Για ένα πράγμα δεν μπορεί να κατηγορηθεί ο Σύνδεσμος Ελληνικών Βιομηχανιών, ότι δεν εκφράζει απροκάλυπτα, ή έντεχνα, τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Αφήνοντας στους κυβερνητικούς χειρισμούς, τα δόκανα των «κοινωνικών συναινέσεων» και του ευνουχισμού των διεκδικητικών αγώνων.

Εκτός όμως από τον «δεκαετή πόλεμο» και τους απειλούμενους νέους στόχους - στο όνομα της αντιτρομοκρατίας -, η αγριότητα και η επιθετικότητα της «νέας τάξης» και της καπιταλιστικής κυριαρχίας των αγορών, και ιδιαίτερα του μητροπολιτικού κέντρου είχε εκδηλωθεί πολύ νωρίς, με τα νέα δόγματα, ότι «θα επεμβαίνουμε παντού, όπου νομίζουμε ότι θίγονται τα συμφέροντά μας». Και όπου τα συμφέροντα των εφτά ισχυρών, με επικεφαλής την υπερατλαντική πλανητική δύναμη, σε σύνδεση και με την αντιμετώπιση της εξελισσόμενης οικονομικής κρίσης ως τα όρια της ομολογούμενης, τώρα, ύφεσης, εκφράζεται με την ιμπεριαλιστική θηριωδία του πολέμου.

Μέσα απ' αυτήν την πολιτική με άλλα μέσα, δηλαδή με τα δολοφονικά υπερσύγχρονα όπλα μαζικής εξόντωσης, φαίνεται όλο και περισσότερο η προσπάθεια αναδιανομής και εκμετάλλευσης, η εγκατάσταση προτεκτοράτων, ο έλεγχος των πηγών, των δρόμων του πετρελαίου και των πλουτοπαραγωγικών πηγών των νέων «αποικιών», η μετακίνηση επενδύσεων σε περιοχές φτηνών εργατικών χεριών, η εκβιαστική διείσδυση και ο έλεγχος των αγορών.