Μελέτησα τα ντοκουμέντα της ΚΕ και τις μέχρι σήμερα παρεμβάσεις και θεωρώ χρήσιμο να κάνω ορισμένες παρατηρήσεις.

Πρώτον. Μέχρι τώρα η οποιαδήποτε διαφωνία στην Κεντρική Επιτροπή και τα ανώτερα όργανα παρέμεινε στους τέσσερες τοίχους της αίθουσας που συνεδριάζουν τα όργανα. Ετσι και για ζητήματα στρατηγικής σημασίας τα μέλη του Κόμματος πρέπει να περιμένουν ακόμη και τέσσερα χρόνια για να ενημερωθούν. Δε νομίζω ότι το Κόμμα τουλάχιστον σε περίοδο νομιμότητας, έχει να χάσει από το να κατεβαίνει η διαφωνία στη βάση του Κόμματος. Ισως προβληθεί ο κίνδυνος του φραξιονισμού, της ομαδοποίησης. Αυτός είναι ένας κίνδυνος. Αλλά πώς είναι δυνατό η οποιαδήποτε πλειοψηφία να κρατάει στο σκοτάδι τα μέλη του Κόμματος που είναι ο τελικός κριτής για τις οποιεσδήποτε αντιλήψεις.

Δεύτερον. Λέγεται από μερικούς συντρόφους ότι όλα τα κομμουνιστικά κόμματα της Δ. Ευρώπης είναι υπέρ της Ευρωπαϊκής Ενωσης και κατά συνέπεια και μεις πρέπει να δούμε τη θέση μας για την ΕΕ.

Αυτό είναι ένα επιχείρημα. Αλλά σε καμιά περίπτωση εμείς δεν μπορούμε να δεχτούμε την Ευρωπαϊκή Ενωση. Και αυτό γιατί αν δεχτείς την ένταξη, υποχρεωτικά πρέπει να δεχτείς και τον περιορισμό της εθνικής κυριαρχίας και ανεξαρτησίας, να δεχτείς το πάγωμα των μισθών και μεροκάματων για να συγκλίνει η οικονομία με την άλλη της ΕΕ, να δεχτείς το ρόλο των πολυεθνικών που αμφισβητούν τη δημοκρατία σε όλα τα επίπεδα. Ουσιαστικά θα έλεγα ότι αν δεχτείς την Ευρωπαϊκή Ενωση δεν έχεις λόγο ύπαρξης. Είναι σαν να καλείς την εργατική τάξη να πυκνώσει τις γραμμές του ΠΑΣΟΚ και του "ΣΥΝ".

Τρίτον. Λέγεται ότι το σύνθημα για πέντε κόμματα και δύο πολιτικές είναι ξεπερασμένο.

Κατ' αρχήν αυτή η άποψη γενικά έχει βάση και συνδέεται με την πολιτική συμμαχιών των κομμουνιστικών κομμάτων. Στην Ελλάδα, όμως, ίσως λόγω της χρησιμοποίησης από το ΚΚΕ της ανώτατης μορφής ταξικής πάλης, της ένοπλης, οποιοσδήποτε πολιτικός σχηματισμός που συγκλίνει ή επιδιώκει να συνεργαστεί μαζί μας, έχει στόχο την αποδυνάμωση ή και τη διάλυση του ΚΚΕ. Αυτό είναι μία πραγματικότητα που δεν μπορούμε να την παρακάμπτουμε.

Εκείνο που πρέπει να δεχτούμε σήμερα είναι ότι ένα μέρος των οπαδών των κομμάτων που έχουν εργατική βάση διαφέρουν απ' τους οπαδούς των λεγόμενων συντηρητικών κομμάτων. Διαπνέονται από αντιιμπεριαλιστικά αισθήματα, δε θέλουν τις βάσεις, το ΝΑΤΟ κλπ. Ενώ δε συμβαίνει το ίδιο με τους οπαδούς των "συντηρητικών" κομμάτων. Ετσι στη βάση, στα πρωτοβάθμια σωματεία, τους συλλόγους, γενικότερα τους μαζικούς φορείς πρέπει να επιδιώκουμε συσπειρώσεις, όχι βέβαια σε κομματικό επίπεδο αλλά σε επίπεδο προσώπων.

Τέταρτον. Μερικοί σύντροφοι υποστηρίζουν ότι πρέπει να απαλειφθεί ο όρος δικτατορία του προλεταριάτου γιατί έχει δυσφημιστεί. Οι σύντροφοι αυτοί πρέπει να 'χουν υπόψη τους ότι αν απαλειφθεί ο όρος δικτατορία του προλεταριάτου, πρέπει να περάσει στο πρόγραμμα το περιεχόμενό της. Δηλαδή ότι θα αφαιρεθούν τα μέσα παραγωγής απ' την αστική τάξη, θα συντριβεί ο αστικός κρατικός μηχανισμός, θα ασκηθεί βία σε βάρος της αστικής τάξης κλπ. Πέμπτον. Μέχρι το 1991 έφυγε ή διαγράφτηκε από το Κόμμα ένας μεγάλος αριθμός μελών και στελεχών, ουσιαστικά, για πολιτικούς λόγους. Μετά τον επανακαθορισμό της στρατηγικής και τακτικής σε ταξική κατεύθυνση, είναι ανάγκη να ανοιχτεί η πόρτα του Κόμματος ώστε να μπορέσει να επιστρέψει ένα μέρος από αυτούς τους συντρόφους. Μέχρι τώρα, με βάση απόφαση του 13ου Συνεδρίου, αν δεν κάνω λάθος, χρειάζεται βιογραφικό και έγκριση μέχρι και από τη Γραμματεία της Κεντρικής Επιτροπής. Αυτό εμποδίζει, δε διευκολύνει. Είμαι της γνώμης ότι έχουν ωριμάσει οι συνθήκες ν' ανοίξουν οι πόρτες για να επιστρέψει στο Κόμμα ένας σημαντικός αριθμός κομμουνιστών με κύρος και επιρροή στο χώρο τους.

ΚΩΣΤΑΣ ΓΙΑΡΕΝΤΗΣ

Αργος

Συγκέντρωση δυνάμεων στο Α-Α-Δ μέτωπο

Ισχυροποίηση του ΚΚΕ

Ο προσυνεδριακός διάλογος που γίνεται στις κομματικές οργανώσεις, αλλά και στον κομματικό Τύπο, έχει αναδείξει το α/α/δ μέτωπο σε κομβικό σημείο αναφοράς.

Αυτό είναι θετικό πιστεύω, γιατί θα βοηθήσει τη συζήτηση στο Συνέδριο για να ξεκαθαρίσουν αρκετά ζητήματα που έχουν σχέση με τον άμεσο πολιτικό στόχο του Κόμματος.

Το ενδιαφέρον συγκεντρώνουν οι πλευρές του μετώπου.

- Πού και πώς οικοδομείται το μέτωπο.

- Ποιοι πρέπει να είναι οι προγραμματικοί του στόχοι.

- Ποιες δυνάμεις θα πάρουν μέρος σε αυτό και πώς το μέτωπο θα οδηγήσει στη σοσιαλιστική προοπτική.

Πρέπει να αναφέρω εδώ, ότι για άλλη μια φορά, τα μέλη της ΚΕ τουλάχιστον, στην πλειοψηφία τους, αν όχι όλα θα 'πρεπε πολύ έγκαιρα να είχαν στον κομματικό Τύπο δημοσιεύσει τις απόψεις τους, όποιες και αν ήταν, για να συμβάλουν να γίνει μια πιο ουσιαστική συζήτηση στις οργανώσεις. Για τον απλούστατο λόγο ότι αυτοί, πρώτοι, είχαν επεξεργαστεί τα ντοκουμέντα και τα γνώριζαν αρκετά καλά.

Σοβαρές επιφυλάξεις υπάρχουν για την προοπτική συμμετοχής του μετώπου σε κυβέρνηση. Ορισμένες από αυτές, έχω και εγώ και με βρίσκουν σύμφωνο μαζί τους. Υπάρχουν, όμως, και άλλες με τις οποίες δε συμφωνώ, γιατί φτάνουν ως και την άρνηση του μετώπου σαν μέσου συγκέντρωσης δυνάμεων. Τέτοιες απόψεις εκφράζουν την ύπαρξη κινδύνων από τη δημιουργία του μετώπου, και στο όνομα αυτών των κινδύνων πετάνε την κούνια μαζί με το μωρό. Για να τεκμηριώσουν δε αυτούς τους κινδύνους επικαλούνται την πρόσφατη και παλιότερη εμπειρία του Κόμματος από ανάλογες προσπάθειες, που ως γνωστόν έκανε το Κόμμα. Και βγάζουν το συμπέρασμα ότι κινδυνεύει το κόμμα από τους συμμάχους.

Η γενικευμένη πλέον εμπειρία του Κόμματος δε βγάζει αυτό το συμπέρασμα. Το αν δεν είχε θετική εξέλιξη η ΕΔΑ και κινδύνεψε το Κόμμα, αυτό δεν οφείλεται κατά πρώτο και κύριο λόγο στους συμμάχους τότε, αλλά οφείλεται στο γεγονός ότι στελέχη του κόμματος ήθελαν και οργάνωσαν τη διάλυση του ΚΚΕ μέσω της ΕΔΑ. Το ομολόγησε πρόσφατα ένα από αυτά τα στελέχη που συμμετείχε σε αυτή την προσπάθεια. Μάλλον τους πρόλαβε η χούντα. Το ίδιο επαναλήφθηκε και με τον "ΣΥΝ". Πιθανά στο μέλλον να το ομολογήσει ανοιχτά και αυτό, κάποιος από αυτούς.

Φυσικά, οι σύμμαχοι δεν είναι αγαθοί και αγνοί, τη δουλιά τους κάνουν. Το θέμα είναι να έχεις γερό, από όλες τις απόψεις ΚΚΕ και από αυτή την άποψη, σωστά η Εκθεση Δράσης της ΚΕ μαζί με τη συγκέντρωση δυνάμεων για το μέτωπο, θέτει, ταυτόχρονα, άμεσο καθήκον την ποιοτική και ποσοτική ενίσχυση του Κόμματος και της επιρροής του.

Σε αυτή τη φάση θεωρώ ότι είναι κύριο ζήτημα σε σχέση με το Μέτωπο - επειδή όλα δεν μπορούν να ξεκαθαριστούν - το Κόμμα να καθορίσει την πολιτική που θα ακολουθήσει, για να συμβάλλει στη συγκέντρωση δυνάμεων για το μέτωπο. Πιστεύω ότι η ΚΕ με την Εκθεση Δράσης δίνει σωστό προσανατολισμό σε αυτό το ζήτημα. Εκτιμάει σαν θετική τη μέχρι τώρα πολιτική γραμμή και δίνει συνέχεια σε αυτή την ίδια, όπως πολύ πετυχημένα εκφράστηκε με το σύνθημα, πολλά κόμματα - δύο πολιτικές. Πιστεύω ότι μόνο αν επικρατήσουν αυτοκτονικές τάσεις και απόψεις μέσα στο Συνέδριο θα αλλάξουν αυτή την πολιτική. Αντίθετα σήμερα, που τα πράγματα στο πολιτικό και κοινωνικό τοπίο αρχίζουν να ξεκαθαρίζουν στα μάτια του λαού, όσον αφορά, στο ποιος είναι με ποιον, χρειάζεται πιο σθεναρά να εφαρμόσουμε αυτή την πολιτική σε όλα τα επίπεδα. Είναι πολύ δυνατή η αντιπαράθεσή μας με την πολιτική και την ιδεολογία της άρχουσας τάξης, των ιμπεριαλιστικών κέντρων και των πολιτικών της εκφραστών, κάθε απόχρωσης συντηρητικής, σοσιαλδημοκρατικής ή νεοαριστερίζουσας.

Αυτές τις μέρες πρέπει να γνωρίζετε ότι μέλη και στελέχη μας, εκτός από την επίθεση, δέχονται, ταυτόχρονα, προτάσεις για συνεργασία, από μέλη και στελέχη, πρώην του κόμματος, και σήμερα στο αριστερό όπως λένε ρεύμα του "ΣΥΝ". Οπως, επίσης, και από το Δημοκρατικό Κοινωνικό Κίνημα (Τσοβόλα).

Δε συμφωνώ με την ΚΕ ότι έγιναν παρεκκλίσεις από την εφαρμογή της πολιτικής γραμμής λόγω συγχύσεων, ιδιομορφιών και λαθεμένων απόψεων. Το Αχτιδικό Γραφείο και η Αχτιδική Επιτροπή των ΔΕΚΟ - ΤΡΑΠΕΖΩΝ έγκαιρα πιστεύω είχε τεκμηριωμένα επισημάνει στο παρελθόν, στο ΠΓ και τη Γραμματεία της ΚΕ, περιπτώσεις στελεχών ακόμη και μελών της ΚΕ που δεν την εφάρμοσαν. Είτε γιατί δε συμφωνούσαν με την πολιτική του Κόμματος στο μαζικό κίνημα και δεν πειθαρχούσαν. Είτε γιατί συμφωνούσαν, αλλά ήθελαν να εξασφαλίσουν πρόσκαιρα μια ή περισσότερες θέσεις σε όργανα του συνδικαλιστικού κινήματος. Εγινε από τη μεριά τους συνειδητή επιλογή.

Και από αυτή την άποψη η ΚΕ και το ΠΓ έπρεπε να είχαν πάρει μέτρα πιο αποτελεσματικά και πιο έγκαιρα. Διότι είναι γνωστό ότι στο συνδικαλιστικό τομέα είχαμε τη μεγαλύτερη αιμορραγία και το μέτωπό μας είναι πολύ αδύνατο.Ποιος, τελικά, είναι αυτός που κρίνει την ορθότητα της μιας ή της άλλης πολιτικής γραμμής; Συμφωνούμε πιστεύω οι περισσότεροι ότι είναι η ίδια η ζωή. Με την εφαρμογή της πολιτικής γραμμής του Κόμματος στο χώρο των ΔΕΚΟ - ΤΡΑΠΕΖΩΝ, παρά τις επιμέρους παρεκκλίσεις, καταφέραμε σε όσες αρχαιρεσίες έγιναν στις συνδικαλιστικές οργανώσεις να αυξήσουμε τις δυνάμεις μας. Αυτή η αύξηση δε μας ικανοποιεί, γιατί ο στόχος μας για αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων στο συνδικαλιστικό κίνημα του χώρου, υπέρ των ταξικών δυνάμεων, δεν επιτεύχθηκε ακόμη.

Η αύξηση, όμως, είναι σημαντική σε σχέση με το μέγεθος της επίθεσης που δεχόμαστε, λόγω της σημασίας του χώρου, αλλά και το μικρό χρονικό διάστημα που είχαμε για να επουλώσουμε τις πληγές από τη ζημιά που υποστήκαμε στο παρελθόν. Με βάση αυτή τη γραμμή δε συνεργαστήκαμε με τις συνδικαλιστικές δυνάμεις ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, "ΣΥΝ" κλπ. που υπέγραψαν συμβόλαιο με το ντόπιο και ξένο κεφάλαιο. Στα ψηφοδέλτιά μας καλέσαμε και συμμετείχαν αυτοί που είναι υπέρ του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος. Σε αυτή την κατεύθυνση αποφάσισε πρόσφατα η Αχτιδική προσυνεδριακή Συνδιάσκεψη να συνεχίσει τη δράση της.

Και φυσικά, δε θα μπορούσε να υπάρξει διαφορετική απόφαση. Οταν η εμπειρία της ίδιας της κομματικής οργάνωσης επιβεβαιώνει μια σειρά εκτιμήσεις της Εκθεσης Δράσης της ΚΕ και τις επαυξάνει. Οπως παρακάτω αναφέρω: "Οι πλειοψηφίες που βρίσκονται στα κεντρικά όργανα του συνδικαλιστικού κινήματος με τη στάση τους έχουν εξελιχθεί σε φορείς προώθησης των επιδιώξεων του μεγάλου κεφαλαίου". Το ίδιο συμβαίνει και στις Ομοσπονδίες των ΔΕΚΟ - ΤΡΑΠΕΖΩΝ, από όπου προέρχεται η πλειοψηφία των συνδικαλιστών στα κεντρικά συνδικαλιστικά όργανα.

Και επειδή η οργάνωσή μας γνωρίζει από πρώτο χέρι, πρόσωπα και πράγματα, εκτιμάει ότι αυτοί οι συνδικαλιστές έχουν ξεπεράσει τα όρια του παλιού κυβερνητικού και ρεφορμιστικού κινήματος. Εκσυγχρονίστηκαν και πέρασαν στο χρηματιζόμενο συνδικαλισμό και προς επίτευξη των στόχων τους μετέτρεψαν τις περισσότερες συνδικαλιστικές οργανώσεις σε παραρτήματα - διευθύνσεις τις Δημόσιες Επιχειρήσεις ή Τράπεζες. Για του λόγου το αληθές, βλέπε ιδιωτικοποίηση Δ. Τ. και όχι μόνο.

Επομένως, με ποιους να συνεργαστούμε; Με αυτές τις δυνάμεις; Στο όνομα των μικροδιαφορών τους, ενώ στα βασικά συμφωνούν; Αυτός είναι σήμερα ο αριστερός προοδευτικός χώρος που πρέπει το Κόμμα να κάνει άνοιγμα για συνεργασίες για να οικοδομήσει το μέτωπο.

Σε μια τέτοια υποθετική περίπτωση μόνο μέτωπο Αντιμονοπωλιακό, Αντιιμπεριαλιστικό δε θα είναι. Αντίθετα, θα είναι ενσωμάτωσή μας στην κοινωνική συναίνεση και στον εκσυγχρονισμό του καπιταλιστικού συστήματος.

Πιστεύω ότι όσοι πρεσβεύουν τέτοιες απόψεις δε συμφωνούν στην ουσία του Σχεδίου Προγράμματος της ΚΕ, κρύβονται πίσω από αστεία επιχειρήματα του τύπου - "Συνεργασία με διεφθαρμένες ηγεσίες για να αποσπάσουμε την υγιή βάση του", "Συνεργασία πάνω στο πρόβλημα και όχι στο υποκείμενο", ή ακόμη και το πιο εξοργιστικό, ότι "η πολιτική, πολλά κόμματα - δύο πολιτικές επιλέχθηκε αρχικά από το Κόμμα για λόγους άμυνας απέναντι στον αντίπαλο". Τουλάχιστον, ας προσπαθήσουμε λίγο να κρατήσουμε ψηλά το κύρος του Κόμματος που έχει όχι μόνο σε φίλους, αλλά και σε εχθρούς.

Το ΚΚΕ, τα μέλη και τα στελέχη του, παρά τα λάθη και τις αδυναμίες πάντα προέταξαν το συμφέρον των εργαζομένων και όχι το στενά κομματικό συμφέρον.Το τελικό συμπέρασμά μου είναι ότι η πολιτική του Κόμματος χτυπιέται από τα δεξιά μέσω της πολιτικής πλατφόρμας που εξέφρασε μέλος του ΠΓ της ΚΕ, αλλά και από τ' αριστερά.

Είναι δύο όψεις του ίδιου κάλπικου οπορτουνιστικού νομίσματος. Η μια τροφοδοτεί και ενισχύει την άλλη γι' αυτό είναι εξίσου επικίνδυνες.

Θυμίζω επιγραμματικά την εμπειρία μας από το πρόσφατο παρελθόν: Εμφανιζόμενη η αριστερή φράξια στο Κόμμα και την ΚΝΕ τότε, ως γνωστό, έφυγε και δημιούργησε το ΝΑΡ, τράβηξε όλο το Κόμμα στην αντιμετώπισή της. Ταυτόχρονα, όμως, η δεξιά ομάδα στο Κόμμα βρήκε ευκαιρία και κατέλαβε σημαντικές θέσεις στο Κόμμα και αργότερα στο "ΣΥΝ". Η συνέχεια είναι γνωστή. Προς το παρόν οι ηγετικοί κύκλοι του κεφαλαίου μας παίζουν στο δεξιό χαρτί, στα φανερά (βλέπε ΜΜΕ), έχουν όμως στο μανίκι και το άλλο το κρυφό. Ποντάρουν σε φόβους υπαρκτούς μέσα στις γραμμές μας για νέα διάσπαση ή παραιτήσεις. Για να ρυμουλκήσουν το Κόμμα στα νερά τους. Και αυτή τη φορά, δεν έχουν υπολογίσει σωστά.

ΠΑΪΣΙΟΣ ΓΙΑΝΝΗΣ

Μέλος της ΕΠ της ΚΟΑ

"Πρέπει να μιλήσουμε με τους όρους του σήμερα. Να αποδεχτούμε τις προκλήσεις αλλά όχι να υποταχθούμε στα νέα δεδομένα που έχουν δημιουργηθεί. Να διαμορφώσουμε τις συνθήκες για μια μεταρρύθμιση με σχέδιο και να οδηγηθούμε σε μια κοινωνία που θα έχει ισότητα, θα έχει δικαιοσύνη, θα έχει αλληλεγγύη, θα στηρίζεται στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Αυτές είναι οι αρχές της Αριστεράς σήμερα και πάνω σε αυτές τις αρχές μπορούν να συνεργάζονται και τα κόμματα, αλλά για μένα πιο πολύ σημαντικό είναι να συνεργάζονται οι κοινωνικές δυνάμεις. Κάποτε η Αριστερά στην Ελλάδα θα πρέπει να εκφραστεί με ένα ενιαίο ρεύμα ιδεών, σκέψης και δράσης και αυτήν τη μετεξέλιξη αργά ή γρήγορα μπορούμε να την εγγυηθούμε".

Χ. Πρωτόπαππας ("Το Βήμα" 24/3/96).

- Αν στο Σχέδιο Προγράμματος η ΚΕ δε διατύπωνε με σαφήνεια ότι ο στρατηγικός στόχος του Κόμματος είναι η επανάσταση και ο σοσιαλισμός.

- Αν δεν ήταν ξεκάθαρο ότι η επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού και μόνον αυτή θα εξαφανίσει την εκμετάλλευση των εργαζομένων και θα εξασφαλίσει την ανεξαρτησία της χώρας.

- Αν θεωρούσαμε ότι αρχές και αξίες όπως η ισότητα, η δικαιοσύνη, η αλληλεγγύη, και η ανθρώπινη αξιοπρέπεια μπορούν να διασφαλιστούν μέσα από μεταρρυθμίσεις και αλλαγές του υπάρχοντος συστήματος.

Τότε, χωρίς καμιά αμφιβολία, το απόσπασμα της εισαγωγής αυτού του άρθρου θα μπορούσε να είναι μια σημαντική παράγραφος του Σχεδίου Προγράμματος.

Το ίδιο κατά τη γνώμη μου θα ίσχυε αν, υποκύπτοντας κάτω από το βάρος των σημερινών αρνητικών συσχετισμών και δύσκολων συνθηκών, τοποθετούσαμε την επανάσταση και το σοσιαλισμό στο χρονοντούλαπο του μέλλοντος ανοίγοντας ταυτόχρονα στο παρόν συζήτηση για πολιτικές συνεργασίες.

Ολόκληρη η περίοδος της μεταπολίτευσης βασίστηκε κατά τη γνώμη μου:

- Στη στρατηγική που χάραξε ο Κ. Καραμανλής και η ΝΔ, και

- Στην τακτική που ακολούθησε ο Α. Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ.

Την ίδια περίοδο χαρακτηριστικό στοιχείο της οποίας ήταν το σαφές, αριστερό, ιδεολογικό - πολιτικό κλίμα - κυρίαρχο τουλάχιστον μέχρι το 1985 - και έως την τελευταία διάσπαση, το κόμμα ακολούθησε:

- Την πολιτική γραμμή συνεργασιών των αόριστων και συγκεχυμένων προοδευτικών και δημοκρατικών δυνάμεων.

- Την πολιτική εναλλακτικών λύσεων και προτάσεων διεξόδου.

- Τη λογική της διάρρηξης του δικομματισμού και της συμμετοχής του Κόμματος, ως εγγύηση προοδευτισμού, σε συμμαχικές κυβερνήσεις.

Ετσι, νομίζαμε ότι μπορούμε να συσπειρώνουμε τον κόσμο και να αποκαλύπτουμε ταυτόχρονα τον αντιλαϊκό χαρακτήρα της πολιτικής εκείνων που δε συμφωνούσαν με αυτή την παραδοσιακά, ενωτική, προοδευτική προσέγγιση.

Αυτή η πολιτική είχε αποτελέσματα, τα κυριότερα των οποίων είναι ότι ακολουθώντας την, αφ' ενός, οδηγηθήκαμε σε σοβαρές υποχωρήσεις σημαντικών πολιτικών και ιδεολογικών μας θέσεων, αφ' ετέρου, αντί να τραβήξουμε μαζί μας τον προοδευτικό κόσμο του ΠΑΣΟΚ, προσφέραμε εκατόμβες συνειδήσεων συντρόφων και προοδευτικών ανθρώπων ή στο ρεύμα της σοσιαλδημοκρατίας ή στην αποστροφή για την πολιτική και το Κόμμα.

Μετά το 14ο Συνέδριο η πολιτική γραμμή που ακολουθήθηκε από το Κόμμα συμπυκνώθηκε στο σύνθημα "πέντε κόμματα, δύο πολιτικές", όχι γιατί αγνοήθηκαν διαφορετικές ιδεολογικές αφετηρίες ανάμεσα στις άλλες πολιτικές δυνάμεις, αλλά γιατί με εκλαϊκευτικό τρόπο είναι ανάγκη να αναδεικνύουμε τις δύο μεγάλες και ασυμβίβαστες μεταξύ τους πολιτικο - ιδεολογικές φιλοσοφίες που διαπερνούν όλα τα επίπεδα της κοινωνίας.

Αυτή που υπηρετεί τα συμφέροντα του κεφαλαίου και εκείνη που υπηρετεί τα συμφέροντα των εργαζομένων.

Κριτήριο για την πολιτική αλλά και για την ίδια τη ζωή δεν είναι μόνο οι προθέσεις, ούτε μόνο οι ιδεολογικές αναζητήσεις, ούτε πολύ περισσότερο οι λεκτικές διατυπώσεις στόχων και θέσεων.

Το κριτήριο της πολιτικής είναι πάνω από όλα η πράξη και τα αποτελέσματά της.

Με αυτή την έννοια το σύνθημα "πέντε κόμματα, δύο πολιτικές", σωστά εξέφραζε την κορυφαία διαφορά - και όχι μόνο αυτή - του ΚΚΕ από τα άλλα κόμματα, που δεν είναι άλλη από την ίδια τη στρατηγική μας επιδίωξη.

Η θετική πολιτική στροφή που πραγματοποίησε το Κόμμα μετά το 14ο Συνέδριο οδηγείται σήμερα σε ακύρωση από εκείνους που θέτουν ξανά ζήτημα συνεργασιών με την πολιτική ηγεσία της σοσιαλδημοκρατίας σε Ελλάδα και Ευρώπη.

Η άποψη αυτή με σαφήνεια και θάρρος διατυπώθηκε στον προσυνεδριακό διάλογο από τον ΜΗΤΣΟ ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟ, μέλος του ΠΓ.

Ακολουθώντας το παράδειγμά του, νομίζω ότι το ίδιο πρέπει να πράξουν - αν υπάρχουν - όσα στελέχη του ΠΓ και της ΚΕ συγκλίνουν σε τέτοιες ή παρεμφερείς απόψεις. Για τα ζητήματα που έχουν τεθεί σε συζήτηση, την άποψή τους πρέπει να διατυπώσουν και εκείνοι που φέρονται να διαφωνούν ριζικά με τις πολιτικές απόψεις του ΜΗΤΣΟΥ ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ, αλλά η στάση και οι πράξεις τους σε σοβαρά ζητήματα δεν οδηγούν απαραίτητα σε τέτοιο συμπέρασμα.

Η δύναμη της αδράνειας στο Κόμμα δεν είναι φαινόμενο προς αξιοποίηση, πολύ περισσότερο δεν είναι πολιτικό επιχείρημα.

Χρειάζεται να ξαναδούμε τη σχέση μας και την τακτική μας προς τη βάση της σοσιαλδημοκρατίας;

Αν λοιπόν, είχε καταργηθεί είτε στα χαρτιά, είτε στην πράξη, το σύνθημα "πέντε κόμματα, δύο πολιτικές", το παραπάνω ερώτημα, πού θα οδηγούσε την πολιτική και τις θέσεις του Κόμματος;

- Ισως, διαφυλάσσαμε "πλήρως" (;) την αυτοτέλειά μας, ΑΛΛΑ θα συμμετείχαμε σε κοινά ψηφοδέλτια με τις άλλες παρατάξεις κατά βούληση.

- Ισως, διατηρούσαμε στο "ακέραιο" (;) την αντίθεσή μας στην κοινωνική συναίνεση και την ταξική συνεργασία, ΑΛΛΑ θα υπογράφαμε δίπλα - δίπλα με την ΠΑΣΚΕ, τη ΓΣΣΕ, σεβόμενοι τους θεσμούς!!!

- Ισως, υψώναμε ψηλά το ανάστημά μας απέναντι στον εθνικισμό και τον πόλεμο, ΑΛΛΑ θα συμμετείχαμε στα εθνικιστικά συλλαλητήρια.

- Ισως, παλεύαμε ενάντια στις συνέπειες της Ευρωπαϊκής Ενωσης, ΑΛΛΑ δε θα βάζαμε ζήτημα αποδέσμευσης από αυτήν.

- Τέλος, θα ανήγαμε σε στρατηγικό μας στόχο όχι την επανάσταση και το σοσιαλισμό, αλλά τη συγκρότηση του αντιιμπεριαλιστικού - αντιμονοπωλιακού - δημοκρατικού μετώπου και την κυβέρνηση.

Με τέτοια πορεία βεβαίως, το "μονόχνοτο" σύνθημα "πέντε κόμματα δύο πολιτικές" θα μας ήταν άχρηστο και σε γενικές γραμμές την πολιτική μας πολύ καλύτερα θα συμπύκνωνε η γνωστή λαϊκή παροιμία "Τι είχες Γιάννη, τι είχα πάντα".

Η πολιτική των συνεργασιών κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες, στόχους, αρχές και πλαίσιο, είναι γενικά σωστή πολιτική.

Ο δρόμος, όμως, για να απεγκλωβιστεί η κοινωνική βάση της σοσιαλδημοκρατίας από συγχύσεις και διλήμματα είναι εκείνος της απόρριψης της πολιτικής συνεργασίας με την ηγεσία της.

Είναι λάθος στο όνομα του κινδύνου της απομόνωσης από την εργατική τάξη να θεωρούμε ότι κάνοντας πολιτικές συνεργασίες με άλλα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα - παραφυάδες ή προϊόντα τους - θα λύσουμε το πρόβλημα της συγκέντρωσης δυνάμεων προς όφελός μας.

Και η διεθνής και η ελληνική εμπειρία, σύγχρονη και παλιότερη, δείχνει ότι τέτοια συμμαχικά - κυβερνητικά παιχνίδια με τη σοσιαλδημοκρατία, βλάπτουν σοβαρά την υγεία του χαρακτήρα των κομμουνιστικών κομμάτων που τα πραγματοποιούν.

Στο Σχέδιο Προγράμματος γίνεται σαφές ότι ο στρατηγικός στόχος του Κόμματος είναι η επαναστατική ρήξη με τον καπιταλισμό και η εγκαθίδρυση του σοσιαλιστικού συστήματος στη χώρα μας.

Ζητήματα που προκαλούν σοβαρές αμφισβητήσεις και εξ αντικειμένου θέτουν ζήτημα ανατροπής, της μετά το 14ο Συνέδριο πολιτικής γραμμής του Κόμματος, είναι εκείνα που αφορούν την τακτική που θα ακολουθήσουμε για να πετύχουμε τη στρατηγική μας επιδίωξη και έχουν σχέση με το αντιιμπεριαλιστικό - αντιμονοπωλιακό - δημοκρατικό μέτωπο και την κυβέρνηση.

Σε αυτά τα δύο σημεία είναι ανάγκη να επικεντρωθεί η προσοχή όλων.

Κατά τη γνώμη μου:

1. Η προώθηση κοινωνικών συμμαχιών χρειάζεται να είναι το κύριο καθήκον για το Κόμμα. Πρέπει όμως να γίνεται χωρίς αυταπάτες, τουλάχιστον για το πού μπορεί να φτάσουν αυτές.

2. Οι κοινωνικές συμμαχίες δεν οδηγούν πάντα σε εμφάνιση πολιτικών δυνάμεων με αντιιμπεριαλιστικό χαρακτήρα, κατά συνέπεια πολιτική έκφραση των κοινωνικών συμμαχιών μπορεί και να μην υπάρξει, άρα μπορεί και να μη βρεθούν πολιτικοί σύμμαχοι.

3. Οι πολιτικές συμμαχίες που αφορούν την επανάσταση και το σοσιαλισμό πρέπει να γίνονται με κριτήριο τον ίδιο το σοσιαλισμό.

Τα αντιιμπεριαλιστικά - αντιμονοπωλιακά χαρακτηριστικά δηλώνουν αντίθεση, και όταν πραγματικά υπάρχουν είναι αδύνατα για να διασφαλίσουν πλήρως τέτοια κρίσιμη πολιτικο - κοινωνική συμμαχία.

4. Η ρήξη με τον καπιταλισμό δεν υπάρχει λόγος να συνδέεται με την ανάδειξη κυβερνητικής συνύπαρξης με το αστικό κράτος.

Είναι ουσιώδης η διάκριση επαναστατικής και κυβερνητικής εξουσίας. Είναι σφάλμα στη θέση της επαναστατικής αλλαγής του καπιταλισμού να μπαίνει η κυβερνητική αλλαγή στον καπιταλισμό.

Η ιστορία δε γράφεται με αφαιρέσεις ούτε με χρησιμοποίηση συμπερασμάτων κατ' επιλογήν.

Χρειάζεται πίστη στις δυνάμεις και τις δυνατότητες του λαϊκού κινήματος, ιδιαίτερα από εκείνους που ηγήθηκαν ή ηγούνται σε αυτό.

Δεν έχουμε το δικαίωμα να συμφιλιωθούμε με το σήμερα.

Η επανάσταση είναι ένας πολύ σκληρός πόλεμος, που θα πραγματοποιηθεί κάτω από εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες και με ταχείς ρυθμούς.

Δεν είναι ούτε όνειρο, ούτε φαντασίωση και δεν ανήκει στην επόμενη ζωή, ανήκει στην ίδια τη ζωή και αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε, ούτε οι "κάτω", ούτε οι "πάνω", ούτε η ΚΕ.

ΖΩΗ ΛΑΖΑΝΗ

Αχτίδα Α' Αθήνας.

Το Καταστατικό και το Σχέδιο Προγράμματος, τα εγκρίνω και εκφράζω το θαυμασμό μου για το Σχέδιο Προγράμματος. Δεν έχω παρά να πω ένα μεγάλο μπράβο προς όλη την Κεντρική Επιτροπή του Κόμματος και σ' όλα τα στελέχη που βοήθησαν γι' αυτό.

Το έργο, της Κεντρικής Επιτροπής, θαυμάσιο, έδειξαν μεγάλη δραστηριότητα, σ' όλους τους τομείς της δράσης τους. Φυσικά έχει ελλείψεις. Στα οικονομικά σύντροφοι, να δοθεί μεγαλύτερη προσοχή, στον έλεγχο και σε όλη τη δουλιά του Κόμματος.

Επίσης σύντροφοι, μεγαλύτερος έλεγχος στα γραφτά του "Ριζοσπάστη", άρθρα κλπ. Παράδειγμα: ο συν. Κάππος απαντούσε με γραφτό του σ' έναν πουλημένο κοντυλοφόρο, για τα λάθη του σ. Στάλιν και του έλεγε, αν θυμάμαι καλά "Εμείς το Κομμουνιστικό Κόμμα, δηλαδή, κάναμε την αυτοκριτική μας, γι' αυτό". Σύντροφοι, αυτή δεν είναι απάντηση. Αρα, ο σ. Στάλιν όλο λάθη έκανε. Οχι σύντροφοι. Τελείως απαράδεκτο. Ο Στάλιν σύντροφοι ήταν και παραμένει παγκόσμιος ηγέτης του κομμουνισμού.

Σύντροφοι, υπάρχει μια χαλαρότητα μέσα στο Κόμμα. Υπάρχει κίνδυνος να γίνουμε σαν μέλη ενός συνεταιρισμού. Σύντροφοι, να αυξηθούν οι απαιτήσεις του Κόμματος από τα μέλη του. Να δυναμώσει η πειθαρχία πολύ και ο έλεγχος της δουλιάς μας.

Ακόμα να διαλύσουμε ορισμένες ΚΟΒ και να τις ανασυγκροτήσουμε από την αρχή και πιστεύω πως θα έχουμε καλά αποτελέσματα. Διότι, σύντροφοι, αγάπη προς το Κόμμα υπάρχει.

Πρόταση 1η: Να διαβάζουν όλα τα μέλη του Κόμματος το "Ριζοσπάστη" και να δώσουν το λόγο της κομματικής τους τιμής, γι' αυτό. Να τονιστεί σύντροφοι, ότι είναι τελείως απαράδεκτο μέλη του Κόμματος να μη διαβάζουν το "Ριζοσπάστη".

Πρόταση 2η: Να πουλάμε κάθε Κυριακή τουλάχιστον το "Ριζοσπάστη" όλα τα μέλη του Κόμματος.

Πρόταση 3η: Για να έχουν καλύτερα αποτελέσματα οι αγώνες των κομμουνιστικών κομμάτων, ανά τον κόσμο, να δημιουργηθεί ένα κομματικό οργανο σε διεθνή κλίμακα που να συντονίζει όσο μπορεί τον αγώνα των κομμουνιστικών κομμάτων. Και δε θα μπορεί το κάθε Κομμουνιστικό Κόμμα να ερμηνεύει το μαρξισμό - λενινισμό, όπως αυτό νομίζει, διότι ορισμένα κόμματα λένε ότι είναι κομμουνιστικά ενώ δεν είναι και έτσι παγιδεύουν πολλούς ανθρώπους με τα ψευτοκομμουνιστικά τους συνθήματα. Αυτό, το διεθνές κομματικό οργανο θα καθορίζει τη φυσιογνωμία του κάθε κόμματος.

Σύντροφοι, οι ιμπεριαλιστές είναι οργανωμένοι σ' όλο τον κόσμο, οι 7 μεγάλες φασιστικές οργανώσεις κλπ.

Για την αποκατάσταση του συντρόφου στρατάρχη Στάλιν επανέρχομαι για δεύτερη φορά και θα ξαναεπανέλθω γι' αυτό.

Σύντροφοι, στις ψεύτικες και αισχρές κατηγορίες των ιμπεριαλιστών, ενάντια στον σ. Στάλιν, δεν αντιδράσαμε όσο έπρεπε, για να μην πω και καθόλου. Αυτό είχε συνέπεια να χάσουμε ανά τον κόσμο χιλιάδες ανθρώπους δικούς μας. Αυτός ο κόσμος είπε: Αφού τα κομμουνιστικά Κόμματα δε διαψεύδουν τις κατηγορίες αυτές, άρα είναι σωστές. Και να πεις πως δεν είχαμε στοιχεία γι' αυτό. Μα σύντροφοι, του σ. Στάλιν το έργο είναι ανεκτίμητο. Δε θα τα απαριθμήσω γιατί είναι παγκοσμίως γνωστό. Στέριωσε την επανάσταση, συνέβαλε πολύ για τη νίκη στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, αντιμετώπισε παλικαρίσια τον ψυχρό πόλεμο των ιμπεριαλιστών, ανοικοδόμησε τη χώρα του σε χρόνο ρεκόρ, έφτιαξε τα ατομικά όπλα και εξασφάλισε τη χώρα του και όλους τους φίλους του και σχεδόν την ειρήνη στον κόσμο. (Η Ευρώπη 50 χρόνια ειρήνη).

Σύντροφοι, ο Στάλιν ήταν το είνδαλμα για το σοβιετικό λαό και όλους σχεδόν τους λαούς. Οταν η χιτλερική Γερμανία κήρυξε τον πόλεμο της Σοβιετικής Ενωσης, ο Στάλιν είπε δέκα λέξεις μόνο προς το λαό: "Σύντροφοι, αδέλφια, η πατρίδα εν κινδύνω, όλοι και όλα για το μέτωπο". Και είναι γνωστό ότι έγινε όλος ο λαός σαν ένας άνθρωπος, ρίχτηκαν στη δουλιά και ετοίμασαν τη μεγαλειώδη επίθεση και έσπασαν κυριολεκτικά την άμυνα των Γερμανών σ' όλα τα μέτωπα.

Σύντροφοι, ο σ. Στάλιν ήταν μεγάλο παλικάρι, εξ ου και το ψευδώνυμο Στάλιν. Οταν κινδύνεψε η Μόσχα στον πόλεμο ο Στάλιν έμεινε μέσα, οι Γερμανοί συντρίφτηκαν.

Σύντροφοι, είναι αδικαιολόγητος ο δισταγμός σας για την αποκατάσταση του σ. Στάλιν. Μα μπορεί να γίνει καμιά σύγκριση της τότε Σοβιετικής Ενωσης με τη σημερινή; Ντρέπομαι σύντροφοι για τη σημερινή της κατάντια. Σύντροφοι, και μια ερώτηση προς εσάς, την Κεντρική Επιτροπή του Κομμουνιστικού Κόμματος.

Ας πούμε πως ήσασταν εσείς η ηγεσία του ΚΚΣΕ και σας μεταφέρω στις τότε συνθήκες, είναι πολύ γνωστές και δεν τις αναφέρω, τι πολιτική θα εφαρμόζατε, προκειμένου να υποστηρίζατε και να στηρίζατε την επανάσταση; Εάν ταλαντευόσασταν έστω και για λίγο, εάν επρόκειτο να πάρετε πιο σκληρά μέτρα, ενάντια στην αντεπανάσταση, η επανάσταση το πιο πιθανόν να χανόταν. Και τι θα επακολουθούσε, το ξέρετε. Παγγερμανισμός τουλάχιστον στην Ευρώπη και στη γύρω περιοχή. Γι' αυτό τα σκληρά μέτρα του σ. Στάλιν και του κόμματος σ' αυτές τις πάρα πολύ σοβαρές συνθήκες ήταν απαραίτητα.

Η επανάσταση βγήκε από ένα εξάχρονο εμφύλιο πόλεμο. Χιλιάδες στελέχη μικρά και μεγάλα σκοτώθηκαν. Το κόμμα, το ΚΚΣΕ, δυσκολεύτηκε πολύ να πλαισιώσει τον κομματικό και κρατικό μηχανισμό από έμπειρους και πιστούς στην επανάσταση ανθρώπους. Ο κύριος λόγος κατά την άποψή μου που έγιναν ακρότητες. Ο ρόλος του πράκτορα Μπέρια σάς είναι γνωστός.

Η αντίδραση, η αντεπανάσταση ήταν λυσσαλέα και τον σ. Λένιν αποπειράθηκε να σκοτώσει, σκότωσε τον Κίροφ και πολλούς άλλους. Οι κουλάκοι σφάζανε τα ζώα τους και τα πετούσαν στα ποτάμια και δεν τα έδιναν στο κράτος να φάει ο λαός.

Το ΚΚΣΕ και ο σ. Στάλιν σ' αυτές τις πολύ, μα πολύ σοβαρές συνθήκες, στο εσωτερικό και ο ερχόμενος Β' Παγκόσμιος Πόλεμος, που οι ιμπεριαλιστές ήλπιζαν πολύ πώς τώρα πια θα ξεμπερδέψουν με τη Σοβιετική Ενωση. Πήραν τη σωστή και κρυστάλλινη απόφαση, για τη σωστή εφαρμογή της Δικτατορίας του Προλεταριάτου και νίκησαν.

Σύντροφοι, όπως στους αγώνες των λαών, για την εθνική ανεξαρτησία, δεν υπολογίζονται οι θυσίες έτσι δεν υπολογίζονται και στην κομμουνιστική επανάσταση.

ΛΕΜΠΕΣΗΣ ΒΑΓΓΕΛΗΣ

Βασιλικό Χαλκίδας

Το 15ο Συνέδριο του ΚΚΕ πρέπει να αποτελέσει σημαντικό γεγονός για την πλειοψηφία του λαού και για τον λόγο του ότι ως ανώτατη μορφή πολιτικής οργάνωσης της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, θα συζητήσει και θα αποφασίσει το νέο της Πρόγραμμα, το νέο Καταστατικό, θα συγκεκριμενοποιήσει τη δράση του για την επόμενη τετραετία.

Οσον αφορά τα τρία ντοκουμέντα της ΚΕ που δημοσιεύτηκαν, με βρίσκουν σύμφωνα στο ότι είναι βάση για συζήτηση, είναι κείμενα που αν διαβαστούν, μελετηθούν, θα ανεβάσουν τη συνολική ιδεολογική στάθμη των μελών του ΚΚΕ.

Προσωπικά θέλω να σταθώ σε μια πολύ σημαντική πλευρά του Σχεδίου Προγράμματος (οικοδόμηση του σοσιαλισμού, παρ. 36) που κατά τη γνώμη μου αν αναλυθεί, συζητηθεί, συγκεκριμενοποιηθεί, κατανοηθεί από την πλειοψηφία της ε.τ. και των συμμάχων της, θα αναπτερώσει, θα αναζωογονήσει ακόμα περισσότερο την κομμουνιστική μας θεωρία.

Συμφωνώ ότι στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού, στο σοσιαλιστικό κράτος, η εξουσία είναι εξουσία της εργατικής τάξης που εκφράζεται με τον επιστημονικό όρο δικτατορία του προλεταριάτου. Επιπλέον θα πρέπει να λειτουργεί στο σοσιαλιστικό κράτος όσο υπάρχουν μονοπώλια - ιμπεριαλισμός - καπιταλισμός σε παγκόσμια βάση.

Είναι ανώτερη μορφή δημοκρατίας από την αστική δημοκρατία, είναι δημοκρατία της ε.τ. και των συμμάχων της. Ο ίδιος ο λαός συμμετέχει στη σοσιαλιστική ανάπτυξη, ελέγχει την εξουσία από αυθαιρεσίες και γραφειοκρατικές μεθόδους με καθαρά ταξικό κριτήριο. Εχει κατά τη γνώμη μου γερές βάσεις, γερά θεμέλια που δε θα ανατρέπονται. Θωρακίζουν ιδεολογικά, πολιτικά, οργανωτικά την πολιτική οργάνωση της ε.τ. από τις επιθέσεις της δικτατορίας των μονοπωλίων.

Προσωπικά πιστεύω ότι οι ανατροπές στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες οφείλονται κατά κύριο λόγο στο ότι το 1961 στο 22ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ, καταργήθηκε η δικτατορία του προλεταριάτου, αμβλύνθηκαν, αλλοιώθηκαν τα κομμουνιστικά χαρακτηριστικά στη σοσιαλιστική οικοδόμηση, αναπτύχθηκαν οι μικροαστικές, αναθεωρητικές απόψεις, που χρόνο με το χρόνο κυριάρχησαν στην πολιτική ζωή των σοσιαλιστικών χωρών. Μαζί με τον ξένο παράγοντα που τις ενίσχυε με όλα τα μέσα που διέθετε, έφεραν τις ανατροπές στις σοσιαλιστικές χώρες.

Η νέα σοσιαλιστική κοινωνία που θα οικοδομηθεί, θα είναι ανώτερης μορφής κοινωνία από την κοινωνία της βαρβαρότητας, της απανθρωπιάς, του ιμπεριαλισμού, της δικτατορίας των μονοπωλίων.

Πρόσφατα παραδείγματα έχουμε:

1. Τους αεροπορικούς βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ στο σερβοβοσνιακό λαό γιατί δεν υποτάχθηκε στα σχέδιά τους για το μοίρασμα της αγοράς.

2. Υποστήριξαν τον Γιέλτσιν στο βομβαρδισμό του Κοινοβουλίου, που ούτε ο Χίτλερ δεν τόλμησε να καταστρέψει.

3. Υποστηρίζουν και βοηθάνε τους στρατοκράτες της Αγκυρας στην εξόντωση των Κούρδων.

4. Στα Ιμια υποστηρίζουν την ολιγαρχία της Τουρκίας, γιατί εξυπηρετεί τα συμφέροντά τους (παρά τις διεθνείς συμβάσεις).

5. Αλλάζουν τα σύνορα των χωρών γιατί έτσι τους εξυπηρετεί (Γιουγκοσλαβία).

6. Εγκληματούν σε βάρος των φτωχών λαϊκών στρωμάτων με τις πολιτικές τους και εξαθλιώνουν (λιτότητα - ανεργία κ. ά.).

Για όλα τα πιο πάνω γίνεται ακόμα πιο καθαρό ότι τους βαρβάρους δεν μπορεί να τους αντιμετωπίσεις με κλάδο ελαίας, χρειάζεται ξεκάθαρη κομμουνιστική ιδεολογία με συγκεκριμένους στόχους.

Η κομμουνιστική ιδεολογία είναι ανώτερης μορφής ιδεολογία γιατί έχει ως επίκεντρό της τον άνθρωπο, την εξέλιξή του και την ανάπτυξη της κοινωνίας. Είμαι σίγουρος ότι θα κυριαρχήσει στον κόσμο όσο ποτέ άλλοτε, γιατί είναι η ιδεολογία η σύγχρονη, η νέα, το γράφω και το τονίζω με όλη του τη σημασία. Σε αντίθεση με την ιδεολογία του κεφαλαίου, της βρωμιάς, της σαπίλας και του αίσχους, η οποία έχει κλείσει προ πολλού τον κύκλο της ύπαρξής της και μόνο δεινά επιφέρει.

Γι' αυτό μπαίνει επιτακτικά το καθήκον στην πλειοψηφία της ε.τ. να σηκώσει από τη δικιά της πλευρά την ανάπτυξη της ταξικής πάλης προκειμένου να δημιουργηθούν οι υποκειμενικές προϋποθέσεις για την ανατροπή της δικτατορίας των μονοπωλίων στη δικιά μας πατρίδα και σ' όλο το κόσμο.

ΒΑΣΙΛΑΡΟΣ ΓΙΩΡΓΟΣ

Αττική

Μερικές γενικές εκτιμήσεις

για τα κομματικά ντοκουμέντα

Α. ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙΣ

Η πρώτη αφετηριακή διαπίστωση που μπορεί να διατυπωθεί και που αβίαστα προκύπτει από μια πρώτη ανάγνωση και των τριών κομματικών ντοκουμέντων, που η ΚΕ του Κόμματος έθεσε σε κυκλοφορία και στη διάθεση, όχι μόνο των κομματικών μελών, αλλά και όλου του ελληνικού λαού, καθώς και όλων των καλοπροαίρετων αντιπάλων μας, είναι ότι τα ντοκουμέντα αυτά, με τη σημερινή και τελική τους μορφή που θα πάρουν στο Συνέδριο του Κόμματος, μοσκοβολούν και εκφράζουν την επιστημονική κοσμοθεωρία μας, του Μαρξισμού - Λενινισμού και του Προλεταριακού Διεθνισμού. Και, φυσικά, αυτά προοιωνίζονται σίγουρη, προσεχή και μελλοντική, αισιόδοξη και ελπιδοφόρα πορεία του Κόμματος, του επαναστατικού εργατικού και λαϊκού κινήματος στην πατρίδα μας. Αλλά και σημαντική βοήθεια στο Κομμουνιστικό και Εργατικό Κίνημα της Ευρώπης και, γιατί όχι, και πέρα από αυτή. Οι διεθνείς συσκέψεις, που έχει οργανώσει το Κόμμα, συνηγορούν και βοηθούν προς αυτή την κατεύθυνση.

Ωστόσο, οι επιμέρους κυριότερες διαπιστώσεις, που συνηγορούν γι' αυτή τη γενική και αναμφισβήτητη διαπίστωση, είναι οι εξής:

1. Τα ντοκουμέντα υπερασπίζονται την επιστημονική κοσμοθεωρία του Μαρξισμού - Λενινισμού και του Προλεταριακού Διεθνισμού.

2. Επιφέρουν ένα συντριπτικό χτύπημα στο Δεξιό Οπορτουνισμό και Αναθεωρητισμό.

3. Εκφράζουν το επιστημονικό ταξικό κριτήριο του Μαρξισμού, το οποίο προωθούν έως και την κοινωνική, πολιτική και ηθική ρήξη με τον ιμπεριαλισμό και τα εγχώρια φερέφωνά του.

4. Αναδεικνύεται η διαπίστωση της βασικής αντίθεσης της ελληνικής κοινωνίας, που σήμερα στη χώρα μας εκφράζεται με την αντίθεση μεταξύ του ιμπεριαλισμού και της ολιγαρχίας, από τη μια μεριά, και όλου του εργαζόμενου λαού, από την άλλη. Αντίθεση, που λύνεται οριστικά με την παρουσία του αντιιμπεριαλιστικού μετώπου και την προοπτική του Σοσιαλισμού.

5. Υπερασπίζονται τη Μαρξιστική - Λενινιστική Θεωρία της Σοσιαλιστικής Επανάστασης και τη Δικτατορία του Προλεταριάτου σαν μεταβατικό στάδιο από τον Καπιταλισμό στο Σοσιαλισμό.

6. Υπερασπίζονται τη Μαρξιστική - Λενινιστική Στρατηγική και Ταχτική κατά τη διεξαγωγή της Ταξικής Πάλης στο σημερινό στάδιο της Επανάστασης.

7. Υπερασπίζονται τον Προλεταριακό Διεθνισμό σαν απαραβίαστη προϋπόθεση και όρο για την ανασύνταξη και ανάπτυξη του Παγκόσμιου Εργατικού και Κομμουνιστικού Κινήματος.

8. Τα ντοκουμέντα υπερασπίζονται τις Λενινιστικές Αρχές συγκρότησης, λειτουργίας και δράσης του Κόμματος Νέου Τύπου.

9. Τα Ντοκουμέντα εκφράζουν τις βασικές Νομοτέλειες του Καπιταλισμού, όπως το Γενικό Νόμο της Γενικής Συσσώρευσης του Πλούτου και της Εξαθλίωσης, το Νόμο της Ανισόμετρης Ανάπτυξης των Χωρών του Καπιταλισμού κλπ.

10. Τα Ντοκουμέντα αναλύουν, έστω και όχι πολύ εκτεταμένα, το όλο πρόβλημα του Μάαστριχτ και τις συνέπειες για τη χώρα μας.

11. Τα Ντοκουμέντα κάνουν ανεπαρκείς όμως αναφορές στις Σοσιαλιστικές Νομοτέλειες, που είναι θεωρητικός και πολιτικός μπούσουλας για την απαρχή οικοδόμησης του Σοσιαλισμού σε μια χώρα.

12. Τα Ντοκουμέντα φωτίζουν το πρόβλημα της Στρατηγικής για την από δω και πέρα πορεία του κομμουνιστικού κινήματος στη χώρα μας και σωστά προσδιορίζουν το χαρακτήρα του αντιιμπεριαλιστικού σταδίου, καθώς και τη μετεξέλιξή του σε σοσιαλιστικό, της ενιαίας επαναστατικής διαδικασίας για την ανατροπή του Καπιταλισμού και την εγκαθίδρυση του Σοσιαλισμού.

- Και εδώ σωστά επισημαίνεται ότι ηγεμόνας, σε όλη αυτή την επαναστατική διαδικασία, θα πρέπει να είναι το Προλεταριάτο.

13. Ακόμη, σωστά απαντάνε τα Ντοκουμέντα στο βασικό, στρατηγικό πρόβλημα των συμμαχιών του ΚΚΕ με τις άλλες πολιτικές δυνάμεις, ότι σήμερα στη χώρα μας υπάρχουν δύο Πολιτικές ή Στρατηγικές. Η μια, του ΚΚΕ που υπερασπίζεται τα συμφέροντα των εργαζομένων και όλων των λαϊκών στρωμάτων, άρα της μεγάλης συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού, και η οποία πολιτική, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, προσπαθεί να απεγκλωβίσει τη χώρα μας μέσα από αγωνιστικές ταξικές διαδικασίες από το βρόχο της εξάρτησης όλων των διεθνών μονοπωλιακών οργανισμών (ΕΟΚ, Μάαστριχτ, ΝΑΤΟ, ΓΚΑΤΤ, Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, κλπ, κλπ.). Και από την άλλη, όλα τα άλλα Κόμματα που είναι εγκλωβισμένα στην ή στις πολιτικές των ιμπεριαλιστικών πολυσχιδών Οργανισμών και εκφράζουν τα κελεύσματά τους εδώ στη χώρα μας, φυσικά με κάποιες παραλλαγές, φραστικές κυρίως, χωρίς να θίγουν την πολιτική υποτέλειας που διακρίνει την πολιτική τους. Επομένως, με αυτές τις πολιτικές δυνάμεις δεν μπορεί να έχει καμιά σχέση, τόσο ο χαρακτήρας του ΚΚΕ, όσο και η ταξική επαναστατική στρατηγική του, η οποία αποβλέπει, όχι στη διαχείριση ή τον εξωραϊσμό του καπιταλισμού και ιμπεριαλισμού, αλλά στην ανατροπή του και την εγκαθίδρυση του Επιστημονικού Σοσιαλισμού.

Συνεπώς τις συμμαχίες μας πρέπει να τις αναζητήσουμε μέσα στο ανερχόμενο εργατικό και λαϊκό επαναστατικό κίνημα και όχι στις ηγεσίες των αστικών και μικροαστικών κομμάτων, τις θεραπαινίδες αυτές του Μάαστριχτ και της ΕΟΚ και των Ευρωπαϊκών και Διεθνών Μονοπωλίων.

ΜΕΡΙΚΕΣ ΓΕΝΙΚΕΣ ΒΑΣΙΚΕΣ ΑΔΥΝΑΜΙΕΣ ΚΑΙ ΥΠΟΔΕΙΞΕΙΣ

Για τη βελτίωση των Ντοκουμέντων, θεωρώ ότι είναι χρήσιμο να προσεχτούν τα πιο κάτω βασικά σημεία:

1. Και στα τρία Ντοκουμέντα, συνεχώς μπερδεύεται η εννοιολογία του Μαρξισμού - Λενινισμού. Αλλοτε αναφέρεται σαν Θεωρία, που δεν ευσταθεί και άλλοτε σαν Κοσμοθεωρία που πραγματικά είναι. Ενώ ο Μαρξισμός, σύμφωνα με τον Λένιν, δεν είναι απλώς Επιστήμη, αλλά η μόνη Επιστήμη της εποχής μας. Αρκεί ο Υλισμός του να επιβεβαιώνεται περιοδικά με βάση τις τελευταίες ανακαλύψεις των Φυσικών Επιστημών.

2. Το ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ πρέπει να συμπεριληφθεί σε ένα ενιαίο κεφάλαιο, όπου θα περιληφθούν και όλες οι δεκάδες μικρές αναφορές του, που βρίσκονται διάσπαρτες σε όλα τα κείμενα. Αλλά θα μπουν στο κεφάλαιο αυτό και αναφορές για τους κινδύνους του Ιδεολογικού Μετώπου. Για τον Δεξιό Αναθεωρητισμό, που τόσο ακριβά τον πληρώσαμε και ωστόσο δεν ξοφλήσαμε ακόμα. Για τον κακοήθη "αριστερό Σεχταρισμό" που τον πληρώνουμε συνεχώς, για τον "Φιλελευθερισμό", και για την αμαρτία της Νεολαίας και των πάλαι ποτέ Νέων Στελεχών, τον Αβαγκαρντισμό που μας κουβάλησαν τα απαρχαιωμένα πια, και τότε Νέα, Στελέχη της "Γενιάς του Πολυτεχνείου".

Επίσης, στο ιδεολογικό Μέτωπο πρέπει να ξεκαθαριστεί η προτεραιότητα του Μαρξισμού από τον Επιστημονικό Σοσιαλισμό. Αφού για τον Επιστημονικό Σοσιαλισμό (τρίτο βασικό συστατικό του Μαρξισμού κατά τον Λένιν), ισχύει και επιβεβαιώνεται η επιστημονική αναγκαιότητα σήμερα με τη συνεχή παρουσία της μαρξιστικής πολιτικής του Κόμματος στην ελληνική πραγματικότητα. Ενώ για τον Μαρξισμό, το πρόβλημα μετατίθεται εκτός της επικαιρότητάς του, την οποία τεκμηριώνουμε απριόρι με βάση τα δεδομένα των Ενγκελς και Λένιν, από τα αντίστοιχα φιλοσοφικά έργα τους, στην επιστημονική διαχρονικότητά του, η οποία καλύπτει επιστημονικά και την επικαιρότητά του. Και την οποία δεν έχουμε επιβεβαιώσει επιστημονικά, όπως ανέφερα και πιο πάνω. Παρά το γεγονός ότι το μεγάλο μας ατού σήμερα είναι η αποδεδειγμένη επιστημονική δύναμη του Μαρξισμού, την οποία πρέπει συνεχώς να αποδεικνύουμε και να ανανεώνουμε.

Εδώ πρέπει να πω, πόσο σχεδόν ανύπαρκτη είναι στο Κόμμα η επιστημονική έρευνα, προς την κατεύθυνση αυτή. Το αδύνατο σημείο στο ζήτημα αυτό είναι ότι μέχρι χτες δεν είχαμε ούτε στο ΚΜΕ Τμήμα Φιλοσοφικής και Ιδεολογικής Ερευνας και ας είχαμε αρκετούς ειδικούς ερευνητές για να το πλαισιώσουν. Και το πιο άσχημο είναι ότι δεν έχουμε ακόμη Κομματική Οργάνωση Ερευνητών, που θα μπορούσε να γίνει η Ψυχή της ερευνητικής αυτής δουλιάς στο Κόμμα και στο ΚΜΕ.

3. Στο Ιδεολογικό Μέτωπο πρέπει να συμπεριληφθεί σαν ξεχωριστό ολόσωμα τμήμα, έστω του Κεφαλαίου αυτού, για τον Πολιτισμό. Οι αναφορές στον Πολιτισμό δεν είναι επαρκείς ούτε προσεγγίζουν το πρόβλημα σφαιρικά και ικανοποιητικά.

Η ΚΕ δε χρησιμοποίησε τις δυνατότητες της Αχτίδας Διανοουμένων και Καλλιτεχνών, αφού δεν υπήρχε άλλο συγκροτημένο κατάλληλο κομματικό όργανο, για την προώθηση της σοβαρής αυτής Ιδεολογικής δουλιάς του Κόμματος. Ενώ παράλληλα εγκαταλείφθηκε και ο τομέας της Ιδεολογικής Μαρξιστικής Αισθητικής, αφήνοντας εντελώς αφρούρητο τον Σοσιαλιστικό Ρεαλισμό στον κάθε ελεύθερο σκοπευτή της απολίτικης Τέχνης για την Τέχνη.

4. Νομίζω πως για ό,τι αφορά την Οργανωτική Πολιτική του Κόμματος και εδώ πρέπει να υπάρχει αυτοτελές κεφάλαιο με αναφορές στους βασικούς τομείς δουλιάς, με ελλείψεις και αδυναμίες, αλλά κυρίως στα στρατηγικά προβλήματα του Κόμματος, όπως είναι το πρόβλημα της κοινωνικής σύνθεσης κλπ.

5. Στα Ντοκουμέντα πρέπει να ξεκαθαριστεί το στρατηγικό πρόβλημα του ειρηνικού ή μη περάσματος από τον Καπιταλισμό στο Σοσιαλισμό και να φωτιστεί περισσότερο το καθοριστικό ζήτημα της Δικτατορίας του Προλεταριάτου σαν η ανώτερη μορφή Δημοκρατίας στην ταξική Κοινωνία.

6. Νομίζω πως χρειάζεται περισσότερο ανάλυση το πρόβλημα της Στρατηγικής μας. Πρέπει να γίνουν περισσότερες αναφορές στον ηγεμονικό ρόλο του Προλεταριάτου στην επαναστατική διαδικασία, στις Συμμαχίες της Εργατικής Τάξης, στον καθορισμό, στις αντίστοιχες φάσεις, του κύριου χτυπήματος και τα άλλα στοιχεία που συγκροτούν το σύνολο της Στρατηγικής και Ταχτικής μας στην κάθε περίοδο της Επανάστασης.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ

Συγγραφέας - Ερευνητής του ΚΜΕ

Σύντροφοι επαγρυπνείτε

Αγαπητοί σύντροφοι,

Κάθε συνέδριο του Κόμματός μας συνηθίσαμε να το χαρακτηρίζουμε κρίσιμο, γιατί είναι το ανώτατο καθοδηγητικό όργανο και η ορθότητα των αποφάσεών του, αλλά και η δουλιά για την υλοποίησή τους καθορίζουν τη δράση και την προοπτική του ΚΚΕ για το διάστημα μέχρι το επόμενο συνέδριο.

Το 15ο Συνέδριο, όμως, είναι στην κυριολεξία το πιο κρίσιμο και θα πρέπει να αναδειχτεί και σαν συνέδριο ορόσημο στην πορεία του ΚΚΕ. Είναι Συνέδριο Καταστατικό και Προγραμματικό, είναι αυτό που θα καθορίσει τα πολιτικά και ιδεολογικά χαρακτηριστικά του ΚΚΕ, θα καθορίσει με λίγα λόγια την πολιτική φυσιογνωμία του και τον τρόπο οργάνωσης και δράσης του.

Στο συνέδριο αυτό θα αποφασίσουμε τι κόμμα θέλουμε, κάτω από ποιες καταστατικές αρχές θα δουλεύουμε, θα καθορίσουμε τους στρατηγικούς μας στόχους, αλλά και την πολιτική μας τακτική για την επόμενη τετραετία που θα πρέπει να είναι τέτοια, που να φέρνει πιο κοντά τους στόχους μας αυτούς.

Παρά την απογοήτευση και το αρνητικό κλίμα που δημιουργήθηκε και στο λαό μας από την ανατροπή του υπαρκτού σοσιαλισμού στις χώρες της κεντρικής και ανατολικής Ευρώπης, παρά τη λυσσώδη επίθεση του διεθνή και ντόπιου ιμπεριαλισμού στις κατακτήσεις και το βιοτικό επίπεδο των λαών του πλανήτη μας και του δικού μας λαού μέσα από διεθνείς οργανισμούς και συμφωνίες, το ΚΚΕ πηγαίνει στο 15ο Συνέδριό του με καλές προοπτικές. Προοπτικές που δημιούργησε η πολιτική που επεξεργάστηκε και εφάρμοσε στο μέτρο του δυνατού μετά το 14ο Συνέδριο.

Πολιτική που περπάτησε μέσα στον ελληνικό λαό και δικαιώνεται κάθε μέρα, γιατί πορεύεται στο δρόμο της εξυπηρέτησης των συμφερόντων του και λέει τα πράγματα με τ' όνομά τους, είτε αφορά την εξωτερική πολιτική (Ελληνοσκοπιανό - Ελληνοτουρκικό), είτε την οικονομική πολιτική και την εθνική υπόσταση της χώρας μας (θέσεις για την ΕΕ και τη Συνθήκη του Μάαστριχτ - "Λευκή Βίβλος" κλπ. ), είτε τους άλλους τομείς της εσωτερικής πολιτικής.

Η αναγνώριση της ορθότητας των θέσεων του Κόμματός μας από τον ίδιο το λαό, άσχετα σε ποιο βαθμό θα εκφραστεί αυτό θετικά στις επόμενες εκλογές, είναι πολλοί οι παράγοντες που θα επηρεάσουν και τους ξέρουμε καλά, ατσαλώνει την πίστη του κομμουνιστή ότι βαδίζει το σωστό δρόμο στην προσπάθεια διαμόρφωσης του υποκειμενικού παράγοντα για την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος και τη δημιουργία μιας ανθρώπινης και βαθιά δημοκρατικής κοινωνίας, της σοσιαλιστικής - κομμουνιστικής.

Δεν είναι λίγο να αρχίζει να αναγνωρίζει ο εργάτης και ο αγρότης, ο μισθωτός και ο συνταξιούχος, ο επαγγελματίας και ο άνεργος, ότι πίσω από τα προβλήματά τους κρύβεται η Ευρωπαϊκή Ενωση με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και τη "Λευκή Βίβλο", κρύβονται η νέα ΚΑΠ και η ΓΚΑΤΤ και ότι η επιχειρούμενη αναθεώρηση με τη Διακυβερνητική άρχισε θα τους φέρνει σε χειρότερη θέση. Δεν είναι λίγο να αναγνωρίζουν ότι οι πολιτικές των δύο μεγάλων κομμάτων και των δορυφόρων τους διαφέρουν μόνο στον τρόπο διατύπωσής τους, δηλαδή στα λόγια και ότι το σύνθημά μας "Πέντε κόμματα δύο πολιτικές", είναι η ωμή πραγματικότητα.

Είναι αφάνταστα εντυπωσιακό και ελπιδοφόρο, κουβεντιάζοντας στα καφενεία και στους χώρους δουλιάς επ' ευκαιρία του συνεδρίου να νιώθεις το αλάνθαστο λαϊκό αισθητήριο να μεταμορφώνει τη σκέψη του εργάτη και του αγρότη, και απορείς με την ευκολία και την απλότητα που καταλαβαίνει την ανάγκη επιβολής της δικτατορίας του προλεταριάτου ως βασικής προϋπόθεσης για τη σοσιαλιστική οικοδόμηση, τον τρόπο που αντιλαμβάνεται το περιεχόμενό της ως το αντίθετο της δικτατορίας του κεφαλαίου που υφίσταται σήμερα, σαν τη δική του (των πολλών) δικτατορία ενάντια στους λίγους, άρα το βαθιά δημοκρατικό περιεχόμενό της.

Είναι πολύ, όμως σύντροφοι, αυτά που εύκολα αντιλαμβάνεται ή και διαισθάνεται ο λαός, να μην μπορούν να τα καταλάβουν ή να τα αμφισβητούν κορυφαία κομματικά στελέχη και μέλη της ΚΕ και του ΠΓ.

Δεν είναι δυνατόν, αλλά και δεν επιτρέπεται να υπάρχουν στα ανώτατα καθοδηγητικά όργανα στελέχη, που να αμφισβητούν βασικές ιδεολογικές αρχές και πολιτικές επιλογές του Κόμματος.

Δεν μπορεί κανείς να παράγει πολιτική και να καθοδηγεί το Κόμμα σε κάτι που δεν πιστεύει ακράδαντα ο ίδιος. Εξ άλλου ο ηρωισμός και η αυτοθυσία των κομμουνιστών στην 77χρονη πορεία του Κόμματός μας, πήγαζε και πηγάζει από τη βαθιά πίστη στις ιδεολογικές μας αρχές και στο όραμα της κομμουνιστικής κοινωνίας.

Και μη μου πείτε ότι είναι επιτρεπτές οι διαφορετικές προσωπικές απόψεις σε τέτοιο επίπεδο και για τέτοια θέματα. Διαφορετική εκτίμηση για το χρόνο που θα δημιουργηθούν συνθήκες επαναστατικής κρίσης για την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος τη δέχομαι, σε τέτοια θέματα όμως όχι.

Η πείρα μας απ' το 13ο Συνέδριο μάς έμαθε καλά πού απέβλεπαν οι προσωπικές απόψεις των Ανδρουλάκηδων και άλλων τότε συντρόφων.

Γι' αυτό σύντροφοι, χωρίς να θέλω να κινδυνολογήσω χρειάζεται μεγάλη προσοχή και υπευθυνότητα στην εκλογή των συντρόφων που θα μας αντιπροσωπεύσουν στο συνέδριο.

Τα κείμενα, που έδωσε για διάλογο η ΚΕ είναι σχέδια Καταστατικού και Προγράμματος, η τελική τους διαμόρφωση θα γίνει στο Συνέδριο και θα εξαρτηθεί σε μεγάλο βαθμό από τη σύνθεση του Σώματος.

Η υλοποίησή τους πάλι θα εξαρτηθεί από τη σύνθεση πρώτα απ' όλα της νέας ΚΕ.

Θα 'πρεπε εξ άλλου στον προσυνεδριακό διάλογο να καταθέσουν τις απόψεις τους όλα τα μέλη της ΚΕ και των Συντονιστικών Επιτροπών για να διαμορφώσουν όλοι οι σύντροφοι και περισσότερο οι σύνεδροι όσο το δυνατόν πιο αντικειμενική άποψη και για την κριτική της δράσης των απερχόμενων οργάνων, αλλά περισσότερο για τη σύνθεση των καινούριων.

Η ΚΕ στα κείμενα των σχεδίων Καταστατικού και Προγράμματος έκανε σοβαρή δουλιά και με τη συμβολή των συντρόφων και των φίλων του Κόμματος μέσα από τον προσυνεδριακό διάλογο μέχρι το συνέδριο, αλλά και με τη γόνιμη συζήτηση κατά τη διάρκεια των εργασιών του, τα κείμενα αυτά θα συμπληρωθούν και θα αποτελέσουν τη βάση για το ποιοτικό ανέβασμα της δουλιάς των κομμουνιστών, για την εδραίωση και την παραπέρα ανάπτυξη του ΚΚΕ μέσα στην εργατική τάξη και το λαό, θα αποτελέσουν την πυξίδα που θα προσανατολίζει τους εργατικούς και λαϊκούς αγώνες στη χώρα μας το επόμενο διάστημα.

Στην προσπάθεια αυτή θα καταθέσω και τις δικές μου προτάσεις:

1. Κατ' αρχήν, διαπιστώνοντας στην Εκθεση Δράσης της ΚΕ το χαμηλό ιδεολογικό επίπεδο της πλειοψηφίας των συντρόφων δεν μπορούμε να λέμε στο Σχέδιο Προγράμματος ότι το ΚΚΕ είναι το Κόμμα και η συνειδητή πρωτοπορία της εργατικής τάξης και να μην κάνουμε ταυτόχρονα μια συνοπτική έστω αναφορά στην ταξική διάρθρωση της ελληνικής κοινωνίας σήμερα, να μην ορίζουμε έστω τα κριτήρια και τα χαρακτηριστικά του ταξικού περιεχομένου. Ετσι δημιουργείται μεγάλη σύγχυση στους συντρόφους και φίλους του Κόμματος και ο καθένας δίνει τη δική του εμπειρική ερμηνεία.

2. Η θέση 31 σελ.24 πρέπει κατά τη γνώμη μου να διαγραφεί εντελώς και να μη συμπεριληφθεί στο πρόγραμμα για τους παρακάτω λόγους:

α). Το ΚΚΕ παλεύει για την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού. Η κατάκτηση της κυβερνητικής εξουσίας από τις δυνάμεις του αντιιμπεριαλιστικού, αντιμονοπωλιακού λαϊκού μετώπου δε συνεπάγεται και κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας που θα βρίσκεται στα χέρια του μονοπωλιακού κεφαλαίου και η οποία μόνο με επαναστατικές διαδικασίες μπορεί να κατακτηθεί, άρα το μόνο που θα μπορούσε να γίνει είναι η διαχείριση του καπιταλιστικού συστήματος, η παράταση της ζωής του με καινούριο πρόσωπο, με δημοκρατική επίφαση και θα αποτελούσε την πραγματοποίηση του πιο προωθημένου και τολμηρού σεναρίου των κυρίαρχων κύκλων του συστήματος.

β). Θα σταματούσε το παραπέρα δυνάμωμα του μετώπου και θα νέκρωνε το εργατικό και λαϊκό κίνημα, αφού ο λαός θα αποπροσανατολιζόταν, γιατί από μια τέτοια κυβέρνηση θα περίμενε σοσιαλιστική πολιτική, θα δυσφημούσε για μια ακόμη φορά τις αρχές και το περιεχόμενο του επιστημονικού σοσιαλισμού (κάτι ανάλογο έκανε και το ΠΑΣΟΚ με τα αριστερά του συνθήματα), θα συνέβαλε αρνητικά στη διαμόρφωση του υποκειμενικού παράγοντα για τη δημιουργία συνθηκών επαναστατικής κρίσης, αναγκαίας προϋπόθεσης για την ανατροπή του καπιταλισμού.

γ). Η θέση αυτή προσανατολίζει το Κόμμα και το λαό στη λαθεμένη και από την πρόσφατη πείρα μας ("Συνασπισμός") αντίληψη των πολιτικών συμμαχιών και καλλιεργεί την ιδέα του περάσματος στο σοσιαλισμό μέσα από κοινοβουλευτικές διαδικασίες, γιατί θέλει να αγνοεί ότι οι διεθνείς και εσωτερικές συνθήκες σήμερα (στο μέλλον θα είναι ακόμα χειρότερες) δεν έχουν καμιά σχέση με τις συνθήκες που επικρατούσαν μετά το Β Παγκόσμιο Πόλεμο στις χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης με μια Σοβιετική Ενωση ηγέτιδα δύναμη και τον Κόκκινο Στρατό νικητή και ισχυρό όσο ποτέ άλλοτε.

Το πέρασμα μιας τέτοιας θέσης στο Σχέδιο Προγράμματος της ΚΕ φοβάμαι σύντροφοι ότι φωτογραφίζει τους εσωτερικούς της συσχετισμούς.

Μακάρι οι φόβοι μου να διαψευστούν.

Μέχρι τότε όμως θεωρώ καθήκον μου να φωνάζω: ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ Επαγρυπνείτε!!!

ΒΑΣΙΛΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΥ

Μέλος Νομαρχιακού Γραφείου Αρτας

Τελικά οι πολιτικές είναι μόνο δύο

Πάντα τα κείμενα και οι αποφάσεις των συνεδρίων του ΚΚΕ είχαν και έχουν ένα ειδικό βάρος, που ξεπερνά τον συνήθη προβληματισμό, επειδή ακριβώς επρόκειτο για ντοκουμέντα που χαρακτήριζαν τη φυσιογνωμία του Κόμματος για τα επόμενα χρόνια.

Το γεγονός ότι σήμερα, μέσα από τα τρία προσυνεδριακά ντοκουμέντα, αποκαθίστανται μια σειρά θεμελιακές αρχές για το ΚΚΕ (σοσιαλιστικός χαρακτήρας της επανάστασης, δικτατορία του προλεταριάτου κ. ά.) αποτελεί απ' μόνο του θετική εξέλιξη, που οφείλει το 15ο Συνέδριο να ολοκληρώσει και να την επισφραγίσει με τις αποφάσεις του. Η θετική αυτή πορεία, που αποτυπώνεται στα κείμενα, δεν είναι κατά τη γνώμη μου "κεραυνός εν αιθρία". Είναι αποτέλεσμα των επεξεργασιών του Κόμματος, μεταξύ των δύο συνεδρίων, που επιβεβαιώθηκαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στη ζωή και οφείλουμε σήμερα να τις αξιολογήσουμε καλύτερα.

Πιστεύω ότι η θέση του Κόμματος "πέντε κόμματα - δύο πολιτικές" αποτελεί αποκρυστάλλωμα του προβληματισμού σε σχέση με τον πολιτικό χάρτη της χώρας, έτσι όπως διαμορφώθηκε τα τελευταία χρόνια, βασίζεται στη μέθοδο της "συγκεκριμένης ανάλυσης της συγκεκριμένης κατάστασης" και καθορίζει την επιθετική πολιτική του ΚΚΕ, απέναντι στην άρχουσα τάξη και τις πολιτικές της εκφράσεις ή εφεδρείες, που κάθε φορά επιλέγει για να προωθήσει και να εξασφαλίσει τα συμφέροντα και την κυριαρχία της.

Μπορούμε άραγε σήμερα να αμφιβάλλουμε για την ορθότητα αυτής της επιλογής; Μπορούμε να κρίνουμε ότι μας εμπόδισε στο άνοιγμα της πολιτικής μας στους εργαζόμενους και στη νεολαία; Προσωπικά πιστεύω πως όχι.

Η ζωή έδειξε πως στο βαθμό που παλεύουμε ολοκληρωμένα, σε κάθε χώρο, την πολιτική μας, βαθαίνουμε την ανάλυσή μας, αποκαλύπτουμε τις αιτίες που γεννάνε τα προβλήματα και αποδεικνύουμε με συγκεκριμένα επιχειρήματα, τη στάση των άλλων πολιτικών δυνάμεων, η θέση του Κόμματος βρίσκει απήχηση. Εχει αποτελέσματα, δημιουργεί ρήγματα στις συνειδήσεις των εργαζομένων και της νεολαίας, που είναι εγκλωβισμένοι στις συντηρητικές αντιλήψεις κυρίως της σοσιαλδημοκρατίας. Αυτή η θετική εμπειρία έχει ήδη καταγραφεί, σε μια σειρά χώρους, όσο κι αν είναι ακόμα πίσω απ' τις προσδοκίες μας ή τις δυνατότητές μας.

Κάθε υποχώρηση από τη γραμμή "πέντε κόμματα δύο πολιτικές" σημαίνει πισωγύρισμα μπροστά στις δυσκολίες, σημαίνει σ' ένα βαθμό συμβιβασμό με τους αρνητικούς συσχετισμούς και άνοιγμα της πόρτας σε λογικές που δοκιμάσαμε στο παρελθόν και δεν ήταν καθόλου ωφέλιμες, ούτε για το Κόμμα, ούτε πολύ περισσότερο για τον προσανατολισμό του αγώνα της εργατικής τάξης και της νεολαίας.

Σήμερα που οι ηγεσίες της σοσιαλδημοκρατίας, τόσο στο πολιτικό όσο και στο συνδικαλιστικό επίπεδο, έχουν πλήρως ενσωματωθεί και χειραγωγηθεί, από τους υλικούς και ιδεολογικούς μηχανισμούς της άρχουσας τάξης, θα ήταν εντελώς αδιέξοδη μια τακτική απεγκλωβισμού της βάσης της, στη λογική των μίνιμουμ πλαισίων για δύο κύρια λόγους:

1. Θολώνει η πραγματική διαχωριστική γραμμή που υπάρχει στην κοινωνία. Δημιουργεί αυταπάτες όσον αφορά τη δυνατότητα να φτιαχτεί ένα καλύτερο ΠΑΣΟΚ ή ένας καλύτερος και συνεπής "ΣΥΝ", από ομάδες ή ηγετικά πρόσωπα αυτών των κομμάτων που "διαφοροποιούνται" σε επιμέρους ζητήματα. Δε δίνεται η δυνατότητα στον εργαζόμενο να καταλάβει ότι η διέξοδος βρίσκεται έξω από τα κόμματα που ακολουθεί, στο βαθμό που στα πλαίσια μιας ενδεχόμενης συνεργασίας θα καλλιεργείται η αυταπάτη των "δημοκρατικών ή προοδευτικών δυνάμεων".

2. Η εμπειρία του "ΣΥΝ", που ακολουθεί την τακτική αυτή απέναντι στο ΠΑΣΟΚ, δεν έδειξε αυτά τα χρόνια να κάνει και θεαματικά βήματα, όσον αφορά τον απεγκλωβισμό της βάσης αυτού του κόμματος. Μάλλον το ΠΑΣΟΚ έχει απεγκλωβίσει τη βάση του "ΣΥΝ" από τη Θεμιστοκλέους και την οδηγεί άρδην προς τη Χ. Τρικούπη.

Εκτιμώ ότι η επεξεργασία του αντιιμπεριαλιστικού - αντιμονοπωλιακού μετώπου (α/α), που μπαίνει στο Σχέδιο Προγράμματος, αποτελεί ακριβώς την απάντηση στο ερώτημα με ποιο τρόπο θα απεγκλωβίσουμε δυνάμεις, που μπορούν και πρέπει να οδηγηθούν στο πεδίο της όξυνσης της ταξικής πάλης. Πιστεύω ότι στο βαθμό που το μέτωπο θα χτίζεται πάνω σ' ένα πρόγραμμα πραγματικών α/α στόχων πάλης, θα βρίσκουν σ' αυτό την έκφρασή τους χιλιάδες αγωνιστές, που θα κατακτούν την ενότητα δράσης, ανεξάρτητα με τις επιλογές των κομμάτων που μέχρι χτες ακολουθούσαν.

Οι στόχοι του μετώπου πρέπει σαφώς να οριοθετηθούν και να μην αποτελούν κάθε φορά αντικείμενο ερμηνείας ή διαπραγμάτευσης (ποσοτικής ή ποιοτικής), αλλά να κατανοούνται σαν ένα ενιαίο πλαίσιο πάλης. Πλαίσιο, που το ΚΚΕ οφείλει να πρωτοστατεί για τη διεκδίκησή του, διευρύνοντας τον πρωτοπόρο και ηγετικό ρου ρόλο, να βαθαίνει τα αντικαπιταλιστικά χαρακτηριστικά του μετώπου. Να κάνει κάθε φορά καθαρό ότι οριστικά τα προβλήματα της εργατικής τάξης και των συμμάχων της θα λυθούν με την κατάργηση του καπιταλισμού και την οικοδόμηση της σοσιαλιστικής κοινωνίας.

Σε κάθε άλλη περίπτωση, όπου θα κυριαρχήσει η "μερικότητα" και η "αποσπασματικότητα", το πιθανότερο είναι να οδηγηθούμε σε μια λύση "αριστερής" διαχείρισης, πολύ περισσότερο αν απολυτοποιηθεί ο στόχος της ανάδειξης των δυνάμεων του μετώπου στην κυβέρνηση και δεν έχει αποσαφηνιστεί ο ρόλος και οι περιορισμένες δυνατότητές της, αν δε λυθεί το πρόβλημα της εξουσίας.

Είναι γεγονός ότι η άρχουσα τάξη θα κάνει ό,τι μπορεί για να ακυρώσει κάθε εξέλιξη, που θα καθιστά το εργατικό και το ευρύτερο λαϊκό κίνημα, επικίνδυνο για την εξουσία της. Ολα τα κομματικά και κνίτικα μέλη, που είναι διατεθειμένα να συγκρουστούν, έχουν ένα κύριο καθήκον να υλοποιήσουν, για να κάνουν πιο αποτελεσματικό τον αγώνα τους: Να δυναμώσουν την πολιτική και κυρίως την ιδεολογική τους βάση. Αυτό είναι προϋπόθεση για να μπορέσουμε να οξύνουμε το ιδεολογικό μέτωπο και να κάνουμε σαφή τη διαχωριστική γραμμή στην εργατική τάξη - τους αγρότες - τη νεολαία, ανάμεσα στην πολιτική και τη διέξοδο που εξυπηρετεί τα συμφέροντά τους από τη μια και την πολιτική της υποταγής, του συμβιβασμού και της κυριαρχίας της καπιταλιστικής βαρβαρότητας από την άλλη. Γιατί, τελικά, μόνο αυτές οι δύο πολιτικές υπάρχουν και συγκρούονται και καμιά άλλη.

Αυτή η ανάγκη φαίνεται ιδιαίτερα οξυμένη στην ΚΝΕ, όπου δεν καταφέραμε όσο ίσως θα θέλαμε να κάνουμε διακριτή στη νεολαία την πάλη που διεξάγεται ανάμεσα στις δύο πολιτικές, με αποτέλεσμα συχνά να παρουσιάζονται, κάτω από την πίεση, φαινόμενα υποχωρήσεων και συγχύσεων.

Το ιδεολογικό δυνάμωμα των γραμμών μας, μαζί με τη συσσωρευμένη πείρα του Κόμματος, από την πολύχρονη δράση του στα πεδία των ταξικών μαχών, είναι η καλύτερη εγγύηση για να σιγουρέψουμε ότι η τελική έκβαση θα είναι νικηφόρα για την εργατική τάξη και το Κόμμα της.

ΡΑΖΟΥ ΛΟΥΙΖΑ

Μέλος του Γραφείου του ΚΣ της ΚΝΕ

Πάτρα

Σκέψεις και προβληματισμοί

Με την ευκαιρία του διαλόγου που ανοίχτηκε από μέρους της ΚΕ για το 15ο Συνέδριο, θέλω να εκφράσω μερικά ερωτήματα και προβληματισμούς προς την ΚΕ του Κόμματος.

1. Γύρω από το Καταστατικό του Κόμματος και συγκεκριμένα τις υποχρεώσεις, καθήκοντα, αλλά και δικαιώματα που απορρέουν από αυτά, ως τα τώρα, υπήρχε και υπάρχει μια χλιαρή και αποσπασματική, ας μου επιτραπεί η φράση, τακτική αντιμετώπιση του προβλήματος πολλών δυστυχώς μελών που δεν ανταποκρίνονται α) στην καταστατική υποχρέωση σύμφωνα με το άρθρο 4 του Καταστατικού να αγοράζουν καθημερινά και να διαδίδουν το "Ριζοσπάστη" και την ΚΟΜΕΠ, εφόδια ιδεολογικά για το μέλος του κόμματος, αλλά και μέσο οικονομικής στήριξης από ενδεχόμενη αύξηση της κυκλοφορίας, β) την καταστατική υποχρέωση σύμφωνα με το άρθρο 44 για καταβολή της μηνιαίας συνδρομής, όχι λιγότερο από 1% των αποδοχών τους, προτείνω το Κόμμα, δηλαδή το ΚΚΕ, να δει το θέμα με μεγαλύτερη προσοχή και να σταθεί κριτικά απέναντι στα μέλη που, σαν εθελοντικά μέλη που είναι, πρέπει να ανταποκρίνονται στις καταστατικές υποχρεώσεις τους. Βέβαια οι υποχρεώσεις των μελών δεν είναι μόνο αυτές, ανέφερα μόνο δύο, που είναι κατά τη γνώμη μου, βασικές.

2. Θέλω να σταθώ σε μια δίκαιη και ανεκπλήρωτη επιθυμία, ας μου επιτραπεί η έκφραση αξίωση, για εφοδιασμό της κομματικής ταυτότητας των μελών από την αρμόδια Επιτροπή Ελέγχου, ταυτότητα που αποτελεί έμπρακτο τίτλο τιμής για κάθε κομματικό μέλος, πιστεύω ότι εκατοντάδες μέλη φεύγουν από τη ζωή χωρίς να έχουν αποκτήσει αυτόν τον πολυπόθητο έμπρακτο τίτλο τιμής κι αυτό με ευθύνη της αρμόδιας επιτροπής, αλλά και της ΚΕ του ΚΚΕ. Χαρακτηριστικά αναφέρω, για να τονίσω την αξία της κομματικής ταυτότητας, ότι όταν ο αείμνηστος ποιητής μας Γ. Ρίτσος πήρε την κομματική ταυτότητα, το θεώρησε σημαντικό γεγονός.

Αυτά σχετικά με τα εσωκομματικά μας.

3. Με την ευκαιρία της ανάλυσης των 3 σχεδίων, έγινε μια σοβαρή ιδεολογική δουλιά στα μέλη. Εχω τη γνώμη, αυτή η ιδεολογική δουλιά να συνεχιστεί και τα διακοπέντα ιδεολογικά μαθήματα να συμπεριλάβουν το μαρξιστικό εξοπλισμό των μελών γύρω από την αφηρημένη και σαθρή θρησκευτική θεωρία, το ασυμβίβαστο ενός κομμουνιστή να πιστεύει στη θρησκεία και στη μετά θάνατο ζωή. Η θρησκεία υπήρξε γήινο κατασκεύασμα, δεν αποτελεί νομοτελειακό φαινόμενο της φύσης.

4. Σχετικά με τις εναπομείνουσες χώρες του σοσιαλισμού, θέλω να εκφράσω καυτά ερωτήματα και προβληματισμούς. Υπάρχει σοσιαλισμός στη μεγάλη και αχανή χώρα που λέγεται ΚΙΝΑ; Η μήπως είναι ένα προκαταρκτικό στάδιο, όπως συνέβη και στη Σοβιετική Ενωση και να περάσει κι αυτή στα δίχτυα μιας κλίκας, αλλά Γκορμπατσόφ - Γιέλτσιν και ΣΙΑ; Γιατί, πώς εξηγούνται γεγονότα και περιστατικά που δικαιολογούν τα παρακάτω ερωτηματικά;

1. Δεν ψήφισε κατά της κήρυξης πολέμου από τους Αμερικανούς στον Περσικό, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν χιλιάδες άμαχοι από τους αμερικανικούς βομβαρδισμούς ακόμη και σε νοσοκομεία;

2. Δεν ψήφισε κατά, στην απόφαση του ΟΗΕ - όργανο των Αμερικανών και Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών - για αποπομπή της Γιουγκοσλαβίας από τον Οργανισμό, μια χώρα που μετείχε στον αντιφασιστικό αγώνα '41-'45 με χιλιάδες θύματα;

3. Δεν περιφρόνησε την παγκόσμια γνώμη κατακραυγής για απαγόρευση των πυρηνικών δοκιμών, όπως ακριβώς η καπιταλιστική Γαλλία;

4. Σήμερα στην Κίνα ορθώνονται τεράστιοι ουρανοξύστες, δημιούργημα πολυεθνικών εταιριών και γεννάται το ερώτημα πώς αυτές οι πολυεθνικές βασίζονται και επενδύουν τεράστια κεφάλαια με αμφίβολο τέλος; Μήπως έχουν κάποια βάση, όπως π. χ. η ΚΟΚΑ - ΚΟΛΑ και άλλοι στη Σοβιετική Ενωση; Και τελειώνοντας, αναρωτιέμαι, όπως και εκατομμύρια άνθρωποι σκεπτόμενοι ρεαλιστικά, πώς είναι δυνατόν η ηγέτιδα του ιμπεριαλισμού να θεωρεί τη χώρα αυτή του σοσιαλισμού, δηλαδή του πιο άσπονδου εχθρού του ιμπεριαλισμού, μάλλον ευνοούμενο κράτος;

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ Ν. ΚΑΡΑΚΙΤΗΣ

ΚΟΒ Κέντρου Βόλου

• Στο "Ριζοσπάστη" της 6ης του Απρίλη δημοσιεύτηκε άρθρο του σ. Γιάννη Γούση - Ξάνθου με τον τίτλο "Αλλαγή, με πορεία προς το σοσιαλισμό", αντί του σωστού τίτλου που ήταν: "Με πρόγραμμα: Θεμέλιο και Μπούσουλας στους αγώνες μας. Για αλλαγή με πορεία προς το σοσιαλισμό".
• Στο "Ρ" της 21ης του Απρίλη δημοσιεύτηκε άρθρο με τίτλο: "Για τη δουλιά στα συνδικάτα" και όνομα Μεθωνιού - Σκροπίδα - Λετταίου, αντί του σωστού Μεθωνιού - Σκροπίδα Λέττα.