Συνδικαλιστές από τα σωματεία της ΛΑΡΚΟ και συνολικά από τον κλάδο του Μετάλλου ήταν οι ομιλητές στο συλλαλητήριο στο Σύνταγμα.

Παίρνοντας πρώτος το λόγο ο Ανδρέας Κορέντζελος, πρόεδρος του Σωματείου Εργαζομένων της ΛΑΡΚΟ στη Λάρυμνα, σημείωσε ότι «σήμερα, μετά αυτή τη μεγαλειώδη συγκέντρωση στο Σύνταγμα, ξεκινάει ο αγώνας, γίνεται η αρχή για τους εργαζόμενους όλης της Ελλάδας (...) Θα πρέπει να καταλάβουν καλά ότι θα έχουν απέναντι όλους τους εργάτες (...) Ο εθνικός πλούτος της χώρας είναι μία παρακαταθήκη για την πατρίδα μας, δυστυχώς όμως οι πολιτικές των τελευταίων ετών κατάφεραν να καταντήσουν τη ΛΑΡΚΟ λες και είναι το μεγαλύτερο σκουπίδι (...) Θα μας έχουν απέναντι σε όλα!».

Ο Αγγελος Φώντας, πρόεδρος του Σωματείου Εργαζομένων ΛΑΡΚΟ στην Εύβοια, είπε συγκινημένος: «Δυστυχώς χτες στη βραδινή βάρδια χάσαμε έναν ακόμα συνάδερφο. Οι συνθήκες είναι τέτοιες μέσα από την απαξίωση που έχουν κάνει όλες οι κυβερνήσεις στη ΛΑΡΚΟ, που όταν μπαίνουμε για δουλειά δεν ξέρουμε αν θα βγούμε έξω (...) Θεωρώ σήμερα μετά από αυτή τη συγκέντρωση ότι όλοι μας οι εργαζόμενοι θα δώσουμε ηχηρό "παρών" και ένα βροντερό "όχι" στο ξεπούλημα της ΛΑΡΚΟ, "όχι" στα σχέδια της κυβέρνησης, "ναι" στη δουλειά και στο μεροκάματο, "όχι" στο μεροκάματο του τρόμου».

Ο Δημήτρης Καραγιάννης, από το ΔΣ της Ομοσπονδίας Μεταλλωρύχων Ελλάδας, είπε μεταξύ άλλων ότι «από την πλατεία Συντάγματος οι εργάτες της ΛΑΡΚΟ, πρωτοπόροι στους αγώνες από το 1977, αγκαλιασμένοι από μία μεγάλη εργατική και κοινωνική υποστήριξη, δίνουν για μία ακόμα φορά το αγωνιστικό "παρών"! Το μέλλον της ΛΑΡΚΟ δεν αφορά μόνο τους εργαζομένους της, αλλά ολόκληρη την κοινωνία. Η σημερινή συγκέντρωση δίνει ελπιδοφόρο μήνυμα όχι μόνο για τους εργάτες της ΛΑΡΚΟ, αλλά και το σύνολο της εργατικής τάξης (...) Το πλατύ μέτωπο στήριξης των εργαζομένων στη ΛΑΡΚΟ που έχει διαμορφωθεί, μπορεί και πρέπει να γιγαντωθεί, να αποτελέσει αφετηρία για νέους αγώνες».

Τέλος, οι Δημήτρης Τσόκας και Μάρκος Κοντιζάς, μέλη της διοίκησης της ΠΟΕΜ, σημείωσαν ο πρώτος ότι «ο αγώνας της ΛΑΡΚΟ είναι αγώνας όλων μας» και ότι «όλοι οι μεταλλεργάτες είναι στο πλευρό σας», ενώ ο δεύτερος χαρακτήρισε τη μεγαλειώδη συγκέντρωση την «έναρξη αγώνων που στηρίζονται από όλα τα σωματεία», ζητώντας να διασφαλιστεί ο δημόσιος χαρακτήρας της ΛΑΡΚΟ, με διασφάλιση των θέσεων εργασίας.

«Η ΛΑΡΚΟ είναι φτιαγμένη με το αίμα και τον ιδρώτα των εργαζομένων. Δεν τη χαρίζουμε, δεν την πουλάμε, δεν θα τους αφήσουμε να την ιδιωτικοποιήσουν παραπέρα», τόνισε από το βήμα της συγκέντρωσης ο Παναγιώτης Πολίτης, πρόεδρος του κλαδικού Συνδικάτου Μετάλλου Φθιώτιδας και μέλος της διοίκησης της Ομοσπονδίας Εργαζομένων Μετάλλου (ΠΟΕΜ), παίρνοντας το λόγο.

Και υπογράμμισε μεταξύ άλλων: «Αυτό το τεράστιο κύμα αλληλεγγύης, η σημερινή έμπρακτη παρουσία σας είναι το όπλο μας για να συνεχίσουμε. Είναι αυτό που αν χτες είχαμε την υποχρέωση να παλέψουμε για τις ζωές μας, σήμερα μας οδηγεί να μην έχουμε το δικαίωμα να κάνουμε πίσω από αυτόν τον δίκαιο και τίμιο αγώνα.

Το Συνδικάτο μας και τα σωματεία της ΛΑΡΚΟ, με τη στήριξή σας, βάλαμε στόχο να κάνουμε γνωστό σε όλη την Ελλάδα το έγκλημα που προωθείται, έγκλημα διαχρονικό, με τη σφραγίδα όλων των κυβερνήσεων και της ΕΕ σε βάρος των εργαζομένων της ΛΑΡΚΟ και όλου του ελληνικού λαού. Τα καταφέραμε.

(...) Με τον αγώνα μας αναδείξαμε έναν ξεχασμένο τρόπο παρέμβασης για τα προβλήματα της εργατικής τάξης. Το "Ενας για όλους και όλοι για έναν"! Αναδείξαμε τις ανεξάντλητες δυνατότητες που έχουν οι εργαζόμενοι όταν συσπειρώνονται γύρω από τα σωματεία τους και βάζουν μπροστά το δίκιο τους, τις δικές τους ανάγκες.

Βάλαμε στόχο να ταρακουνήσουμε την κυβέρνηση και όλους όσοι υπερασπίζονται αυτήν την ανάπτυξη και τα καταφέραμε.

Τους έχει πιάσει πονοκέφαλος γιατί γνωρίζουν πολύ καλά πως αν αυτός ο τρόπος συσπείρωσης των εργαζομένων και η αλληλεγγύη από άλλους χώρους εργασίας μεταφερθούν και γίνουν σταθερή πρακτική για το εργατικό κίνημα, τότε δεν θα μπορούν να περάσουν την αντιλαϊκή πολιτική τους.

Δεν τους φοβόμαστε. Μας τρομοκρατούν γιατί είναι τρομοκρατημένοι από τη σημερινή μεγαλειώδη συγκέντρωσή μας. Δεν έχουμε αυταπάτες. Γνωρίζουμε ότι είναι και αυτοί αρκετά δυνατοί, γνωρίζουμε ότι δεν θα μείνουν με σταυρωμένα τα χέρια και θα χτυπήσουν, γνωρίζουμε ότι έχουμε δρόμο μπροστά μας. Δεν θα το βάλουμε κάτω όμως, από Δευτέρα μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες, Διοικητικά Συμβούλια και Γενικές Συνελεύσεις θα καθορίσουμε τη συνέχεια του αγώνα παίρνοντας υπόψη όλες τις μορφές πάλης».

«Είμαστε εδώ για να στηρίξουμε και να γίνουμε μέρος αυτής της σπουδαίας πρωτοβουλίας που πάει κόντρα στο ρεύμα, αναδεικνύοντας το αδιέξοδο για τους εργαζόμενους όταν επιλέγουν τη λογική τού "σφάξε με αγά μου να αγιάσω", τη λογική "να βάλω πλάτη" για να σωθεί η επιχείρηση, θυσιάζοντας τον εαυτό μου, τα δικαιώματά μου, την ίδια μου τη ζωή», τόνισε ο Σωτήρης Πουλικόγιαννης, πρόεδρος του Συνδικάτου Μετάλλου Αττικής και Ναυπηγοεπισκευαστικής Βιομηχανίας Ελλάδας και μέλος της διοίκησης της ΠΟΕΜ.

Και πρόσθεσε: «Τι κέρδισαν οι εργαζόμενοι σε μια σειρά χώρους, όπως π.χ. στη "Χαλυβουργική", που επέλεξαν να βάλουν πλάτη στον εργοδότη με την ελπίδα ότι θα "σωθούν", αποδεχόμενοι απολύσεις, περικοπές μισθών ή διαθεσιμότητα; Μια τεράστια βιομηχανία της χώρας έκλεισε "χωρίς να ανοίξει μύτη".

Σήμερα, εδώ μπροστά μας αναδεικνύεται ένας άλλος τρόπος αγώνα, ένας αγώνας που γίνεται υπόθεση όχι μόνο των εργαζομένων ενός χώρου που πλήττεται, αλλά και συνολικότερα της τοπικής κοινωνίας, της Λάρυμνας, όλης της Φθιώτιδας και τελικά χιλιάδων εργαζομένων του κλάδου αλλά και δεκάδων άλλων κλάδων.

Είναι ένας αγώνας που με την οργάνωσή του συμπυκνώνει συμπεράσματα πολλών προηγούμενων προσπαθειών. Οτι, δηλαδή, όσο ηρωικός και μεγάλος και να είναι ένας αγώνας, εάν δίνεται μόνο στα κλειστά όρια του εργοστασίου οι δυνατότητες είναι περιορισμένες.

Με τη σημερινή πρωτοβουλία αλλά και αυτές που θα ακολουθήσουν σε κατεύθυνση κλιμάκωσης, αναδεικνύονται οι τεράστιες δυνατότητες για τους εργαζόμενους να ασκήσουν πιέσεις στην αντιλαϊκή, αντεργατική πολιτική, όταν χτίζουν πλατύ μέτωπο με βάση τον κλάδο, τους αυτοαπασχολούμενους του κλάδου με τους οποίους έχουμε κοινά συμφέροντα, με την τοπική κοινωνία που μοιραζόμαστε τις ίδιες ανάγκες καθημερινά, αλλά και συνολικά την ανάγκη αντιπαράθεσης σε κάθε εργοστάσιο και χώρο που πλήττεται, ως τάξη εναντίον τάξης».