«Μασκαράδες»... | ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

«Μασκαράδες»...

Το άσμα είναι παλαιό, δεν είχε την τύχη που θα περίμενε ο αοιδός του, αλλά κάτι τέτοιες ώρες είναι αναγκαίο να... υποκλιθείς στον «στιχοπλόκο» και στους «νταλκάδες» που τον οδήγησαν να θέσει το φλέγον ερώτημα: «Πόσα θες να μας τρελάνεις μ' όλα αυτά που παριστάνεις» (!); Ε; Ιδού το μέγα ερώτημα. Εξηγούμαστε:

***

Δήλωση πρώτη: «Η κυβέρνηση καταδικάζει τον τόπο σε μια νέα συντηρητική διαχείριση και τους πολίτες σε νέες θυσίες». Πού βρίσκουμε το περίεργο σε μια τοποθέτηση σαν την παραπάνω, θα πείτε. Πουθενά. Εκτός από το γεγονός ότι η παραπάνω δήλωση έγινε την περασμένη Κυριακή από τον γραμματέα της κοινοβουλευτικής ομάδας της ΝΔ, κ.Δ.Σιούφα... Ε, όπως και να το κάνουμε, δεν είναι και το πιο συνηθισμένο πράγμα να καμώνεται η ΝΔ τον πολέμιο της «συντηρητικής διαχείρισης».

Δήλωση δεύτερη: «Η ΝΔ είναι το κόμμα του μεγάλου κεφαλαίου, είναι το κόμμα των μεγάλων οικογενειών, είναι το κόμμα των επιχειρηματικών συμφερόντων». Περίφημα. Και πού βρίσκεται το περίεργο στην παραπάνω τοποθέτηση; Πουθενά. Εκτός από το γεγονός ότι η δήλωση αυτή έγινε στην τελευταία, προ εβδομάδος, σύνοδο του ΠΑΣΟΚ, από τον κ.Σημίτη... Κάτι σαν το «είπε ο γάιδαρος τον πετεινό "κεφάλα"», δηλαδή...

Δήλωση τρίτη: «Η κυβέρνηση πρέπει να εγγυηθεί ένα ελάχιστο εισόδημα διαβίωσης για τους κοινωνικά ασθενέστερους». Και πού είναι το περίεργο, θα ξαναρωτήσετε. Πουθενά. Εκτός από το γεγονός ότι η παραπάνω νουθεσία απευθύνεται στην κυβέρνηση από τον «στρατηγό» των αγροτοδικείων, των μαθητοδικείων κ.ο.κ., τον εγνωσμένης κοινωνικής ευαισθησίας δημόσιο παράγοντα δηλαδή, τον κ.Θ.Τσουκάτο!

***

Οταν βλέπεις, λοιπόν, τη ΝΔ να «πασχίζει» για να μην περάσει η «συντήρηση» (!), όταν ακούς το ΠΑΣΟΚ να οικτίρει το μεγάλο κεφάλαιο (!), και όταν παρακολουθείς τον Τσουκάτο να υποδύεται τον... πρόσκοπο που μόνο γριούλες δεν περνάει από το ένα πεζοδρόμιο στο άλλο, για να αποδείξει τον πλούσιο εσωτερικό του κόσμο, ε, τότε μάλλον είχε δίκιο ο... «πόσα θες να μας τρελάνεις».

Προφανώς, το θέμα όσο και το θέαμα αυτών των δραστηριοτήτων είναι βέβαια τόσο γελοία όσο και η ηχητική τους υπόκρουση (σ.σ: το άσμα που λέγαμε). Εκτός όμως από τον ξεπεσμό του αστικού πολιτικού κόσμου, εκτός από τη φτήνια της υποκρισίας τους, εκείνο που αναδύεται είναι ότι τελικά οι άνθρωποι τα έχουν χαμένα. Που σημαίνει ότι όσο η πολιτική ρευστότητα θα εντείνεται, τόσο θα εντείνονται και τα μασκαρέματά τους.

Ν.Μπ.