Υπάρχει όμως και αυτή των λαών^. που στην πάλη των εργατών και των άλλων καταπιεσμένων στην Αργεντινή, μπορούν να δουν την τύχη που επιφυλάσσει το παρασαπισμένο σύστημα της εκμετάλλευσης, και προσδοκούν σε μια καλύτερη τύχη του συγκεκριμένου αγώνα.

Αρα η προσέγγιση των εξελίξεων στην Αργεντινή μπορεί να προκαλεί το παγκόσμιο ενδιαφέρον, αλλά οι προσεγγίσεις έχουν εντελώς διαφορετική οπτική, αφού στη συγκεκριμένη πραγματικότητα εστιάζονται εντελώς διαφορετικά ταξικά συμφέροντα ή, πιο σωστά, εντελώς αντίθετα ταξικά συμφέροντα. Αλλωστε η ίδια η πάλη στη συγκεκριμένη χώρα είναι ταξική σύγκρουση κάτω από την όξυνση των κοινωνικών αντιθέσεων, της διεύρυνσης των κοινωνικών ανισοτήτων, το βάθεμα της διαφοράς του πλούτου και της φτώχειας και βεβαίως το χτύπημα από τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης, που ωθεί την αστική τάξη στην πάλη για τη σωτηρία της, τη σωτηρία της ατομικής ιδιοκτησίας και την εργατική τάξη με τους συμμάχους της στον αγώνα για το δικό τους μέλλον.

Σύμφωνα με τη λενινιστική διδασκαλία είναι αδύνατο να γίνει επανάσταση δίχως επαναστατική κατάσταση, τα γνωρίσματα της οποίας είναι:

1. Η αδυναμία των κυρίαρχων τάξεων να διατηρήσουν σε αναλλοίωτη μορφή την κυριαρχία τους. Συνήθως για να ξεσπάσει η επανάσταση δεν είναι αρκετό τα «κάτω στρώματα» να μη θέλουν, μα χρειάζεται ακόμα και οι «κορυφές να μην μπορούν» να ζήσουν όπως παλιά.

2. Επιδείνωση απότομη και μεγαλύτερη από τη συνηθισμένη, της ανέχειας και της αθλιότητας των καταπιεζόμενων τάξεων.

3. Σημαντικό ανέβασμα για τους παραπάνω λόγους της δραστηριότητας των μαζών, που σε «ειρηνική εποχή» αφήνουν να τις ληστεύουν ήσυχα, ενώ σε καιρούς θύελλας τραβιούνται τόσο από όλες τις συνθήκες της κρίσης, όσο και από τις ίδιες τις «κορυφές» σε αυτοτελή ιστορική δράση.

Αυτή η πραγματικότητα σηματοδοτεί τις αντικειμενικές συνθήκες οι οποίες μπορεί να οδηγήσουν, κάτω από προϋποθέσεις, στο επαναστατικό πέρασμα από ένα κοινωνικοοικονομικό σύστημα σε ένα άλλο. Συνθήκες οι οποίες διαμορφώνονται πέρα και έξω από τη θέληση των ανθρώπων και πάντως πέρα και έξω από τη θέληση του υποκειμενικού παράγοντα της επανάστασης. Δε σημαίνει, βεβαίως, πώς κάθε τέτοια κατάσταση οδηγεί σε επαναστατική δράση της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, με την έννοια του κύριου στην ταξική πάλη και μάλιστα στην ανώτερη μορφή της την πολιτική πάλη, που είναι το κράτος. Γι' αυτό χρειάζονται και μια σειρά άλλες προϋποθέσεις που έχουν σχέση με το συσχετισμό δυνάμεων, γενικότερα με τον υποκειμενικό παράγοντα, όχι μόνο στη χώρα που προκύπτει πανεθνική κρίση, αλλά και διεθνώς, την παράλυση του κράτους κλπ. Επίσης η άρχουσα τάξη βρίσκει μορφές σωτηρίας και διάσωσης του συστήματος σε συνθήκες ευνοϊκού ή σχετικά ευνοϊκού συσχετισμού για την ίδια. Ο συσχετισμός μπορεί να διαμορφώνεται ακόμη πιο αποφασιστικά υπέρ της άρχουσας τάξης μιας χώρας και λόγω της εξωτερικής στήριξης από τον ιμπεριαλισμό, ο οποίος δεν πρόκειται να την αφήσει στο έλεος της αδυναμίας της και το κυριότερο στην προοπτική ανατροπής της κάτω από την επαναστατική πάλη των λαών μαζών. Η ίδια η άρχουσα τάξη δεν πρόκειται να αφήσει την εξουσία της κάτω από την αδυναμία να κυβερνά όπως πριν, αλλά και κάτω από το γεγονός ότι οι λαϊκές μάζες δεν ανέχονται να τις κυβερνούν όπως πριν, ακόμη και αν βρίσκονται σε εξέγερση. Καταφεύγει στη βία ενάντιά τους. Στην Αργεντινή η εξέγερση είχε νεκρούς από την κρατική κατασταλτική βία.

Απ' αυτή την άποψη η πραγματικότητα που διαμορφώνεται στην Αργεντινή, δίνει πολύτιμη πείρα στο επαναστατικό κίνημα, (όχι μόνο γιατί διδάσκει αυτό που θεωρητικά ο Λένιν προσδιόρισε σαν πανεθνική κρίση και επαναστατική κατάσταση, άλλωστε ο ίδιος μελετώντας την πείρα της ρώσικης επανάστασης του 1905 διατύπωσε θεωρητικά την αναγκαιότητα ύπαρξης των αντικειμενικών συνθηκών για το επαναστατικό πέρασμα και το γεγονός ότι αυτές εμφανίζονται πέρα και έξω από τη θέληση του υποκειμενικού παράγοντα), αλλά γιατί αποκαλύπτει στις συγκεκριμένες συνθήκες του καπιταλισμού το πώς μπορούν να δημιουργηθούν και να εκφραστούν αυτές οι συνθήκες. Δηλαδή η απότομη όξυνση των κοινωνικών αντιθέσεων, η δύναμη που εκλύεται απ' αυτή την όξυνση και εκφράζεται με τη δράση της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, η απότομη όξυνση της ταξικής πάλης, το γεγονός της πολιτικοποίησης των λαϊκών μαζών, αλλά και την αντίδραση της αστικής τάξης και των κρατικών κατασταλτικών μηχανισμών μπροστά στην παλλαϊκή δράση και την εξέγερση. Και απ' όλες αυτές τις απόψεις τα διδάγματα για την προετοιμασία του υποκειμενικού παράγοντα σε κάθε χώρα και στην Ελλάδα μπροστά στην απότομη ανάπτυξη της ταξικής πάλης και της προοπτικής της, δηλαδή για την αξιοποίηση των αντικειμενικών προϋποθέσεων από το εργατικό κίνημα για να ωθεί την πάλη προς το πέρασμα στο σοσιαλισμό, είναι σημαντικά.