Χωρίς αποτέλεσμα ολοκληρώθηκε το βράδυ της Παρασκευής, η έκτακτη συνεδρίαση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου με θέμα τον μακροπρόθεσμο προϋπολογισμό της ΕΕ για την περίοδο 2021 - 2027.

Η διάρκεια της αρχικά προγραμματισμένης για μία μέρα συνεδρίασης ήταν έτσι κι αλλιώς δηλωτική των πολύ σκληρών παζαριών με βάση τις διαφορετικές προτεραιότητες των επιχειρηματικών ομίλων της κάθε χώρας και τις σφοδρές αντιθέσεις για το ποιος θα ωφεληθεί περισσότερο στην εσωτερική (αλλά και εξωτερική με τα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα) «κούρσα» του ανταγωνισμού.

Η συνεδρίαση διακόπηκε το βράδυ της Πέμπτης, προκειμένου ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, Σ. Μισέλ, να έχει διαβουλεύσεις με τον κάθε αρχηγό κράτους - μέλους, ώστε να παρουσιάσει την Παρασκευή μια νέα συμβιβαστική πρόταση, την οποία δυσκολεύει περαιτέρω η αποχώρηση της Μεγάλης Βρετανίας, που μετά τη Γερμανία είχε τη δεύτερη μεγαλύτερη συνεισφορά στον προϋπολογισμό της ΕΕ.

Σε γενικές γραμμές οι αντιπαραθέσεις αφορούν το ύψος του προϋπολογισμού, με την αρχική πρόταση της Κομισιόν να προβλέπει τη συνεισφορά κάθε χώρας με 1,11% του ΑΕΠ της (συνολικά περίπου 1,2 τρισ. ευρώ) με τους «καθαρούς συνεισφορείς» (Αυστρία, Δανία, Ολλανδία, Σουηδία και Γερμανία) - με διαφοροποιήσεις - να μη θέλουν να ξεπεραστεί το 1%, αλλά και να αντιδρούν στην πρόταση της Κομισιόν να περικόψει τις «εκπτώσεις» που απολάμβαναν έως τώρα. Επιπλέον, στο επίκεντρο μπαίνουν οι προτάσεις για τη σύνδεση των κονδυλίων με την τήρηση των κατευθύνσεων και του υποτιθέμενου «κράτους δικαίου», με το βλέμμα στις λεγόμενες χώρες του Βίσεγκραντ. Ενώ το βασικότερο αγκάθι είναι ο προσανατολισμός των κονδυλίων, με τις προτάσεις της Κομισιόν να δείχνουν στην κατεύθυνση της μείωσης των κονδυλίων για την ΚΑΠ και τις λεγόμενες «πολιτικές συνοχής» και περισσότερα κονδύλια να πηγαίνουν σε ψηφιοποίηση, «πράσινη οικονομία» κ.ο.κ.

Σε κάθε περίπτωση, οι όποιοι συμβιβασμοί τελικά επιτευχθούν, θα φορτωθούν στις πλάτες των λαών, αφού όπως ξεκαθάριζε το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο πριν από τη Σύνοδο, θα κινούνται στο πλαίσιο της «δημοσιονομικής πειθαρχίας», η οποία «θα πρέπει να διατηρηθεί σε όλα τα επίπεδα», με «χρηματοδότηση των αναγκαίων δαπανών μέσω της ιεράρχησης προτεραιοτήτων και χωρίς να διακυβεύονται οι αρχές του προϋπολογισμού», ενώ τα ευρωπαϊκά κονδύλια αποτελούν και τον «δούρειο ίππο» για να προχωρήσει η αντιλαϊκή πολιτική της ΕΕ σε όλους τους τομείς, όπως την παραπέρα στρατιωτικοποίησή της, το άνοιγμα νέων πεδίων κερδοφορίας στα «πράσινα» αρπακτικά, τις αναδιαρθρώσεις της ΚΑΠ κ.ο.κ.