Ο ΣΥΡΙΖΑ απ' ό,τι φαίνεται περνάει ακριβώς την ίδια φάση που πέρναγε η ΝΔ ως αντιπολίτευση όταν ήταν αυτός κυβέρνηση. Δηλαδή, μια φάση μεγάλης αμηχανίας. Δυσκολεύεται δηλαδή να διαμορφώσει αντιπολίτευση απέναντι στη ΝΔ παρ' όλες τις προσπάθειες να πιαστεί από ορισμένες πλευρές της εφαρμοζόμενης πολιτικής (π.χ. ένταση καταστολής στο Προσφυγικό κ.λπ.). Η αιτία βεβαίως δεν είναι άλλη από την ταύτισή τους στα κρίσιμα στρατηγικά ζητήματα που αφορούν τα συμφέροντα της ελληνικής αστικής τάξης. Οπως η ΝΔ έπιασε το νήμα σε όλα τα κρίσιμα ζητήματα από εκεί που τα άφησε ο ΣΥΡΙΖΑ, η οποία όμως με την άνεση της κυβέρνησης μπορεί να πει και κάνα καλό λόγο για τον ΣΥΡΙΖΑ... έτσι και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να φτύσει τη δικιά του πολιτική που συνεχίζει η ΝΔ. Αυτό έκανε στα ζητήματα που αφορούν τις σχέσεις με ΗΠΑ - ΝΑΤΟ και την τουρκική επιθετικότητα. Στο όνομα της «εθνικής γραμμής» στήριξε την πολιτική της κυβέρνησης, δηλαδή της αντιμετώπισης των Ελληνοτουρκικών εντός του πλαισίου ΝΑΤΟ - ΕΕ, τη γραμμή της συνδιαχείρισης, της διατήρησης της Τουρκίας στο ΝΑΤΟικό στρατόπεδο. Στο Προσφυγικό, παρ' όλη την κριτική για ακροδεξιά κ.λπ., στήριξε τη στάση της ΝΔ, υπεράσπισης της πολιτικής του εγκλωβισμού με βάση τον Κανονισμό του Δουβλίνου και τη Συμφωνία ΕΕ - Τουρκίας. Τώρα, μπροστά στην πανδημία του κορονοϊού, παρά τα όσα ψελλίζει για το σύστημα Υγείας, το νεοφιλελευθερισμό και τα δικαιώματα των εργαζομένων, βάζει πλάτη στα μέτρα στήριξης των επιχειρηματικών ομίλων που είναι το βασικό περιεχόμενο των μέτρων της κυβέρνησης. Στελέχη του μάλιστα, διαστρεβλώνοντας την ιστορία του κινήματος στον τόπο μας, κάνουν και μαθήματα συναίνεσης... λέγοντας ότι η «Αριστερά» πάντα στα δύσκολα έβαζε πλάτη. Απ' ό,τι φαίνεται ο «ιός» της συναίνεσης είναι ανίατος...