Μέσα σε δέκα μόλις μέρες είχαμε τα εξής: Το γκριζάρισμα των συνόρων του Εβρου από την Τουρκία. Τη νομιμοποίηση από το ΝΑΤΟ της τουρκικής εισβολής στη Λιβύη. Τις αερομαχίες Αμερικανών και Ρώσων στη Μεσόγειο. Τον πρέσβη των ΗΠΑ να υποδεικνύει την επιτάχυνση επικίνδυνων διευθετήσεων στο Αιγαίο, γιατί αλλιώς «θα ωφεληθεί ο Πούτιν». Τη Ρωσία να απαντά ότι πρέπει να αφήσει τις «ανοησίες» που έμαθε στην Ουκρανία, η οποία βυθίστηκε στο χάος από πολύχρωμες «επαναστάσεις» την περίοδο που ο συγκεκριμένος πρέσβης υπηρετούσε εκεί. Ενας «όμορφος, αγγελικά πλασμένος» κόσμος δηλαδή, στον οποίο η κυβέρνηση και τα αστικά κόμματα λένε στο λαό ότι πρέπει να νιώθει ασφαλής, γιατί το ΝΑΤΟ, οι ΗΠΑ και η ΕΕ «καθαρίζουν για λογαριασμό μας» και η ίδια κρατάει γερά το τιμόνι της βαθύτερης ιμπεριαλιστικής εμπλοκής. Οσο κι αν καλλιεργούν τον εφησυχασμό, όμως, όσο κι αν προσπαθούν να κρύψουν κάτω από το χαλί τις αντιθέσεις που οξύνονται, η πραγματικότητα δεν αντιστρέφεται. Κάθε νέο επεισόδιο στους ανταγωνισμούς προσθέτει κι άλλη εύφλεκτη ύλη, που βάζει σε κίνδυνο το λαό, με τη χώρα χωμένη ως το λαιμό στα σχέδια των ΑμερικανοΝΑΤΟικών. Καμιά επανάπαυση λοιπόν δεν δικαιολογείται από το λαό και κανένας εφησυχασμός για ό,τι θα βρει μπροστά του.