«Είμαστε ριζικά αντίθετοι και θα παλέψουμε με τις δυνάμεις που έχουμε κατά της ελληνικής συμμετοχής σε έναν τέτοιο πόλεμο και θα παλέψουμε επίσης - πιστεύουμε ότι δεν είμαστε μόνοι μας - οι νόμοι που ψήφισε η ελληνική κυβέρνηση και η ΕΕ να μείνουν μόνο στα χαρτιά και να μην περάσουν στην πράξη και δε θα περάσουν με την απειθαρχία και την απείθεια γενικά σε αυτούς τους νόμους». Τα παραπάνω τόνισε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα, στη διάρκεια της παρέμβασής της, στην προ ημερήσιας διάταξης συζήτηση που έγινε χτες στη Βουλή αναφορικά με τον πόλεμο στο Αφγανιστάν. Ολόκληρη η ομιλία της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ είναι η παρακάτω:

«Κατά τη διάρκεια της ομιλίας του Κ. Σημίτη αναρωτήθηκα γιατί αισθάνθηκε την ανάγκη να διαβεβαιώσει για άλλη μια φορά από αυτό το βήμα την ηγεσία των ΗΠΑ ότι είναι σύμμαχος, συνεργός και συμμέτοχος σε κάθε επιλογή και απόφασή της.

Αναρωτήθηκα αν υπήρξε περίπτωση τα τελευταία χρόνια, την τελευταία δεκαετία που η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ εξέφρασε, όχι άρνηση σε κάποια πολιτική επιλογή της κυβέρνησης των ΗΠΑ, αλλά έστω κάποια ένσταση και κάποιο προβληματισμό.

Καταλήγω στο συμπέρασμα και ελπίζω να μην είναι αυθαίρετο ότι ο πρωθυπουργός αισθάνθηκε αυτή την ανάγκη γιατί νιώθει κάποιες ενοχές, επειδή δεν κατάφερε η κυβέρνηση να περάσει στον ελληνικό λαό ή σε ένα πολύ μεγάλο μέρος του, την άποψη ότι ο πόλεμος που διεξάγεται στο Αφγανιστάν και που έχει σαν στόχο και άλλες χώρες, είναι ένας άλλος ιερός πόλεμος των ελεύθερων, ανοιχτών και δημοκρατικών κοινωνιών όπως λέγεται προς όφελος των λαών, της ειρήνης, ένας πόλεμος κατά της τρομοκρατίας.

Πραγματικά ο ελληνικός λαός έχει μια σημαντική παρακαταθήκη πείρας που λειτουργεί σήμερα σαν αυτόματος πιλότος. Ξέρει πολύ καλά ότι έχει ακούσει από στόματα κυβερνήσεων που προέκυψαν από το κοινοβούλιο, αλλά και συνταγματαρχών ότι η βία και ο πόλεμος αξίζουν όταν πρόκειται άλλες φορές να νικήσουν τον κομμουνιστικό κίνδυνο, άλλες φορές να υπερασπίσουν τα δικαιώματα των μειονοτήτων, άλλες φορές να υπερασπίσουν τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Δε με εξέπληξε επίσης η τοποθέτηση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης ο οποίος λίγο - πολύ καθαγίασε αυτόν τον πόλεμο, δε βρήκε κουβέντα να πει για τίποτα και για τους αντιδημοκρατικούς νόμους που σήμερα ψηφίζονται σωρηδόν και για τα αθώα θύματα του πολέμου. Δεν είναι μόνο αθώα και τραγικά τα θύματα του τρομοκρατικού πλήγματος, αλλά υπάρχουν και αθώα θύματα σε αυτόν τον πόλεμο. Περιορίστηκε απλώς να υπογραμμίσει ότι η ΝΔ είναι πιο ικανή στην άσκηση της ίδιας πολιτικής αλλά συστηματικά και επιμελημένα προσπαθεί να αξιοποιήσει τη λαϊκή δυσαρέσκεια προς όφελός της».

«Δε θα συμφωνήσω», συνέχισε η ομιλήτρια, «με αυτό που ειπώθηκε ότι η 11η Σεπτέμβρη γύρισε σελίδα ή μάλλον μας έβαλε σε μία καινούρια πραγματικότητα, ότι τα πάντα άλλαξαν και τίποτε δε μοιάζει με το χθες, χωρίς να υποτιμήσει κανείς, ότι εκείνη η ημέρα άνοιξε το δρόμο οπωσδήποτε και σε καινούρια προβλήματα και σε καινούρια γεγονότα. Δηλαδή η σελίδα που γράφει 9 ή 10 Σεπτέμβρη και γενικά οι προηγούμενες σελίδες δεν είχαν πόλεμο, δεν είχαν βία, δεν είχαν ανθρώπινα θύματα, δεν είχαν αδικία κατά λαών; Δεν είχαν αντιθέσεις και ανταγωνισμούς ανάμεσα στις ηγετικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις του κόσμου για το κέρδισμα σφαιρών επιρροής ή για την κατάκτηση ή επανακατάκτηση χωρών που ξεχωρίζουν για τις πλούσιες ύλες ή για στρατηγικό πέρασμα;

Εμείς πιστεύουμε ότι ο πόλεμος που εξαπολύθηκε με πρόσχημα την τρομοκρατία δε θα μπορούσε να γίνει έτσι όπως έγινε και δε θα έφτανε σε τέτοια άκρα, χωρίς να είναι και τα τελευταία, αν δεν υπήρχαν τα γεγονότα της τελευταίας δεκαετίας - για να μην κάνω προηγούμενες αναφορές - από τον πόλεμο στον Κόλπο, την προγραμματισμένη και σκόπιμη διάλυση της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας, ανεξαρτήτως των εσωτερικών παραγόντων, τον πόλεμο της Βοσνίας, την τραγική κατάσταση που υπάρχει στη γειτονική μας ΠΓΔΜ, το Κόσσοβο, το Παλαιστινιακό, αλλά και τις αρνητικές εξελίξεις στο Κυπριακό.

Επομένως, νέα σελίδα μιας ίδιας ιστορίας και ενός ίδιου βιβλίου που διαβάζουμε κατά τη διάρκεια και του 20ού αιώνα και των αρχών του 21ου, μόνο που οι τελευταίες του σελίδες είναι πραγματικά πιο μαύρες και θα είναι ακόμη πιο μαύρες αν οι λαοί δεν καταφέρουν να παρέμβουν βάζοντας κάποια τροχοπέδη, σοβαρά εμπόδια σε αυτές τις εξελίξεις.

Μήπως η έννοια της αυτοδικίας γεννήθηκε στις 11 του Σεπτέμβρη; Τα ίδια επιχειρήματα της αυτοδικίας πρόβαλαν οι ΗΠΑ, η Γερμανία, η Μεγάλη Βρετανία και συνολικά η ΕΕ στο διακηρυγμένο και πραγματοποιημένο βρόμικο πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας.

Αυτό που μπορούμε να δούμε είναι ότι τα επιχειρήματα διαφοροποιούνται ελαφρώς και οι στόχοι παραμένουν οι ίδιοι.

Για εμάς η τρομοκρατία ως αντίληψη και ως πρακτική, όπως την έχουμε γνωρίσει τα τελευταία χρόνια, έχει χάσει την όποια αθωότητα μπορούσε να είχε ως αντίληψη και πρακτική στο τέλος του 19ου αιώνα ή και ακόμη σε μερικές περιοχές της Γης κατά τη διάρκεια του 20ού αιώνα. Κυριολεκτικά έχασε την αθωότητά του λάθους, της σύγχυσης, της παραπλάνησης και της απειρίας.

Δεν ξέρω εάν υπάρχει τέτοια τρομοκρατική οργάνωση σήμερα στον κόσμο - πιθανόν να υπάρχει και εμείς να μην τη γνωρίζουμε - που να μην έχει άμεση ή έμμεση σχέση με την κρατική τρομοκρατία, με τις μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ και όχι μόνο. Δεν ξέρω εάν υπάρχει ομάδα με τέτοιες αντιλήψεις τύπου Αλ Κάιντα, τύπου Μπιν Λάντεν που να μην έχει προσφερθεί ή να μην έχει αξιοποιηθεί για τις υπηρεσίες εξαπόλυσης του πολέμου, του εμπάργκο, της δημιουργίας διάφορων παλιών και νέων στρατιωτικών μηχανισμών, μηχανισμών βίας, αστυνομικών δικαστικών ή ό,τι άλλο».

«Εμείς αβίαστα μπορούμε να πούμε», σημείωσε στη συνέχεια η Αλέκα Παπαρήγα, «ότι είμαστε πάντα - και τώρα ακόμη περισσότερο - με τη μεριά των λαών. Είμαστε με τους λαούς, όπως ο αμερικανικός λαός, που ζει σε μία χώρα που έχει όχι αποκλειστική βεβαίως, αλλά βασική ευθύνη για τον πόλεμο και τη βία πάνω στη γη. Είμαστε με το γερμανικό λαό, ανεξάρτητα από την πολιτική της ηγεσίας της Γερμανίας, της Μεγάλης Βρετανίας και των άλλων χωρών.

Είμαστε λοιπόν με τους λαούς, είτε αυτοί ανήκουν στις πλούσιες χώρες, όπως λέγονται, είτε ανήκουν στις φτωχές, είτε ζουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο τα μεγάλα προβλήματα που έχουν σχέση με το διευρυνόμενο χάσμα ανάμεσα στις πλούσιες και φτωχές χώρες.

Ας μου επιτραπεί να καταθέσω και έναν προβληματισμό που είναι πεποίθηση βεβαίως του ΚΚΕ:

Τι προσφέρει όλος αυτός ο προβληματισμός περί του ότι η τρομοκρατία εμφανίζεται εκεί που διευρύνεται το χάσμα ανάμεσα στις πλούσιες και τις φτωχές χώρες; Προσφέρει κατά τη γνώμη μας αυτός ο προβληματισμός, διότι και όταν κάποιοι δε θέλουν να το ομολογήσουν, δημιουργούν ενόχους και ενοχές ανάμεσα σε λαούς που διεκδικούν να πάψουν να είναι τόσο φτωχοί και να πάψουν να έχουν τέτοια προβλήματα.

Τι προσφέρει αυτός ο διαχωρισμός, από εκεί οι πλούσιες και από εκεί οι φτωχές χώρες; Μήπως στις λεγόμενες πλούσιες χώρες δεν υπάρχει διευρυνόμενη φτώχεια; Μήπως στις λεγόμενες φτωχές χώρες δεν υπάρχουν πλούσιοι - μέσα σε αυτές τις χώρες - και μάλιστα πολύ προκλητικός πλούτος; Και ενδεχομένως να είναι ακόμα πιο προκλητικός στην εμφάνισή του και ίσως και στις διαστάσεις του από τον πλούτο που υπάρχει σε ορισμένες ονομαζόμενες πλούσιες χώρες.

Κατά τη γνώμη μας αυτός ο διαχωρισμός όσο και αν στηρίζεται σε ένα διαφορετικό επίπεδο ανάπτυξης των χωρών είναι ένας ύποπτος και πλαστός διαχωρισμός, διότι πάει να διαιρέσει τους λαούς την ίδια ώρα που απορρίπτει το διαχωρισμό των λαών και το διαχωρισμό των πολιτισμών, πάει να διαχωρίσει τους λαούς όπως επανειλημμένα έκανε ο πρωθυπουργός ανάμεσα στους λαούς που ζουν στις "ελεύθερες ανοιχτές και δημοκρατικές κοινωνίες" και στους λαούς που ζουν στις "καθυστερημένες" και κατά συνέπεια "κλειστές κοινωνίες"».

«Θα ήθελα», τόνισε παρακάτω η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, «περισσότερο να επικεντρώσω την προσοχή σε ορισμένα ζητήματα που κατά τη γνώμη μας πέρασαν από ορισμένες τοποθετήσεις, ιδιαίτερα του Συνασπισμού, αλλά χωρίς να περάσει, κατά τη γνώμη μας, το τι πρέπει να γίνει και τι πρέπει να διεκδικήσει ο ελληνικός λαός.

Για μας, ένα μείζον ζήτημα είναι η ελληνική συμμετοχή σε αυτόν τον πόλεμο. Το θέμα αυτό δε συζητήθηκε για μία ακόμα φορά στη Βουλή, δεν έγινε ουδεμία συζήτηση. Και με αυτήν την έννοια όσο και εάν είναι χρήσιμη και αυτή η συζήτηση, παίρνει και έναν ακαδημαϊκό χαρακτήρα. Δε συζητήθηκε καθόλου η ελληνική συμμετοχή σε έναν άδικο πόλεμο, σε έναν επιθετικό πόλεμο με πρόσχημα την τρομοκρατία.

Η ελληνική συμμετοχή έχει και τις δικές της παράπλευρες - ας χρησιμοποιήσω αυτόν τον όρο - σοβαρές και σημαντικές συνέπειες. Αναμφισβήτητα δεν είναι η πρώτη φορά που η Ελλάδα συμμετέχει και δεν είναι η πρώτη φορά που έχει διακηρυχτεί και από το ΠΑΣΟΚ και από τη ΝΔ ότι "εμείς θα συμμετέχουμε παντού". Δεν είναι η πρώτη φορά που έχουν κατατεθεί ενστάσεις γι' αυτήν τη συμμετοχή ακόμα και από βουλευτές του κυβερνητικού κόμματος και - αν δεν κάνω λάθος - έχω ακούσει ορισμένους προβληματισμούς από μεμονωμένους βουλευτές και από το χώρο της ΝΔ.

Το θέμα είναι όμως το "διά ταύτα". Τι πρέπει να γίνει, τι ζητάμε: Εμείς λέμε καθαρά ότι, όποιο κόστος μπορεί να συνεπάγεται αυτό συνολικά για την Ελλάδα, θεωρούμε ότι το κόστος συμμετοχής είναι πολύ μεγαλύτερο, είναι τραγικό. Κι αν θέλετε είναι ένας ογκόλιθος, εμπόδιο στην προσπάθεια που πρέπει να γίνει για την ειρήνη, για την κατάργηση όλων εκείνων των εκστρατειών που έχουν σαν στόχο τη ληστεία σε βάρος λαών, τη ληστεία σε βάρος πλουσίων περιοχών της Γης. Δεν είναι καθόλου περίεργο ότι υπάρχουν περιοχές στη Γη που όσο πλούσιες είναι, τόσο μεγαλύτερη φτώχεια έχουν.

Συγκεκριμένα, εμείς τι θέλουμε να αναδείξουμε: Η Ελλάδα μετέχει σε αυτόν τον πόλεμο ενεργότατα όχι μόνο με πολιτικά μέσα, όχι μόνο ψηφίζοντας τους αντιδημοκρατικούς νόμους με το πρόσχημα της δημοκρατίας, αλλά συμμετέχει με στρατιωτικές δυνάμεις, με στρατιωτικά μέσα. Και μάλιστα ο υπουργός Αμυνας έχει αφήσει ανοιχτό το θέμα της πιο μαζικής συμμετοχής. Συμμετέχοντας όμως κάνει ένα καινούριο βήμα υπέρ της μετατροπής τού πάντα αμυντικού δόγματος των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων σε άκρως επιθετικό - ανάλογα με το πώς προστάζουν οι σύμμαχοι - στη ΝΑΤΟποίηση των Ενόπλων Δυνάμεων, στη ΝΑΤΟποίηση σημαντικών τμημάτων και χώρων των Ενόπλων Δυνάμεων.

Αυτό συνεπάγεται μεγάλους κινδύνους και για την ακεραιότητα της χώρας και για τα ελληνικά συμφέροντα. Και αυτό γιατί έχει φανεί ότι η συμμετοχή της χώρας σε μια επιθετική συμμαχία κάθε άλλο παρά της δίνει τη δυνατότητα να είναι σίγουρη για την ακεραιότητά της και για τα σύνορά της. Αλλωστε ξέρουμε πάρα πολύ καλά ότι και μέσα στα πλαίσια του ΝΑΤΟ υπάρχει η επίσημη ανοχή, αν όχι παρότρυνση αμφισβήτησης κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας και συνόρων στο Αιγαίο, γνωρίζοντας επίσης πόσο τα πράγματα θα περιπλακούν με τις εξελίξεις όχι μόνο στο δήθεν μακρινό μας Αφγανιστάν αλλά και στα Βαλκάνια.

Θα ήθελα να απαριθμήσω γνωστά πράγματα, αλλά πιστεύουμε ότι θα πρέπει για άλλη μια φορά να ειπωθούν και από το βήμα της Βουλής.

Είμαστε αντίθετοι και θεωρούμε άκρως επικίνδυνη, και με τη λογική των αντιποίνων, την ελληνική συμμετοχή που εκφράζεται με την παρουσία των βάσεων της Σούδας και του Ακτιου, που βρίσκονται στην υπηρεσία και χρήση αμερικανονατοϊκών επιχειρήσεων στον Κόλπο, στη Μέση Ανατολή. Και το ίδιο πια ισχύει για πολλά λιμάνια της χώρας, για αεροδρόμια και για αεροδιαδρόμους.

Είμαστε αντίθετοι για το πλοίο που παίρνει μέρος στη μόνιμη ναυτική δύναμη του ΝΑΤΟ στη Μεσόγειο, ενώ βρίσκεται σε ετοιμότητα να μεταβεί στην Αραβική Θάλασσα. Ξέρουμε πάρα πολύ καλά ότι ο πόλεμος στο Αφγανιστάν δε σταματάει.

Είμαστε αντίθετοι για τα δέκα πλοία του Πολεμικού Ναυτικού που κάθε στιγμή είναι διαθέσιμα. Για την υποστήριξη με ελληνικό πλήρωμα των αμερικανικών αεροπλάνων AWAKS στην περιοχή των ΗΠΑ.

Για τη διάθεση στο ΝΑΤΟ μοίρας "F-16" με είκοσι αεροπλάνα. Για το Γ' Σώμα Στρατού στη Θεσσαλονίκη που έχει μετεξελιχθεί σε ΝΑΤΟικό στρατηγείο. Παράλληλα είναι διαθέσιμο το Β' Σώμα Στρατού με έδρα τη Βέροια, στο οποίο υπάγονται όλες οι ταχυκίνητες μονάδες των Ενόπλων Δυνάμεων.

Στα πλαίσια της ΕΕ ο Ελληνας υπουργός Αμυνας πλειοδότησε σε προσφορά. Διαθέτει από τις Ενοπλες Δυνάμεις 6.500 άτομα, στον ευρωστρατό, ο οποίος έχει διακηρυχτεί ότι θα σταλεί και εκτός Ευρωπαϊκής Ενωσης για αντιμετώπιση εστιών. Διατίθενται λοιπόν 6.500 άτομα από το Στρατό ξηράς. Το Πολεμικό Ναυτικό θα διαθέσει οκτώ πλοία, τρία αμφίβια σκάφη, δύο βοηθητικά και ένα αεροπλάνο ναυτικής συνεργασίας. Η Αεροπορία 42 μαχητικά αεροσκάφη, τέσσερα μεταγωγικά, μία συστοιχία πυραύλων "Πάτριοτ" και δύο μονάδες αντιαεροπορικών πυραύλων μέσου βεληνεκούς.

Και για να μην επεκταθούμε στις πιέσεις που γίνονται στην ελληνική κυβέρνηση με αφορμή, με αιτία και με "όχημα" τους Ολυμπιακούς Αγώνες να διαθέσει δύναμη 12.000 στρατού για την εσωτερική αστυνόμευση γεγονός που συμβάλει στην εδραίωση και την εξοικείωση της αποφασισμένης ήδη αλλαγής του αμυντικού δόγματος των Ενόπλων Δυνάμεων που δε γίνεται μόνο επιθετικό εκτός συνόρων - εμείς αυτό δεν το θέλουμε καθόλου - αλλά και επιθετικό εντός ελληνικών συνόρων. Προσθέτουμε τη συμμετοχή στην ευρωαστυνομία με 180 άνδρες και τέλος τη συμφωνία σε όλα τα νέα νομοθετικά μέτρα που παίρνει η ΕΕ με κύριο στόχο το λαϊκό κίνημα. Οχι μόνο το αντιπολεμικό κίνημα, αλλά κάθε κίνημα το οποίο θέλει να αλλάξει το "στάτους κβο" στο εσωτερικό μιας χώρας.

Θα ήθελα να προσθέσω και το εξής ζήτημα:

Μπορεί να πει η κυβέρνηση ότι όσο πιο πολύ συμμετέχουμε και όσο πιο βαθιά μπαίνουμε σε έναν επιθετικό πόλεμο τόσο εξασφαλισμένη είναι η ακεραιότητα της χώρας και τα σύνορά της. Η ιστορία της ανθρωπότητας έχει δείξει ότι κυβερνήσεις και κράτη που καταπιέζουν ξένους λαούς δεν είναι καθόλου φιλειρηνικά και ανθρώπινα για το εσωτερικό των λαών. Αλλά ακόμη και εάν αυτό το πιστεύουν οι σύμμαχοι και οι συνασπισμοί που σήμερα γίνονται κάθε άλλο παρά ενδιαφέρονται για να διασφαλίζουν τους λαούς των συνασπισμών αυτών. Αλλωστε αυτός ο περίφημος ασταθής και εύθραυστος, κατά τη γνώμη μας, συνασπισμός που έχει γίνει, στη λίστα έχει βάλει όλους τους λαούς των κρατών που συμμετέχουν σε αυτόν το συνασπισμό. Η ΝΑΤΟική λογική όμως είναι να γίνονται π.χ. δίκτυα αεράμυνας με υψηλά χαρακτηριστικά νέας τεχνολογίας για επιχειρήσεις κυρίως επιθετικού χαρακτήρα στο Αιγαίο, την Ανατολική Μεσόγειο και τα Βαλκάνια. Το ελληνικό κέντρο ελέγχου περιοχής συγκροτείται με βάση τη νέα δομή του ΝΑΤΟ που βρίσκεται κάτω από τον έλεγχό του.

Εμείς είμαστε βέβαιοι ότι οι επάνω, που μας διαβεβαιώνουν ότι η συμμετοχή σε επιθετικούς πολέμους διασφαλίζει την ακεραιότητα της χώρας, δεν είναι καθόλου βέβαιοι ότι η ακεραιότητα της χώρας θα είναι εξασφαλίσιμη. Για μας αυτό βεβαίως που ήταν και θα είναι πάντα εξασφάλιση είναι η πάλη του ελληνικού λαού».

«Δεν είναι τυχαίο», τόνισε η ομιλήτρια, «ότι το φυλλάδιο που κυκλοφόρησε το υπουργείο Εθνικής Αμυνας για τη συγκρότηση του ελληνικού μισθοφορικού στρατού στα πλαίσια βεβαίως της αλλαγής αντίληψης για το στρατό σε όλη την Ευρώπη, χρησιμοποίησε μια χυδαία προπαγάνδα που αποδεικνύει ποιες είναι οι αξίες της ελεύθερης ανοιχτής δημοκρατικής κοινωνίας της Δύσης: "Σου πάει η στολή, σου πάει η περιπέτεια"!

Αν λοιπόν εμπιστευτούμε την προστασία της ακεραιότητας και των συνόρων της χώρας σε αυτές τις ιδέες σε αυτή τη λογική και σε αυτή την ανθρωπιά "μαύρη μαυρίλα πλάκωσε, μαύρη σαν καλιακούδα", όπως λέει ο λαός μας!

Και δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι παρά αυτή τη δημοφιλή προπαγάνδα, "θα έχεις αμοιβές", "θα έχεις διορισμούς μετά αν φύγεις", "θα έχεις καλές συντάξεις", μόνο χίλιοι βρέθηκαν μέσα σε δεκάδες χιλιάδες άνεργους και φτωχούς νεολαίους να δεχτούν αυτήν την πραγματικά αποκρουστική προπαγάνδα του υπουργείου Αμυνας.

Μα δεν μπορούσε να κάνει και άλλη προπαγάνδα η κυβέρνηση γιατί εάν έλεγε στο λαό: "Ελάτε στο μισθοφορικό σώμα για να παλέψετε για τα ιδανικά και δικαιώματα του λαού", η απάντηση θα ήταν: "Μα δεκάδες χρόνια - για να μην πάω σε όλη την Ιστορία της Ελλάδας και όλων των λαών - πάλεψε τούτος ο λαός για την προκοπή στον τόπο του, για την ελευθερία, για την ανεξαρτησία του χωρίς να διασφαλίσει ότι θα έχει βιβλιάριο ενσήμων και χωρίς να αναζητήσει μια θέση στο δημόσιο"! Αλλωστε όταν παλεύει κανείς για την εθνική ανεξαρτησία και την ακεραιότητα του τόπου, νομίζω ότι πρώτα από όλα σκέφτεται ότι μπορεί να χάσει και την ίδια τη ζωή του.

Επομένως περισσεύουν και περιττεύουν τα προνόμια που θα ζητήσει μετά από αυτό τον πόλεμο. Αλλωστε υπάρχει μεγάλη πείρα στον τόπο μας, γιατί οι εκατοντάδες χιλιάδες αντιστασιακοί όχι μόνο δε βραβεύτηκαν αλλά κυριολεκτικά κυνηγήθηκαν για να φθάσουν τα τελευταία χρόνια να πεθαίνουν, αδικαίωτοι πολλοί, ή αναζητώντας μια δικαίωση που η πολιτεία τη μετατρέπει, είτε σε περιπέτεια άγρας ψήφων, είτε σε συντάξεις ελεημοσύνης.

Το πρόβλημα λοιπόν, για μας είναι όλη αυτή η πλήρης προσαρμογή που υφίστανται οι Ενοπλες Δυνάμεις και κατά συνέπεια η άμυνα της χώρας σε αυτό το επιθετικό σύστημα με πρόσχημα την τρομοκρατία ή με οποιοδήποτε άλλο πρόσχημα υπάρχει.

Εξίσου τραγικό βεβαίως είναι αυτό το σύστημα των νέων νόμων που ψηφίζονται, όπου πραγματικά μπορούμε να μιλήσουμε για ένα σύγχρονο στρατιωτικό καθεστώς, με το μανδύα του Κοινοβουλίου στο εσωτερικό των χωρών της ΕΕ και όχι μόνο.

Δεν είναι τυχαίο ότι μέσα σε αυτά τα πολλά άρθρα των νόμων υπάρχει ένα σαφέστατο άρθρο: Θα υπάγεται στις ποινές και τα αδικήματα της τρομοκρατίας έως και το θάνατο εκείνος ή εκείνοι που θεωρείται ότι με τη δράση τους πλήττουν τις οικονομικές δομές της κοινωνίας. Μια απεργία, για παράδειγμα, σε πολυεθνικές επιχειρήσεις μητρικές και θυγατρικές στην Ευρώπη θαυμάσια μπορεί να θεωρηθεί ότι πλήττει τις οικονομικές δομές!

Εμείς βεβαίως δε φοβόμαστε να πούμε ότι σαφώς παλεύουμε για να πληγούν οι οικονομικές δομές που στηρίζουν τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου. Ούτε συζήτηση! Αυτός είναι πολιτικός αγώνας ή είναι αγώνας που υπάγεται στο ποινικό αδίκημα; Οπως και να το ονομάσετε, εμείς - πιστεύουμε ότι δεν είμαστε μόνοι μας σε αυτόν τον αγώνα - θα παλέψουμε εναντίον των οικονομικών βάσεων αυτής της κοινωνίας. Είναι πολιτικός αγώνας κι αυτός.

Δε μας βρίσκει και τόσο σύμφωνους η άποψη που λέει ότι η ΕΕ έχασε πάλι το τρένο της πρωτοβουλίας σε αυτόν τον πόλεμο και άφησε την πρωτοκαθεδρία στις ΗΠΑ. Ισα - ίσα η ΕΕ συνειδητοποίησε ότι αυτός ο αγώνας, αυτός ο πόλεμος δεν είναι ένας πόλεμος κατά της τρομοκρατίας. Είναι ένας πόλεμος που μέσω της τρομοκρατίας οι ΗΠΑ ήθελαν οπωσδήποτε να εδραιώσουν πιο ηγεμονικά τη θέση τους στον πλανήτη. Αυτόν τον πόλεμο η ΕΕ με αυτήν την έννοια τον φοβήθηκε.

Ομως ποια ήταν η απάντησή της; Δικαίωσε το πρόσχημα του πολέμου. Δίστασε, με εξαίρεση τη Μεγάλη Βρετανία, να στείλει στρατιωτικές δυνάμεις, ενώ από μια πλευρά θα τη βοηθούσε στον περιορισμό ενδεχομένως της ηγεμονίας των ΗΠΑ. Γιατί δεν το έκανε;

Βεβαίως υπάρχει και η άλλη πλευρά. Η πίεση από τους λαούς, η παρακαταθήκη της πείρας δύο παγκόσμιων πολέμων στο χώρο της Ευρώπης.

Ομως υπάρχουν και άλλες σκέψεις οι οποίες δεν είναι σκέψεις που εμείς ανακαλύψαμε, γιατί όσο και αν προσπαθούμε δεν μπορούμε να μπούμε στο μυαλό των Ευρωπαίων ηγετών, αλλά οπωσδήποτε υπάρχουν ανταλλαγές απόψεων, τοποθετήσεις που δείχνουν ότι η ΕΕ ίσως ελπίζει - μπορεί και να μην πέσει έξω σε αυτό - ότι αυτός ο πόλεμος οπωσδήποτε θα αποτελέσει και μια περιπέτεια για τις ΗΠΑ. Δε θα της δώσουν μόνο ηγεμονικές θέσεις. Ενδεχομένως να υπάρχει και απώλεια της ηγεμονίας της από αυτόν τον πόλεμο. Κάθε πόλεμος δεν οδηγεί στο αποτέλεσμα που θέλουν αυτοί που τον επεξεργάζονται.

Η ΕΕ τώρα σκέφτεται ότι ίσως πάνω ακριβώς σε αυτό το βωμό των θυσιών του αφγανικού λαού μπορεί και αυτή να επενδύσει με τη μορφή των δήθεν ειρηνευτικών στρατιωτικών δυνάμεων, αλλά και με άλλους τρόπους διεκδικώντας τη δική της ηγεμονία.

Το θέμα δεν είναι πόσους πόλους και πόσους ηγεμόνες θα έχουμε σε αυτόν τον κόσμο, αλλά ο κάθε ηγεμόνας ο κάθε πόλος συσπείρωσης τι αντιπροσωπεύει. Για μας, στις σημερινές συνθήκες, δεν είναι εύκολο να διαμορφωθεί ένα σημείο ως παγκόσμιος συνασπισμός. Είναι σαθρός. Οι αντιπαραθέσεις εντός των δοκιμασμένων στο χρόνο συνασπισμών όπως είναι η ΕΕ αλλά και εντός των προσωρινών τακτικών συνασπισμών θα οξυνθούν. Και αντιπροσωπεύουν αυτοί οι ανταγωνισμοί νέους γύρους πολέμου. Αυτό που μέλει είναι να υπάρξει ένας συνασπισμός των λαών. Αυτός ο συνασπισμός μπορεί να γίνει ενιαίος και αρραγής όσο και αν χρειάζεται πολύς χρόνος και πολύ προσπάθεια γιατί και οι λαοί δεν αφήνονται μόνοι τους να χτίσουν τους δικούς τους συνασπισμούς.

Ανακεφαλαιώνοντας: Είμαστε ριζικά αντίθετοι και θα παλέψουμε με τις δυνάμεις που έχουμε κατά της ελληνικής συμμετοχής σε ένα τέτοιο πόλεμο και θα παλέψουμε επίσης - πιστεύουμε ότι δεν είμαστε μόνοι μας - οι νόμοι που ψήφισε η ελληνική κυβέρνηση και η ΕΕ να μείνουν μόνο στα χαρτιά και να μην περάσουν στην πράξη, και δε θα περάσουν με την απειθαρχία και την απείθεια γενικά σε αυτούς τους νόμους».