Μετά από όσα ελέχθησαν εύλογα γεννάται το ερώτημα: Τι ισχύει από πλευράς Διεθνούς Δικαίου, που να προστατεύει την ανθρωπότητα από τη χρήση χημικών και βιολογικών όπλων; Οι προσπάθειες έχουν αρχίσει αρκετά ενωρίς. Η πρώτη Συμφωνία υπεγράφη ήδη το 1874. Ενα σημαντικό βήμα αποτέλεσε το Πρωτόκολλο της Γενεύης του 1925, το οποίο για πολλές δεκαετίες ήταν το μοναδικό διεθνές δεσμευτικό κείμενο ευρείας δεσμευτικότητας. Εγινε γνωστό ότι από τις πρώτες ημέρες του Β` Παγκόσμιου Πολέμου, το Σεπτέμβρη του 1939, οι κυβερνήσεις της Βρετανίας και Γαλλίας διαβεβαίωσαν τον Χίτλερ ( διά του Υπ. Εξωτ. της Ελβετίας) πως ήταν διατεθειμένες να σεβαστούν τη Συνθήκη της Γενεύης. Σε λίγες ημέρες, διά της ιδίας οδού, οι δυο σύμμαχες κυβερνήσεις έπαιρναν ένα αντίστοιχο μήνυμα του Χίτλερ, με το οποίο τις διαβεβαίωνε ότι και αυτός θα τηρούσε τη Συνθήκη της Γενεύης. Βέβαια παρ' όλες αυτές τις διαβεβαιώσεις, η αμοιβαία καχυποψία οδήγησε και τις δυο πλευρές στην τεράστια κινητοποίηση τόσο για την παραγωγή χημικών όπλων όσο και για την αντιμετώπισή τους.

Εκτοτε έχουν γίνει πολλές και χρονοβόρες διαπραγματεύσεις για τη βελτίωση της Συνθήκης, ώστε να συμπεριληφθούν σ' αυτή, εκτός της χρήσης και απαγορεύσεις παραγωγής, αποθήκευσης και διεθνείς έλεγχοι του οπλοστασίου των χωρών. Η τελευταία Συνθήκη που αποτελεί Διεθνές Δίκαιο, υπεγράφη το 1997. Το πρόβλημα όμως είναι ότι πάνω από έναν αιώνα οι Συνθήκες αυτές παραβιάζονται.

Εναν σοβαρό παράγοντα ελέγχου συνιστά και το «Διεθνές Ινστιτούτο Ερευνών για την Ειρήνη», γνωστό ως S.I.P.R.I. που εδρεύει στη Στοκχόλμη και καταγράφει και εκδίδει κάθε χρόνο ντοκουμέντα για την έρευνα, παραγωγή, αποθήκευση και χρήση κάθε μορφής όπλων (πυρηνικών, χημικών, βιολογικών). Σύμφωνα μ' αυτό, είναι αρκετές οι χώρες που διαθέτουν και βιολογικά όπλα.

Οι μικρές χώρες υποστηρίζουν ότι τα χημικά και βιολογικά όπλα είναι οι «οι πυρηνικές βόμβες των φτωχών», από την άποψη ότι το κόστος παραγωγής τους είναι ασύγκριτα μικρότερο από εκείνο της κατασκευής πυρηνικών οπλικών συστημάτων. Αυτό όμως χρησιμοποιήθηκε και σαν πρόφαση των στρατιωτικά ισχυρών να επιβάλουν τη θέλησή τους.

Οσον αφορά τώρα τη σχετική δράση τρομοκρατικών ομάδων, δυο είναι τα μαζικά επιτεύγματά τους. Το πρώτο ότι μόλυναν με σαλμονέλα τη σαλάτα σε μια αλυσίδα εστιατορίων της πόλης Αντιλοπ του Ορεγκον των ΗΠΑ το1984, με αποτέλεσμα να νοσηλευτούν 750 άτομα σε νοσοκομεία.

Το δεύτερο είναι η επίθεση με το νευροτοξικό σαρίν στο μετρό του Τόκιο από τη θρησκευτική αίρεση «Υπέρτατη Αλήθεια» το 1995. Αυτή στοίχισε τη ζωή σε 13 άτομα και έστειλε άλλους 5.500 στο νοσοκομείο. Η αίρεση αυτή για 5 τουλάχιστον χρόνια προσπαθούσε να αγοράσει ή κατασκευάσει βιολογικά όπλα με σκοπό να παραλύσει τη δημόσια διοίκηση της Ιαπωνίας, να εξουδετερώσει το κατεστημένο οπότε θα μπορούσε ευκολότερα να εγκαταστήσει ένα θεοκρατικό καθεστώς. Παρ' όλο όμως το επιστημονικό δυναμικό, τα εκατομμύρια δολάρια και τις χιλιάδες οπαδούς που διέθεταν, το μόνο που κατόρθωσαν ήταν το πολύ μικρό για τα μέτρα τους χτύπημα στο μετρό του Τόκιο.

Αυτό επιβεβαιώνει και την άποψη των ειδικών επιστημόνων ότι χημικές και βιολογικές ουσίες μόνο από χώρες μπορούν να παραχθούν και να χρησιμοποιηθούν.

Ενα άλλο που πρέπει να γίνει ακόμα σαφές είναι ότι οι τρομοκράτες του είδους αυτού δε θα πρέπει να ταυτίζονται με πολιτικά ή απελευθερωτικά κινήματα όπως των Κούρδων, των Παλαιστινίων, των Ιρλανδών ή παλαιότερα της ΕΟΚΑ στην Κύπρο ή των Ελλήνων κατά της χούντας των συνταγματαρχών. Αυτοί με τις βομβιστικές τους επιθέσεις, έστω και θανατηφόρες, επιδιώκουν να τραβήξουν την προσοχή της κοινής γνώμης στο πρόβλημά τους και όχι να σκοτώσουν κόσμο.

Συμπερασματικά από τα ανωτέρω προκύπτει ότι βεβαίως και δεν πρέπει να μηδενίζουμε τον κίνδυνο από αυτές τις πολεμικές ουσίες, αλλά και η καλλιέργεια της τρομο-λαγνείας εξυπηρετεί άλλες πολιτικές και εμπορικές σκοπιμότητες για τις οποίες προετοιμάζουν την κοινή γνώμη προκειμένου να της τις επιβάλουν.

Πηγές:

• J.B. Neilands. «Survey of Chemical and Related Weapons of War». Naturwissenschaften 60, 177-183 (1973).
• Μανουσάκης Γ. «Χημικός και βιολογικός πόλεμος», εκδόσεις Πατάκη 2000.
• Πρακτικά Ημερίδας «Διεπιστημονική Επιτροπή για την απαγόρευση των χημικών και βιολογικών όπλων, Αθήνα 1989».