Γρήγορα όμως η ευτυχισμένη αυτή ερασιτεχνική επικοινωνιακώς τελετή έλαβε τέλος. Οι παρατρεχάμενοι που κλείστηκαν έξω από τα... τείχη του οβάλ γραφείου, καθόλου ανεπαισθήτως, είχαν το ύφος τρομοκρατημένων υπαλλήλων που δεν υπέβαλαν όχι μόνο «πόθεν έσχες» αλλά ξέχασαν τι να απαντήσουν στο πόθεν ήλθες.

Ο πατερούλης φάνηκε σκληρά τρυφερός, όπως θα έλεγε κι ένας καθόλου μίζερος Ιωάννης Λοβέρδος, η έσχατη πρώτη αμερικανική ματιά της ελληνικής πραγματικότητας, ο πρόδρομος του μπιγκ διανοούμενου μπράδερ των αστών μας. Είδε ο Τζορτζ το μέγεθος της μπλούζας, του φάνηκε ότι μάλλον μεγάλη θα του πέφτει, αναλογίστηκε το τεράστιο κόστος που θα έχει και προκειμένου να ξεπουληθεί ο ίδιος κι η φαμίλια του σε περίπτωση που του ζητούσαν να την πληρώσει, έδιωξε τις κάμερες κι άρχισε τα παζάρια.

Μας χιλιοπαρακάλεσε μάλιστα ο Τζορτζ Μπους να εκδώσουμε, ενόψει 2004, μια ιδιότυπη «Μονόπολι», το γνωστό επιτραπέζιο παιχνίδι, με τα νησιά του Αιγαίου σε τουρκικό πλειστηριασμό-παζάρι και να βάλουμε στα σχολεία μας το πασίγνωστο παιχνίδι της κρεμάλας με βραβείο τη «17 Ν» κι ένα από τα σαρίκια του μουλά Ομάρ που παραχώρησε ευγενικά το νέο τμήμα ηθικών κρεματορίων του Μουσείου Μοντέρνας Τέχνης του Ντάλας Τέξας. Ο δικός μας αρχηγός είπε ναι σε όλα αυτά τα αιτήματα. Γενναία. Εθελοντικά. Αυτοθυσιάστηκε. Εφτασε να υποσχεθεί μάλιστα πως θα στέλνει και δυο-τρία ευρώ μαζί μ' ένα κιλό χαλούμι κάθε βδομάδα στην Ουάσιγκτον προς ενίσχυση του ηθικού των τρομοκρατημένων φίλων μας. Για Χριστούγεννα και Πάσχα υποσχέθηκε δυο κεφαλάκια τρομοκρατών πιασμένων με αμερικάνικο λάσο.