Ο τίτλος των σημερινών «Διακριτικών» μού ήρθε στη μύτη του μολυβιού, τις προάλλες, την ώρα που διάβαζα στο «Ριζοσπάστη» ένα άρθρο για το θέμα των γερμανικών αποζημιώσεων στα θύματα της ναζιστικής θηριωδίας, που διαπράχτηκε εδώ στη χώρα μας, στα χρόνια 1941-1944, και για τη στάση της ελληνικής κυβέρνησης σε αυτό το ζήτημα.

Οι συγγενείς των θυμάτων του Δίστομου, ενός από τα χωριά-ολοκαυτώματα, που η φασιστική θηριωδία «τα έσβησε απ' το χάρτη» της Ελλάδας (σκότωσαν όλους σχεδόν τους κατοίκους του και το ισοπέδωσαν κυριολεκτικά), προσέφυγαν στα ελληνικά δικαστήρια, δικαιώθηκαν και πήραν την έγκριση του Αρείου Πάγου, να προβούν σε κατάσχεση περιουσιακών στοιχείων του γερμανικού κράτους στην Ελλάδα, για να αποζημιωθούν οι δικαιούχοι. Ομως, η ελληνική κυβέρνηση, με παρέμβαση του ίδιου του πρωθυπουργού, «πάγωσε» τη διαδικασία πλειστηριασμού του Ινστιτούτου Γκαίτε και της Γερμανικής Αρχαιολογικής Σχολής, και με διάφορες προφάσεις και νομικά τερτίπια (βοηθούντος και του προέδρου του Αρείου Πάγου, του κ. Ματθία), εμποδίζει την κατάσχεση και ματαιώνει, στην ουσία, την εκτέλεση της απόφασης για την αποζημίωση των δικαιούχων. Οι ίδιοι οι κυβερνητικοί «φωστήρες» παραδέχτηκαν, ότι αυτό γίνεται για να μη διαταραχτούν οι καλές σχέσεις με τη φίλη και σύμμαχό μας γερμανική κυβέρνηση. Κατόπιν τούτου, αναρωτιέται με εύλογη πικρία και αγανάκτηση κάθε Ελληνας πολίτης: Ο κύριος Σημίτης, που έχει ως σύνθημά του το «πρώτα η Ελλάδα», με ποιον είναι, τελικά, με την Ελλάδα και τον Ελληνα πολίτη, ή με τη Γερμανία και τον κύριο Σρέντερ;

Συμπέρασμα: Η κυβέρνησή «μας» (ο κύριος Σημίτης και όλο το εκλεκτό επιτελείο των «στρατηγών» του), είναι μια κυβέρνηση γραικύλων οσφυοκαμπτών, «που έχουν γλώσσα μόνο για να γλείφουν». Που τη λέξη «όχι» δεν την ξέρουν, όταν βρίσκονται μπροστά στα αφεντικά τους (ντόπια και ξένα). Αντίθετα, τη γνωρίζουν πολύ καλά και τη χρησιμοποιούν κατά κόρον, όταν βρίσκονται απέναντι στον εργαζόμενο λαό και στα δίκαια αιτήματά του. Και το «όχι» τους αυτό «υλοποιείται» κάθε φορά, με την επέλαση των βλοσυρών ΜΑΤατζήδων, που με τα ρόπαλά τους «ξαπλώνουν» τα ογδοντάχρονα γεροντάκια μπροστά στα σκαλιά της Βουλής των Ελλήνων, ή τσακίζουν τα πλευρά των Ελληνόπουλων, που ζητούν «ψωμί, παιδεία, ελευθερία».