(Αποστολή στην Κωνσταντινούπολη: Μπέρρυ ΤΣΟΥΓΚΡΑΝΗ).- Εφυγαν κι οι τρεις μέσα στον Απρίλη, σα να μην μπορούσε να αντέξει ο ερχομός της άνοιξης αυτά τα χνότα που μύριζαν σχεδόν 150 μέρες θάνατο. Πρώτη - στις 9 Απρίλη και μετά από 147 μέρες απεργίας - έφυγε η Γκιουλσουμάν Ντονμέζ, η μάνα όλων των αγωνιστών, μια 38χρονη φτωχή γυναίκα που καθάριζε σπίτια και σκάλες πλουσίων για να ζήσει τον 11χρονο γιο της Σινάν. Δεν είχε γιο, άνδρα, πατέρα ή αδελφό στις τουρκικές φυλακές. Είχε, όμως, ιδανικά μέσα της που δε γινόταν με κανέναν τρόπο να φυλακιστούν. Γι' αυτά πέθανε. Γι' αυτά άφησε ορφανό το γιο της, γράφοντάς του: «Οταν θα μεγαλώσεις, ελπίζω πως θα με καταλάβεις...». Μετά έφυγε η Τζανάν...