Ποια είναι η πραγματικότητα όμως;

Ποιος έδωσε στον Ερντογάν τη δυνατότητα να αξιοποιεί τους χιλιάδες πρόσφυγες - θύματα των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και πολέμων στην περιοχή αν όχι η Συμφωνία ΕΕ - Τουρκίας που ολόθερμα στήριξε και στηρίζει η ελληνική αστική τάξη μέσω των κυβερνήσεών της; Η πολιτική του εγκλωβισμού των προσφύγων, η αξιοποίησή τους σε παζάρια και αντιπαραθέσεις, η λογική του ανοιγοκλεισίματος της κάνουλας ανάλογα με τα γεωστρατηγικά και οικονομικά συμφέροντα των ισχυρών κρατών της ΕΕ έχουν μετατρέψει χιλιάδες ομήρους στα σχέδια της τουρκικής αστικής τάξης. Αυτή είναι η πρώτη αλήθεια.

Τι δίνει τη δυνατότητα στην τουρκική αστική τάξη να παίζει τέτοια σκληρά παζάρια αν όχι η σταθερή επιδίωξη του ευρωατλαντικού στρατοπέδου να παραμείνει η Τουρκία στις γραμμές του και να μην περάσει στην επιρροή της Ρωσίας; Ως αντίτιμο, ΕΕ και ΝΑΤΟ δίνουν αέρα στα πανιά της τουρκικής επιθετικότητας στη Συρία και στην ευρύτερη περιοχή. Ειδικά με τις τελευταίες εξελίξεις στο Ιντλίμπ είναι έτοιμοι να την συνδράμουν στη στρατιωτική αντιπαράθεση με τη Ρωσία και τη Συρία αλλά και να ικανοποιήσουν το αίτημά της να περάσει στην κατοχή της ένα τμήμα της συριακής επικράτειας με πρόφαση λόγους ασφαλείας.

Ποια είναι η στάση της ελληνικής κυβέρνησης; Οι Αμερικανοί και Ευρωπαίοι αξιωματούχοι δεν κουράζονται να τονίζουν την αμέριστη σταθερή στήριξη από πλευράς της Ελλάδας στην προσπάθεια διατήρησης της Τουρκίας στο ΝΑΤΟικό στρατόπεδο και στην «ευρωπαϊκή πορεία» της. Εξάλλου, η ελληνική κυβέρνηση στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ δεν εναντιώθηκε στο τουρκικό αίτημα για παραβίαση της κυριαρχίας της Δημοκρατίας της Συρίας, θέτοντας απλώς ορισμένους όρους σε σχέση με το Προσφυγικό. Εβαλε δηλαδή πλάτη σε σχέδια για αλλαγή συνόρων στην περιοχή που παραβιάζουν τη Συνθήκη της Λοζάνης.

Είναι ή δεν είναι πάγια στρατηγική της τουρκικής αστικής τάξης η αμφισβήτηση κυριαρχικών δικαιωμάτων και συνόρων της Ελλάδας αλλά και άλλων κρατών στην περιοχή; Ποια είναι η στάση ΝΑΤΟ και ΕΕ αν όχι να επιδιώκουν «λύσεις» συνδιαχείρισης και συνεκμετάλλευσης, μοιρασιάς σε Αιγαίο και αλλού υπό τη δική τους υψηλή εποπτεία και επιδιαιτησία, κατοχυρώνοντας στην πραγματικότητα αυτήν την επιθετικότητα και την αμφισβήτηση; Είναι ή δεν είναι η ελληνική αστική τάξη μέσα στη λογική της συνδιαχείρισης και συνεκμετάλλευσης, παρ' όλες τις εθνικιστικές «κορόνες» και τη ρητορική, θεωρώντας ότι από αυτήν τη διαδικασία θα έχει ανταλλάγματα στη συνολική μοιρασιά ενεργειακών πόρων και δρόμων εμπορίου στην περιοχή;