Ανατρέχοντας σε παλαιότερα δημοσιεύματα του Τύπου, βιβλία, αναλύσεις της ΚΟΜΕΠ κλπ., σταχυολογούμε:

Το φθινόπωρο του 1997 ο τότε αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Στρόουμπ Τάλμποτ εκτιμούσε την αξία των αποθεμάτων της περιοχής της Κασπίας σε 200 δισ. δολάρια και χαρακτήριζε την περιοχή ως ζωτικού στρατηγικού συμφέροντος.

Ο Κάσπαρ Γουάινμπεγερ, υπουργός Αμυνας των ΗΠΑ επί Ρήγκαν, δήλωνε πριν μερικά χρόνια ότι αν Μόσχα κυριαρχήσει στην Κασπία, τότε θα έχει πετύχει μια νίκη πιο σημαντική ακόμα και από την επιχειρούμενη διεύρυνση του ΝΑΤΟ προς Ανατολάς.

Ο σύμβουλος επί θεμάτων Εθνικής Ασφαλείας του Προέδρου των ΗΠΑ Κάρτερ, Ζμπίγκνιου Μπρεζίνσκι στο βιβλίο του «Η Μεγάλη Σκακιέρα» (εκδόσεις «Λιβάνη») πραγματεύεται τις γεωστρατηγικές κινήσεις που πρέπει να κάνουν οι ΗΠΑ, στην παγκόσμια «σκακιέρα», ώστε να εξασφαλιστεί η «πρωτοκαθεδρία» τους, ως «πρώτης πραγματικά παγκόσμιας δύναμης».

Τονίζει ότι οι ΗΠΑ πρέπει να διασφαλίσουν μια «ηγεμονία νέου τύπου» στην «Ευρασία». Ετσι αποκαλεί την περιοχή και υπογραμμίζει ότι πρέπει να παραμείνει «για την Αμερική, το κύριο γεωπολιτικό λάφυρο».

«Η νέα Ευρώπη - όπως λέει ο Μπρεζίνσκι - είναι ακόμη υπό διαμόρφωση και για να παραμείνει γεωπολιτικά αυτή η νέα Ευρώπη τμήμα του "ευρω-ατλαντικού χώρου", η επέκταση του ΝΑΤΟ είναι ουσιαστική. Πράγματι - συνεχίζει - μια συνεκτική πολιτική των ΗΠΑ για την Ευρασία ως σύνολο δεν είναι δυνατή, αν η προσπάθεια να διευρυνθεί το ΝΑΤΟ, την οποία προώθησαν οι ΗΠΑ, μπλοκαριστεί και κλονιστεί».

«Η Αμερική - σημειώνει - είναι τώρα ο επιδιαιτητής της Ευρασίας και κανένα σημαντικό ευρασιατικό ζήτημα δεν μπορεί να λυθεί χωρίς τη συμμετοχή της ή με τρόπο αντίθετο στα συμφέροντα της Αμερικής... Χωρίς συνεχή και διευθυνόμενη αμερικανική ανάμειξη, προτού περάσει πολύς χρόνος, οι δυνάμεις της παγκόσμιας αταξίας θα κυριαρχούσαν στην παγκόσμια σκηνή».

Σε ομιλία της στις 11.4.2001, η ειδική απεσταλμένη των ΗΠΑ στην Κασπία για θέματα ενεργειακής πολιτικής, πρέσβειρα Ελίζαμπεθ Τζόουνς διακήρυξε ότι οι στρατηγικοί στόχοι της αμερικανικής πολιτικής στην Κασπία δεν περιορίζονται στον έλεγχο αξιόπιστων ενεργειακών πηγών και διελεύσεων των ενεργειακών προϊόντων στην περιοχή. Επιδιώκουν την προώθηση ενός βαθμού οικονομικής ενοποίησης των κρατών της Κασπίας και της Τουρκίας, σε συνδυασμό με τη διασφάλιση της ηγεμονίας των αμερικανικών μονοπωλιακών ομίλων.

Στις 17 Μάη 2001 ο Τζορτζ Μπους περιέγραφε τη «νέα ενεργειακή πολιτική των ΗΠΑ». Το σχετικό κείμενο εκπόνησε ομάδα εργασίας υπό τον αντιπρόεδρο Ντικ Τσέινι. Δεν είναι τυχαίο ότι με το ζήτημα ασχολήθηκε το υψηλότερο κυβερνητικό κλιμάκιο των ΗΠΑ. Οπως δεν είναι τυχαίο ότι στην κυβέρνηση Μπους υπάρχει πλήθος στελεχών που προέρχονται από τον ενεργειακό τομέα. Π.χ. ο αντιπρόεδρος ήταν διευθύνων σύμβουλος της εταιρίας πετρελαιοειδών «Halliburton», η σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας Κοντολίζα Ράις, μέλος του ΔΣ της «Chevron» και η υπεύθυνη Εμπορίου στο υπ. Οικονομικών Κάθλιν Κούπερ, διευθύντρια ενεργειακών μονάδων του ομίλου «Exxon Mobil».

Ο Μπους έδινε το στίγμα της νέας πολιτικής: «Αν δεν κάνουμε κάτι, η χώρα μας θα καθίσταται όλο και πιο εξαρτημένη από το εισαγόμενο αργό πετρέλαιο, αφήνοντας την ασφάλεια των ενεργειακών μας πόρων στα χέρια ξένων κρατών, ορισμένα από τα οποία δε συμμερίζονται τα συμφέροντά μας».

Μια πρώτη ανάγνωση του σχεδίου «νέας πολιτικής» οδήγησε πολλούς στο να κατηγορήσουν την κυβέρνηση ότι σπεύδει να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα των «Τεξανών πετρελαιάδων», ξεπληρώνοντας προεκλογικά γραμμάτια πολιτικής και κύρια οικονομικής στήριξης. Οντως το σχέδιο έδινε τη δυνατότητα οι προεκλογικοί χρηματοδότες να αυξήσουν τη δραστηριότητά τους εντός ΗΠΑ, την παραγωγή και τα κέρδη τους, ανεξάρτητα από φωνές διαμαρτυρίας για περιβαλλοντική καταστροφή.

Ο Μπους προέκρινε τρόπους αύξησης της εγχώριας παραγωγής γιατί η «υπερβολική εξάρτηση από οποιαδήποτε μορφή ενεργείας, ιδιαιτέρως δε, από μια πηγή του εξωτερικού, μας καθιστά ευάλωτους, εξαιτίας είτε εξάρσεως τιμών είτε μειώσεως των διαθεσίμων αποθεμάτων, είτε στη χειρότερη περίπτωση αντικείμενο εκβιασμού. Στην Αμερική σήμερα εισάγουμε το 52% του πετρελαίου που καταναλώνουμε... ως εκ τούτου πρέπει να παράγουμε περισσότερο εδώ».

Δηλαδή, οι ΗΠΑ και οι βιομηχανίες τους θα αποχωρήσουν από την Ασία; Πέρα από το ζήτημα της αυτάρκειας τίθεται - και πάλι για λόγους εθνικής ασφάλειας, όπως την εννοούν οι ΗΠΑ - το ζήτημα της επιρροής διά του ελέγχου των ενεργειακών πόρων. Θα αφήσουν οι Αμερικανοί ιμπεριαλιστές, τους Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές ή την ηγετική κάστα της Ρωσίας να αλωνίζουν, να επιτυγχάνουν πολιτική ισχυροποίηση, ενεργειακή αυτάρκεια και κερδοφορία, από την εκμετάλλευση των κοιτασμάτων;

Σημειώστε εδώ και την επισήμανση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής ότι τα αποδεδειγμένα αποθέματα της λεκάνης της Κασπίας ανέρχονται στο ίδιο επίπεδο με αυτά των ΗΠΑ.