Η μαρτυρία του Νίκου Μανιά, σμηναγού ε.α. που ήταν παρών στο θάνατο του Διαμαντή (από το βιβλίο του «Στον ασύρματο της Ρούμελης»):

«Κατά το δειλινό φθάσαμε σιγά σιγά κοντά στα Μάρμαρα. Στην άκρη του αντερείσματος που βρίσκεται ανατολικά τους και που φτάνει μέχρι κάτω στη ρεματιά. Κολλήσαμε σα βδέλλες στο χείλος του αντερείσματος. Ημασταν εγώ, ο Διαμαντής, ο Ηρακλής, ο Γιώργος Σαφάκας, ο Ηλίας Μανούκας, ο Κώστας Καραγιώργος, ο Θανάσης Κούμαρος, ο Θανάσης Σκαλτσάς, ο Γιώργος Ραυτόπουλος, η Μ. Κάιλα, η Τασία Σφήκα (...) κι άλλοι. Κάτω χαμηλά ήταν χαμηλό και γυμνό. Είχε φαγωσιές από βροχές και πλημμύρες. Ο Διαμαντής πιάνει την άκρη της προεξοχής του αντερείσματος που είχε κλίση προς τα κάτω. Παίρνει ένα οπλοπολυβόλο και μαζεύει μερικές σφαίρες και κάθεται μόνος του εκεί σκοπευτής.

Ηταν ηλιοβασίλεμα. Ακουστήκαν κάτι φωνές πιο πάνω. Βλέπουμε τρεις στρατιώτες να 'ρχονται προς τα κάτω, δηλαδή προς το μέρος μας, ψάχνοντας στους θάμνους. Ο ένας ξέκοψε και συνέχισε να βαδίζει προς το μέρος μας. Σταμάτησε λίγο πιο πάνω και είπε στους άλλους δυο που τον περίμεναν πως δεν είδε τίποτα. Γύρνα, του λένε εκείνοι. Γύρισε εκείνος και πήγαινε προς τα πάνω. Ετοιμοι ήμασταν να ρίξουμε. Κρατήσαμε την ανάσα μας. Μας έμεινε τώρα ο θάνατος. Ολη τη νύχτα βαδίζαμε. Πέφτουμε κάτω στη ρεματιά και βρισκόμαστε σχεδόν στο ίδιο μέρος. Τα πόδια δεν κρατούν άλλο. Ο ένας σέρνει τον άλλο.

Βρεθήκαμε στην ανατολική πλευρά του αντερείσματος. Στην πλαγιά που κατέληγε κάτω ανατολικά στη μεγάλη ξηρορεματιά κι άρχιζε το βουνό της Οίτης. Να φανταστείτε πως απ' το ύψωμα του αντερείσματος μέχρι τη μεγάλη ρεματιά ήταν δεν ήταν 600 μέτρα. Εμείς ήμασταν στο μέσο. Είχε γουπατάκια γυμνά με φτέρες, είχε και έλατα, κέδρα κι άλλους θάμνους. Αυτό το μέρος λέγεται Αϊ - Γιάννης. Τρυπώσαμε μέσα στα ελατάκια και τις ψηλές φτέρες.

Ηταν η καταραμένη μέρα, 21 Ιούνη 1949. Βλέπουμε κάτω στο δρόμο στρατό με μεταγωγικά. Περνούσαν τη ρεματιά και τραβούσαν προς την Καστριώτισσα. Χαρήκαμε. Είπαμε μέσα μας πως φεύγουν και θα τη γλιτώσουμε. Αμ δε. Αξαφνα βλέπουμε να σταματούν, να κάνουν μεταβολή και να γυρίζουν πίσω. Πώς και γιατί έγινε αυτό δεν ήταν δύσκολο να το καταλάβουμε. Κάποιος μας έφυγε, πήγε παραδόθηκε και μαρτύρησε πως ήμασταν σ' αυτό το μέρος. Ακουσα το Διαμαντή να λέει στον Σαφάκα:

- "Κοίτα ρε Γιώργο ποιος μας λείπει".

Και πράγματι, έλειπε μια αγωνίστρια. Δεν βάσταξε άλλο το φριχτό μαρτύριο.

- "Α τη στρίγγλα", είπε ο Διαμαντής. "Μας πρόδωσε".

Δεν άργησαν να φτάσουν από πάνω απ' το αντέρεισμα, που ήταν μυρμήγκια ο στρατός, μαζί με σκυλιά που γάβγιζαν. Το πήραν παγανιά. Αρχιζαν να φωνάζουν. Εδώ κάτω είναι, έλεγαν και τα σκυλιά γάβγιζαν μαζί τους. Εκείνη την κρίσιμη ιστορική στιγμή, γίνεται μικρό συμβούλιο σ' αυτό το αλωνάκι με τις φτέρες που ήμασταν όλοι μαζεμένοι και πανικοβλημένοι.

Ο Διαμαντής, ο Ηρακλής, ένας Θύμιος, ο Ραυτόπουλος κι εγώ, λέμε τι πρέπει να κάνουμε.

- "Τα όπλα στα χέρια", λέει ο Διαμαντής, "δε θα πάμε προς τα κάτω γιατί είναι πιασμένο, ούτε καταπάνω γιατί είναι γεμάτο στρατό. Θα βαδίσουμε παράλληλα να βγούμε στη βρύση που πάει για Καστριώτισσα και να ξεφύγουμε. Στο δρόμο αυτό θα πολεμήσουμε κι όποιος γλιτώσει. Εσύ Νίκο", γυρίζει και μου λέει ο αετός, "πήγαινε καμιά 50αριά μέτρα πιο πέρα κι ό,τι δεις να 'ρθεις να το πεις".

Ετσι κι έγινε. Πήγα σιγά σιγά. Κάθομαι πίσω από ένα έλατο. Πιο πέρα στα 30-40 μέτρα βλέπω ένα στρατιώτη. Κοίταγα και κρυβόμουν. Κοίταγε κι εκείνος και κρυβόταν. Παίζαμε κρυφτούλι. Τρέχω και λέω στον Διαμαντή.

- "Αρχηγέ είναι κι από μπροστά μας".

Ωσπου να τα πω αυτά, πλάκωσαν από πάνω με φωνές, χουγιαχτά, σκυλιά και θόρυβο. Γελούσαν.

- "Εδώ είναι ρε παιδιά".

Και τι δεν άκουγες. Πανικός. Οι περισσότεροι κάναμε τον κατήφορο. Την ώρα εκείνη ακούστηκε ένας πυροβολισμός. Κι ένα "ωχ". Μπορεί να σκοτώθηκε τότε ο Διαμαντής, μπορεί και όχι, να σκοτώθηκε αργότερα γιατί οι πυροβολισμοί αυξήθηκαν. Μπορεί και να τους αντιστάθηκε. Μπορεί το "ωχ" να ήταν άλλου. Ποιος τον σκότωσε; Μπορεί αυτοί ή κανένας δικός μας. Δεν ξέρω, ούτε μπορώ να πω με σιγουριά. Ακουσα τον πυροβολισμό και το "ωχ". Αυτό το λέω υπεύθυνα και είναι αληθινό γεγονός κι ας το κρίνει η ιστορία».