Η 10ετία του '50 σηματοδοτεί τη μετάβαση, μετά το θάνατο του Στάλιν, από ένα πετυχημένο στάδιο οικοδόμησης του σοσιαλισμού, στη μετασταλινική εποχή στασιμότητας και ανατροπής του. Επομένως, η κύρια αρχική αιτία αυτής της εξέλιξης κρύβεται στα κύρια ιστορικά γεγονότα εκείνης της κρίσιμης 10ετίας στροφής. Στο διεθνές επίπεδο έχουμε την έντονη επαναφορά της αντισοσιαλιστικής αστικής προπαγάνδας, ντυμένη με το μανδύα των λαθών του Στάλιν. Ανάγοντας μεθοδικά τα λάθη της σταλινικής περιόδου σε σταλινισμό, (ως έννοια της δημιουργικής εφαρμογής του Μαρξισμού στη φάση πρακτικής οικοδόμησης του σοσιαλισμού) η διεθνής αστική τάξη στοχεύει τελικά τη σταλινική αρχή μη αναστρέψιμης πορείας της οικοδόμησης του σοσιαλισμού.

Αυτή η έντονη προπαγανδιστική πίεση της αστικής τάξης σχετίζεται άμεσα με την αποδεδειγμένη ικανότητα του σοσιαλισμού, στη μορφή της σοβιετικής οικονομίας, βραχυπρόθεσμης, αυτοδύναμης και αποτελεσματικής επιστημονικής, οικονομικής και τεχνολογικής ανάπτυξης (ανάπτυξη αποτελεσματικών πολεμικών συστημάτων και στη διάρκεια του πολέμου, γρήγορη οικοδόμηση της καταστραμμένης βιομηχανίας και ταυτόχρονη ανάπτυξη της ατομικής βόμβας, πρώτες επιτυχίες στη διαστημική επιστήμη και τεχνολογία). Το διεθνές κεφάλαιο προβλέπει τη σοβαρή απειλή της μεταπολεμικής του ικανότητας συσσώρευσης κεφαλαίου, αλλά και της πολιτικής του εξουσίας, λόγω της αυξανόμενης κατά και μετά τον πόλεμο, κοινωνικοπολιτικής και ιδεολογικής ακτινοβολίας της δυναμικά ανερχόμενης τότε σοβιετικής οικονομίας, όχι μόνον στους λαούς του τρίτου κόσμου και των αποικιών του κεφαλαίου, αλλά και στους εργαζόμενους των χωρών του.

Από την άλλη, στο εσωτερικό του σοσιαλ. συστήματος (και σε μερικά ΚΚ της Δύσης) συντελούνται ταυτόχρονα (!) διεργασίες που αντικειμενικά εξυπηρετούν τον παραπάνω στόχο της αντισταλινικής προπαγανδιστικής πίεσης της διεθνούς αστικής τάξης. Ετσι έχουμε το 20ό Συνέδριο να αποκηρύσσει στο όνομα των λαθών του Στάλιν και το δημιουργικό Σταλινισμό, να θέτει την ανεπιστρεπτί πορεία του σοσιαλισμού σε σοβαρό κίνδυνο και να οδηγεί σε διάσπαση το σοσιαλιστικό σύστημα.

Μαζί με το σταλινισμό καταργείται και η σταλινική αρχή - δικλείδα μη αναστρέψιμης πορείας του σοσιαλισμού στη φάση της πρακτικής του οικοδόμησης, που εκφράζεται από την αρχή της όξυνσης της ταξικής πάλης σε αυτήν τη φάση. Διότι, αφού η πάλη των τάξεων στη σοσιαλιστική κοινωνία διεξάγεται κυρίως σε επίπεδο ιδεολογίας, η κατάργηση της παραπάνω αρχής επόμενο ήταν να οδηγήσει σε μία σοβαρή υποβάθμιση της ιδεολογίας στην παραπέρα οικοδόμηση του σοσιαλισμού. Αυτό ήταν και το μοιραίο λάθος! Ετσι έγινε δυνατόν, με το πέρασμα του χρόνου, η αστική ιδεολογία να διεισδύσει όλο και βαθύτερα στο κόμμα και στην κοινωνία, αρχικά για κατανοητούς λόγους στη σοσιαλδημοκρατική της παραλλαγής και να φθάσουμε έτσι νομοτελειακά πια στις ανατροπές. Το ότι αυτές ήρθαν μερικές 10ετίες αργότερα, οφείλεται στη φύση της λειτουργίας των νόμων της κοινωνικής εξέλιξης. Ως συνέπεια του παραπάνω μοιραίου λάθους ακολούθησαν στη συνέχεια και άλλα σοβαρά (π.χ. απότομο άνοιγμα της οικονομίας επί Χρουτσόβ, χωρίς την απαραίτητη ελάχιστη προετοιμασία της γι' αυτό το νέο ανταγωνιστικό πεδίο, λαϊκό κράτος κ.ά.).

Οσο το προαναφερόμενο μοιραίο λάθος δε διορθωθεί, οι όποιες μελλοντικές κατακτήσεις του κινήματος θα είναι και πάλι νομοτελειακά αναστρέψιμες. Ενώ οι αντικειμενικές συνθήκες όλο και θα βαθαίνουν, οι υποκειμενικές όλο και θα απομακρύνονται. Γι' αυτό επιβάλλεται επομένως επιτακτικά η επανεξέταση της θέσης του κόμματός μας σχετικά με το 20ό Συνέδριο με τρόπο που να συμβάλει στην οριστική απαλλαγή του κινήματος από το μοιραίο εκείνο λάθος.

Η σταλινική αρχή της όξυνσης της ταξικής πάλης ως ασφαλιστική δικλείδα μη αναστρέψιμης πορείας της σοσιαλιστικής κοινωνίας, απαιτεί μια δέσμη ιδεολογικών κυρίως μέτρων ως αδιαπέραστο φράγμα για κάθε είδους φαινόμενα που οδηγούν σε ιδεολογικό κενό, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, ακόμα και ανατροπές.

Γι' αυτό πρέπει να συσταθεί επιτροπή που θα επεξεργαστεί δέσμη μέτρων που να αφορούν τουλάχιστον: α. την επαναδραστηριοποίηση των αδρανών μελών του κόμματος, β. κριτήρια προσχώρησης νέων μελών στο κόμμα, γ. την επιλογή - ανάδειξη στελεχών και δ. τη συστηματική μόνιμη ιδεολογική δουλιά μέσα και έξω από το κόμμα, κυρίως σε επίπεδο νομών, εκεί δηλαδή όπου το κόμμα, μέσω των μελών και στελεχών των ΚΟΒ έρχεται στην πιο ευρεία, άμεση και μόνιμη επαφή με τους εργαζόμενους. Πρέπει να δημιουργηθούν Νομαρχιακές Επιτροπές Ιδεολογίας που θα καθοδηγούνται από μέλος της ΚΕ του νομού ή του πλησιέστερου νομού και θα υπάγονται στο Τμήμα Ιδεολογίας της ΚΕ. Με αυτόν τον τρόπο δημιουργείται ένα ενιαίο ολοκληρωμένο δίκτυο ιδεολογίας, στα πλαίσια του οποίου το Τμήμα Ιδεολογίας της ΚΕ κύρια θα παράγει θεωρητικό ιδεολογικό έργο και οι Νομ. Επιτρ. Ιδεολογίας κύρια: α. θα ελέγχουν, από ιδεολογική σκοπιά, τη σωστή εφαρμογή της παραπάνω δέσμης μέτρων από τις ΝΕ, β. θα υλοποιούν τη μεταφορά του ιδεολογικού έργου του Τμ. Ιδεολ. στα κομμ. μέλη και στους εργαζόμενους του νομού με τρόπο που θα επεξεργαστεί από το Τμ. Ιδεολ. και θα εξειδικευτεί από τις Νομ. Επιτρ. Ιδεολ. και γ. θα αναλύουν τις δημόσιες εμφανίσεις μελών και στελεχών σχετικά με το ιδεολογικό τους περιεχόμενο (μετά τις εμφανίσεις) και αν εντοπιστούν τυχόν σοβαρές ιδεολογικές αποκλείσεις, θα διεξαχθεί διαλογική συντροφική συζήτηση με σκοπό τη βελτίωση του ιδεολογικού προφίλ των συντρόφων.

Από την ιδεολογική δουλιά μέσα και έξω από το κόμμα, κυρίως σε επίπεδο βάσης, εξαρτάται αν οι οργανώσεις θα είναι φυτώριο στελεχών για όλα τα κομματικά επίπεδα, προσηλωμένων στην κοσμοθεωρία του Μαρξισμού ή όμως θα είναι πεδίο εκκίνησης στελεχών που θα προωθούν ξένες προς αυτήν αρχές και ιδεολογίες. Συμπεραίνοντας: Οι εξελίξεις της κρίσιμης 10ετίας του '50, με αποκορύφωμα τις ιδεολογικού χαρακτήρα βασικές αρνητικές αποφάσεις του 20ού Συνεδρίου, αποτέλεσαν την κινητήρια δύναμη των μετέπειτα εξελίξεων του σοσιαλιστικού συστήματος στη ΣΕ. Διότι, η ιδεολογία δεν είναι ένα απλό υποσύστημα του σοσιαλιστικού συστήματος, αλλά διέπει όλα τα υποσυστήματά του και αποτελεί την αρχική βάση για τη σωστή λειτουργία όλων των υποσυστημάτων του. Ετσι, π.χ., οδηγεί η ιδεολογική ανεπάρκεια, η διάβρωση στελεχών του οικονομικού υποσυστήματος με την πάροδο του χρόνου σε δυσλειτουργία της οικονομίας, γιατρών σε δυσλειτουργία του συστήματος στον τομέα της λαϊκής υγείας κλπ. Και η διάβρωση σε ένα σοσιαλιστικό κοινωνικό σύστημα αρχίζει πάντα από τα στελέχη και μέλη με ιδεολογική ανεπάρκεια. Αυτό ισχύει και στα πλαίσια του κόμματος: η ιδεολογική ανεπάρκεια οδηγεί σε λαθεμένες πολιτικές στους κατά μέρος τομείς, σε αποφάσεις τακτικής που δεν εξυπηρετούν τον στρατηγικό στόχο, δε συμβιβάζονται με τη διαλεκτική της τακτικής και στρατηγικής και με αυτήν την έννοια είναι αντικειμενικά εχθρικές προς το κόμμα.

Επομένως, η ανόθευτη συνεπής και μόνιμη ιδεολογική δουλιά με έμφαση στη νομαρχιακή βάση των οργανώσεων του κόμματος, που αποτελεί το πεδίο εκκίνησης για κάθε στέλεχος, είναι μονόδρομος για όλα τα μέλη και στελέχη. Η διαλεκτική των πραγμάτων διδάσκει ότι και η σημερινή αντικομματική τετράδα πρώην στελεχών του κόμματος, που εναρμονισμένοι με φορείς της αστικής ιδεολογίας και των ΜΜΕ, που πετροβολούν σήμερα το κόμμα, δεν είναι οι τελευταίοι που πέρασαν και αναδείχτηκαν μέσα από τις οργανώσεις μας της νομαρχιακής βάσης.

Η όποια αγνόηση αυτού του γεγονότος, σε όποιο κομματικό επίπεδο, θα ισοδυναμούσε με επικίνδυνο στρουθοκαμηλισμό, που αργά ή γρήγορα θα οδηγούσε σε ένα νέο κύμα ιδεολογικής επίθεσης της αστικής τάξης ενάντια στο κόμμα μας, με κάποιους άλλους πάλι «πρώην» συντρόφους μας ως βασικά πιόνια. Το παραπάνω ενιαίο κομματικό ιδεολογικό δίκτυο ή όποιο άλλο καλύτερο προκύψει από μια σοβαρή και σε βάθος μελέτη του ζητήματος, πιστεύω ότι είναι σε θέση να περιορίσει κάθε είδους ιδεολογικής αναφοράς εκφυλιστικών φαινομένων, ήδη στο στάδιο της γέννησής τους σε ένα ελάχιστο βαθμό, ώστε να μην μπορούν να επηρεάσουν αρνητικά την πορεία του κόμματος προς τα μπρος.

ΚΟΒ Καβάλας