Ευκαιρία για προμήθεια νέων αλλά και παλιότερων εκδόσεων της «Σύγχρονης Εποχής», του καλού πολιτικού βιβλίου είναι οι μέρες των γιορτών. Η ανάπαυλα, έστω και μικρή, προσφέρεται για μελέτη, ενώ πάντα το βιβλίο είναι ένα από τα καλύτερα δώρα για συγγενείς και φίλους.

Στο πλαίσιο αυτό, επιτυχημένες είναι οι πρωτοβουλίες Οργανώσεων του ΚΚΕ και της ΚΝΕ για εκθέσεις βιβλίου, που συνδυάζονται με βιβλιοπαρουσιάσεις και άλλες εκδηλώσεις, όπως προβολές σε όλη τη χώρα.

Την «τιμητική» του έχει προφανώς το Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ 1918 - 1949 που κυκλοφορεί από τη «Σύγχρονη Εποχή» σε τέσσερις τόμους και παρουσιάστηκε στο πλαίσιο εκθέσεων βιβλίου το προηγούμενο διάστημα, όπως έγινε στη Νίκαια, στου Ζωγράφου και αλλού.

Σε μια τέτοια εκδήλωση, της ΤΕ Λάρισας του ΚΚΕ, μίλησε η Αλέκα Παπαρήγα, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, για το συγκεκριμένο έργο και τόνισε ότι το Κόμμα δεν απευθύνεται μόνο σε ιστορικούς επιστήμονες, αλλά στους εργάτες, στα φτωχά τμήματα των μεσαίων στρωμάτων, της αγροτιάς, στη νεολαία και στις γυναίκες που ανήκουν στην εργατική - λαϊκή οικογένεια και σε εκείνους που έχουν ενδιαφέρον, αναζητούν και προβληματίζονται, βρίσκονται σε πορεία διαμόρφωσης κομμουνιστικής συνείδησης. Οπως είπε, «η μελέτη του Δοκιμίου για όσους αγωνίζονται προσθέτει και αυξάνει την ικανότητα δράσης, την αξιοποίηση της πείρας, τη σταθερότητα και αντοχή στους δύσκολους καιρούς που ζούμε».

Για τον τρόπο μελέτης του έργου, ανέφερε ότι μπορεί κανείς να ξεκινήσει μελετώντας ορισμένα κεφάλαια με βάση ερωτήματα και ανάγκες που έχει. Αλλωστε, «η συντριπτική πλειοψηφία ζητημάτων που συζητιούνται και απασχολούν σήμερα, έχουν τις ρίζες τους πολλά χρόνια πριν, ακόμα και 2 και 3 αιώνες, όπως το λεγόμενο Μακεδονικό, ζητήματα εθνογένεσης, καθορισμού συνόρων, όπως το Μεσανατολικό, το Βαλκανικό και πολλά άλλα».

Αφού ανέλυσε ορισμένα παραδείγματα από τον πλούτο των αναλύσεων που εμπεριέχει το Δοκίμιο, ώστε να αντιληφθούν οι συγκεντρωμένοι το τι περιέχει, τους κάλεσε να μη «λυπηθούν», αντίθετα να οργανώσουν το χρόνο τους ώστε να το μελετήσουν, «ξεκινώντας με ένα πρόγραμμα ρεαλιστικό αλλά χωρίς διακοπές και διαλείμματα». Επισήμανε ότι «η δράση χωρίς γνώση φτωχαίνει, γίνεται κάποιες στιγμές ρουτίνα και κυρίως αναποτελεσματική. Οταν η θεωρητική γνώση και μελέτη υποχωρεί, τότε αυξάνονται τα πρακτικά, τα οργανωτικού τύπου καθήκοντα και ο όγκος τους...».

Στην ομιλία της στάθηκε μεταξύ άλλων στην εθνικοαπελευθερωτική Επανάσταση του 1821, αφού ήδη έχει ανοίξει η συζήτηση ενόψει των 200 χρόνων το 2021, λέγοντας ότι ο αναγνώστης θα βρει στο Δοκίμιο «απαντήσεις στα ζητήματα της εθνογένεσης, της διαμόρφωσης ελληνικής εθνικής συνείδησης κατά την περίοδο κυοφορίας της ελληνικής επανάστασης». Ξεχωριστή αναφορά έκανε στη Θεσσαλία, αφού, όπως είπε, «αποτέλεσε διαχρονικά και σήμερα μια σημαντική κοιτίδα ανάπτυξης των αγροτικών αγώνων». Και ανέδειξε ότι στον Α1 τόμο του Δοκιμίου περιλαμβάνεται το πολύ σύνθετο ζήτημα της πολιτικής της γης, που στη Θεσσαλία, η οποία ενσωματώθηκε αργότερα στο ελληνικό κράτος, διαφοροποιήθηκε σε σχέση με την υπόλοιπη επικράτεια. Στη συνέχεια αναφέρθηκε στις αγροτικές κινητοποιήσεις, που αναπτύχθηκαν την πρώτη δεκαετία του 20ού αιώνα με αποκορύφωμα το γνωστό Κιλελέρ, στην ίδρυση των αγροτικών συνεταιρισμών, στην παροχή γης στους ακτήμονες κ.λπ.

Στάθηκε επίσης στην καπιταλιστική ανάπτυξη στην Ελλάδα και στο γεγονός ότι «σε αντίθεση με την ίδια την αντικειμενική πραγματικότητα, το Κόμμα μας, την περίοδο του Μεσοπολέμου, ενώ είχαν κυριαρχήσει παντού οι καπιταλιστικές σχέσεις στην Ελλάδα, έβλεπε φεουδαρχικές και μισοφεουδαρχικές σχέσεις στην αγροτική παραγωγή, θεωρούσε την Ελλάδα ως μισοαποικία, ενώ ερμήνευε τον βασιλικό θεσμό σαν φεουδαρχικό κατάλοιπο». Οπως εξήγησε, «η μη αντικειμενική εκτίμηση της καπιταλιστικής ανάπτυξης στην Ελλάδα κατά το Μεσοπόλεμο, από το Κόμμα μας, κατέληγε στη στρατηγική των δύο επαναστατικών σταδίων για το σοσιαλισμό, οδήγησε στην απόσπαση της πάλης κατά του φασισμού και της δικτατορίας, του αγώνα '41 - '44, του ΔΣΕ, από την πάλη για την εργατική εξουσία. (...)

Αυτή η προβληματική στρατηγική δεν αναίρεσε ούτε ανέστειλε τον αναντικατάστατο ρόλο του Κόμματος στην ταξική πάλη, τον κομμουνιστικό ηρωισμό και την αφοβία, την ανιδιοτελή προσφορά του, την αντοχή στις διώξεις, σε συνθήκες παρανομίας και ημιπαρανομίας. Δεν εμπόδισε το Κόμμα μας, με ελάχιστες δυνάμεις, τον Οκτώβρη του '40, λόγω των συνεπειών της μεταξικής δικτατορίας, και μάλιστα σκόρπιες, να πρωτοστατήσει και να ηγηθεί στον μαζικό πολιτικό και τον ένοπλο απελευθερωτικό αγώνα του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ, της ΕΠΟΝ, της Εθνικής Αλληλεγγύης, της ΟΠΛΑ και των άλλων ΕΑΜικών οργανώσεων, να καταθέσει αιματηρές θυσίες. Ηταν το Κόμμα που καθοδήγησε τον αγώνα κατά της πείνας, τη μάχη της σοδειάς, κατά της πολιτικής επιστράτευσης που ματαιώθηκε, επίσης στην απελευθέρωση περιοχών από το '43 ακόμα και την οργάνωση λαϊκών θεσμών, όταν οι αστικές πολιτικές δυνάμεις είχαν δραπετεύσει στο εξωτερικό, ενώ ένα τμήμα τους συνεργάστηκε με τους κατακτητές, οργάνωσε τα Τάγματα Ασφαλείας κατά του κινήματος αντίστασης και του ΚΚΕ».

Σε άλλο σημείο, η Αλέκα Παπαρήγα αναφέρθηκε στο αστικό πολιτικό σύστημα, στις αντιθέσεις που εμφανίζονται, όπως έγινε την περίοδο του «εθνικού διχασμού», Επίσης αναφέρθηκε στο ζήτημα του φασισμού και στην αντιμετώπισή του, αλλά και συνολικά σε κρίσιμα ζητήματα του Β' Παγκοσμίου ιμπεριαλιστικού Πολέμου.

Ενώ ολοκληρώνοντας υπογράμμισε την ανάγκη διάδοσης της επιστημονικής μεθοδολογίας, του διαλεκτικού υλισμού στη φύση και στην ιστορία, στην κοινωνική εξέλιξη, στην πολιτική, στην επιστήμη, στην ιστοριογραφία. «Μόνο η ενότητα θεωρίας και πράξης, συλλογική και ατομική, καλλιεργεί τον ενθουσιασμό και την αντοχή, την ψυχραιμία και ετοιμότητα στα δύσκολα, στα δύσβατα, στα πολυσύνθετα καθήκοντα, στις στροφές και τις καμπές. Η ενότητα θεωρίας και πράξης προσφέρει την ετοιμότητα που για τους κομμουνιστές και τις κομμουνίστριες είναι αδήριτη ανάγκη και υποχρέωση. Γνώση και δράση, πολιτική και πολιτιστική ανάπτυξη, ενωμένες μεταξύ τους παντού και πάντα», ανέφερε κλείνοντας την ομιλία της.