, συμφώνησα στην ΚΟ μου. Κάποιοι που μπορεί να διαφωνούν θα πρέπει να είναι κακοπροαίρετοι, εκτός και αν κάνουν καλοπροαίρετη κριτική και προτάσεις.

Σύντροφοι, τα βασικά ερωτήματα που μπαίνουν, κατά την άποψή μου, στους κομμουνιστές και όλους τους εργαζόμενους, είναι πέντε:

1. Πώς θα συμπαραταχτούν.

Α) Με την κατανόηση της ταξικής πάλης, που προϋποθέτει πολιτικό κριτήριο και πολιτική συνείδηση της τάξης σου.

Β) Στις αντιδραστικές επιλογές των αστικών κομμάτων από τη μια, και από την άλλη στην καθημερινή πάλη πάνω στα μικρά και μεγάλα προβλήματα, που αντιμετωπίζει ο λαός.

Γ) Με τη συνειδητή και ταξική πάλη, με το λόγο και την πράξη των κομμουνιστών.

2. Ποιοι παράγοντες.

Α) Με την καθημερινή δική μας πάλη δίνοντας στο λαό μας τη διέξοδο με οδηγό το Μ-Λ.

Β) Να τον βεβαιώνουμε καθημερινά με τις πράξεις μας, ότι αυτός είναι ο δημιουργός, ο παραγωγός, σε αυτόν ανήκει η ειρηνική ζωή, η ευημερία, με αλληλεγγύη και συνεργασία με τους λαούς του κόσμου.

Οταν κατανοήσει ο εργάτης, ο αγρότης, ο μικρομεσαίος, η γυναίκα, ο διανοούμενος, ότι εμείς οι εργαζόμενοι είμαστε η πλειοψηφία που δημιουργούμε τα αγαθά, θα κατανοήσουμε ότι εμείς έχουμε και τη δύναμη για να ανατρέψουμε τους λίγους, που πίνουν το αίμα των εργαζομένων. Σύντροφοι, στη 10ετία που πέρασε, πολύς κόσμος έχει κατανοήσει ότι το ΚΚΕ, με τη συνεπή στάση του και την αγωνιστικότητά του, είχε και έχει κερδίσει πολλά. Οι ανατροπές που έγιναν από τους ρεφορμιστές στις ανατολικές και κεντρικές χώρες της Ευρώπης, τα γεγονότα στα Βαλκάνια, τα προβλήματα της φτώχειας στη Σ.Ε. και οι τοπικοί πόλεμοι στο εσωτερικό της χώρας και της λεγόμενης ΕΕ στα θέματα παιδείας, υγείας, εργασίας, πολιτισμού, περιβάλλοντος, στους αγρότες που τους διώχνουν, η εγκατάλειψη της επαρχίας, και άλλα πολλά που οι εργαζόμενοι τα αντιμετωπίζουν καθημερινά, στην προσπάθεια της αστικής τάξης να εφαρμόσει τη σιδερένια φτέρνα, σ' όλα αυτά οι λαοί θα αντισταθούν, η αγανάκτηση θα γίνει ποταμός και θα πνίξει τους εκμεταλλευτές μαζί με τη δημοκρατία τους.

Εδώ θα ήθελα να δώσω ένα παράδειγμα που έχω διαπιστώσει στην καθημερινή μου δουλιά. Υπάρχει μια αναντιστοιχία με τον κόσμο που έχει μάθει τη μητρική του γλώσσα, από τη μια, και από την άλλη με με τον πολύ λαό μας, που δεν τη γνωρίζει. Ο μεν πρώτος μπορεί να διαβάζει, να ερευνά να μαθαίνει, να συμφωνεί ή να διαφωνεί με μας (όχι όλοι βέβαια), ο δεύτερος να διαφωνεί κάθετα δίχως να γνωρίζει. Η άρχουσα τάξη έχει κατορθώσει να περάσει στο λαό μας τα συμφέροντά της σαν συμφέροντά του. Οταν εξηγείς στο λαό γιατί είμαστε ενάντια στην ιδιωτική πρωτοβουλία στα μέσα μαζικής παραγωγής, τον κάνεις να αρχίζει να δυσπιστεί σε αυτά που είχε μάθει.

3. Πώς θα διαμορφωθεί.

Οι Θέσεις δίνουν τον μπούσουλα, από μας και την εργατο-αγροτιά μαζί με τα υπόλοιπα κοινωνικά κινήματα.

4. Ποιος είναι.

Πολιτικός, ταξικός, καθοδηγητικός, υπονομευτικός, επιθετικός γιατί το δίκιο είναι με μας.

5. Πώς είναι και με...

Η 3η Συνδιάσκεψη των Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων, οι τοποθετήσεις αρκετών εκπροσώπων που συμφωνούν για το συντονισμό σε παγκόσμιο επίπεδο της δράσης μας ενάντια στη λεγόμενη παγκοσμιοποίηση, οι δύο συναντήσεις των ταξικών συνδικαλιστών και συνδικάτων, καθώς και οι μεγάλες κινητοποιήσεις του Σιάτλ, της Νέας Υόρκης, της Πράγας, της Αυστραλίας μάς δείχνουν το δρόμο.

Κάποιες παρατηρήσεις:

Δεν πιστεύω ότι ο όρος διάσπαση είναι σωστός. Αυτό που κατά τη γνώμη μου είναι πολλοί έχουν γίνει στελέχη και κομματικά μέλη στα 83 χρόνια χρόνια δράσης του ΚΚΕ. Η λίγη ιστορία που είχε το παγκόσμιο ΚΚ και το δικό μας έχει δείξει το αντίθετο.

Αν δούμε μετά τη μεταπολίτευση πόσοι πέρασαν από το Κόμμα και πόσοι έμειναν, πόσους διαγράψαμε για αντικομματικές ενέργειες, θα διαπιστώσουμε ότι ο οπορτουνισμός, αριστερός ή δεξιός, είναι ύπουλος αντίπαλος που δουλεύει μέσα μας και ακριβώς αυτά τα άτομα ήταν η αιτία που μας έλεγαν ότι είμαστε το κόμμα των λαθών.

Εδώ θα ήθελα να κάνω μια ερώτηση στο Μ. Κωστόπουλο. Οι ενέργειές του βοήθησαν το προλεταριάτο, ή τους ταξικούς αντιπάλους, την άρχουσα τάξη;

Για τον σ. Γιάννη Θεωνά διαφωνώ με το σημείωμά του που δημοσιεύτηκε στο «Ρίζο», συμφωνώ με τις απαντήσεις που δόθηκαν από κάποιους συντρόφους και με το ενημερωτικό σημείωμα του ΠΓ, 5-11-2000. Ενα μόνο θέλω να σημειώσω: Ο λαός μας λέει μια παροιμία: «Τα στερνά τιμούν τα πρώτα».

Σύντροφοι, η ανατροπή των σοσιαλιστικών χωρών έδειξε, ότι το ΚΚ δεν ήταν ξενοκίνητο. Το Κόμμα μας, το ΚΚΕ, εδώ και 83 χρόνια είναι πατριωτικό και δοξασμένο, το μόνο. Ποτέ του δεν πρόδωσε την εεγατική τάξη. Ας κοιτάξουμε λίγο πίσω. Πόσα αστικά κόμματα έχει φτιάξει η αστική τάξη εδώ και 83 χρόνια, τι λένε στο λαό και τι κάνουν. Αν μελετούσαν οι οπορτουνιστές λίγο το παρελθόν και το σύγκριναν με το παρόν θα μπορούσαν να δουν ότι το μέλλον δεν οδηγεί πουθενά, ή μάλλον στον πνιγμό. Οχι δεν μπορούμε να πατάμε σε δυο βάρκες.

Σύντροφοι, η κατάσταση είναι δύσκολη, αυτό είναι γεγονός, άλλο τόσο είναι γεγονός, ότι ο καπιταλισμός, παρά το πάνω χέρι που πήρε τη 10ετία που μας πέρασε, δεν αισθάνεται σίγουρος. Διαμορφώνει τους νεκροθάφτες του. Με τους απλούς ανθρώπους που συζητώ και στο ερώτημά μου γιατί δεν ψηφίζουν το ΚΚΕ, μου απαντούν στερεότυπα, μας έχουν τρομοκρατήσει, μας καταπιέζουν στη δουλιά μας, με το ρουσφέτι, την εξαγορά των συνειδήσεών μας, την προσπάθεια να διαφθείρουν τον τίμιο εργάτη, αγρότη, εργαζόμενο.

Οταν εξηγήσεις σ' αυτούς τους ανθρώπους τι θέλει να κάνει το Κόμμα μας, τι είδους δημοκρατία είναι αυτή του Σημίτη, του Παπανδρέου, του Καραμανλή και για ποια δημοκρατία μιλάμε, τότε συμφωνούν και σου λένε, ναι, ό,τι έχουμε κερδίσει τα έχουμε κερδίσει από τους αγώνες των κομμουνιστών.

Στο Κόμμα υπάρχουν συλλογικές και προσωπικές ευθύνες, στους πολίτες υπάρχουν προσωπικές, που πιστεύουν ότι στα αστικά κόμματα υπάρχουν καλοί και κακοί βουλευτές αφού όλοι τους ψηφίζουν στη Βουλή τα αντιδραστικά νομοσχέδια. Και με την ευκαιρία μια πρόταση. Στην πρόταση του Κόμματος για την εξεταστική επιτροπή, οι Κυκλαδίτες βουλευτές και των άλλων νησιών Βορείου Αιγαίου και Δωδεκανήσου ποια θέση πήραν; Να βγάλουμε σε προκήρυξη τα πρακτικά της Βουλής για το «Σαμίνα» και να τα μοιράσουμε σε όλη την Ελλάδα. Τις θαλάσσιες συγκοινωνίες δεν τις χρησιμοποιούν μόνο οι νησιώτες. Στη Νάξο όλα τα νέα ζευγάρια που θέλουν να κάνουν οικογένεια (ένα παιδί) έρχονται στην Αθήνα.

Από πολύ παλιά τους είχαν υποσχεθεί, και υπόσχονται και τώρα, ότι στο Κέντρο Υγείας θα κάνουν επέκταση για νοσοκομείο.

Τελειώνοντας το σημείωμα πρέπει να πω ότι μας χρειάζεται επιμονή και υπομονή σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες της καθημερινής μας πάλης. Οι σύντροφοί μας Μπελογιάννης, Πλουμπίδης, Μπάτσης και τόσοι άλλοι, που έπεσαν αγωνιζόμενοι, μας οδηγούν.

Οι σύντροφοι που παλεύουν σήμερα είναι άξιοι των προηγούμενων, είναι οι συνεχιστές των αγώνων για την ανατροπή της καπιταλιστικής δικτατορίας και την εγκαθίδρυση της προλεταριακής δημοκρατίας.

Στο 16ο Συνέδριό μας, είμαι βέβαιος ότι θα παρθούν σωστές αποφάσεις, το ποτάμι δε γυρίζει πίσω και για τη χώρα μας και παγκόσμια είναι επίκαιρο και σήμερα το «Προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε».

Συντροφικά

Γρ. της ΚΟ Ορεινής Νάξου

Νάξος

Η 10ετία του '50 σηματοδοτεί τη μετάβαση, μετά το θάνατο του Στάλιν, από ένα πετυχημένο στάδιο οικοδόμησης του σοσιαλισμού, στη μετασταλινική εποχή στασιμότητας και ανατροπής του. Επομένως, η κύρια αρχική αιτία αυτής της εξέλιξης κρύβεται στα κύρια ιστορικά γεγονότα εκείνης της κρίσιμης 10ετίας στροφής. Στο διεθνές επίπεδο έχουμε την έντονη επαναφορά της αντισοσιαλιστικής αστικής προπαγάνδας, ντυμένη με το μανδύα των λαθών του Στάλιν. Ανάγοντας μεθοδικά τα λάθη της σταλινικής περιόδου σε σταλινισμό, (ως έννοια της δημιουργικής εφαρμογής του Μαρξισμού στη φάση πρακτικής οικοδόμησης του σοσιαλισμού) η διεθνής αστική τάξη στοχεύει τελικά τη σταλινική αρχή μη αναστρέψιμης πορείας της οικοδόμησης του σοσιαλισμού.

Αυτή η έντονη προπαγανδιστική πίεση της αστικής τάξης σχετίζεται άμεσα με την αποδεδειγμένη ικανότητα του σοσιαλισμού, στη μορφή της σοβιετικής οικονομίας, βραχυπρόθεσμης, αυτοδύναμης και αποτελεσματικής επιστημονικής, οικονομικής και τεχνολογικής ανάπτυξης (ανάπτυξη αποτελεσματικών πολεμικών συστημάτων και στη διάρκεια του πολέμου, γρήγορη οικοδόμηση της καταστραμμένης βιομηχανίας και ταυτόχρονη ανάπτυξη της ατομικής βόμβας, πρώτες επιτυχίες στη διαστημική επιστήμη και τεχνολογία). Το διεθνές κεφάλαιο προβλέπει τη σοβαρή απειλή της μεταπολεμικής του ικανότητας συσσώρευσης κεφαλαίου, αλλά και της πολιτικής του εξουσίας, λόγω της αυξανόμενης κατά και μετά τον πόλεμο, κοινωνικοπολιτικής και ιδεολογικής ακτινοβολίας της δυναμικά ανερχόμενης τότε σοβιετικής οικονομίας, όχι μόνον στους λαούς του τρίτου κόσμου και των αποικιών του κεφαλαίου, αλλά και στους εργαζόμενους των χωρών του.

Από την άλλη, στο εσωτερικό του σοσιαλ. συστήματος (και σε μερικά ΚΚ της Δύσης) συντελούνται ταυτόχρονα (!) διεργασίες που αντικειμενικά εξυπηρετούν τον παραπάνω στόχο της αντισταλινικής προπαγανδιστικής πίεσης της διεθνούς αστικής τάξης. Ετσι έχουμε το 20ό Συνέδριο να αποκηρύσσει στο όνομα των λαθών του Στάλιν και το δημιουργικό Σταλινισμό, να θέτει την ανεπιστρεπτί πορεία του σοσιαλισμού σε σοβαρό κίνδυνο και να οδηγεί σε διάσπαση το σοσιαλιστικό σύστημα.

Μαζί με το σταλινισμό καταργείται και η σταλινική αρχή - δικλείδα μη αναστρέψιμης πορείας του σοσιαλισμού στη φάση της πρακτικής του οικοδόμησης, που εκφράζεται από την αρχή της όξυνσης της ταξικής πάλης σε αυτήν τη φάση. Διότι, αφού η πάλη των τάξεων στη σοσιαλιστική κοινωνία διεξάγεται κυρίως σε επίπεδο ιδεολογίας, η κατάργηση της παραπάνω αρχής επόμενο ήταν να οδηγήσει σε μία σοβαρή υποβάθμιση της ιδεολογίας στην παραπέρα οικοδόμηση του σοσιαλισμού. Αυτό ήταν και το μοιραίο λάθος! Ετσι έγινε δυνατόν, με το πέρασμα του χρόνου, η αστική ιδεολογία να διεισδύσει όλο και βαθύτερα στο κόμμα και στην κοινωνία, αρχικά για κατανοητούς λόγους στη σοσιαλδημοκρατική της παραλλαγής και να φθάσουμε έτσι νομοτελειακά πια στις ανατροπές. Το ότι αυτές ήρθαν μερικές 10ετίες αργότερα, οφείλεται στη φύση της λειτουργίας των νόμων της κοινωνικής εξέλιξης. Ως συνέπεια του παραπάνω μοιραίου λάθους ακολούθησαν στη συνέχεια και άλλα σοβαρά (π.χ. απότομο άνοιγμα της οικονομίας επί Χρουτσόβ, χωρίς την απαραίτητη ελάχιστη προετοιμασία της γι' αυτό το νέο ανταγωνιστικό πεδίο, λαϊκό κράτος κ.ά.).

Οσο το προαναφερόμενο μοιραίο λάθος δε διορθωθεί, οι όποιες μελλοντικές κατακτήσεις του κινήματος θα είναι και πάλι νομοτελειακά αναστρέψιμες. Ενώ οι αντικειμενικές συνθήκες όλο και θα βαθαίνουν, οι υποκειμενικές όλο και θα απομακρύνονται. Γι' αυτό επιβάλλεται επομένως επιτακτικά η επανεξέταση της θέσης του κόμματός μας σχετικά με το 20ό Συνέδριο με τρόπο που να συμβάλει στην οριστική απαλλαγή του κινήματος από το μοιραίο εκείνο λάθος.

Η σταλινική αρχή της όξυνσης της ταξικής πάλης ως ασφαλιστική δικλείδα μη αναστρέψιμης πορείας της σοσιαλιστικής κοινωνίας, απαιτεί μια δέσμη ιδεολογικών κυρίως μέτρων ως αδιαπέραστο φράγμα για κάθε είδους φαινόμενα που οδηγούν σε ιδεολογικό κενό, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, ακόμα και ανατροπές.

Γι' αυτό πρέπει να συσταθεί επιτροπή που θα επεξεργαστεί δέσμη μέτρων που να αφορούν τουλάχιστον: α. την επαναδραστηριοποίηση των αδρανών μελών του κόμματος, β. κριτήρια προσχώρησης νέων μελών στο κόμμα, γ. την επιλογή - ανάδειξη στελεχών και δ. τη συστηματική μόνιμη ιδεολογική δουλιά μέσα και έξω από το κόμμα, κυρίως σε επίπεδο νομών, εκεί δηλαδή όπου το κόμμα, μέσω των μελών και στελεχών των ΚΟΒ έρχεται στην πιο ευρεία, άμεση και μόνιμη επαφή με τους εργαζόμενους. Πρέπει να δημιουργηθούν Νομαρχιακές Επιτροπές Ιδεολογίας που θα καθοδηγούνται από μέλος της ΚΕ του νομού ή του πλησιέστερου νομού και θα υπάγονται στο Τμήμα Ιδεολογίας της ΚΕ. Με αυτόν τον τρόπο δημιουργείται ένα ενιαίο ολοκληρωμένο δίκτυο ιδεολογίας, στα πλαίσια του οποίου το Τμήμα Ιδεολογίας της ΚΕ κύρια θα παράγει θεωρητικό ιδεολογικό έργο και οι Νομ. Επιτρ. Ιδεολογίας κύρια: α. θα ελέγχουν, από ιδεολογική σκοπιά, τη σωστή εφαρμογή της παραπάνω δέσμης μέτρων από τις ΝΕ, β. θα υλοποιούν τη μεταφορά του ιδεολογικού έργου του Τμ. Ιδεολ. στα κομμ. μέλη και στους εργαζόμενους του νομού με τρόπο που θα επεξεργαστεί από το Τμ. Ιδεολ. και θα εξειδικευτεί από τις Νομ. Επιτρ. Ιδεολ. και γ. θα αναλύουν τις δημόσιες εμφανίσεις μελών και στελεχών σχετικά με το ιδεολογικό τους περιεχόμενο (μετά τις εμφανίσεις) και αν εντοπιστούν τυχόν σοβαρές ιδεολογικές αποκλείσεις, θα διεξαχθεί διαλογική συντροφική συζήτηση με σκοπό τη βελτίωση του ιδεολογικού προφίλ των συντρόφων.

Από την ιδεολογική δουλιά μέσα και έξω από το κόμμα, κυρίως σε επίπεδο βάσης, εξαρτάται αν οι οργανώσεις θα είναι φυτώριο στελεχών για όλα τα κομματικά επίπεδα, προσηλωμένων στην κοσμοθεωρία του Μαρξισμού ή όμως θα είναι πεδίο εκκίνησης στελεχών που θα προωθούν ξένες προς αυτήν αρχές και ιδεολογίες. Συμπεραίνοντας: Οι εξελίξεις της κρίσιμης 10ετίας του '50, με αποκορύφωμα τις ιδεολογικού χαρακτήρα βασικές αρνητικές αποφάσεις του 20ού Συνεδρίου, αποτέλεσαν την κινητήρια δύναμη των μετέπειτα εξελίξεων του σοσιαλιστικού συστήματος στη ΣΕ. Διότι, η ιδεολογία δεν είναι ένα απλό υποσύστημα του σοσιαλιστικού συστήματος, αλλά διέπει όλα τα υποσυστήματά του και αποτελεί την αρχική βάση για τη σωστή λειτουργία όλων των υποσυστημάτων του. Ετσι, π.χ., οδηγεί η ιδεολογική ανεπάρκεια, η διάβρωση στελεχών του οικονομικού υποσυστήματος με την πάροδο του χρόνου σε δυσλειτουργία της οικονομίας, γιατρών σε δυσλειτουργία του συστήματος στον τομέα της λαϊκής υγείας κλπ. Και η διάβρωση σε ένα σοσιαλιστικό κοινωνικό σύστημα αρχίζει πάντα από τα στελέχη και μέλη με ιδεολογική ανεπάρκεια. Αυτό ισχύει και στα πλαίσια του κόμματος: η ιδεολογική ανεπάρκεια οδηγεί σε λαθεμένες πολιτικές στους κατά μέρος τομείς, σε αποφάσεις τακτικής που δεν εξυπηρετούν τον στρατηγικό στόχο, δε συμβιβάζονται με τη διαλεκτική της τακτικής και στρατηγικής και με αυτήν την έννοια είναι αντικειμενικά εχθρικές προς το κόμμα.

Επομένως, η ανόθευτη συνεπής και μόνιμη ιδεολογική δουλιά με έμφαση στη νομαρχιακή βάση των οργανώσεων του κόμματος, που αποτελεί το πεδίο εκκίνησης για κάθε στέλεχος, είναι μονόδρομος για όλα τα μέλη και στελέχη. Η διαλεκτική των πραγμάτων διδάσκει ότι και η σημερινή αντικομματική τετράδα πρώην στελεχών του κόμματος, που εναρμονισμένοι με φορείς της αστικής ιδεολογίας και των ΜΜΕ, που πετροβολούν σήμερα το κόμμα, δεν είναι οι τελευταίοι που πέρασαν και αναδείχτηκαν μέσα από τις οργανώσεις μας της νομαρχιακής βάσης.

Η όποια αγνόηση αυτού του γεγονότος, σε όποιο κομματικό επίπεδο, θα ισοδυναμούσε με επικίνδυνο στρουθοκαμηλισμό, που αργά ή γρήγορα θα οδηγούσε σε ένα νέο κύμα ιδεολογικής επίθεσης της αστικής τάξης ενάντια στο κόμμα μας, με κάποιους άλλους πάλι «πρώην» συντρόφους μας ως βασικά πιόνια. Το παραπάνω ενιαίο κομματικό ιδεολογικό δίκτυο ή όποιο άλλο καλύτερο προκύψει από μια σοβαρή και σε βάθος μελέτη του ζητήματος, πιστεύω ότι είναι σε θέση να περιορίσει κάθε είδους ιδεολογικής αναφοράς εκφυλιστικών φαινομένων, ήδη στο στάδιο της γέννησής τους σε ένα ελάχιστο βαθμό, ώστε να μην μπορούν να επηρεάσουν αρνητικά την πορεία του κόμματος προς τα μπρος.

ΚΟΒ Καβάλας

Πρόκειται, κατά τη γνώμη μου, για άποψη βαθιά λαθεμένη.

1) Αν κάτι χαρακτηρίζει σήμερα το επίπεδο συνείδησης του εργατικού κινήματος είναι η γενικευμένη οπισθοχώρηση της αυτογνωσίας που πρέπει να έχει η εργατική τάξη για τον ιστορικό της ρόλο («τάξη για τον εαυτό της»). Δε νοείται κομμουνιστής ή ακόμα και τίμιος αριστερός άνθρωπος που να μην αντιλαμβάνεται ότι η μάχη πρέπει να δοθεί σε αυτό το χαράκωμα. Από αυτή την άποψη η υποχώρηση από την απαίτηση εξασφάλισης γενικών πολιτικών προσανατολισμών στις συμμαχίες για την κατάρτιση του μίνιμουμ προγράμματος είναι ανεπίτρεπτη.

Η αντίληψη καθιέρωσης σαν κεντρικής τακτικής αυτής των «συσπειρώσεων στη βάση των εμφανιζόμενων προβλημάτων» σημαίνει αφαίρεση της ιδεολογίας από την ταξική αντιπαράθεση (της πολιτικής από την οικονομία), προσαρμογή στο υπάρχον σήμερα κυρίαρχο σύστημα αντιλήψεων των λαϊκών μαζών, υποταγή δηλαδή στην αστική επιρροή του εργατικού κινήματος.

2) Η ιστορική πείρα, η θεωρία, αλλά και η κοινή λογική λένε ότι σε περιόδους ήττας προέχει η ανασυγκρότηση δυνάμεων, η προσπάθεια ενίσχυσης των γραμμών της πρωτοπορίας για να ξανακερδηθούν στο μέλλον οι μάζες. Στο στόχαστρο της κομμουνιστικής δράσης αυτή την περίοδο πρέπει να είναι ο εμπλουτισμός και η ανανέωση με νέους πρωτοπόρους της τάξης. Από αυτή την άποψη είναι αναγκαία υπόθεση, αδήριτη ανάγκη η προβολή του αυτοτελούς χαρακτήρα του Κόμματος, η προβολή στη δράση της κομμουνιστικής φυσιογνωμίας και των στρατηγικών επιδιώξεων του κομμουνισμού. Η δράση στην κοινωνία, οι αναγκαίες τακτικές συμμαχίες δεν επιτρέπεται να εμπεριέχουν την αυταπάτη ότι στις σημερινές συνθήκες είναι δυνατό το άμεσο κέρδισμα ευρέων μαζών. Κύριος στόχος πρέπει να είναι η απόσπαση της «εν δυνάμει πρωτοπορίας» από την αστική επιρροή, κάτι που δεν μπορεί να συντελείται με τον ιδεολογικό αυτοπαροπλισμό του ΚΚΕ σε σοσιαλδημοκρατικούς συνασπισμούς. Αρκετά μέχρι εδώ.

3) Η πρόταση για «παναριστερό μέτωπο» συνιστά στην ουσία εμμονή στη διαλυτική στρατηγική του ευρωκομμουνισμού. Η υπόθεση ότι διά μέσου της συμμετοχής στη διαχείριση του συστήματος και της κοινής δράσης σε «προοδευτικά μέτωπα» θα αναδεικνύεται ο ηγεμονικός ρόλος του κομμουνιστικού κόμματος δεν επιβεβαιώθηκε πουθενά στον αναπτυγμένο καπιταλισμό, αντίθετα επιβεβαιώθηκε η ενσωμάτωση στο σύστημα (Ιταλία, Γαλλία κλπ.).

Ο «αντιπολιτευτικός λόγος» που υψώθηκε για το ΑΑΔΜ, ενισχύθηκε από τα αστικά ΜΜΕ και αφορά τις συνεργασίες με πρόσωπα, είναι αλήθεια περιέχει εύστοχες παρατηρήσεις, όμως δεν πρέπει να ξεγελάει κανέναν.

1) Αν για παράδειγμα ο κ. Ζουράρις είχε παραμείνει στο ΣΥΝ και είχε πάει εκεί και η κ. Κανέλλη θα εθεωρείτο... «μεγάλη επιτυχία» η συμμετοχή τους μαζί με «άλλους» στο «παναριστερό μέτωπο». Δηλαδή: Δεκτοί σαν συνεργάτες αν εγγυάται γι' αυτούς ο ΣΥΝ (ή το ΔΗΚΚΙ), επιζήμιοι όταν συσπειρώνονται στο ΚΚΕ χωρίς διαμεσολαβήσεις. Γιατί;

2) Η θρησκοληψία και η εθνικιστική παρέκκλιση προβάλλονται ως απαγορευτικές για συνεργασίες με πρόσωπα. Η συμμαχία όμως π.χ. με το ΔΗΚΚΙ, που είναι υπέρ της προαιρετικής αναγραφής του θρησκεύματος στις ταυτότητες δε θα πείραζε. Εξάλλου ορισμένοι υπήρξαν συνυποψήφιοι των κ. Δρεττάκη, Γιώτα, Λεντάκη και άλλων χωρίς να τους πειράζει ούτε η θρησκοληψία ούτε ο εθνικισμός. Τότε όμως... ήταν ο ΣΥΝ.

Επικίνδυνες και καταστροφικές δεν υπήρξαν για τα κομμουνιστικά κόμματα οι συνεργασίες με πρόσωπα (όσες αρνητικές όψεις και αν είχαν), αλλά οι λάθος συμμαχίες με αστικά κόμματα, οι συμμετοχές σε λάθος κυβερνήσεις, οι πολιτικές της ουράς απέναντι στη σοσιαλδημοκρατία.

3) Υστερα πολύ φως στο ψυχογράφημα αυτών που θέλουν να συνεργαστούν πέφτει. Αυτοί οι οποίοι καθοδηγούσαν προέδρους, γραμματείς, στελέχη ομοσπονδιών και εργατικών κέντρων της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ που άλλαξαν σε κάποια φάση ομαδικά πολιτικό στρατόπεδο, θορυβήθηκαν άραγε τότε τόσο, αναλογίστηκαν τις ευθύνες τους;

Στις μέρες μας ο ρόλος του ΚΚΕ στη διατήρηση στην επικαιρότητα της μ-λ θεωρίας και πρακτικής είναι αναντικατάστατος. Ομως το ερώτημα παραμένει: Μπορεί να χαραχτεί μια στρατηγική περάσματος στον «εθνικό ορίζοντα», όταν το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα βρίσκεται σε βαθιά κρίση, όταν δεν υπάρχει παγκόσμια στρατηγική περάσματος (για να εξειδικευτεί «εθνικά») ούτε ενιαίο επαναστατικό κέντρο;

Μπροστά στην αδυναμία μία εύκολη λύση είναι συνήθως τα «υποκατάστατα». Κάτι τέτοιο είναι κατά τη γνώμη μου τα περί «λαϊκής οικονομίας». Λαϊκή οικονομία χωρίς λαϊκή εξουσία δεν μπορεί να υπάρξει. Πρέπει να διατυπωθεί ρητά και κατηγορηματικά. Οι ασάφειες δεν έχουν θέση και οι διευκρινιστικές τοποθετήσεις στελεχών δεν επαρκούν. Ο κίνδυνος η καθημερινή δράση του ΚΚΕ να προσανατολιστεί στο να αντιτάξει προτάσεις «λαϊκού χαρακτήρα», επί παντός επιστητού, όπερ μια τρύπα στο νερό, δεν είναι ανύπαρκτος. Η υπόθεση ότι μπορεί να διατηρούνται κοινωνίες σαν της Λευκορωσίας, της Μογγολίας, της Σερβίας (;), της Κορέας είναι φενάκη. Πρόκειται για «αντιμεταβατικές» κοινωνίες προς τον καπιταλισμό, ύστερα υπολείμματα της ήττας. Ο άλλος δρόμος είναι να μπει το μαχαίρι στο κόκαλο. Να ξαναθυμίσουμε ότι «στην καπιταλιστική κοινωνία, όταν η ταξική πάλη που βρίσκεται στη βάση της κοινωνίας αυτής οξύνεται κάπως σοβαρά, δεν μπορεί να υπάρξει τίποτα το ενδιάμεσο, παρά τούτο μόνο: είτε δικτατορία της αστικής τάξης, είτε δικτατορία του προλεταριάτου» (Λένιν στο 1ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΗΣ Κ.Δ.). Σε μια τέτοια εκδοχή η αλήθεια είναι ότι το φορτίο πέφτει πολύ βαρύ. Η σκέψη και η δράση των κομμουνιστών πρέπει να «υπερβεί τα σύνορα» για να καλυφθεί το κύριο, η ανάγκη διεθνούς στρατηγικής, χωρίς την οποία δυστυχώς «επανάσταση σε μία μόνο χώρα», και μάλιστα του ελληνικού διαμετρήματος, έχει οριστικά απαντηθεί ως άτοπο από τις αρχές του αιώνα.

Με αυτές τις σκέψεις πιστεύω:

1) Το ΚΚΕ πρέπει να ενοποιήσει τη δράση του με όσες δυνάμεις σε παγκόσμιο επίπεδο (και ιδιαίτερα σε επίπεδο ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης) δέχονται κάτι τέτοιο, για την επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού. Χωρίς προκαταλήψεις και όσο μικρές και αν είναι αυτές.

Ο διεθνής συντονισμός όπου ο καθένας θα εξηγεί πώς θα πετύχει «προοδευτικές εξελίξεις» στη χώρα του είναι ευτελούς αξίας.

2) Στο εσωτερικό πρέπει να επιδιωχτεί μέτωπο με όλες τις δυνάμεις που κηρύσσουν την επαναστατική ανατροπή και το σοσιαλισμό. Χωρίς προκαταλήψεις, αφού εκτός των άλλων και οι αντι-προκαταλήψεις του παρελθόντος έχουν ατονήσει (Κίνα, Αλβανία, 20ό Συνέδριο, Γαλλικός Μάης, κ.ο.κ.). Εκεί πρέπει να επιβεβαιωθεί η ηγεμονία του ΚΚΕ, κάτι που θα έχει πολλαπλασιαστικές επιδράσεις, θα ενθουσιάσει, θα δημιουργήσει γενικότερες διαρρήξεις.

3) Η ανάγκη οικοδόμησης του ΑΑΔΜ και η πάλη γι' αυτό είναι αναντίρρητη υπόθεση. Η πάλη για μεταρρυθμίσεις - βελτιώσεις μέσα στο σύστημα, πρέπει να συνδέεται με αιτήματα «μετάβασης» που θα υπερβαίνουν τον καπιταλισμό (π.χ. διάλυση ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, εργατικός έλεγχος στα λογιστικά των επιχειρήσεων, έξοδος από το ΝΑΤΟ κ.ο.κ.), όμως δεν πρέπει να συγκλίνουν στην περιγραφή ιδεατής κοινωνικής κατάστασης με λαϊκές κυβερνήσεις, χωρίς λαϊκή εξουσία κ.ο.κ. Η φιλολογία για τις μορφές μετάβασης δεν έχει έννοια όταν είμαστε... τόσο μακριά και έχουν αποδειχθεί επικίνδυνη υπόθεση, αφού όντας αδύναμοι να προσεγγίσουμε αξιοποιούνται από τον αντίπαλο με διαστρεβλωμένο περιεχόμενο για να ενισχύεται ο οπορτουνισμός στις γραμμές μας και να σπέρνονται συγχύσεις.

Ο Λένιν ποτέ δε σκέφτηκε να προσδιορίσει τη μορφή περάσματος πριν η ζωή την αναδείξει (Σοβιέτ). Ας αφήσουμε τα γεγονότα να τρέξουν και όταν χρειαστεί... Συνέδριο ξαναγίνεται..

Κέρκυρα

Παρά τις ενδοϊμπεριαλιστικές διαφορές τα κράτη - μέλη της ΕΕ, η Ιαπωνία, ο Καναδάς και άλλες μεγάλες χώρες που ελέγχονται οικονομικά από το ΔΝΤ υποτάσσονται στο νέο οικονομικό δόγμα, την παγκοσμιοποίηση και δε φαίνεται πως θα συγκρουστούν μεταξύ τους. Αλλωστε και στρατιωτικά με το νέο δόγμα του ΝΑΤΟ, με τα σύμφωνα σταθερότητας σε διάφορες περιοχές της Γης, οι ΗΠΑ δεν αφήνουν περιθώρια αντίδρασης σε κανένα.

Τα «σοσιαλιστικά» κόμματα που είναι στην εξουσία στην ΕΕ αποτελούν δούρειο ίππο, για να εφαρμόζεται χωρίς μεγάλες εργατικές αντιδράσεις, η οικονομική πολιτική της σκληρής μονόπλευρης λιτότητας.

Οι δύο μεγάλες δυνάμεις που υπολογίζουν οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους στο ΝΑΤΟ κλπ. Ρωσία και Κίνα δε δείχνουν πως στο άμεσο μέλλον θα αποτελέσουν εμπόδιο, ή αντίπαλο δέος, στα σχέδιά τους.

Το μόνο αντίπαλο δέος για τον ιμπεριαλισμό είναι οι λαοί, που πρέπει να αφυπνιστούν, να οργανωθούν και να φτιάξουν μέτωπα αντίστασης και σύγκρουσης ενάντιά τους.

Αμεση ανάγκη λοιπόν να συγκροτηθεί το διεθνές αντιιμπεριαλιστικό αντιμονοπωλιακό μέτωπο, με βάση τα λαϊκά κινήματα σε κάθε χώρα, που αντιστέκονται στη λαίλαπα της νέας γκανγκστερικής τάξης. Βάση γι' αυτό το στόχο, το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, που είναι ιστορική αναγκαιότητα να βρει την ταυτότητά του. Το Μαρξισμό - Λενινισμό και τον επαναστατικό προλεταριακό διεθνισμό, με δυνάμωμα της ιδεολογικής πολιτικής ενότητας, ανάμεσα στα κομμουνιστικά κόμματα όλων των χωρών του κόσμου.

Μετά από μια περίοδο χαμηλών αγωνιστικών κινητοποιήσεων, το εργατικό - λαϊκό κίνημα στη χώρα μας βρίσκεται σε άνοδο. Η συγκρότηση του ΠΑΜΕ συνέβαλε αποφασιστικά στη συσπείρωση και άλλων εργατικών δυνάμεων εκτός ΕΣΑΚ, στην προσπάθεια αντίστασης και αντεπίθεσης ενάντια στα αντιλαϊκά - αντεργατικά μέτρα της κυβέρνησης για την υπεράσπιση των κατακτήσεων και των δικαιωμάτων των εργαζομένων.

Ιδιαίτερα από το 1990, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, εφαρμόζοντας πολιτική σκληρής λιτότητας σε βάρος των εργαζομένων, αλλά και των συνταξιούχων, λήστεψαν από το εισόδημά τους πάνω από το 47%, με αποτέλεσμα τα κέρδη, κυρίως των μεγάλων επιχειρήσεων, να αυξηθούν παράλογα, σε ποσοστό που ξεπερνά 2.500%!! Σε μερικές περιπτώσεις, όπως προκύπτει από τα επίσημα στοιχεία των ισολογισμών, περίοδος 1990-1999 που δημοσιοποίησε η εταιρία ICAP και ο ΣΕΒ. Αυτά τα χρόνια, οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ συμφωνούσαν με τις κυβερνητικές πολιτικές λιτότητας, θάβοντας τις εργατικές διεκδικήσεις. Ετσι γεννήθηκε η ανάγκη δημιουργίας ενός πανεργατικού πόλου αντίστασης, που θα ανεβάσει τους εργατικούς αγώνες, με ταξικά χαρακτηριστικά κατά των μονοπωλίων και της εκμετάλλευσης που γίνεται και αυξάνει συνεχώς σε βάρος τους.

Η δημιουργία του ΠΑΜΕ αποτέλεσε καρφί στο μάτι της κυβέρνησης και του εργοδοτικού συνδικαλισμού, ανέβασε την αγωνιστική αντίσταση των εργατοϋπαλλήλων και συνέβαλε στην ενότητα και αφύπνιση των άλλων δυνάμεων, με άνοδο των εργατικών αγώνων. Με βάση, λοιπόν, τις απώλειες που είχαμε, οι διεκδικήσεις μας πρέπει να προσαρμοστούν στα πραγματικά επίπεδα των απωλειών αυτών, όπως προκύπτουν από τα επίσημα στοιχεία.

Η συγκρότηση του ΑΑΔ Μετώπου είναι ιστορική αναγκαιότητα. Βέβαια είναι πολύ δύσκολο να συμμαχήσουν οι μικροαστοί και τα μεσαία στρώματα με την εργατική τάξη. Τίποτα όμως δεν είναι ακατόρθωτο. Στις γραμμές του ΑΑΔ Μετώπου μπορούν να συμπαραταχτούν κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις που έχουν διαφορετικές ιδεολογικές αφετηρίες και φιλοσοφία, αλλά συμφωνούν στην αντιπαράθεση με τα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό.

Θέλει μεγάλη προσοχή και πρέπει να γίνει κατανοητό από όλους ότι είναι αναγκαίο, ρεαλιστικό και συμφέρον για τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού, το δυνάμωμα του Μετώπου, σε αντιμονοπωλιακή - αντικαπιταλιστική - αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση.

Το Κόμμα μας, με βάση το πρόγραμμά του, σωστά υποστηρίζει ότι το μέτωπο μπορεί να πάρει χαρακτηριστικά επαναστατικά, να συγκρουστεί με τη δικτατορία των μονοπωλίων και να αποτελέσει την εναλλακτική λύση για την άνοδο των λαϊκών δυνάμεων στην εξουσία.

Πρέπει να γίνει κατανοητό στις άλλες κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις που θα συμπαραταχτούν μαζί μας, πως στη χώρα μας υπάρχουν οι δυνατότητες να εφαρμοστεί η λαϊκή οικονομία, προς όφελος της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού. Να γίνει κατανοητό πως εγκλωβισμένοι στην ΕΕ και την ΟΝΕ δεν μπορούμε να αναπτύξουμε την οικονομία μας, να αυξήσουμε το εθνικό μας εισόδημα, να εκμεταλλευτούμε τις πλουτοπαραγωγικές μας πηγές, προς όφελος μας. Απ' αυτό το ΑΑΔ Μέτωπο δεν μπορεί να απουσιάζει η μεγάλη αγροτική τάξη. Η ανάπτυξη της αγροτικής οικονομίας με βάση τις παραγωγικές δυνατότητες που υπάρχουν, είναι η μεγαλύτερη δύναμη για την οικονομική ανάπτυξη όλων των κλάδων που επηρεάζονται απ' αυτή (την αγροτική ανάπτυξη).

Τέλος, πρέπει να κερδίσουμε τους επαγγελματοβιοτέχνες, που είναι αιχμάλωτοι του καπιταλιστικού συστήματος και στη μεγάλη τους πλειοψηφία πιστεύουν, παρά τα στραπάτσα που δέχονται, πως τα μεγάλα οικονομικά τραστ θα τους επιτρέψουν να επιβιώσουν. Η θέση τους είναι στο μέτωπο και πρέπει να καταλάβουν πως για να επιβιώσουν πρέπει να παλέψουν μαζί με το λαό κατά των μονοπωλίων. Στο μέτωπο έχουν θέση όλοι όσοι πιστεύουν στην άλλη πολιτική πρόταση που κάνουμε, για τη λαϊκή εξουσία.

Πρέπει να τονίσουμε πάλι και πάλι πως δεν υπάρχουν πολλοί δρόμοι, γι' αυτό και πως όταν λέμε «πολλά κόμματα δύο πολιτικές» αυτή είναι η πραγματικότητα. Στην πορεία για τη λαϊκή εξουσία υπάρχει η δυνατότητα να συμμετέχουν στο μέτωπο πολλές δυνάμεις, άσχετα αν θα φτάσουν μαζί μας μέχρι τον τελευταίο στόχο. Εμείς δεν έχουμε δικαίωμα να αποκλείσουμε κανένα, εκτός αυτών που υποτάσσονται στη νέα τάξη, δέχονται την παγκοσμιοποίηση κλπ., και συμβιβάζονται με τα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό.

Κάποιοι σύντροφοι δείχνουν να μην καταλαβαίνουν τις Θέσεις του Κόμματος και τις αποφάσεις του 15ου Συνεδρίου.

Φοβούνται να μιλήσουν για Μαρξισμό - Λενινισμό, για προλεταριακό διεθνισμό, για δικτατορία του προλεταριάτου!! Δεν είναι σε θέση να εξηγήσουν στον κόσμο για τη δικτατορία των μονοπωλίων, που επιβάλλεται με πλαστές κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες, για τη δικτατορία της αστικής μεγαλοαστικής και των ΜΜΕ τάξης!! Είναι τόσο δύσκολο να εξηγήσουν πως η δικτατορία του προλεταριάτου είναι η καλύτερη και πλατύτερη δημοκρατία; Κάνουν επιλογή στις συμμαχίες και τις συνεργασίες με άλλες πολιτικές, συνδικαλιστικές κοινωνικές δυνάμεις ή προσωπικότητες, αποκλείοντας αυτούς που δε θέλουν για υποκειμενικούς λόγους. Οι Θέσεις του Κόμματος είναι ξεκάθαρες στα θέματα αυτά. Στελέχη που διαφωνούν σήμερα, φέρουν ευθύνη για πολλά λάθη στο παρελθόν και τώρα που το Κόμμα μας πατάει σε πιο στέρεο έδαφος, φαλτσάρουν επικίνδυνα και γίνονται συνοδοιπόροι των ταξικών αντιπάλων.

Πάνω από το Κόμμα δεν μπαίνει κανείς και τίποτα. Τα μέλη και τα στελέχη οφείλουν να εφαρμόζουν πιστά το καταστατικό και το πρόγραμμά του.

Πιστεύω και εγώ πως πρέπει με ιστορική και φιλοσοφική, επιστημονική σκέψη να εξετάσουμε τις αποφάσεις του 20ού Συνεδρίου του ΚΚΣΕ και τις επιπτώσεις που είχαν σε όλα τα Κομμουνιστικά Κόμματα.

Αυτό όμως δεν μπορεί να γίνει στο Συνέδριο. Θα πρέπει να προετοιμαστεί με μεγάλη προσοχή και με επαφές με τα κομμουνιστικά και εργατικά κόμματα άλλων χωρών, να μελετηθούν τα ντοκουμέντα με ιδιαίτερη προσοχή σε κάθε λεπτομέρεια, και να οργανωθεί πλατιά πανελλαδική σύσκεψη, με τη συμμετοχή αντιπροσώπων από άλλα κομμουνιστικά και εργατικά κόμματα από την Ευρώπη και αλλού. Τα συμπεράσματα και οι εκτιμήσεις από μια τέτοια δουλιά θα δώσουν πειστικές απαντήσεις, για τη φθίνουσα πορεία του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ και στις άλλες χώρες, θα εντοπιστούν τα λάθη που έγιναν και θα εξοπλίσουν το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα καλύτερα, στον αγώνα κατά του ιμπεριαλισμού. Με πίστη στους ταξικούς αγώνες για την επιτυχία του 16ου Συνεδρίου του Κόμματός μας.

Συντροφικά

Δύσκολα και για το Κόμμα, την πολιτική πρωτοπορία της εργατικής τάξης, που κάθε άλλο όμως, παρά τέτοια είναι, αφού η σύνδεση με τις εργατικές μάζες είναι πολύ μικρή (5% εργάτες στην κοινωνική μας σύνθεση - εκτίμηση του προηγούμενου Συνεδρίου). Με ελάχιστες δυνάμεις σε εργοστάσια και χώρους δουλιάς και με ένα εκλογικό ποσοστό, πρόσφατα καταγεγραμμένο στο 5% κι ας εκτιμά η ΚΕ αναντιστοιχία στο εκλογικό αποτέλεσμα. Αραγε, εκτιμάμε αναντιστοιχία και στην επιρροή και καταγραφή της δύναμής μας στους εργατικούς χώρους και στα σωματεία;

Γιατί, τελικά, ένα κομμουνιστικό κόμμα εκεί κρίνεται. Στο κατά πόσο θα μπορέσει να αυξήσει την επιρροή του στην εργατική τάξη, να μπορέσει να τη διαπαιδαγωγήσει και να την οργανώσει, για να παίζει το ρόλο της στην κοινωνία, να κατακτήσει, δηλαδή, την πολιτική εξουσία και να φτιάξει το δικό της κράτος. Εδώ κατακτιέται και η πολιτική πρωτοπορία και όχι επειδή έχουμε τη σφραγίδα. Αραγε τι σημαίνει επαναστατική πολιτική για ένα κομμουνιστικό κόμμα που θέλει την επανάσταση και το σοσιαλισμό, έννοιες που αναφέρονται σε κάθε ντοκουμέντο (για να μην ξεχνάμε τα ιερά και τα όσια), άσχετα αν η πολιτική μας κάθε άλλο παρά κοντά σ' αυτό το στόχο μας πάει. Διότι διασπάσεις μπορεί να γίνανε από «κακούς», παλιούς και καινούριους, μπορεί να «ξεκαθαρίσαμε», όμως η πολιτική μας τακτική, επί της ουσίας, είναι η ίδια που ακολουθούσαμε και με τους «κακούς» (πριν γίνουν βέβαια κακοί και αποχωρήσουν) και με τους καλούς που απέμειναν. Πρώτα ήταν συμπαράταξη των αριστερών και προοδευτικών δυνάμεων, τώρα έγινε ΑΑΔ Μέτωπο και πατριωτικό (!) και λαϊκό. Πρώτα η κυβερνητική αλλαγή με κατεύθυνση το σοσιαλισμό, τώρα είναι κυβέρνηση του μετώπου για λαϊκή εξουσία - λαϊκή οικονομία. Κι όσο αυτή η πολιτική δεν ξεκαθαρίζει, όσο επιδέχεται ερμηνείες, τόσο από «αριστερά», όσο και από δεξιά, τόσο θα σπέρνονται αυταπάτες και συγχύσεις στην εργατική τάξη για το ρόλο στην κοινωνία, για το σοσιαλισμό. Δε μας κοστίζει τίποτα να μιλάμε για πρωτοπορία της εργατικής τάξης στο μέτωπο, όμως δεν υπάρχει τίποτα που να την εξασφαλίζει, αφού ουσιαστικά, το εργατικό κίνημα αντιμετωπίζεται ισότιμα με τα άλλα κινήματα (παιδεία - ειρήνη κλπ).

Διότι στο μέτωπο μπορούμε να βαφτίζουμε ταξική πολιτική γραμμή και ετούτη και την άλλη επιλογή, ανάλογα με τις συγκυρίες, χωρίς ποτέ να είμαστε έξω από την πολιτική μας. Ετσι μπροστά στο αδιέξοδο στο συνδικαλιστικό κίνημα, με τα συγκεκριμένα όργανά του, μπορούμε να επιλέγουμε ξεχωριστές πρωτομαγιάτικες συγκεντρώσεις, διαπαιδαγωγώντας έναν κόσμο που συναντάει παντού αδιέξοδα στη δράση του, ότι κάτι αλλάζει, άλλη δύναμη στο συνδικαλιστικό κίνημα (με ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό, άλλα όργανα ίσως; ), αλλά μπορούμε και μαζί στις απεργίες της ΓΣΕΕ. Επιλέγουμε τη δημιουργία του ΠΑΜΕ σαν τον άλλο «ταξικό πόλο» στο συνδικαλιστικό κίνημα, αλλά μιλάμε συγχρόνως και για αλλαγή συσχετισμών στα συνδικαλιστικά όργανα. Λες και μόλις τα σωματεία αποκτήσουν ταξικές δυνάμεις στις ηγεσίες τους, όλοι οι εργαζόμενοι των κλάδων θα ξανασυσπειρωθούν αυτομάτως γύρω τους. Αλήθεια, τα σωματεία που ελέγχουν ταξικές δυνάμεις τι ποσοστό εργαζομένων του κλάδου τους συσπειρώνουν;

Ποιο είναι το επίπεδο της εργατικής τάξης σήμερα, ποιοι οι όροι εκμετάλλευσής της, η οργάνωση των εργατών στους χώρους δουλιάς, η ξεχωριστή πολιτική δουλιά των κομμουνιστών στην εργατική τάξη, το αντιπάλεμα του ρεφορμισμού και οπορτουνισμού στο εργατικό κίνημα και πώς εκφράζεται, είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο.

Δημοτικές εκλογές; Συνεργασίες στους επαρχιακούς δήμους (σε κάποιες περιπτώσεις με τη ΝΔ), «καθαροί» στην Αθήνα. Κι αυτά όλα είναι επαναστατική πολιτική, όσο επαναστατική ήταν η συνεργασία στις βουλευτικές με Κανέλλη - Ζουράρι, για να ακούσουμε από τον τελευταίο ότι πρέπει να αυτοδιαλυθούμε σαν κόμμα αν θέλουμε να προσφέρουμε κάτι στην ελληνική κοινωνία.

Γιατί, λοιπόν, κατηγορεί η ΚΕ τον Κωστόπουλο και Θεωνά αφού και αυτοί πατώντας, βέβαια, σε υπαρκτά προβλήματα ερμηνεύουν αυτή την πολιτική από τη δική τους πλευρά. Μήπως αυτά που λένε για τις συνεργασίες δεν τα κάναμε στις δημοτικές εκλογές; Μήπως διαφωνούν επί της ουσίας με την πολιτική του μετώπου, σαν απαραίτητη προϋπόθεση για το σοσιαλισμό, όπως βάζει το 15ο Συνέδριο; `Η μήπως ασχολείται κανείς με αυτά που πραγματικά λένε; Μήπως θυμόμαστε τις απόψεις Φαράκου - Ανδρουλάκη όταν έφυγαν; Μήπως θυμόμαστε την προγραμματική Διακήρυξη του 13ου Συνεδρίου, που ποτέ το κόμμα δεν καταδίκασε; Αυτό που θα μείνει τελικά και από αυτές τις διαγραφές είναι ότι πήγαν ενάντια στην ηγεσία, γιατί τελικά αυτό είναι το κριτήριο που μπαίνει από το Κόμμα. Κατάφερε η ΚΕ να ασχολείται ένας ολόκληρος προσυνεδριακός διάλογος με τον «κακό» Κωστόπουλο και τον «κακό» Θεωνά και ελάχιστα με την ουσία των απόψεων και των διαγραφέντων, αλλά και των θέσεων. Γιατί, άραγε, διαγράφτηκαν προσυνεδριακά; Τώρα, ποιοι είναι πιο δεξιά από ποιον, είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις. Μέτωπο, λοιπόν, που θα έχει «κοινωνικο-πολιτικούς παράγοντες, πατριώτες, δημοκράτες, προοδευτικούς ανθρώπους» που θα παλεύουν για τα λαϊκά συμφέροντα. Μέτωπο για «λαϊκή εξουσία», λαϊκό κράτος, δηλαδή, που σε «επαναστατική κατάσταση» μπορεί να γίνει και επαναστατική κυβέρνηση, η οποία με «νέους λαϊκούς θεσμούς» (ποιους;) μπορεί να μετεξελιχθεί σε εξουσία της εργατικής τάξης, δηλαδή δικτατορία του προλεταριάτου.

Η επαναστατική πολιτική σε όλο της το μεγαλείο. Δυστυχώς, όμως, το κράτος και στον καπιταλισμό και στο σοσιαλισμό έχει συγκεκριμένο χαρακτήρα. Είναι μηχανισμός καταπίεσης μιας τάξης από μια άλλη. Γι' αυτό και κάθε κράτος είναι ανελεύθερο και μη λαϊκό. Κάθε κράτος βασίζεται στην ταξική κυριαρχία. Οταν λες, λοιπόν, λαϊκό κράτος, αν μη τι άλλο συγκαλύπτεις τον ταξικό χαρακτήρα του και μαζί με αυτό τη σημασία της επαναστατικής βίας, η οποία είναι αναπόφευκτη για να μπορέσει η εργατική τάξη να συντρίψει το αστικό κράτος και να φτιάξει το δικό της, το προλεταριακό. Ετσι, το να αντικαταστείς την προλεταριακή εξουσία με τη λαϊκή εξουσία και το προλεταριάτο με τη λαϊκή πλειοψηφία, στέλνεις την επανάσταση και την εξουσία της εργατικής τάξης περίπατο.

Μπορούν λοιπόν να ειπωθούν πολλά για το μέτωπο, αυτό όμως που δεν μπορεί να ειπωθεί είναι ότι αποτελεί επαναστατική επιλογή, που καθορίζει καθήκοντα με βάση τα συμφέροντα της εργατικής τάξης. Μάλλον, σε ένα μικροαστικό κίνημα διαμαρτυρίας ενάντια στον καπιταλισμό θα καταλήξει και θα είμαστε και ευχαριστημένοι αν συνοδεύεται και με ανέβασμα της εκλογικής μας δύναμης και μέχρι εκεί.

ΚΟΒ Κηφισιάς

Ακόμα και στη Μακρόνησο ο Βαν Φλητ και οι Αμερικάνοι με τους τρομοκράτες Αλφαμίτες συγκρότησαν τάγματα από στρατιώτες κρατούμενους, που πολέμησαν το ΔΣΕ. Κι αυτά τα Τάγματα, λέει στο βιβλίο του ο Μπαρτζιώτας, «βαρούσαν στο ψαχνό». Επρεπε λοιπόν αυτό το ΜΕΤΩΠΟ, που συζητάμε σήμερα, να γίνει από τότε, το 1945. Και να 'ναι νέο ΕΑΜ-ΜΕΑ με εθνικοαπελευθερωτικό χαρακτήρα, οπότε το δεύτερό μας αντάρτικο θα 'ταν ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ ΕΛΛΑΔΑΣ (ΠΣΕ) και όχι ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ ΕΛΛΑΔΑΣ (ΔΣΕ).

Διότι ο χαρακτήρας κάθε αγώνα, πολέμου ή επανάστασης καθορίζει τις κινητήριες δυνάμεις και τις συμμαχίες των αντίπαλων, καθορίζει με ποιους θα 'σαι και ενάντια σε ποιους θ' αγωνίζεσαι. Αμα πούμε: Πάμε να κάνουμε ΜΕΤΩΠΟ, να διώξουμε από τη χώρα μας το ΝΑΤΟ και Αμερικανούς, που δυναστεύουν το λαό μας, ρυθμίζουν τη ζωή μας με κυβερνήσεις της αρεσκείας τους. Σκάρωσαν τη χούντα τους το 1967. Μας πήραν τη μισή Κύπρο και θα μας πάρουν το Αιγαίο κι άλλα νησιά. Κυβερνάνε το στρατό μας. Εστειλαν, στέλνουν και θα στέλνουν τα στρατευμένα μας παιδιά έξω από τη χώρα μας, να σκοτωθούν για ξένα συμφέροντα. Να διώξουμε αυτούς που καταπατούν κάθε ιερό και όσιο, ΟΗΕ και διεθνείς νόμους και δολοφονούν με τους βομβαρδισμούς τους παιδιά, γέρους, γυναίκες κι άντρες. Θα 'ρθει όλος ο λαός μας, όπως ήρθε 41-44. Αλλά αν πούμε πάμε να κάνουμε ΑΑΔΜ, να οικοδομήσουμε το σοσιαλισμό... θα μείνουμε μονάχοι μας μέλη κι οπαδοί του ΚΚΕ. Και το πολύ να 'ρθουν μερικοί, αφού σιγουρευτούν ότι θα βουλευτοποιηθούν. Επομένως οι συνθήκες σήμερα τοπικά και διεθνώς (Βαλκάνια, Ευρώπη και σε όλη τη Γη), δεδομένου ότι ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός είναι πλανητάρχης, απαιτούν ένα εθνικοαπελευθερωτικό Μέτωπο, νέο ΕΑΜ, που να επιδιώξει τις συμμαχίες με παρόμοια μέτωπα στα Βαλκάνια, Ευρώπη κι όλη τη Γη. Να γίνει το όραμα του Ρήγα πραγματικότητα:

«Βούλγαροι και Αρβανίτες και Σέρβοι και Ρωμιοί

Αράπηδες και άσπροι...».

Και ας ιεραρχήσουν τους ιμπεριαλιστές μας. Ας πάμε και με τον Αλή (Ευρωπαίους παρακεντέδες των Αμερικανών) ενάντια στην Πύλη (Αμερικανούς). Ας κάνουμε ότι έγινε στο Β` Παγκόσμιο Πόλεμο ενάντια στον άξονα Γερμανία - Ιταλία - Ιαπωνία. Μέτωπο λοιπόν να στηρίζεται αποκλειστικά στην αριθ. 20 Θέση του 16ου Συνεδρίου. «Η συγκρότηση του ΑΑΔΜ δε γίνεται με προϋπόθεση τη συμφωνία για το σοσιαλισμό» προτείνοντας το Δημοκρατικό, ν' αντικατασταθεί με το Εθνικοαπελευθερωτικό ΑΑΔΜ κι όχι ΑΑΔΜ. Κι επειδή αυτό το Μέτωπο μόνο το ΚΚΕ μπορεί να ιδρύσει, τ' άλλα κόμματα της αστικής τάξης έχουν από χρόνια πετάξει τη σημαία της Εθνικής Ανεξαρτησίας κι αυτό φάνηκε καθαρά με τους βομβαρδισμούς στη Σερβία, που το 98% του λαού μας ήταν κατά, οι ηγεσίες των κομμάτων αυτών άνοιξαν διάπλατα τις πόρτες της χώρας μας να περάσουν από αέρα, ξηρά και θάλασσα οι «ανθρωπιστικοί» επιδρομείς. Κι ας έχουμε υπόψη μας πως ένα νέο ΕΑΜ θα οξύνει τις σχέσεις λαού μας κι αρχών ξενοκρατίας - Αμερικανών. Γι' αυτό ενδέχεται οι υποτελείς μας κυβερνήσεις που μας πήγαιναν δωρεάν με πλοία εφοπλιστών στη Μακρόνησο για να προσκυνήσουμε κει που μας βασάνιζαν, τώρα να μας παν κρατούμενους. Προτιμότερο βέβαια προκειμένου ν' αγωνιζόμαστε για τη λευτεριά και την προκοπή του λαού μας. Θα' ναι σκληρός και δύσκολος ο αγώνας, που μόνο ένα ΚΚΕ μπορεί να τον στηρίξει, να τον αναπτύξει και να τον φέρει σε πέρας. Το ΚΚΕ όπως το '41-'44 θα 'ναι μπροστάρης αυτού του Μετώπου και τ' αγωνιζόμενου λαού μας. Γι' αυτό πρέπει ν' αποτελείται από μέλη καλής πάστας, καλής ποιότητας, τίμιους, καθαρούς κι ανιδιοτελείς. Να λένε θαρρετά τη γνώμη τους. Να μη λιβανίζουν το Γραμματέα τους για να μη χάσουν τη θεσούλα ή την εύνοια της ηγεσίας τους. Γιατί με κάτι τέτοιους επικράτησαν οι πράκτορες του ιμπεριαλισμού, όπως ο Ηρόστρατος Κρούτσεφ και ο Ιούδας Γκορμπατσόφ.

Ολοι αυτοί όσο ψηλά και να τους ανέβασε το Κόμμα ας πάνε στα σπίτια τους. Και το 16ο Συνέδριο ας κάνει μια σχολή (κομματική) να διδαχτεί η ιστορία θετική ή αρνητική της Εθνικής Αντίστασης, όπου ο Α διέγραψε το Β κι ο Β το Γ, να κριθούν ζωντανοί και πεθαμένοι.

Αυτά τα λίγα κι εύχομαι καλή επιτυχία στο 16ο Συνέδριο του ΚΚΕ.