Ο ελληνικός λαός καλείται να ασκήσει το εκλογικό του δικαίωμα και να εκλέξει την κυβέρνηση που θα καλυτερεύσει τη ζωή του και την καθημερινότητά του, θα βάλει τη χώρα σε τροχιά ευημερίας. Δυστυχώς όμως η χώρα μας είναι αφενός υπό τον έλεγχο του ολοκληρωτικού μηχανισμού της ΕΕ και αφετέρου στρατιωτικού καθώς τα στρατεύματα ελέγχονται από το ΝΑΤΟ και η χώρα εμπλέκεται ενεργά στα πολεμικά του σχέδια. Για ακόμη μια φορά έχει τεθεί στο λαό μας το ψευδές, δήθεν πολωτικό δίλημμα της επιλογής ανάμεσα σε κόμματα που κυβέρνησαν τη χώρα και την οδήγησαν στην καταστροφή της. Και οι διαδοχικές κυβερνήσεις των ΝΔ - ΠΑΣΟΚ που με τις πολιτικές τους δημιούργησαν τεράστια ελλείμματα, η δήθεν αριστερή κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ εφάρμοσε τις ίδιες πολιτικές που υπερασπίζονται και υπερψήφισαν τα συνεργαζόμενα ουσιαστικά με αυτήν κόμματα. Στην πραγματικότητα, τα καθεστωτικά κόμματα διαχειρίζονται την κατοχή της χώρας μας στο όνομα μιας ευρωπαϊκής ιδέας, που δεν υφίσταται.

Οι πρόσφατες επιλογές και η τιμωρητική ψήφος του ελληνικού λαού, μας έχει παγιδέψει, με αποτέλεσμα, στην ουσία, την τιμωρία του ίδιου μας του εαυτού, γιατί ο κάθε επόμενος αποδεικνύεται χειρότερος και πιο καταστροφικός από τον προηγούμενο. Ομως, γνωρίζουμε πια και τέτοια επαναλαμβανόμενα λάθη μάς καθιστούν υπεύθυνους για τις αποφάσεις μας. Δεν τίθεται δίλημμα λοιπόν, καθώς η μόνη πραγματική και σθεναρή αντιπολίτευση στο ελληνικό Κοινοβούλιο είναι το ΚΚΕ, είναι το μόνο κόμμα που έχει αντιστρατευτεί τις αδηφάγες πολιτικές της ΕΕ και έχει προασπίσει με αγώνες τα δικαιώματα του ελληνικού λαού στο σύνολό του, τόσο ιστορικά, όσο και απ' αρχής της ένταξης της χώρας στην ΕΕ.

Στηρίζουμε ένα κόμμα το οποίο υπερασπίζεται και αγωνίζεται για το δίκιο του απλού, καθημερινού εργαζόμενου αγωνιστή. Ενα κίνημα με σταθερή θέση και άποψη. Η κοινωνία βρίσκεται σε σύγχυση, έχει χάσει τις αρχές της ηθικής, της λογικής, της αλληλεγγύης. Βαδίζει σχεδόν με μια «αυτοκαταστροφική» αδιαφορία στο άδικο, στον πόνο και την ταλαιπωρία του συνανθρώπου μας, σε μας τους ίδιους. Η φτώχεια και ο πλούτος μεθοδικά μεγεθύνονται με τεράστια ανισότητα και εις βάρος καθημερινών βιοπαλαιστών.

Εχουμε συμφιλιωθεί και αποδεχτεί την εικόνα του νεκρού μετανάστη, του πνιγμένου ή του βομβαρδισμένου - κομματιασμένου παιδιού, που μετά το θάνατό τους γίνονται για λίγο ήρωες πριν περάσουν στη λήθη, όλοι εμείς οι μη εμπλεκόμενοι, προς το παρόν, ή καλύτερα θα έλεγα οι εμμέσως εμπλεκόμενοι, γιατί ακόμα και η αδιαφορία, η μη αντίδραση είναι ένας έμμεσος τρόπος εμπλοκής, στρέφουμε το κεφάλι απ' την άλλη πλευρά και ξαναγυρνάμε στην καθημερινότητά μας, έχουμε αποδεχτεί το «τέρας» της καταστροφής και της υποτίμησης της αξίας της ζωής. Το μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη, μια πληγή που το κέρδος των λίγων δεν την αφήνει να επουλωθεί. Και τι να πούμε για την καταπάτηση των εργασιακών δικαιωμάτων και ελευθεριών... Στον ιδιωτικό τομέα οι περισσότεροι δεν τολμούν να απεργήσουν, να διεκδικήσουν, ούτε καν να εκφράσουν την αντίθετη - προς τα συμφέροντα του εργοδότη - άποψη, αυτομάτως μπαίνουν στο στόχαστρο με τακτικές που θυμίζουν άλλους, μαύρους καιρούς. Η κατάργηση του κοινωνικού κράτους, των εργατικών δικαιωμάτων και η ιδιωτικοποίηση της χώρας καθιστούν τον ελληνικό λαό παρία στη χώρα του και του στερούν την ελευθερία του. Πονάς, υποφέρεις, θυμώνεις, θες να αντιδράσεις, μόνος όμως δεν μπορείς, δεν θα σ' αφήσουν, τι θα κάνεις; Γνωρίζεις πια. Θα το αποδεχθείς αυτό που τόσο σε καταθλίβει, που σε πνίγει κάθε μέρα, αποδεχόμενος το πολύ σκληρό πρόσωπο της «διαμορφωμένης» πραγματικότητας; Αυτός ο κόσμος πρέπει ν' αλλάξει... προς το καλύτερο, με στόχο το καλό των πολλών, όλων και όχι των λίγων!

Στηρίζουμε το ΚΚΕ, το Κόμμα των πολλών, των μη προνομιούχων και των αγώνων, κόντρα στον εθνικισμό και τον επικίνδυνα εξαπλωμένο ισοπεδωτικό φασισμό, ενάντια στον εθνικό και πνευματικό ακρωτηριασμό, το Κόμμα της στήριξης του πολιτισμού και της πολιτιστικής μας κληρονομιάς, το Κόμμα της δωρεάν Παιδείας και περίθαλψης, του κοινωνικού κράτους και των εργατικών δικαιωμάτων, της δικαιοσύνης.

Θέλω να με εκπροσωπήσει για να ενδυναμωθεί η φωνή μου. Αλλωστε, η βασική πολιτική θέση του καλλιτέχνη είναι να στέκεται ανάμεσα και δίπλα στο λαό, τον απλό πολίτη, να εκφράζει τα καθημερινά συναισθήματά του και να τον τροφοδοτεί με αυτογνωσία, θάρρος και αισιοδοξία.