Αν υπάρχει ένα σημείο σύγκλισης στις αναλύσεις των αστικών επιτελείων για τις τουρκικές προκλήσεις, αυτό δεν είναι άλλο από την προσπάθεια να απλωθεί ένα «πέπλο» προστασίας του αμερικανοΝΑΤΟικού παράγοντα και αποσιώπησης της ευθύνης που έχουν όλες ανεξαιρέτως οι κυβερνήσεις για τον εγκλωβισμό των ελληνοτουρκικών σχέσεων στα ιμπεριαλιστικά σχέδια και τους ανταγωνισμούς των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ. Διαβάζουμε, για παράδειγμα, ότι για τη σημερινή κατάσταση φταίει η μη επίλυση του Κυπριακού, όταν προέκυψε η δυνατότητα με το «σχέδιο Ανάν», ή με τις πρόσφατες διαπραγματεύσεις στην Ελβετία. Αλλοι πάλι λένε ότι φταίει η κωλυσιεργία της Ελλάδας διαχρονικά να ορίσει θαλάσσιες ζώνες με τις γειτονικές χώρες, παρακάμπτοντας την Τουρκία, ενώ μια τρίτη ισχυρή άποψη είναι ότι το πρόβλημα προκύπτει από το «κενό εξουσίας» στις ΗΠΑ και την ΕΕ, όπου οι ηγεσίες τους είναι «κατώτερες των περιστάσεων». Τέτοιες αναλύσεις, πέρα από το ότι βάζουν το Κυπριακό στο κάδρο των διευθετήσεων, «πακέτο» με τα Ελληνοτουρκικά και το καθεστώς στη ΝΑ Μεσόγειο, ρίχνουν ταυτόχρονα το «μελάνι της σουπιάς» για τους παράγοντες που ενθαρρύνουν τις τουρκικές αμφισβητήσεις, οι οποίες δεν κλιμακώνονται σε «κενό αέρος», αλλά μέσα στο ευρωατλαντικό πλαίσιο και με δεδομένη τη συμπαράταξη της Ελλάδας στην προσπάθεια των ΑμερικανοΝΑΤΟικών να διατηρήσουν την Τουρκία στο δυτικό στρατόπεδο και μάλιστα ως μια ισχυρή περιφερειακή δύναμη, θεματοφύλακα των συμφερόντων τους στην περιοχή. Μέσα σ' αυτό το πλαίσιο, λύση προς το συμφέρον των λαών δεν μπορεί να υπάρξει, όσο μερεμέτισμα κι αν κάνουν στο ΝΑΤΟ οι διάφοροι πρόθυμοι σοβατζήδες του.